The Choice

"บางที เราก็ควรจะปล่อยให้โชคชะตาไหลเวียนไป"

                             "เพียงเพราะแค่ ไม่อยากพบกับภาพอันโหดร้าย"

                                                  เซกิ

                    เสียงนี้ทำให้เปลือกตาของหญิงสาวที่ปิดลงมายาวนานข้ามคืนเปิดขึ้น เธอลุกขึ้นมาก่อนจะหยุดชะงักลงและเกิดอาการเขินอายอย่างกะทันหัน ภาพที่เธอเห็นคือพี่ชายของเธอกำลังก้มหน้าเข้ามาประชิดตัวเธอจนปากแถบจะจุมพิศกันเสียงอย่างนั้น ฝ่ายพี่ชายเมื่อเห็นอาการของเด็กสาวก็รู้ทันที จึงถอยห่างออกมาพรางกลับไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆหัวเตียง เซกิลุกขึ้นมาแล้วใช้มือบางๆคลึงหัวตัวเองเพื่อลดอาการมึนหัว แต่แก้มทั้งสองนั้นยังคงแดงระเรื่ออยู่ เธอตั้งสติขึ้นมาแล้วหันไปถามพี่ชาย

                     “พี่ค่ะ.. เรื่องที่พี่จะบอกหนู...คืออะไรค่ะ” เธอเอ่ยปากพูดไปเพราะตอนนี้ไม่มีอะไรมาขัดจังหวะอีกแล้ว ฝ่ายเฮียวกะที่ยังคงมีอาการเป็นห่วงน้องสาวอยู่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง และได้เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับสงครามศักดิ์สิทธิ์ครั้งก่อนอย่างละเอียด ต่างกับฝ่ายน้องสาวสิ้นเชิง เจ้าของเรือนผมสีม่วงนั้นมีดวงตาเลื่อนลอย นัยน์ตาสีฟ้าราวกับท้องนภากว้างใหญ่ บัดนี้ช่างดูหม่นหมอง เซกิครุ่นคิดอยู่กับเหตุการณ์ของเย็นเมื่อวาน อะไรกันนะความรู้สึกนั้น เธอคิดอยู่ในหัว เฮียวกะก็กระแอมเรียกสติของเธอกลับมาเป็นพักๆ จนชายหนุ่มผมบลอนด์เล่าเรื่องทั้งหมดจบลง

                    “เพราะเหตุนี้ จนกว่าพี่จะรักษาดวงตาจนหายสนิท คงต้องให้เธอไปรักษาการแทนพี่สักระยะ” น้ำเสียงของชายหนุ่มสั่นเครือ ทันใดนั้นมือบางก็นาบแก้มของร่างใหญ่ข้างที่ดวงตาคมกริบนั้นได้รับความเสียหาย ก่อนที่น้ำใสๆจะรินออกมาจากใบหน้าของสาวน้อย บางบอบบางค่อยๆเคยไปโอบกอดพี่ชาย ฝ่ายร่างสูงก็อดที่จะเสียใจไม่ได้ ทั้งโศกเศร้า ทั้งเคียดแค้น ทั้งเจ็บใจ...เจ็บใจที่ไม่สามารถปกป้องแล้วให้ความอบอุ่นแก่น้องสาวของเขาได้ เพราะเซกิก็เปรียบเหมือนกับแก้วตาดวงใจ เป็นหัวใจอีกดวงของเฮียวกะ ร่างบางโอบกอดร่างสูงเอาไว้ ช่างเป็นกอดที่แสนจะคิดถึง เฮียวกะค่อยๆใช้มืออ้อมไปโอบกอดร่างอันบอบบางที่ตอนนี้หลับตาพริ้มในแผงอกของเขา

                    “เธอต้องรีบแล้ว... ต้องรีบไปเตรียมสัมภาระ คนของทางแซงทัวรีจะมารับเธอเช้าวันพรุ่งนี้ที่บ้านของเรา” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนบวกกับสั่นระเรื่อ เด็กสาวผละออกจากอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นเพื่อไปจัดของเพราะนี่ก็เป็นเวลาใกล้ตีหนึ่งเสียแล้ว ทั้งสองแยกย้ายกันเพื่อเข้านอน เด็กสาวหลังจากอาบน้ำเสร็จก็รี่มาเก็บของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางใบเล็กๆเก่าๆของเธอที่พึ่งจะได้ใช้ครั้งแรกแต่กลับฝุ่นจับหนา เนื่องจากเอไม่เคยไปไหนนอกจากโรงเรียน ร้านสะดวกซื้อและบ้านของเธอ ร่างบางล้มตัวลงบนที่นอนอันแสนนุ่ม และพยายามข่มตาหลับ แต่ก็ไม่สำเร็จเธอลืมตาขึ้นมาเพราะนึกถึงเหตุการณ์นั้นอีกครา

ข้าคืออเธน่าและอเธน่าก็คือเจ้า

                    ประโยคนี้ช่างคาใจเสียจริง เธอพยายามไล่ความคิดและข่มตาหลับใน ขณะที่ร่างบอบบางที่กำลังจะเข้าสู่นิททรา พลังคอสโม่มหาศาลก็พรั่งพรวยออกมาจากร่างกายที่นอนอยู่ อาการปวดหัวแสบร้อนกลับมาอีกครา และมันกลับทวีความรุนแรงมากกว่าเดิมหลายเท่า

                    [ถึงเวลาแล้ว...ที่ร่างนี้จะได้กลับสู่ที่ที่คู่ควร] น้ำเสียงอันแสนไพเราะชวนฝันราวกับมีดนตรีสวรรค์บรรเลงอยู่ภายในห้อง แต่ก็หนักแน่นไม่แพ้กันกับนักรบอันกล้าหาญ เสี้ยวเวลานี้ร่างบางก็ลอยตัวขึ้นด้วยคอสโม่สีทองโอบล้อมร่างกายเอาไว้

ปึง!!!

                    “เกิดอะไรขี้น เซกิ!” เสียงเปิดประตูรวมถึงเสียงของร่างๆหนึ่งดังจากเซนต์ซิกนัส ที่สามารถสัมผัสคอสโม่อันมหาศาลได้ ทั้งๆที่ไม่ใช่คอสโม่ที่คุกคามเลยแม้แต่นิดเดียวและเกือบจะคุ้นเคยเสียด้วยซ้ำไป แต่ทำไมเหตุการณ์ตรงหน้าช่างหน้าหวาดหวั่นเสียเหลือเกิน ร่างบางไม่ตอบอะไรแต่จ้องมองชายหนุ่มวัยสิบเจ็ดปีด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปและกล่าววาจาออกมาว่า

                    “ถึงเวลาที่ร่างเนื้อของข้า.....จะกลับคืนสู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์เสียที ถึงเจ้าจะไม่ได้ดูแลร่างนี้อย่างดี แต่ก็ขอบใจที่เจ้ามอบความรักให้แก่ร่างประทับของข้า” สิ้นเสียงดวงตาคู่งามก็หลับตาลงไปครู่ ฝ่ายพี่ชายที่งุนงงกับคำพูดที่ออกมาจากปากน้องสาวสุดที่รัก วินาทีต่อมาร่างบางที่ลอยอยู่กลางอากาศในความสูงที่ลอยจากพื้นมากพอสมควรก็เบิกโพลงตาด้วยควานตกใจ

                    “พี่ค่ะ.....ดีใจจังที่พี่อยู่ด้วย” เธอพูดยิ้มๆ ช่างเป็นยิ้มที่ละลายใจน้ำแข็งของเซนต์ซิกนัสเสียจริง จู่ๆร่างบางก็สลบไปแล้วร่วงลงมาจากความสูงหลายเมตรในห้องนอนของเธอ  ถ้าเฮียวกะวิ่งเข้ามารับไม่ทันคงจะต้องปล่อยร่างบางให้ตกลงพื้น เหมือนปล่อยแก้วใบงามให้ดิ่งลงมา เฮียวกะเป็นห่วงอาการของน้องสาวมากรวมถึงสงสัยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ร่างสูงสะบัดหัวทิ้งความคิดบ้าๆของเขาออกจากหัวแล้วช้อนน้องสาวขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะจุมพิศลงบนหน้าผากเนียนผ่องและเดินออกจากห้องไป

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

 ช่วงคุยกับพาคิเนะ

มาต่อแล้วค่าตอนนี้ก็ขอทิ้งไว้ก่อนนะคะ คอมเม้นได้น้า จุฟ//วิ่งหนี

ถึงตอนนี้ยังไงก็จะมาอัพบ่อยขึ้นนะคะ เย้ๆ รอปกหน่อยน้ากำลังวาดอยู่แล้วก็เซกิจังอยู่น้าาา//ตราย อยากให้คอมเม้นกันจัง