My Dessert !! รักนะนายขนมหวาน (Yaoi)

 
My  Dessert 13
 
          “ เป็นห่าอะไร ”
 
          “ พี่แหละเป็นห่าอะไร เป็นบ้าหรอ ” ผมสวนกลับทันทีที่พี่มันถาม ผมก็ปกติดีนะไม่ได้เป็นอะไรมีแต่มันนั่นแหละที่เป็นบ้าอยู่ตอนนี้ พี่มันยืนมองผมนิ่งๆอยู่สักพักก็เดินมานั่งข้างๆผม แต่ผมก็ขยับหนีมันไป มือก็สำรวจแขนตัวเองไปด้วย ห่าเอ๊ย กูอยู่เฉยๆก็โดน
 
          “ ... ”
 
          หลายนาทีที่ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งพี่ทั้งผมต่างก็ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น ราวกับเล่นเกมใครพูดก่อนแพ้อย่างนั้นแหละ
 
          “ มีอะไร ” เป็นผมที่พูดก่อนเพราะทนไม่ไหว จะว่าผมทนความเงียบของพี่มันนานๆไม่ได้ก็ว่าได้ ปกติผมก็ไม่ใช่คนเงียบนะแต่ก็ไม่ใช่คนพูดมากถ้าจะเงียบก็จะเป็นผมมากว่าที่มักจะเงียบให้อีกฝ่าย แต่ดูมันสิ ขนาดผมถามแล้วนะแต่มันก็ยังเงียบใส่ผม เออดีไม่คุยงั้นกูกลับ
 
          “ ไม่มีอะไรใช่มั้ย งั้นกลับละ ” ผมลุกขึ้นทันทีที่พูดจบแต่ก่อนจะได้ก้าวออกไปที่ประตูก็มีมือมาดึงข้อมือผมไว้ทำให้ผมต้องหยุดชะงักอยู่กับที่แต่ก็ไม่ได้หันไปมอง
 
          “ อยู่ก่อน ”
 
          “ ... ”
 
          “ กูไม่ได้ตั้งใจหายไป ” พี่มันพูดด้วยเสียงนิ่งๆตามสไตล์มัน ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าที่ในน้ำเสียงนิ่งๆนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกผิด
 
          “ แล้วมาบอกผมทำไม ” ผมก็ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเช่นกัน ผมไม่รู้ว่าพี่มันทำหน้ายังไงเพราะผมเองก็ไม่อยากหันกลับไปมอง แต่รับรู้ได้ถึงแรงที่จับที่ข้อมือผมมันมากขึ้นเหมือนกลัวว่าผมจะสะบัดออก
 
          “ กูแค่อยากเช็คความรู้สึกของตัวเองให้ชัดว่าถ้ากูไม่เจอมึงกูจะรู้สึกยังไง ”
 
          “ หรอ.. มันเป็นยังไงล่ะ ”
 
          “ กูคิดถึงมึงตลอด ไม่ว่าจะทำอะไรก็มีมึงเข้ามาในหัวกูตลอด กูลองพยายามไม่คิดแล้วแต่มันก็ทำไม่ได้ กูอยากรู้ว่ามึงรู้สึกยังไงบ้างที่กูหายไป ”
 
          ผมนิ่งเงียบไปสักพักไม่ได้ตอบอะไรไป ผมรู้สึกยังไงน่ะหรอ ตอนแรกผมก็รู้สึกแปลกๆนะที่พี่มันหายไปแต่ก็ไม่ได้คิดถึงอะไรมาก จะเรียกว่าคิดถึงซะทีเดียวก็ไม่ได้คงเป็นนึกถึงมากกว่า แต่ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรนะยังอยู่ดีมีสุข กินได้นอนหลับสบาย ยังยิ้มยังหัวเราะได้ปกติ
 
          “ แล้วผมต้องรู้สึกยังไง ”
 
          “ กูแค่หวังว่ามึงจะมองหากูบ้าง คิดถึงกูบ้างเหมือนที่กูคิดถึงมึง แต่มันก็คงเป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆของกูเองสินะ ”
 
          “ ผมจำเป็นต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยหรอ พี่เห็นรึป่าวว่าถึงพี่ไม่อยู่ผมก็ยังยิ้มยังหัวเราะเหมือนเดิม ”
 
          “ มึงไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆหรอ ”
 
          “ ไม่ ”
 
          “ ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันที่ทะเล มึงไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรอ ”
 
          “ กะ.. ก็ไม่นะ ” แปลกที่ก่อนหน้านี้ผมตอบออกมาได้อย่างง่ายดายแต่พอเป็นคำถามนี้ผมกลับตอบได้ไม่เต็มเสียงนัก
 
          ใช่!! ผมโกหก ความจริงผมก็รู้สึกดีกับพี่เดลนะตั้งแต่ไปทะเล แต่ก็อย่างที่บอกผมก็ไม่ได้คิดถึงอะไรมันมาก ผมอาจจะยังแค่รู้สึกดีแต่ยังไม่ถึงกับรักล่ะมั้งผมถึงยังนิ่งได้อยู่ ผมคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้น แต่ใจจริงๆของผมกลัวมากกว่า ถึงผมจะรู้สึกดีกับพี่มันแต่ผมก็กลัวถ้าวันนึงผมให้ใจมันไปเต็มร้อยแล้วมันทิ้งผม ผมจะเป็นยังไง คือผมก็ผู้ชายมันก็ผู้ชาย ความรักของผู้ชายมันจะไปได้นานหรอ แล้วครอบครัวของผมจะว่ายังไง จะรู้สึกยังไง จะรับได้รึเปล่า สิ่งเหล่านี้ทำให้ผมกลัวไปหมด
 
          “ กูรู้สึกดีนะ กูอยากให้มึงรู้สึกดีบ้างอย่างน้อยแค่สักนิดก็ยังดี ” พี่มันพูดจบก็ปล่อยแขนผม
 
          “ พูดจบแล้วใช่มั้ย ผมจะได้กลับ ” ผมเดินไปที่ประตูกำลังจะออกจากห้อง แต่อยู่ๆพี่มันก็พูดขึ้นมาทำให้มือผมค้างอยู่ที่ประตู
 
          “ กูไม่ยอมแพ้หรอกนะ ยังไงกูก็ต้องทำให้มึงรักกูให้ได้... สักวัน ”
 
          “ ... ”
 
          “ ... ”
 
          “ ทำให้ได้ล่ะ ” ผมพูดแค่นั้นก็ออกจากห้องตรงกลับบ้านทันที ทำให้ได้นะพี่เดล ทำให้ความกลัวที่ผมมีหายไป ทำให้ผมมั่นใจและเต็มใจที่จะให้หัวใจกับพี่
 
 
          .
          .
          .
 
          “ ไอ้คุณมัฟฟินเย็นนี้ไปกินเหล้ากันมั้ยวะ ” จูเนียร์ถามผมขณะกำลังเก็บของ
 
          “ ไม่ว่ะ ขี้เกียจ ง่วงด้วย ”
 
          “ โหยย ไรวะก็กูอยากอ่ะ ” ไอ้นี่อยากเหล้าแล้วงอแงเป็นเด็กหิวนมไปได้
 
          “ มึงก็ชวนไอ้พวกนั้นไปกินสิ ” ผมเสนอแนวทางให้มันไป
 
          “ ชวนแล้วมันไม่ว่างกูเลยมาชวนมึงนี่ไง ”
 
          “ กูก็ไม่ว่าง ”
 
          “ มึงทำอะไร ” จูเนียร์มองผมด้วยความสงสัย
 
          “ นอน ”
 
          “ สัส กูก็นึกว่ามีธุระมีงานอะไร ”
 
          “ เอ้า ก็นอนนี่แหละงานของกู ธุระของกู ” ผมตอบพร้อมยักคิ้วกวนตีนไปให้จูเนียร์จนมันแทบจะโดดมางับหัวผม
 
          “ มึงนะ ช่วงนี้ชวนไปไหนก็ไม่ค่อยไป ทำตัวเหมือนคนอกหัก ใช่ซี้!! กูไม่ใช่คนๆนั้นนี่ ” น่านน มีตัดพ้อเล็กๆ
 
          “ อกหักบ้าอะไร แล้วคนนั้นนี่คนไหนของมึง ”
 
          “ ก็พี่เดลไง กูเห็นหน้าแม่งแทบจะสามเวลาหลังอาหาร ” มันพูดพร้อมกับเดินกอดคอผมไปด้วย
 
          “ มึงก็เว่อร์ตลอด เห็นหน้าพี่เดลแล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูล่ะ ”
 
          “ สาบานว่ามึงไม่รู้จริงๆ ”
 
          “ ไม่ ”
 
          มันก็จริงอย่างที่จูเนียร์มันพูดนะ เพราะตั้งแต่ที่ผมคุยกับพี่มันวันนั้นนี่ก็ผ่านมาจะอาทิตย์นึงแล้วที่ผมเจอหน้ามันแทบสามเวลาหลังอาหาร บางวันที่ผมไม่ได้เอารถมาพี่มันก็จะไปรับไปส่งผมแต่ก็ไม่บ่อยเพราะผมไม่อยากให้พี่ฟองมาเห็น ตอนเช้ามันก็มาส่งผมขึ้นเรียนเหมือนปกติ กลางวันก็มากินข้าวโต๊ะข้างๆผม หลังๆมานี่เริ่มจะมานั่งกินโต๊ะเดียวกับผมแล้ว พี่มันทำอย่างนี้มาเกือบอาทิตย์ได้แล้ว แต่ผมก็ยังไม่ใจอ่อนหรอกนะ
 
          “ ตกลงมึงจะไม่ไปจริงๆอ่ะ ” เสียงจูเนียร์ดังขึ้นเรียกผมออกจากภวังค์
 
          “ เออสิครับ กูง่วงร่างกายต้องการพักผ่อนมึงเข้าใจมะ ”
 
          “ เออๆ ไม่ไปก็ไม่ไปวะ แม่ง!! อดแดกอีกกู ” ผมยกมือขึ้นไปผลักหัวมันนิดหน่อยแต่มันก็ผลักผมคืนมานะ ประมาณผลักมาผลักกลับไม่โกงงี้
 
          “ แล้วนี่มึงกลับยังไงไม่ได้เอารถมาไม่ใช่หรอ ให้กูไปส่งมั้ย ” มันถามขณะรอรถที่บ้านมารับ เพราะวันนี้ผมไม่ได้เอารถมาเลยจะโทรให้พี่ฟองมารับดีกว่าไม่อยากรบกวนมันบ่อยๆด้วย เห็นอย่างนี้ผมก็เกรงใจคนเป็นนะครับ
 
          “ ไม่เป็นไรเว้ย เดี๋ยวกูให้พี่ฟองมารับ ” พอผมบอกแบบนั้นจูเนียร์ก็สะดุ้งเล็กน้อยแล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนระแวงอะไร
 
          “ มึงให้พี่ฟองมารับหรอ งะ งั้นกูกลับก่อนแล้วกันนะรถมาพอดีเลย แหะๆ ” มันยิ้มแหยๆมาให้ผม
 
          “ ไม่อยู่รอกับกูก่อนหรอวะ พี่ฟองมารับเลยนะเว้ย ” ผมแหย่มันไปนิดหน่อยพอให้ชื่นใจ
 
          “ ไม่เป็นไรๆ กูเกรงใจ ไงก็กลับดีๆนะมึงรอคนเดียวระวังโดนฉุดนะเว้ย แต่อย่างมึงคงไปฉุดเค้าซะมากกว่า ฮ่าๆๆ ” จูเนียร์วิ่งไปหัวเราะไปจนผมด่ามันแทบไม่ทัน
 
          “ ฉุดพ่องงง !! ”
 
          หลังจากจูเนียร์กลับไปแล้วผมก็โทรหาพี่ฟองแต่พี่ฟองไม่รับสงสัยติดงานอยู่เลยรับสายไม่ได้ ผมเลยส่งไลน์ไปบอกให้มารับผมด้วยพี่ฟองก็ตอบกลับมาว่าให้รอแปปนึง ส่งเสร็จผมก็เดินไปหาโต๊ะนั่งรอยืนนานๆมันเมื่อย แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปที่โต๊ะก็มีเสียงนึงเรียกผม
 
          “ ฟินฟิน ”
 
          ________________________________________
 
           TBC.