3 Love วุ่นวายหัวใจยัยเย็นชา

ตอนที่ 2
โดนแกล้งอีกแล้ว
  วันนี้ญี่ปุ่นมีเพื่อนร่วมเดินทางมาด้วยอีกสองชีวิตนั่นก็คือ ยีนส์ และไตเติ้ลที่ทั้งสองคนบังเอิญ (เหลือเกิน) มาอยู่บ้านตรงข้ามกับญี่ปุ่นพอดี ก็เลยเดินมาด้วยกันแต่เมื่อเราเดินผ่านรั้วโรงเรียนเข้ามาก็รู้สึกได้ถึงมวลสารพลังงานบางอย่างที่ได้จากผู้หญิงรอบข้างตัว
“แกๆดูนั่นสิ ยัยญี่ปุ่นเห็นใสๆแบบนี้ฟาดเรียบนะจ๊ะ..”
  พยายามไม่สนใจค่ะ เสียงแรกผ่านไปก็ยังไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก แต่ถ้ารอบสองมีล่ะก็ สวยแน่ //-.,-//
“เด็กใหม่มาก็ตีสนิทแล้วอ่ะ ดูซิ”
  ทนไม่ไหวแล้วนะคะ ญี่ปุ่นโกรธจริงๆละนะ ไม่มีเสียงสัญญานตอบรับ(เหรอ!) แต่หันควับเลยค่ะ
“ทำไม! อิจฉาเหรอ”
  ฉันเดินตรงเข้าไปหากลุ่มผู้หญิงปากหอยปากปูทั้งหลาย จนพวกนางต้องชะงักเลยหล่ะค่ะ โหะๆ -_- กลัวล่ะสิ
“เห้ยๆ เป็ดปรี๊ดตามชื่อแล้วหว่ะแก”
 ผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวผิดระเบียบโรงเรียนสะกิดแขนพวกหัวหน้าแก๊งค์ของพวกนาง แต่หัวหน้าของนางก็ไม่สน
“ก็ไม่เห็นว่าจะสวย?”
“แล้วเธอ? สวยตาย..”
  พูดไว้แค่นั้นญี่ปุ่นก็ขอเผ่นก่อนละกันค่ะ.. ไม่ไหวๆนี่ตอนเย็นจะโดนดักตบรึเปล่าก็ไม่รู้สิ
“ไปสิ ยื่นนิ่งไมหล่ะ อยากโดน’ตบ’!”
  พยางค์สุดท้ายฉันเน้นเสียงเต็มที่ กลัวโดนตบก็กลัว แต่ที่กลัวมากกว่านี่ก็คือประชากรที่มากับฉันจะโดนลูกหลง แม่พระซะจริงๆ //-_-//
   เมื่อวิ่งเอาชีวิตรอดจากฝูงแรด (แร๊งส์!!) มาได้ก็รีบไปปักหลักอยู่ที่โรงอาหารทันที
"พวกเค้าเป็นอะไรกัน แล้วทำไมเราต้องหนี"
  ยีนส์ถาม แต่ปัญหาคือถามได้ไม่ดูหน้าญี่ปุ่นเลยค่ะว่าซีเรียสขนาดไหน อ๋อ..พอดีเค้ามาทำของขวัญเซอร์ไพรส์ที่ฉันได้เพื่อนใหม่มั้ง?
"พวกนั้นมันชอบนินทาฉันตั้งแต่ม.ต้นแล้ว ชอบเอาเรื่องฉันไปพูดให้คนอื่นฟัง แต่ไม่รู้ว่าจะโดนเสียงตามสายรึเปล่านะ"
   ยังไม่ทันสิ้นเสียงพูดปนหอบของฉัน อยู่ดีๆก็มีเสียงตามสายขึ้นมาอีกแล้ว.. ชักเหนื่อยแล้วนะ U_U
"วันนี้เชอร์รี่จะมาประกาศค่ะว่ามีผู้หญิงคนหนึ่ง ควงผู้ชายสองคนมาโรงเรียน อีกคนก็เพื่อนส่วนอีกคนก็..เด็กใหม่ เห็นเงียบๆนี่นางก็ฟาดเรียบเช่นเคยเหมือนปีที่แล้วเลยค่ะทุกคน ถึงว่าทำไมไม่มีเพื่อนคบ"
  คือผู้หญิงคนที่จัดรายการเสียงตามสายฉันก็รู้ว่าเป็นใคร แต่ที่บอกว่าไม่มีเพื่อนคบนี่เกินไปป่ะ? ขึ้นอีกแล้วค่ะท่านผู้อ่าน
"ห้องเสียงตามสายอยู่ไหน.."
  ฉันรีบลุกพรวดขึ้นถามยีนส์ แต่ยีนส์ก็ยังอ้ำๆอึ้งๆอยู่กับอาการเมื่อกี้ของฉันอยู่นิดๆ
"ถามว่าอยู่ไหน!!"
"เดินขึ้นบันไดตึกที่เราเรียน ขึ้นไปชั้นCเลี้ยวซ้ายเดี๋ยวก็เจอ"
  คราวนี้ยีนส์ตอบพรวดทุกคำถาม ฉันรีบวิ่งออกไปจากโรงอาหารตามหลังด้วยกรีนและไตเติ้ล (ไรท์ทำไมไม่มีบทผมเลย//ไตเติ้ล) (โทษทีไรท์ลืมไปว่าไตเติ้ลมีตัวตน//ไรท์)
  พอถึงห้อมเสียงตามสาย ยัยเชอร์รี่ก็ล็อคประตูไม่ให้ฉันเข้า 
"โอ้ย!! ยามคะ ใครมาพังประตูเนี่ยเสียงดังจังเลย เชอร์รี่กลั๊วกลัว(?)"
  แอ๊บได้อีกค่ะ คือถ้าเข้าไปได้นี่มีตบ สมรภูมิความเป็นลูกผู้หญิงได้เกิดขึ้นแน่ๆค่ะ
"เอ้า! อาจารย์มาพอดีเลย อาจารย์ครับนี่ไงครับพฤติกรรมของลูกศิษย์สุดเลิฟของอาจารย์"
  ไตเติ้ลที่โทรตามอาจารย์มาเคลียเรื่องนี้โดยเร็ว เชอร์รี่เมื่อเห็นอาจารย์มาก็รีบปลดล็อคประตูและนั่งแอ๊บทำท่าเหมือนคนเปิดประตูไม่ออกทันที U_U
"ไม่ต้องมาแอ๊บแล้วหล่ะเชอร์รี่ คุณทำให้ผมผิดหวังในตัวคุณมากๆ เดี๋ยวตามผมมาที่ห้องปกครองด่วนเลย"
  อาจารย์เดินสะบัดบ๊อบออกไป ส่วนยัยเชอร์รี่ก็ยืนหน้าเสียอยู่ในห้อง ฉันก็หัวเราะคิกคักอยู่นานพอสมควร ก็คนมันสะใจค่ะ //>.,<//
   ในนิยายทั่วไปเมื่อมีเรื่องไม่สบายใจนางเอกเครียดก็ต้องขึ้นไปบนดาดฟ้า แต่กับฉัน.. สนามฟุตบอลก็พอ
"เหม่อมองท้องฟ้า ก็เห็นเมฆลอยคล้อยไป"
  ฉันรู้สึกได้ว่ามีเงาของใครคนหนึ่งมาบังแสงแดดให้กับฉัน แล้วคนๆนั้นก็คือ 'ยีนส์'
"เป็นอะไร เบื่อเหรอ"
  ฉันรีบเปลี่ยนท่าจากนอนเป็นนั่งบนพื้นสนามหญ้าแทน แล้วก็เอามือกอดขาทั้งสองข้างเอาไว้
"ก็คงใช่แหล่ะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกนั้นต้องแกล้งฉันอยู่เรื่อย"
  ฉันตอบเสียงเศร้า ตาก็เหม่อมองสิ่งรอบตัวไปเรื่อยๆ ยีนส์นั่งกอดขาแบบฉันบ้าง
"เธอกำลังบอกฉันว่า.. เธอเครียด"
  ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไร ยีนส์ก็เอามือหนาๆของเขาวางมันไว้บนหัวของฉันแล้วลูบเบาๆ
"เธอเครียด ฉันก็เครียด ถ้าเธอเสียใจ ฉันก็เสียใจ เพราะฉนั้นถ้าเธอไม่อยากให้ฉันเครียด เธอก็ต้อง..."
 ยีนส์เอานิ้วชี้ไปที่ปากของเขา นี่เขากำลังคิดอะไรกับฉันรึเปล่าเนี่ย..
"บ้า! นายคิดอะไรเนี่ย ฉันไม่ทำอย่างนั้นหรอกนะ"
"เธอนั่นแหล่ะบ้า ฉันหมายถึง Smileอ่ะ"
"ยิ้ม :)" 
  ฉันทำท่าฉีกยิ้มแบบเด็กอนุบาล นึกถึงตอนเด็กๆที่เรามานั่งเล่นตรงนี้ตอนเลิกเรียนด้วยกันบ่อยๆเลยหล่ะค่ะ พอฉันนึกถึงช่วงเวลาตอนนั้นทีไร มันก็จะทำให้ฉันยิ้มตามได้ทุกครั้ง... Smile :)