s.o.sรักอันตรายของยัยมาเฟีย

......Mark.....
 "ข้าวๆๆ ลองใส่ชุดนี้ดูหน่อยสิ" เสียงของเกลวี่รุ่นน้องปีสองบอกพร้อมยื่นชุดคล้ายชุดเจ้าสาวให้ร่างเล็กตรงหน้า วันนี้พวกผมมาช่วยน้องๆทำฉากการแสดงครับ พรุ่งนี้เด็กวิศวะจะไปรับน้องกันที่บ้านเด็กกำพร้าจะไปทำการแสดงให้น้องๆดู พี่ๆปีสี่เลยโดนเกณฆ์ให้มาช่วยงาน
"เกลๆ ชุดมันรูดซิบไม่ได้อ่ะรูดให้หน่อยดิ"ร่างเล็กที่เดินออกมาให้ชุดเจ้าสาว ผมที่มักจะรวบไว้ตลอดถูกปล่่อยลงมา แก้มชมพูระเรื่อ เพลงที่หวานๆที่เปิดในห้อง ทำให้ผมและคนระแวงนั้นถึงกับตะลึงกับหญิงสาวที่ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นผู้หญิงแต่พอมาแต่งหญิงกลับสวยซะจนบอกไม่ถูก
"น้องกูละลายหมดแล้วครับพวกมึง" เสียงไอ้ต้าแขวะขึ้น ไอ้นี่มันเป็นโรคหวงน้องสาวคร้บ
"น้องข้าวใส่ชุดเจ้าสาวแล้วแม่งอย่างสวยเลยว่ะ"
"กูจีบน้องมึงได้ป่ะ"
"พวกมึงไม่ต้องเลยแค่ไอ้สามตัวนี้กูก็ปวดหัวจะตายแล้วเนี่ยะ"ไอ้ต้าบ่นแล้วหันมาทางผมกับไอ้แฟนธอม ผมไม่รู้หรอกว่าไอ้แฟนธอมมันคิดอะไรถึงมาจีบข้าวแข่งกะผมแต่ถึงยังไงผมก็ไม่ปล่อยข้าวไปหรอก ผมอุส่าตามจีบมาตั้งนาน
"พี่ต้าๆ พาข้าวไปเข้าห้องน้ำหน่อย" เสียงเล็กๆดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองยิ่งดูใกล้ๆยิ่งสวย สวยจนผมไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าได้
"พี่ทำงานอยู่"
"พาข้าวไปหน่อยจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ต้องรีบไปซื้อของอีก"
"ไม่ว่าง"
"เออ ให้มันได้แบบนี้สิ งั้นเบอร์พี่โฟนก็ไม่ต้องเอาข้าวจะจีบพี่โฟนแม่งเลย ยังไงพี่โฟนก็ชอบข้าวอยู่แล้ว" ร่างเล็กขู่พี่ชาย แน่นอนล่ะครับน้องโฟนสาวสวยคณะแพทย์ปีสามไอ้ต้ามันแอบชอบอยู่แต่น้องโฟนกลับมาชอบต้นข้าวซะได้ ไม่รูัว่าต้นข้าวมีดีอะไรอาจจะเพราะหน้าคมสวยนั่นก็ได้
"นี่ๆ" นิ้วเล็กๆสะกิดผม ผมหันไปมองร่างเล็กนิดหน่อย
"อะไร"
"พาไปซื้อของหน่อยดิ"
"ไม่ว่างทำงานอยู่ไม่เห็นไง" ร่างเล็กแบะปากนิดหน่อยเหมือนจะร้องไห้
 ฟอด~~~~
จมูกเล็กๆกดลงมาที่แก้มผมเบาๆก่อนจะดึงหน้าขึ้นไป 
"พาไปหน่อยนะ" ร่างเล็กอ้อน อย่าทำแบบนี้เซ้!!!! ใจอ่อนนะรู้ไหม
"อือ ไปรอที่รถนะ"ผมบอกก่อนที่จะเดินไปที่รถยกมือลูบแก้มตัวเอง ทำไมมีความสุขแบบนี้ว่ะ ^^
 
 
"พี่มาร์คเดินไปจ่ายเงินให้ข้าวหน่อยเดี๋ยวข้าวเดินไปซื้อน้ำก่อน" ร่างเล็กพูดก่อนยื่นของมาให้ผม ผมพาน้องมันมาซื้อของครับ ซื้อพวกขนมไปแจกเด็กๆพรุ่งนี้ ผมจ่ายตังค์เสร็จแล้วเดินมาที่รถซักพักร่างเล็กก็เดินตามมา
"อินอั้ย(กินไหม)" ร่างเล็กยื่นขนมมาให้ผม
"ไม่กินหรอกขนมเด็ก"
"ปากหรอนั้น คนเขาอุส่าหวังดี"
"กลับได้ยัง
"ยัง มานี่ก่อนดิ" ร่างเล็กจูงมือผมมาที่สนามเด็กเล่นก่อนจะนั่งลงบนชิงช้า
"ไหวให้หน่อยดิ" ผมไปยืนอยู่ข้างหลังค่อยๆให้สองมือไหวชิงช้าให้ร่างเล็กเบาๆ
"พามาทำไม"ผมถาม
"พักผ่อน"
"พักทำไมไม่ได้ทำอะไรเหนื่อยซักนิด"
"เหนื่อยสิ เหนื่อยตั้งแต่เด็กจนโตแล้ว" ร่างเล็กพูดแล้วเงยหน้ามองไปข้างหน้า มองดูผืนน้ำที่สงบนิ่งอย่างไร้จุดหมาย
"ตั้งแต่พ่อกับพี่ต้นตาย แม่ก็ไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับพวกเรา ข้าวกับพี่ต้าต้องกลายมาเป็นซาตานเพื่อสืบหาคนที่ฆ่าพ่อกับพี่ต้น"
"......"
"ไม่มีพ่อครอบครัวก็ขาดเสาหลัก แม่ต้องลำบากไปถึงเกาหลีทิ้งเราสองคนไว้ พี่ต้าต้องทำงานเพื่อให้เราสองคนรอด อึก!"
"......."
"ข้าวเหนื่อย อึก ข้าวคิดถึงพ่อกะพี่ต้น บางครั้งข้าวก็หมดแรง อึก ข้าวไม่อยากรักใคร ข้าวกลัวข้าวเสียใจ ฮื้อๆๆๆ" ร่างเล็กร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด นั่นสินะข้าวคงจะเจ็บปวดไม่น้อยที่ต้องเสียพ่อกับพี่ชายไป ไหนแม่จะทิ้งไปอีก ข้าวกะไอ้ต้าคงจะลำบากมากถ้าไอ้ต้ากับข้าวไม่ได้รับคัดเลือกคงจะไม่ได้อยู่สบายแบบนี้
"ข้าว ร้องออกมาเถอะไม่ใครเข้มแข็งตลอดเวลาหรอก" ผมพูดพร้อมกอดร่างเล็กไว้กับอก ยอมรับว่าผมตกใจมาก ข้าวไม่เคยร้องไห้ แม้เเต่ไอ้ต้าก็ไม่เคยเห็นน้องมันร้องไห้
"อึก ฮื้อๆๆๆ"
"ไม่เป็นไรนะข้าว ร้องออกมาให้พอ"
"พี่ต้าต้องเหนื่อยเพราะข้าว ข้าวเป็นภาระให้พีีต้า"
"ไม่หรอก ไอ้ต้ามันไม่คิดแบบนั้นเชื่อพี่ อย่าร้องนะคนดี พี่อยู่ข้างๆข้าวเสมอ"
"ทำไมพี่ถึงต้องเป็นห่วงข้าว ทำไมต้องทำดี ทั้งๆที่ข้าวอาจจะไม่เลือกพี่เป็นแฟน"
"พี่ก็ไม่ได้ขอให้ข้าวเลือกพี่ พี่อยากให้ข้าวมีความสุข ข้าวจะเลือกใครมันก็ขึ้นอยู่ที่ใจข้าว พี่ห้ามข้าวไม่ได้ พี่ทำดีกับข้าวเพราะหวังว่าข้าวคงจะจดจำเรื่องราวดีๆของเราไว้ถึงแม้มันอาจจะไม่ยิ่งใหญ่ ไม่มีของมีค่าให้ แต่พี่ก็จริงใจ"ร่างเล็กผละออกค่อยๆเอามือเช็ดน้ำตาแลิวยิ้มให้ผม
"จะอ้วกว่ะ" ร่างเล็กพูดแล้ววิ่งหนีไป ผมมองภาพนั้นแล้วหัวเราะ ถึงแม้วันนั้นข้าวอาจจะไม่เลือกผมแต่ผมก็ยังจะคงรักข้าว ผมจะจดจำเรื่องราวของเราไว้เหมือนที่ผมบอกให้ข้าวจำจด เพราะอย่างน้อยมันก็คือความสุข