s.o.sรักอันตรายของยัยมาเฟีย

ความรักของพี่น้อง (Tata & Tonkaw)

งานแต่งของไอ้มาร์คผ่านไปด้วยดีครับ ทีแรกผมล่ะกลัวน้องผมมันอาละวาดงานแตกมันรักไอ้มาร์คซะขนาดนี้แถมยังเป็นรักแรกอีก ไอ้มาร์คเองก็รักข้าวอยู่ไม่น้อยเลยผมไม่เคยเห็นเพื่อนผมร้องไห้มาก่อนแต่มันมาร้องไห้เพราะน้องผมก็คงจะไม่ต้องสืบล่ะครับว่ารักมากแค่ไหน ขนาดรดน้ำสังข์มันยังนั่งร้องไห้เลย ที่ผมยอมให้มันแต่งงานอย่าคิดว่าผมใจดีนะ ผมแค่ไม่ต้องการให้มันมามีส่วนเกี่ยวข้องในการทวงทุกอย่างของผมกับข้าวคืนเท่านั้นเอง ผมกับข้าวเราตกลงกันไว้าว่าเราจะทวงของๆเราคืนและถ้าทวงทุกอย่างคืนสำเร็จข้าวจะกลับไปคบกับไอ้มาร์คถ้ามันสองคนยังรักกันอยู่ ไม่มีใครรูัแผนนี้นอกจากผมกับข้าว

"พี่คิดจะทำอะไร" เปเปอร์ถาม 

"ป่าว"

"โกหก" 

"โกหกเรื่องอะไร"

"คนรักน้องอย่างพี่ถ้าไม่คิดจะทำอะไรซักอย่างคงไม่ปล่อยให้พี่มาร์คหนีไปแต่งงานหรอก" บางทีก็อาจจะมีคนอื่นรู้แผนผมนะ

"มีคนเคยบอกไหมว่าพี่โกหกไม่เก่ง"

"อย่ามาจับผิด"ผมรึบพูดตัดบทเพราะกลัวไอ้เด็กนี่มันจะคายแผนผมออกจนหมด

"จะทำอะไรก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน" พูดจบมันก็เดินหนีไป นี่มึงห่วงกูหรอ? แล้วทำไมกูต้องหน้าแดงด้ยยว่ะเนี่ยะ

"ไอ้ต้า!!"

"......."

"ต้า ต้าๆๆ"

"......."

"ไอ้เหี้ยต้า!!!" เสียงตะโกนทำสะดุ้งจากผวังค์ เหี้ยมาร์คนี่เอง

"มีไรมึง"

"ป่าว กูเห็นมึงยืนเหม่อ นึกว่าไม่สบาย"

"อืม แล้วงานแถลงข่าวมึงอ่ะเริ่มตอนไหน"

"อีกสิบนาที แล้วข้าวอ่ะ"

"ไอ้สัส มีเมียแล้วยังมาถามหาน้องกูอีกนะมึง"

"พอดีเมียกูชื่อต้นข้าวว่ะเลยต้องถามหา กล้วหมาจะคาบเมียกูไปแดกซะก่อน"

"ไม่ทันแล้วว่ะไอ้มาร์ค" ผมบู้ยปากไปทางน้องสาวของผมที่เดินเข้ามาพร้อมหนุ่มหน้าหวานผมแดง

"ไปไหนมา"ไอ้มาร์คถามข้าวทันที

"ยุ่ง!!"

"ข้าว"

"ไร"

"มาร์คมึงไปเตรียมงานมึงเหอะใกล้ถึงเวลาแล้วนะเว้ย" ผมบอกก่อนที่มันจะก่อสงครามกับน้องผม

"สวัสดีครับพี่ต้า"น้องฟิน

"ครับ มากับข้าวได้ไง"ผมถาม

"พอดีมีเรื่องนิดหน่อยอ่ะ ไปเหอะพึีต้า" ข้าวพูดฉุดมือผมให้เดินน้องฟินส่ายหน้าแล้วเดินตามมาติดๆ ผมเข้ามาในห้องแถลงข้าวกับข้าว ยืนรอจนคู่บ่าวสาวสัมภาสท์เสร็จก็มีนักข่าวจำนวนมากตรงมาหาผมกับข้าว แผนที่หนึ่งเริ่มขึ้นแล้ว

"น้องสองคนชื่ออะไรค่ะ"นักข่าวถาม

"ผม ตาต้าครับ นี่น้องสาวชื่อต้นข้าว"

"เป็นเชื้อเจ้าหรือป่าวค่ะทำไมดูดีจัง"

"อ่อ ป่าวครับผมเป็นลูกมาเฟีย"

"ไม่ทราบว่าใครหรอค่ะ"

"พ่อผมชื่อ เดล ครับ เป็นมาเฟียของเมืองนี้ เราสองคนเป็นซาตานรุ่นที่สองครับ "จบประโยคแนะนำตัวของผมทุกคนในห้องต่างเงียบกริบ ทุกสายตาจับจ้องมาทีีผมกับต้นข้าว

"มีใครจะถามต่อไหมค่ะ"ต้นข้าวถาม......เงียบกริบไม่มีใครกล้าตั้งคำถามต่อ แน่สิพ่อผมเป็นถึงมาเฟียชองเมืองนี้ พอพูดถึงซาตานทุกคนยิ่งหัวหดเข้าไปใหญ่เพราะความโหดของผมกับต้นข้าวทุกคนรู้ดี ในนามของซาตานที่ไม่เคยปรากฏตัวแต่วันนี้ปรากฎตัวขึ้นแล้ว

แปะ แปะ แปะ

"ปรากฎตัวขึ้นแล้วสินะ ลูกสมุนซาตาน" เสียงชายวัยกลางคนนึงพูกขึิ้นและถ้าผมเดาไม่ผิดมันนี่แหละทำลายครอบครัวผม

"หึ ดีใจที่ได้เจอนะค่ะ คุณอิสรา" ต้นข้าว

"ในนามของซานตานพวกผมขอแสดงความยินดีด้วยนะครับสำหรับลูกเขย"ผม

"ขอบใจ หวังว่าเราคงจะได้รู้จักกันมากกว่านี้ ให้น้องนายมาบำเรอฉันซิ จะเลี้ยงดูอย่าดีเลย"

"แก่แล้วยังเสือกไม่เจียมตัวอีกนะมึง!!" ต้นข้าวสบถ คงจะถึงขีดสุดแล้วสินะ จะปล่อยให้น้องเดินหน้านำได้ไงผมต้องเร่งตามแล้วแหละ

"ปากดีนักนิ เฮ้ย ตบมัน" ลูกน้องคนนึงเดินมาทำท่าจะตบข้าวแต่ถูกขาเรียวๆยกขึ้นถีบจนกระเด็นกลับไปที่เดิม

"ถ้าต้อนรับผมกับน้องดีซะขนาดนี้ ผมก็ขอตอบรับเพื่อเป็นการขอบคุณหน่อยนะครับ"

ตุ๊บบบบบบๆๆๆๆ โครมๆๆๆๆ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ พลั่กๆๆๆๆๆ

เส่ียงเอฟเฟคดังสนั่นทุกคนล้วนหนีตายกันหมด ใครจะคิดล่ะว่าคนสองคนจะเข้ามาถล่มบ้านของสัตตรูที่มีคนอยู่เกือบสองร้อยคนจนเละเป็นหน้ากลอง ผมกับข้าวรีบวิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นทันทีที่ทำภารกิจแรกสำเร็จ ผมพาน้องวิ่งกลับบ้านอย่างรวดเร็วตอนมามีคนไปรับตอนกลับก็ต้องวิ่งกลับเอง รู้งี้เอารถมาก็ดี

"ไหวไหมข้าว"ผม

"ไหว พี่ต้าล่ะ"

"ไหวครับ รีบไปเหอะดึกแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า"

"เฮ้อ~~~ เหนื่อย"ต้นข้าวบ่นหลังจากที่เรามาถึงบ้าน หน้าหล่อๆของน้องผมมีแผลเต็มไปหมด ใครมันทำว่ะ!!

"เจ็บมากไหม"

"ไม่ พี่ต้าอ่ะ"

"ไม่ แล้วเรื่องไอ้มาร์คล่ะเจ็บมากไหม"

"........"

"พี่ขอโทษนะทีี่พาช้าวไปงานอ่ะ"

"........"

"พูดกับพีีบ้างสิ"