Bad (wolf) เคี้ยวขย้ำหัวใจให้จนมุม

 
วันต่อมา...
ถ้าเกิดรูปหมาป่านั้นDr.เป็นคนวาดล่ะก็ มันจะต้องเเปลกมากเเน่ๆเลยล่ะ เพราะท่านไม่ชอบวาดรูปเลย เเล้วทำไมท่านต้องพูดเหมือนมีความทรงจำอะไรกับรูปนั้นด้วยล่ะ ฉันก็เคยรู้มาก่อนนะว่าท่านเคยเป็นนักข่าวที่นั้น ที่Otio news เเต่..มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ ทำไมท่านจึงเป็นอย่างนี้ ท่านออกจะสวย(มั้ง) มันต้องมีอะไรเเน่ๆ 
ติ๊ดๆ
ใครโทรมาเนี้ยยยย 
"สวัสดีค่ะ"
(ทริฟ! ออกมาข้างนอกหน่อยสิ เรามาฉลองกันดีกว่า)
"ฉลองอะไรเเก...นี้มัน3ทุ่มเเล้วนะ"
(เอาน่า ถือว่าบอกลาฉันเเล้วกัน)
"อีบ้า ฉันไปฝึกงานนะยะไม่ได้ไปตาย  เลวร้ายจริงๆ"
(นะๆๆ มาเถอะนะ ดูสิสีสันยามราตรีมาสวยมากจริงๆ ตึกเยอะไปหมดเลย ยูทริฟ เเกชอบดูในเมืองยามค่ำคืนไม่ใช่หรอ )
"อิๆ เเกยังจำได้นะ เออๆได้เดี๋ยวฉันไป"
พอวางสายจากนางปลาไหลไปเสร็จฉันก็รีบนั่งรถเเท๊กซี่ไปลงเเถวในเมือง เฮ้ย!จริงด้วย ในเมืองตอนกลางคืนมันสวยอย่างนี้จริงๆ พูดจริงๆเลยนะฉันฝันมาตลอดเลยว่าจะมานั่งรถเล่นชมวิวในเมืองตอนกลางคืนพร้อมกับคนที่ฉันรัก จะมีวันใหนไหมนะ วันที่ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว .....
"ยูทริฟ"
นั้นไง ปลาไหลนั่งอยู่ในร้านอาหารคนเดียว รีบไปดีกว่า
ตึกๆ
ฟึบ
เอ๊ะ ทำไมจู่ๆหน้าฉันถึงมืดอ่ะ เหมือนเห็นภาพอะไรสักอย่างเลยล่ะ เหมือน... เหมือนรูปหมาป่า.. นี้มันอะไรกัน ตั้งเเต่ฝันครั้งนั้น ทำไมถึงติดตาได้ขนาดนี้นะ
...
ฉันอยากเล่าให้ยัยปลาไหลฟังจัง เเต่กลัวยัยนั้นเอาไปล้อฉันเล่นอีก เก็บไว้ดีกว่า อย่าเพิ่งบอกใครเลย!
เเละฉันก็มาฉลองกับยัยปลาไหลสองคน ท่ามกลางสีสันยามราตรีที่สวยงาม 
เเต่มันผ่านไปเร็วจริงๆ

 
เช้าวันต่อมา....
เอิ่มๆๆ
ฮือๆ
นี้มันกี่โมงเเล้วนะ เมื่อคืนกลับมาตี3 วันนี้ฉันจะต้องไปใหนบ้างนะ
เอ๊ะ..
เดี๋ยวก่อน
วันนี้ วันนี้ ฝึกงาน
กรี๊ดดดดดด สายเเล้วเหรออ
ฟึบ
ฉันลุกขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือกเหมือนศพ(เมื่อคืนฉลองหนักไปหน่อย) 
"เจ็ดโมงครึ่งหรอ เออหลับได้ เเต่ไม่ได้ฉันจะต้องรีบไปเเต่ฟ้ายังไม่สาง ต้องรีบไปก่อน"
ผ่านไปสามสิบนาที เเละตอนนี่8โมงเช้าเเล้ว
กรี๊ดดด รีบบึ่งเเท๊กซี่ไปดีกว่า
ฟิ้วววว 
ฉันยืนรอโบกมือเเท๊กซี่รืมถนนจงขาล้าไปมากเเล้ว เเต่โชเฟอร์เเท๊กซี่ก็ยังไม่โผล่หัวมาสักที เอ๊ะยังไง ฮือๆ รีบมาๆสิ ฉันจะได้ไปทำงานสะที กรี๊ดดดด 
ปรี๊นๆ
นั้นไง มาเเล้ว เร็วๆเลย ฉันรีบกวักมือเรียกรถคันนั้นให้มาอย่างเร็ว
เอี้ยดดด
มาเเล้วววว ไม่สายเเล้วเว้ยยยย
"ไปที่ตึก Otioค่ะ"
"ครับ" 
โชเฟอร์ตอบเเละหันไปซิ่งรถเหมือนกับนักเเข่งรถเบอร์1 งานนี้ดอมโทเรนโต้มาเองเลยจ๊ะส่งตรงจากFast7 ด่วนนนนนน
เเละเพียงชั่วอึดใจฉันก็มายืนเกะกะอยู่หน้าตึก หวาาาาา ดูดีมีสไตล์เป็นบ้า ใหญ่เว่อร์ๆ เอาจริงๆนะถึงฉันจะทำงานเป็นปีก็เดินไม่ทั่วที่นี้หรอก นี้มันกินพื้นที่ไปกี่ไร่เนี้ยยยยยย เหมือนเอาพาราก้อน เซ็นทรัลทุกสาขา โลตัส บิ๊กซี มารวมกันยังไม่เท่าครึ่งของที่นี้เลยนะเนี้ยยย ใหญ่ไปนะจ๊ะ! หมายถึงตึก!
"นี้น้องยูทริฟใช่มั้ยค่ะ"
"ค่ะ"
จู่ๆก็มีพนักงานต้อนรับใบหน้าดูใจดีเข้ามารับฉันเข้าไปภายในตึก เเละนางก็พาฉันไปทัวร์รอบๆ นี้จัดนิทรรศกาลทัวร์ได้เลยนะเนี้ยยยยย ใหญ่เว่อร์
พนักงานพาฉันทัวร์ไปรอบๆเเละก็พาฉันมาส่งที่ห้องทำงาน นางพาไปทัวร์เเค่ที่เดียวเองอ่ะ ตายจริงๆ
ฮือๆ 
...
(วินเทอร์ Part)
"เเกว่าไงนะ เเกจะเข้ามาบริหารที่นี้ด้วยงั้นหรอวินเทอร์"
คุณพ่อพูดเสียงทำท่าจะตกใจมาก ที่เห็นผมเข้ามาช่วยทำงานในวันนี้เเละยังขอเข้ามาบริหารที่นี้เเทนด้วย
"ใช่ครับ ผมจะมาบริหาร"
"ตายจริง ไม่ใช่เเกกับวิกเตอร์เเข่งกันหรอกใช่มั้ย ที่นี้มันบริหารยากมากเลยนะลูก พ่ออยากให้ลูกทั้งสองเตรียมตัวกันมาให้ดีก่อน"
"พ่ออย่ามาพูดว่าไอ้วิกเตอร์เป็นลูกพ่อได้มั้ยครับ"
"วินเทอร์!"
คุณพ่อพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยเเบบน่ากลัว ใช่!ท่านกำลังโมโหที่ผมทำท่าไม่ชอบขี้หน้าไอ้น้องชายต่างเเม่นั้น ผมเองก็ไม่ชอบมันมากเลยทีเดียวล่ะ เกลียดมาก มันชอบเเย่งทุกอย่างไปจากผม ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ 
"ยังไงผมก็ต้องมาบริหารที่นี้ให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม "
ผมทิ้งท้ายไว้เเค่นั้นเเล้วก็เดินออกไปจากห้องทำงานของพ่อ .... อย่าให้ผมโหดขึ้นมานะ ...พูดเลย
ตึกๆ
ผมเดินออกจากที่นี้ไปเเบบไม่มองคนรอบข้าง ไอ้คนพวกนี้ก็หันมามองผมอยู่ได้ จะเอาอะไรนักหนานะ ...
ฟึบ
จู่ๆก็มีเลขาของพ่อเข้ามาตัดหน้าผมไม่ให้ผมเดิน เอ๊ะ มายืนตรงนี้ทำไมนะ น่ารำคาญจริงๆ
ผมมองเธอไปนิ่งๆ ทำให้เธอเริ่มกลัวมากขึ้น
"คือ คุณวินเทอร์ค่ะ คุณพ่อของคุณให้ฉันมาพาคุณไปกินข้าวเที่ยงกับคุณวิกเตอร์ค่ะ"
"อะไรนะ!"
ผมเลือดขึ้นหน้าทันทีที่ได้ยินอย่างนั้น
โครมๆ
ปังๆ
ผมเขวี้ยงเอกสารที่ตั้งอยู่ตรงข้างๆใส้กระจกเเถวนั้น น่ารำคาญจริงๆ 
"ฉันไม่ไปกินเว้ย ฉันไม่ไปกินกับไอ้บ้านั้นเด็ดขาด"
"คือว่า.."
"ไปซะ เกะกะ"
ผมเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างเร็ว ไม่อยากหันไปดูหน้าไอ้พวกนั้นอีกสักครั้ง อะไรๆก็วิกเตอร์ เหอะ หมอนั้นน่ะดีเเต่ปาก จริงๆเล้ย 
(วินเทอร์ Part End)