s.o.sรักอันตรายของยัยมาเฟีย

อ๊ากกกกกกก เจ็บๆๆๆ เบาๆหน่อยสิพี่โฟน"
 
"พี่เบาที่สุดแล้วนะน้องข้าว แล้วไปทำอะไรมาเนี่ยถึงสภาพเป็นแบบนี้อ่ะ"พี่โฟน สาวสวยคณะแพทย์ถามเมื่อเห็นแผลบ่นใบหน้าฉัน  จะให้ตอบยังไงล่ะต่อยกะผู้ชายมาค่ะแบบเนี้ยหรอ -_-
 
"ดูสิหน้าหล่อๆพังหมดเลย ใครกันนะมันทำน้องข้าวของพี่แบบนี้" หล่อหรอ  พูดว่าสวยจะรู้สึกดีกว่านี้นะ
 
"ช่างมันเหอะพี่โฟนข้าวไม่เป็นไรแล้ว  ขอบคุณที่ทำแผลให้นะค่ะข้าวไปก่อนนะ จุ้บ"ฉันบอกลาก่อนจุ้บแก้มพี่มันไปทีนึง  พี่โฟนหน้าแดงด
 
 
@ห้องเรียน
 
"ข้าวจ๋าาาาา  เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม"เสียงผู้หญิงในห้องถามฉัน เจ้าของเสียงดึงแขนฉันไปกอดพร้อมกับเบียดหน้าอกหน้าใจไซค์บิ๊กบึ้มถูๆไถๆกับแขนฉัน  แบบนี้เขาเอาไว้อ่อยผู้ชายนะ แต่กูเป็นผู้หญิงเฟ้ย
 
"ข้าวไม่เป็นไร ขอตัวก่อนนะ"ฉันพูดก่อนดึงแขนออกมาทันที ขนลุกว่ะ -_-
 
"เป็นไงบ้างมีง  เจ็บมาป่ะ"ไอ้เปเปอร์ถามฉัน ใบหน้ามันมีแต่รอยแผลเต็มไปหมดก็ไอ้พวกนั้นเล่นข่วนเอาๆเพราะต่อยไอ้เปเปอร์ไม่ได้ แต่ฉันเนี่ยสิโดนต่อยเต็มๆ
 
"ไม่เจ็บแล้ว  มึงอ่ะ"
 
"ก็ไม่เจ็บแล้ว วันนี้รุ่นพี่เรียกเข้าชมรมนะรู้ยัง"
 
"ยัง"
 
"เป็นน้องประธานชมรมยังไงว่ะ"ไอ้เปเปอร์โวย
 
"อ้าว!! ไอ้นี่เป็นน้องประธานไม่ได้เป็นประธานจะได้รู้ทุกเรื่องอ่ะมึง"
 
"เออๆ"มันตอบก่อนจะฟุบหัวลงไปกับโต๊ะ ฉันจิกหัวมันให้เงยหน้าพลางสบตาม้นทำตาปริบๆ
 
"เป็นเชี่ยไรมึง"มึงถาม
 
"กูน่าตาเหมือนผู้ชายขนาดนั้นเลยหรอ"ฉันถาม มันจ้องหน้าฉันหันซ้ายที ขวาที 
 
"จ้องขนาดนี้กูท้องไปล่ะมั้งสัส"
 
"มึงถามกูเองนะ  กูก็ต้องจ้องสิเพื่อความแน่ใจไง"
 
"แล่วสรุปว่าไง หน้ากูเหมือนผู้ชายไหม"ฉันถาม มันเอามือลูบคางไปมาเหมือนพิจารณาคำตอบ มันตอบยากขนาดนั้นเลยหรอสัส
 
"ก็ไม่นะ กูว่ามึงน่ารักมากกว่า อาจเป็นเพราะหน้ามึงคมมั้ง"
 
"อืม ก็ดีว่าแต่พี่เขานัดกี่โมงอ่ะ"
 
"เก้าโมง"ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ชิบหายแล้วอีกแค่สองนาที
 
~ตึัด  ตึ้ด~
 
พี่ต้า>>อีก2นาทีถ้ายังไม่มาเข้าชมรมมึงตาย!!,
 
ว๊ากกก ไอ้พี่ต้ามันส่งข้อความมาขู่เฉยเลย แล้วทำไมมึงไม่บอกกูตั้งแต่ออกจากบ้านล่ะคร้บ ไอ้พีีเวร
 
"ไปเร็วไอ้เปอร์"ฉันรีบกระชากแขนเปเปอร์ แต่มันไม่ยอมลุกขึ้น
 
"ไปไหน"
 
"ไปชมรมไงไอ้ฟาย! อีกสองนาทีเก้าโมงนาฬิกามึงมึไว้ทำหอกอะไร"ฉันด่าพร้อมฉุดแขนมันให้ลุกขึ้นวิ่ง ตายๆๆวิ่งจากห้องเรียนมาโรงยิมห่างกันเป็นกิโล ใครมันไปสร้างโรงยิมไว้ตรงนู้นว่ะ  เดี๋ยวเอาระเบิดไปปาบ้านแม่ง
 
 
 
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก
 
ไม่ใช่เสียงหมาหอบนะแต่เป็นเสียงฉันกะไอเเปเปอร์ที่ยืนหอบแฮ่กๆเหมือนปลาขาดน้ำอยู่ข้างๆรุ่นพี่กวนประสาทอยู่  ฮึ่ย!กะว่าวันนี้จะไม่ได้เจอกันแล้วนะ
 
"มาสาย เลยเวลาไปห้านาที"พี่มันพูดแล้วยกนาฬิกาข้อมือมาดู
 
"ขอโทษครับรุ่นพี่"ไอ้เปเปอร์พูด
 
"ไม่มีความรับผิดชอบ ต้องโดนทำโทษ! ลุกนั่ง30 ครั่ง ปฏิบัติ"อะไรว่ะไม่ยุติธรรมเลย แบบนี้ต้องประท้วง
 
"ก็ขอโทษแล้วไงรุ่นพี่ อีกอย่างวันนี้มีเรียนด้วย"ฉันพูดกะรุ่นพี่กวนประสาทนั่นทันที
 
"คิดว่าเป็นน้องประธานจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ"รุ่นพี่อีกคนนึงพูดด้วยน้ำเสียงโมโห
 
"ป่าวเลยแล้วที่มาสายมันก็ไม่เกี่ยงกะประธานสักนิดก็บอกอยู่ว่ามีเรียนๆ"
 
"พูดงี้ต่อยกันเลยไหม เป็นเด็กไม่เคารพรุ่นพี่ ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้" รุ่นพี่มันว่า  ชักจะเกินไปแล้วนะมึงท้ากูต่อยด้วยเดี๋ยวๆ เดี๋ยวได้ร่วง
 
"ทำไมไม่ขอโทษห๊ะ ยัยเด็กเหลือขอ"
 
"เด็กเหลือขอบ้านพ่อพี่สิ!!" พูดจบฉันวิ่งเข้าต่อยไอ้รุ่นพี่นั้นทันที มาว่าฉันเป็นเด็กเหลือขอมันเกินไปหน่อยแล้ว
 
พลั่ก พลั่ก  พลั่ก
 
ฉันกระหน่ำต่อยไม่ยั้ง มือนึงกำขอเสือ  มือนึงต่อย  จนพี่มันเริ่มจะไม่ตอบสนอง!!