ยามิกับโรงเรียนนักฆ่า

"เอาล่ะที่นี้คือ ดันเจียนสินะ แต่ทำไมมันถึงมืดขนาดนั้นล่ะ"ฉันพูดขึ้นพร้อมมองไปรอบๆ ก่อนจะมีเสียงบางอย่างดังขึ้น

"ไง ยินดีต้อนรับสู้ ดันเจียนบ้านผีสิง"เสียงนั้นดังขึ้นฉันจึงลองมองที่นาฬิกาข้อมือที่ได้มาก่อนจะเข้ามาในสนามประลอง นั้นมันภาพอาจารโคโระนี่

"อาจารโคโระเหรอคะ"ฉันพูดแบบงงๆ

"ใช้ ผมเป็นคนสร้างดันเจียนนี่เองล่ะ แล้วก็สำหรับกฎของดันเจียนนี้คือ ทุกคนที่เข้ามาจะมีเข็มกลัดติดอยู่ที่หน้าอก ท้าหากถูกฝ่ายตรงข้ามชิงไปล่ะก็จะแพ้ทันที แต่ถ้าหากชิงของฝ่ายตรงข้าพได้ประตูดันเจียก็จะเปิดและสามารถออกไปจากที่นี่ได้ ที่เหลือขึ้นอยู่กับความสามารถของเธอแล้ว บาย~~"

"อาจารโคโระ เดี่ยวสิอาจาร"ฉันพูดกับนาฟิกาข้อมือที่ดูเหมือนภาพของอาจารจะหายไปแล้ว...

"เอาไงดี คงมีแต่เดินไปเรื่อยๆล่ะนะ"ฉันพูดพร้อมกับเดินไป

"แล้วทำไมต้องเป็นบ้านผีสิงด้วยล่ะ เป็นอย่างอื่นบ้างไม่ได้รึไง"ฉันเดินไปบ่นไปจนเห็นป้ายแผ่นหนึ่งติดอยู่ที่กำแพงเขียนว่า"ทางออกตรงไป"

"โหไม่น่าเชื่ออยู่ดีๆก็เจอทางออกสะแล้ว รีบไปดีกว่า"ฉันพูดอย่างดีใจพร้อมกับวิ่งไปตามที่ป้ายบอก