The Choice

                                "คุณเชื่อในโชคชะตาหรือไม่"
              "ถ้าไม่เชื่ออย่างน้อย.....ก็ลองนึกถึงเรื่องที่คุณไม่อาจที่จะคาดคิดสิ"
 
               เช้าวันหนึ่งในญี่ปุ่น เด็กสาวร่างบางเจ้าของเรือนผมสีม่วงพริ้วไหวได้เริ่มกิจวัตรประจำวันของเธอ  ทันใดนั้นประตูก็แง้มออกเผยให้เห็นเรือนร่างของชายปริศนา
               "เซกิ.....กลับมาแล้ว " เสียงนี้ทำให้สีหน้าของเซกิก็ดูสดใสขึ้นมาทันตา แก้มทั้งสองแดงด้วยความดีใจ เจ้าของเสียงเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะตั้งสติและพุ่งตัวไปสวมกอดกับน้องสาวด้วยความคิดถึง ราวกับว่าเขาได้ขาดหัวใจอีกดวงไป
 
                "... ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ พี่เฮียวกะ" เสียงหวานพูดเสียงอู้อี้จากแรงกอดของพี่ชาย บวกกับความอายที่ถูกพี่ชายที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานสวมกอดอย่างไม่ทันตั้งตัว เฮียวกะขยี้เส้นผมสีม่วงของร่างเล็กด้วยความเอ็นดู
 
                 "ขอโทษนะ...ที่ปล่อยให้อยู่ตัวคนเดียว" เขาพูดด้วยเสียงเรียบๆแต่สีหน้านั้นแสนจะเจ็บปวด และอดโทษตัวเองไม่ได้ที่ปล่อยให้น้องสาวสุดที่รักต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวก่อนจะถอดอ้อมกอดออกมา ดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสจ้องมองพี่ชายอย่างไร้เดียงสา ใบหน้าแดงเรื่อด้วยความอาย ซึ่งเฮียวกะก็รู้ดีว่าขณะนี้ร่างเล็กกำลังเกิดความอาย จนเซกิต้องหาข้ออ้างเพื่อผละออกจากสถานการณ์นั้น
 
                  "เดี๋ยว ... เดี๋ยวหนูจะไปทำอะไรให้ทานนะคะ" รอยยิ้มและคำพูดที่คุ้นหูได้หวนกลับมาหาเฮียกะอีกครา หลังจากต้องไปปฏิบัติหน้าที่สำคัญต่อแซงทัวรี่
 
                    ร่างบางบรรจงถือจานที่เต็มไปด้วยอาหารและของชอบของพี่ชาย จนเฮียวกะแอบอมยิ้มไม่ได้ ทั้งสองใช้เวลาบนโต๊ะอาหารเช้าร่วมกันอย่างมีความสุข เหมือนทดแทนเวลาที่ทั้งสองพรากจากกัน ตอนนี้เฮียวกะทิ้งคราบนักรบมาเป็นพี่ชายที่แสนดี
 
                   "เซกิ"เฮียวกะพูดด้วยน้ำเสียงและหน้าตาที่จริงจัง
 
                    "คะ?" ร่างบางรับคำ ระหว่างที่นำจานไปเก็บ
 
                     "เรามีเรื่องต้องคุยกัน...เกี่ยวกับพี่และเธอ" เวลาผ่านไป จานทุกใบสะอาดและคว่ำไว้เรียบร้อย ภายในบ้านสะอาด มีเพียงแต่เฮียวกะเท่านั้นที่ร่างกายมีแต่คราบเลือดจากสงคราม เซกิออกปากบอกพี่ชายให้ไปอาบน้ำ ฝ่ายพี่ชายก็ยอมแต่โดยดี จนช่วงบ่ายของวัน ทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
 
                       "พี่ค่ะ ที่เมื่อเช้าพี่พูดว่า..." เซกิหยุดพูดเพราะบัดนี้ ร่างใหญ่ได้เข้าสู่นิททราเรียบร้อยแล้ว จนเธอต้องอมยิ้ม
 
                        [อาเธน่าเอ๋ย] เสียงปริศนานี้ดังก้องไปทั่ว จู่ๆร่างบางก็มีอาการปวดหัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน แต่เสียงนั้นช่างเหมือนฟังเสียงตัวเธอเองเหลือเกิน 
        
                          [ข้าคืออเธน่า...และอาเธน่า...ก็คือเจ้า] สิ้นเสียง ร่างบางก็รู้สึกได้ว่า มีพลังที่เปรียบเหมือนทั้งจักรวาลทั้งใบ แทรกมากลางอกของเธอจนร่างบางทรุดลงกับพื้น ขุมพลังสีขาวเข้าห้อมล้อมตัวเธอเอาไว้ จากนั้นโลกทั้งใบก็มืดลง เด็กสาวสลบไปท่ามกลางความเงียบ
 
                           เฮียวกะที่ได้นอนพักหรือเรียกว่าเผลอหลับเสียงมากกว่า เขาลืมตาขึ้นมา และได้พบกับภาพที่ต้องใจหาย เมื่อเขาเห็นน้องสาวที่เป็นเหมือนแก้วตาดวงใจ นอนนิ่งบนพื้นด้วยสีหน้าที่ไม่สามารถบอกอาการได้ มือแกร่งช้อนร่างน้องสาวที่นอนฟุบอยู่กับพื้น ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมที่ละหน้าของสาวน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ชายหนุ่มจุมพิศลงบนเรือนผมของร่างบาง  ผมของเซกิยังหอมเหมือนเดิม จนพี่ชายอย่างเฮียวกะก็อดคิดห่วงน้องสาวคนนี้ไม่ได้ ร่างสูงค่อยๆวางร่างบางในอ้อมกอดอย่างเบามือที่สุด
 
 
◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊
 
 
ช่วงคุยกับพาคิเนะ
 
สวัสดีค่า เราพาคิเนะเน้อ ก็ แต่งฟิคแล้วเอามาลงครั้งแรกค่ะ ยังไงจะพยายามมาอัพบ่อยๆนะคะ เย้ยย