My Dessert !! รักนะนายขนมหวาน (Yaoi)

 

My   Dessert   12

 

            ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับความรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมาทับพอลืมตาก็ สังเกตเห็นท่อนแขนแข็งแรงพาดอยู่ที่เอว แม่งเอ้ย !! กูก็ว่าอยู่ทำไมมันอึดอัด ผมค่อยๆยกแขนมันออกช้าๆเพื่อไม่ให้มันรู้สึก ที่ผมทำแบบนี้ไม่ใช่ว่าผมกลัวมันหรอกนะจริงๆผมอยากจะถีบมันให้หงายด้วยซ้ำ แต่วันนี้ผมตื่นเช้ากว่าปกติเลยกะจะออกไปเดินเล่นซะหน่อย เดินแบบเดินคนเดียวโดยไม่มีใครคอยตามน่ะครับ

 

            หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ออกมาเดินเล่นรับลมทะเลที่ชายหาดคนเดียว ฮ้าาาา !! ลมเย็นๆ แสงแดดอ่อนๆ เสียงคลื่น กลิ่นทะเลยามเช้านี่มันช่างสดชื่นจริงๆ ยิ่งได้มาเดินคนเดียวแบบนี้บอกได้เลยว่าฟินน แต่ถ้าจะให้ฟินกว่านี้ต้องมาเดินกับแฟนนะครับ ผมเดินทอดน่องมาตามชายหาดเรื่อยๆโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าเดินออกห่างจากบ้านมา ไกลแค่ไหนแล้ว ไม่ต้องห่วง ผมไม่หลงหรอกหน่าไม่ใช่เด็กๆนะครับที่ออกห่างจากบ้านแล้วจะกลับไม่ถูกน่ะ เดินอยู่อีกสักพักผมก็กลับบ้าน พอมาถึงหน้าบ้านผมก็ต้องตกใจที่เห็นไอ้พี่เดลมันวิ่งหน้าตื่นเข้ามา

 

            ฟึ่บบ

 

            “ อ๊ะ ” ผมร้องออกมเบาๆ เพราะตกใจที่อยู่ๆพี่เดลมันก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามากอดผม มันเป็นอะไรของมันอ่ะ “ พะ พี่เป็นอะไรมากอดผมทำไมเนี่ย ”

 

            “ ... ”

 

            “ พี่เดล เป็นอะไรรึป่าว ” ผมถามออกไป เพราะพี่เดลมันไม่พูดอะไรเลยเอาแต่กอดผมไว้นิ่งๆแบบนั้น ถ้าหูผมไม่ได้ฝาด ผมว่าผมได้ยินเสียงหัวใจพี่เดลเต้นโคตรแรงเลยล่ะ

 

            “ ... ”

 

            “ ... ”

 

            “ อย่าทำแบบนี้ อย่าทำแบบนี้อีก ” เสียงพี่เดลพูดออกมาเบาๆ เหมือนกระซิบให้ผมฟัง

 

            “ ทำอะไร ”

 

            “ อย่าหายไปไหนโดยที่ไม่บอก ”

 

            “ ผมแค่ไปเดินเล่นมาเองพี่ อย่าซีเรียสหน่า ” ผมบอกออกไปด้วยเสียงที่ติดตลก

 

            “ จะไม่ให้กูซีเรียสได้ไง ตื่นมาก็ไม่เห็นมึงอยู่ในห้องเดินหาทั่วบ้านก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่เอาไปกูจะติดต่อมึงได้มั้ย กูคิดว่ามึงจะหนีกูไป แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมึงจะเป็นยังไง กูจะรู้สึกยังไง กูแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้วที่มึงหายไปรู้บ้างมั้ย!! ” พี่มันพูดอย่างโมโหหลังจากปล่อยผม เสียงมันน่ะโมโหใส่อารมณ์เต็มที่ แต่แววตาของมันกลับไม่ใช่แบบนั้น มันเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและความเป็นห่วงที่เห็นว่าผมหายไป

 

              ผมได้แต่ทำตาปริบๆ หน้าผมตอนนี้บอกได้เลยว่าเหวอมาก ตั้งแต่รู้จักกันมานี่ถือเป็นครั้งแรกได้มั้งที่พี่เดลมันพูดอะไรยาวๆแบบนี้ แล้วยังคำพูดของมันอีกที่ทำให้ผมตกใจ

 

              “ ผะ ผมขอโทษ ” ผมบอกออกไปอย่างรู้สึกผิด ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมต้องรู้สึกผิดแค่ออกไปเดินเล่นเอง คงเป็นเพราะคำพูดและแววตาของมันที่แสดงออกว่าเป็นห่วงผมมากล่ะมั้งที่ทำให้ ผมรู้สึกผิดขึ้นมา

 

              “ ช่างเถอะ ” พูดจบพี่มันก็หันหลังเดินเข้าบ้านไปเลย ปล่อยให้ผมยืนงงเป็นไก่อยู่ตรงนั้น พอผมเดินตามเขาไปในบ้านก็เห็นพี่เดลกำลังเก็บของ นี่อย่าบอกนะว่าจะกลับแล้วน่ะ

 

              “ จะกลับแล้วหรอพี่ ”

 

              “ อืม ”

 

              “ ไหนบอกจะมาสองวัน ”

 

              “ ทำไม มึงไม่ได้อยากมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ กูเป็นคนบังคับมึงมา จะกลับช้ากลับเร็วก็คงเหมือนกัน ”

 

              “ ... ” กริบเลยครับ ไปต่อไม่ถูก

 

 

              ระหว่างทางกลับ ในรถเต็มไปด้วยความเงียบและบรรยากาศน่าอึดอัด ทั้งผมทั้งพี่เดลไม่มีใครพูดอะไรเลยตลอดทางแม้แต่เสียงเพลงก็ไม่มีสักนิด อึดอัดโคตรรรรรร ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้อ่ะ ถ้าเป็นปกติผมคงเอะอะโวยวายไปแล้ว แต่เวลานี้บอกตรงๆผมไม่กล้าจะว่าผมป๊อดก็ได้ ตั้งแต่พี่มันพูดกับผมก่อนกลับผมก็รับรู้ได้เลยว่าอารมณ์มันไม่โอเค ผมถึงได้นั่งเงียบมาตลอดทางจนจะถึงบ้านนี่ไง

 

             

              เอี๊ยดด

 

              พี่มันมาส่งผมที่บ้านถึงแม้ว่ามันจะโกรธผมอยู่(รึป่าว) แต่ผมก็ยังไม่ได้ลงจากรถทันทีหรอกนะ ผมนั่งทำใจอยู่แปปนึงก่อนจะเอ่ยถามพี่มันออกไป

 

              “ พี่โกรธผมหรอ ”

 

              “ เปล่า ”

 

              “ ก็เห็นอยู่ว่าพี่โกรธ ”

 

              “ สนใจด้วยหรอ ”

 

              “ ก็... เปล่าซะหน่อย ก็แค่สงสัยว่าพี่โกรธผมเรื่องอะไร แค่เรื่องที่ผมไปเดินเล่นเมื่อเช้าเนี่ยนะ? บ้าไปแล้วพี่ ”

 

              “ เอออ!! กูมันบ้า บ้าที่เป็นห่วงมึง บ้าที่กลัวว่ามึงจะเป็นอะไร บ้าที่วิ่งตามหามึงให้วุ่น หมดกูมันบ้าเอง!!! ”

 

              “ พี่เป็นอะไรวะ เอะอะก็มาตะคอกใส่ผม แค่ผมไปเดินเล่นแค่นี้มันเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนั้นเลยรึไง!! ” ไม่ไหวแล้วนะ ตะคอกใส่กูอยู่นั่นแหละแม่ง กูทำอะไรผิดนักหนาวะ ผมก็ไม่ใช่คนที่จะมานั่งเงียบให้ใครเค้าด่าอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ

 

              “ ... ”

 

              “ ยังไง ตอบมาดิ ทีอย่างนี้ทำไมไม่ตอบล่ะ เหอะ! อย่ามาทำเหมือนพี่เป็นห่วงอะไรผมนักหนาเลย ”

 

              “ ก็กูเป็นห่วงมึงไง ถ้าไม่ห่วงกูจะเป็นแบบนี้มั้ย!!! ”

 

              “ แล้วพี่จะมาเป็นห่วงอะไรผมนักหนาเล่า ผมโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก 3 ขวบ ออกไปไหนมาไหนแค่นี้มันไม่ตายหรอก!!! ” มีคนเป็นห่วงผมก็รู้สึกดีนะ แต่อย่ามาทำเหมือนผมเป็นเด็กจะได้มั้ย จะออกไปไหนมาไหนคนเดียวมั่งไม่ได้เลยรึไง ผมโตแล้วนะ

 

              “ ... ”

 

              “ ... ” ผมกับพี่เดลต่างนั่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร ผมตัดสินใจลงจากรถเข้าบ้านไปโดยไม่กล่าวขอบคุณและไม่หันหลังกลับมามองพี่มัน เลย คิดว่าตัวเองโมโหเป็นคนเดียวรึไง

 

 

 

              หลังจากที่ทะเลาะกันวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอพี่มันเลย ปกติตอนเช้ามันจะมานั่งรอส่งผมเข้าห้องเรียน พักเที่ยงก็มานั่งกินข้าวโต๊ะข้างๆ แต่ตั้งแต่วันนั้นมันก็หายไปมีแต่เพื่อนๆมันที่มานั่ง เฮอะ!! คิดว่าผมจะสนรึไงล่ะ จะไปไหน ทำอะไรก็ไปสิไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้ว ผมไม่ชอบหรอกนะคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วมาใส่อารมณ์กับผมแบบนั้น ครอบครัวก็ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใช่ แฟนยิ่งไม่ใช่ใหญ่ ก็แค่รุ่นพี่เท่านั้นแหละ

 

              “ มึงทะเลาะกับพี่เดลหรอวะ ” จูเนียร์ถามขณะที่เรานั่งกินข้าวกันอยู่ที่โรงอาหารใต้ตึกคณะ

 

              “ เปล่าหนิ ”

 

              “ ถ้าไม่ได้ทะเลาะแล้วพี่เดลมันหายไปไหนอ่ะ ปกติกูเห็นมันต้องมานั่งส่งมึงตอนเช้า มานั่งกินข้าวด้วยตอนเที่ยง มาเจ๊าะแจ๊ะกับมึงนี่หว่า ”

 

              “ จะไปไหนก็ช่างมันสิ กูอิ่มแล้วนะ มึงอิ่มรึยังจะได้ขึ้นเรียน ”

 

              “ อะไรวะ รีบไปไหน ”

 

              “ กูร้อน ถ้ามึงยังไม่ขึ้นงั้นกูขึ้นก่อนนะ ” พูดเสร็จผมก็เอาจานข้าวไปเก็บทันที จูเนียร์เห็นอย่างนั้นเลยรีบยัดข้าวเข้าปากก่อนจะเอาจานไปเก็บแล้ววิ่งตามผม มา

 

              “ เฮ้ยย รอกูด้วยดิวะไอ้คุณมัฟฟิน ”

 

 

-------------------- 50% --------------------

 

 

              เลิกเรียน

 

              “ เฮ้ยมึง วันนี้ไปผับกัน ”  จูเนียร์พูดชวนผมในขณะที่เรากำลังเก็บของกลับบ้านกันอยู่

 

              “ อ่าาา วันนี้กูขี้เกียจว่ะ ”  ผมปฏิเสธออกไปเพราะรู้สึกขี้เกียจจริงๆ ถ้าเป็นปกติเวลาไอ้พวกนี้ชวนไปไหนผมไปหมดนะแต่ไม่รู้สิ วันนี้ผมแค่รู้สึกไม่อยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร

 

              “ ไปเหอะหน่าา พวกไอ้พายุก็ไปนะเว้ย มันให้กูมาชวนมึงไปด้วยเนี่ย นานๆทีจะพวกมันจะว่างตรงกันนะแล้วอีกอย่างมึงจะได้หาอะไรคลายเครียดด้วยไงกู เห็นช่วงนี้มึงดูอารมณ์ไม่ค่อยดี  ”  ผมนิ่งคิดไปสักพัก ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะช่วงนี้ผมก็ไม่ค่อยได้เจอกับพวกพายุเลยเพราะเวลาไม่ค่อยตรงกัน ไปหาอะไรดื่มแก้เซ็งหน่อยก็ดี

 

              “ เอางั้นก็ได้ กี่โมงอ่ะ ”

 

              “ มันนัดกัน 3 ทุ่ม ”

 

              “ งั้นมึงแวะรับกูด้วยแล้วกัน กูขี้เกียจขับรถไปเผื่อกูเมาจะได้ติดรถมึงกลับด้วย ”

 

              “ โหห ไอ้เวรนี่กะไม่ให้กูกินเลยมั้งเนี่ย ภาระกูอีก เออๆ 2ทุ่มครึ่งเดี๋ยวกูไปรับครับไอ้คุณมัฟฟิน ”

 

              “ ดีมากครับไอ้คุณจูเนียร์ งั้นกูกลับบ้านก่อนนะ 2ทุ่มครึ่งเจอกัน ”  ผมบอกลาจูเนียร์แล้วขับรถกลับบ้านเพื่อไปเตรียมตัว

 

 

              21:00 @CM Pub

              ผมกับจูเนียร์มาถึงที่หมายในเวลา 3 ทุ่มเป๊ะตามนัดไม่ขาดไม่เกิน ถามว่าเวลาไปเรียนเคยไปตรงเวลาอย่างนี้บ้างมั้ยตอบเลยว่าไม่ครับ 555 ก็นะ เวลาไปเรียนฟีลมันไม่เหมือนกับไปเที่ยวนี่ครับมันก็ต้องขี้เกียจกันบ้างเป็น ธรรมดาหรือพวกคุณไม่เป็น

 

              ผมเดินเข้าไปตรงโซนวีไอพีที่ชั้น 2 ระหว่างทางที่เดินไปก็มีแต่คนมองมาที่พวกผมทั้งหญิงทั้งชาย บางคนก็มองด้วยสายตาเคลิ้มฝันแต่บางคนนี่ก็มองด้วยสายตาโลมเลีย ผมล่ะเกลียดสายตาพวกนี้จริงๆ ถ้ามันมาจากผู้หญิงผมก็ไม่อะไรหรอกนะแต่นี่มันมาจากสายตาผู้ชายเนี่ยสิ เห็นหน้าผมหวานๆอย่างนี้แต่ผมก็ไม่ใช่เกย์นะเว้ย ผมยังชอบเสียบไม่ได้ชอบโดนเสียบ เห็นแล้วมันหงุดหงิดจริงๆ

 

              “ เอ้าๆ ไอ้มัฟฟินไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ หน้าหงิกมาเลย ”  ชีต้าร์ทักผมทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ

 

              “ มันหงุดหงิดสายตาตัวผู้ทั้งหลายที่มองมันนั่นแหละ ”  จูเนียร์เป็นคนตอบแทน แล้วก็ได้รับเสียงหัวเราะจากเพื่อนรักทั้งหลาย ขอบคุณมากไอ้เพื่อนเวร

 

              “ อย่าซีเครียดเว้ย พวกนั้นก็แค่มองแหละหน่า เอาไปกูชงไว้ให้มึงโดยเฉพาะเลยนะเว้ย ”  ชีต้าร์ยื่นแก้วเหล้าที่มันชงมาให้ผม ผมรับมาแล้วหรี่ตามองมันอย่างจับผิดไว้ใจได้แค่ไหนวะแก้วนี้

 

              “ อะไร มองกูด้วยสายตาแบบนี้คือยังไง โหยแม่ง น้อยใจว่ะ กูรึอุตส่าหวังดีแต่เพื่อนกลับระแวงกูซะงั้น ”  มันแกล้งพูดเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วทำเป็นซบไหล่ไอ้พายุ ไอ้นั่นก็แค่มองมันนิ่งๆแต่ก็ไม่ได้ปัดออกแต่อย่างใด ยังไงวะคู่นี้ซัมติงจิงเกอเบลป้ะเนี่ย

 

              “ กูยังไม่ได้พูดอะไรเลย อย่าดิ้นดิวะ ”  ผมพูดพลางยักคิ้วกวนตีนส่งไปให้ ไอ้ต้าร์ก็ได้แต่ทำเสียงฟึดฟัดแต่ผมก็ไม่สนใจหรอกไอ้นี่มันงอนจริงซะที่ไหน ล่ะ

 

              ผมนั่งกินไปเงียบๆ สายตาก็มองไปยังเหล่าผีเสื้อราตรีทั้งหลายที่พากันเต้นอย่างเมามันส์อยู่ ข้างล่าง แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะรู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาที่ผม ผมมองไปรอบๆก็พบกับสายตาคู่หนึ่งที่มองผมมาจากโต๊ะอีกมุมของโซน เหอะ ! มองแบบนี้ต้องการอะไร หายไปตั้งนานไม่โผล่หัวมาแล้วอยู่ๆก็มานั่งจ้องแบบนี้ทำเหมือนผมผิดงั้นแหละ กูไม่ผิดป่ะวะคิดแล้วแม่งก็โมโห ผมเลยซัดเหล้าไป 3 แก้วติด

 

              “ เห้ยๆๆ ไอ้มัฟฟินเป็นไรวะ ค่อยๆแดกก็ได้ไม่มีใครแย่งมึงหรอก นี่เหล้านะเว้ยแม่งแดกเอาๆอย่างกับน้ำเปล่า ”  จูเนียร์ที่นั่งอยู่ข้างๆบอกพลางดึงแก้วออกจากมือผมทำให้เพื่อนในโต๊ะต่าง หันมามองด้วยความสงสัยว่าเป็นห่าอะไร

 

              “ ไม่มีอะไร เดี๋ยวกูมาไปห้องน้ำแปป ”  ผมบอกเพื่อนในโต๊ะก่อนจะลุกออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากเพื่อน

 

              ผมเดินลงมาจากชั้น 2  ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมไม่เข้าห้องน้ำที่ชั้นนั้นเลย  ก็ผมไม่ได้จะเข้าห้องน้ำซะหน่อย  ผมก็แค่อยากออกไปสูดอากาศให้อารมณ์เย็นลงเฉยๆ ระหว่างที่เดินออกไปก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาขวางผมไว้และมองผมด้วยสายตากรุ้ม กริ่ม ชิบหายเอ้ยย คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ยังเสือกมายุ่งกับกูอีก

 

              “ สวัสดีครับ ชื่ออะไรอ่ะ ผมซันนะ ”  ไอ้หน้าเหียกนั่นทักผมพร้อมกับแนะนำตัว เอาจริงๆหน้าตามันก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรนะพอไปวัดไปวาได้แหละแต่มัน เป็นตัวผู้ไงถ้ามึงเป็นผู้หญิงกูก็คงจะเล่นด้วยอยู่หรอก  ผมไม่ตอบอะไรแล้วเดินเลี่ยงออกไปอีกทางแต่ไอ้สันหลังนั่นก็ยังไม่ลดละยัง เดินมาขวางพร้อมกับดึงแขนผมไว้

 

              “ ปล่อย ”  ผมมองมันด้วยสายตานิ่งๆ แขนก็พยามยามสะบัดออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย

 

              “ แค่อยากรู้จักเอง ไปดื่มด้วยกันสักแก้วสิ ”  ยังๆ ยังไม่หยุดสัสนี่ ดูหน้ากูด้วยว่ากูเล่นกับมึงมั้ย ผมสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมได้ก็ผลักมันออกไปไกลๆ

 

              “ เสือก!! ”

 

              “ อ้าวว คนสวย ผมอุตส่าพูดด้วยดีๆนะ  ”

 

              “ กูขอเหรอ ”

 

              “ สัสนี่ วอนแล้วมั้ยล่ะมึง ”  มันพูดเสร็จก็เงื้อหมัดขึ้นเหมือนจะต่อยผมที่ไปพูดจาหมาๆใส่ ผมก็ไม่ได้หลบนะต่อยมาผมก็ต่อยกลับอ่ะเอาดิ ผมก็ไม่ได้ง่อยนะแค่ปกติไม่ได้มีเรื่องอะไรเลยไม่ได้สู้คนอะไรมาก แต่ถ้าเรื่องมาหาผมก็พร้อมมีเสมอแหละยิ่งอารมณ์ผมตอนนี้บอกได้เลยว่าผมพร้อม มาก

 

              พรึ่บบ!!  ผัวะ!!

 

              ในขณะที่ไอ้ซันอะไรนั่นกำลังจะปล่อยหมัดใส่ผม ก็มีมือหนึ่งมาดึงมือมันไว้แล้วตามมาด้วยเสียงหมัดกระทบใบหน้าจนไอ้นั่นล้ม ลงไปกองกับพื้น

 

              “ คิดจะทำอะไร ”  เสียงเข้มๆถามไอ้ซันออกไปพร้อมกับสายตาเชือดเฉือน

 

              “ มึงเป็นใคร แล้วเสือกไรด้วยวะ ”  ถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแล้วถลามาจะต่อยใบหน้าของอีกฝ่าย แต่อีกฝ่ายหลบได้แล้วปล่อยหมัดใส่อีกหมัดจนมันตัวงอลุกไม่ขึ้น

 

              “ อย่ายุ่งกับคนของกู ”  พูดจบก็ลากแขนผมเพื่อจะออกไปข้างนอกแต่ผมขืนตัวเอาไว้แล้วสะบัดแขนออก

 

              “ ไม่ต้องมาเสือก ”

 

              “ กูเคยบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าให้พูดดีๆ ”

 

              “ แล้วกูพูดเลวตรงไหน ”  ว่าจบผมก็หันหลังเตรียมเดินกลับไปที่โต๊ะ ไม่ปงไม่ไปมันละแม่ง แต่พอผมจะเดินกลับตัวผมก็ลอยวืดขึ้นจากพื้นเพราะแรงกระชากจากคนตรงหน้าที่ กระชากผมไปแล้วยกพาดบ่าพาเดินออกไป ผมก็โวยวายไปตลอดทาง “ เรามีเรื่องต้องคุยกัน ”

 

              “ ปล่อยนะเว้ย!! กูไม่ไป!! ไม่มีอะไรจะคุยเว้ย!! บอกให้ปล่อยไง!! หูหนวกอ๋อ!! ปล่อยดิวะ!! ”  ผมโวยวายไปตลอดทางและก็มีสายตามองตามผมมาตลอดทางเช่นกัน

 

              “ ถ้ามึงยังไม่หยุดกูจูบมึงตรงนี้แน่ อย่าคิดว่ากูไม่กล้า อยากลองก็เอา ”

 

              “ ... ”  ผมปิดปากฉับทันที ไม่ได้กลัวนะเว้ยแค่เกรงใจ มันพาผมเดินออกแล้วจับผมยัดเข้ารถมันทันที พอมันจะเดินไปฝั่งคนขับผมก็เปิดประตูออกแต่มันก็วิ่งกลับมาดันผมเข้าไป เหมือนเดิมแล้วขู่ผมด้วยสายตานิ่งๆกับน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ามันเอาจริงแน่

 

              “ ถ้ามึงก้าวลงมาแม้แต่ก้าวเดียว กูจัดการมึงตรงนี้แน่ ”  พูดจบมันก็ไปฝั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรซึ่งผมเองก็นั่ง เงียบเอาแต่มองไปข้างๆตลอดทาง ไม่อยากมองหน้าแม่ง

 

 

              ไอ้พี่เดลพาผมมาที่คอนโดนึงซึ่งก็คงเป็นคอนโดมันนั่นแหละ มันลากผมลงมาจากรถแล้วลากผมไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปที่ห้องมันทันที

 

              “ ปล่อย จะลากอีกนานมะ เดินเองได้ไม่ต้องให้ใครมาลาก ”  ผมพูดพร้อมสะบัดแขนออก แต่แม่งมือเหนียวชิบหายสะบัดยังไงก็ไม่หลุด จนเป็นผมเองที่เจ็บแขน

 

              “ เจ็บมั้ยล่ะ ถ้าเจ็บก็เลิกสะบัดซะ ”  มันพาผมมาถึงห้องก็เหวี่ยงผมไปที่โซฟาจนผมจุก

 

              “ ปล่อยดีๆไม่เป็นรึไง ”  ผมตั้งตัวได้ก็กลับมานั่งดีๆ พร้อมสำรวจแขนตัวเองไปด้วย สัสเอ้ยแดงหมดเลย

 

              “ เป็นห่าอะไร ”

________________________________________

 

1. TBC.

 

สนุกไม่สนุกยังไงบอกได้น๊า

เรื่องนี้จะไม่ดราม่านะคะ เพราะโซเองก็ยังแต่งไม่เก่ง

เลยกลัวว่าถ้าดราม่าเดี๋ยวมันจะออกไม่ดี

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยน๊า