วันวาเลนไทน์สุขนิรันดร์ ตอนของขวัญวันเกิด EXO (SM)

(คิมมินซอก ซิ่วหมิน)
 
 
วันหลายต่อมา
 
 
          เฮ้อ ตอนนี้ผมก็มาอยู่ด้านหน้ามหาลัยฯ ปาร์คแล้วครับ น่าเบื่อจริงๆเลย ดูพี่จงซอกสิให้ผมมาเรียนอะไรก็ไม่รู้ ก็รู้ทั้งรู้ว่าผมเกลียดการเรียนที่สุดเลย (เห็นแบบนี้ได้ที่ 1 นะค่ะ-รุ) ดูผมตอนนี้สิต้องปลอมตัวมาเป็นเด็กเรียนเก่ง ใส่แว่น แต่งตัวเรียบร้อยเหมือนผ้าพับใหม่ และสีผมของผมก็ต้องใช้สเปรย์เปลี่ยนสีผมมาฉีดให้เป็นสีดำ (ขอหย่าให้ใครเอาน้ำมาสาดแล้วกัน) ดูสิทำไมผมต้องมาเปลี่ยนลุคเยอะขนาดนี้ด้วย ผมบ่นกับพี่อยู่ต้องนานสองนานพี่เขาพูดมาสั้นๆว่า
 
          ‘นายมันเด่น’ สั้นจริงๆ
 
          ผมแม่งโครตเข้าใจเลยเลยครับ สงสัยล่ะสิว่าผมจะทำยังไงต่อ แน่นอนคนอย่างผมไม่ยอมหรอกเรื่องแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอก ที่ผมจะทำก็คือ......เดินเข้าไปเรียนแบบเด็กเรียนไงครับคุณผู้อ่าน555 ทำไงได้ ก็ดูสิพี่จงซอกเอาปะป๊าสุดโหดมาต่อลองกับการเรียนที่มหาลัยฯแห่งนี้ ยังไงพี่ก็รู้ว่าผมเลือกเรียนอยู่แล้วแหละ บรึ๊ยยย พูดถึงตาแก่นั้นแล้วขนลุก เลิกพูดถึงเถอะ
          ผมเดินเข้ามาข้างในของมหาลัยฯปาร์ค ด้วยความมั่นใจ หึ ดีเหมือนกันนะ เวลาที่ไม่มีใครมารุมล้อมรู้สึกดียังไงก็ไม่รู้
 
          “โอ๊ยยย” ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัว ผมล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บ ผมค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองที่ต้นเหตุที่ทำให้ผมล้ม ผู้ชายตัวสูง ผมสีน้ำตาลเข้ม มองโดยรวมก็น่าจะหล่อ แต่ไม่สนเว้ย ของขึ้นของขึ้น
 
          “มองดูทางบ้าง” อันนี้ไม่ใช่เสียงผมนะ มันเป็นเสียงของไอ้คนที่ชนผมคร๊าบบบบบบ
 
          “แต่คุณเป็นคนชนผมนะ..ครับ” ลืมไป เราคือผ้าพับใหม่จำไว้ซิ่วหมินจำไว้เรียบร้อย สุภาพ
 
          “งั้นหรอ หึ ฉันคงต้องมองนายสินะ” มองผม เพื่อออ งงครับ
 
          “...???”
 
         “ก็นายมันตัวเล็กเกินไปจนฉันแทบมองไม่เห็นเลยนะสิ” หนอยยยย กล้ามาก
 
          “เดียวครับ” ผมรั้งคู่กรณีเอาไว เมื่อเขาจะเดินหันหลังไป
 
          “ฮือ” ยังมาฮืออีก แล้วยังทำหน้าตาใสซื่ออีก ตบแม่งงง (ใจเย็นจะซิ่วหมินลูกแม่-รุ)
 
          “คุณยังไม่ได้ขอโทษผมเลยครับ”
 
          “ไม่จำเป็น บาย” เขาเดินหายไปกับฝูงชนของนักศึกษาไปแล้ว
 
          "ด..เดียวสิคุณ โธ่เว้ย" อย่าให้เจอนะมึง
 
          "ซิ่วหมิน" เอ้ะใครเรียก ผมมองซ้ายมองขวาใครเรียก "อยู่นี้" เสียงจากข้างหลัง (-_-)(_- )(   )
 
          "เทา"
 
          "ไงเพื่อน 5555" เทาเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ เขาเป็นนักร้องวงของผม ตัวสูงกว่าผม 3 ซม. แต่ทำไมมันมาอยู่นี้
 
          "งงอ่ะดิ ว่าทำไมกูมาอยู่นี้"
 
          "มาได้งัน???"
 
          "ก็มีพี่ชายใครก็ไม่รู้โทรเรียกกูไปที่บริษัทตั้งแต่เช้า แล้วยังขอร้องให้มาดูแลน้องชายของเขาให้ด้วย"
 
          "พี่ลีจงซอก"
       
          "อืม" เป็นห่วงกันก็ไม่บอก อิอิ
 
          "เทา มึงไม่คิดจะรอกันบ้างเลยหรอ"
 
          "คริส"
 
          "ไม่ได้เจอกันตั้งนานสบายดีมั้ยซิ่วหมิน" ผมหันไปมองเทาเป็นการเชิงถามว่าคริสรู้เรื่องเราด้วยหรอ เทาส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธว่าเขาไม่รู้เรื่อง
 
          "อืม สบายดี แล้วมึงแหละ"
 
          "ก็สบายดี (^v^)" คริสยิ้มอย่างเป็นมิตรมาให้
 
          ผม เทาและคริสรู้จักกันตั้งแต่ ม.1 พวกเราสนิทกันมากไปไหนไปด้วยกัน จนจบ ม.6 ผมกับเทา ก็ไม่เคยติดต่อกับคริสอีกเลย ตอนนี้พวกเรามานั่งโต๊ะหินหน้าคณะบริหาร คณะของพวกเรา
 
          "ห้ะ นายอยู่ปี 2" เสียงเทาดังจนนักศึกษาที่ผ่านไปผ่านมาต้องหันมามอง
 
          "จะตะโกนทำไม แล้วไงกู อยู่ ปี 2 แล้วไง ก็พวกมึงอ่ะไม่ยอมสอบเข้ามหาวิทยาลัย พอดีกูสอบเข้าที่นี้ได้เมื่อปีที่แล้ว หลังจากนั้นพวกมึงก็ไม่ติดต่อกูเลย (-v-)" คริสทำหน้าเศร้า
 
          "โทษทีว่ะ ที่กูไม่ได้ติดต่อไป พอดีกูต้องช่วยพี่ดูแลบริษัท" ผมพูด
 
          "บริษัทค่าย SM ใช่มั้ย" คริสถาม
 
          "อืม" เฮ้อ ดีนะที่คริสไม่รู้ว่าผมเป็นนักร้องด้วย ไม่งันวุ่นวายแน่
 
          "แล้วมึงอ่ะเทา หายไปไหนมาตั้งปี 1" คริสหันไปถามเทา
 
          "เอ่อ..ออ พอดี แม่เราไปทำงาน ที่..เอ่อที่ประเทศไทยนะ ใช่ประเทศไทย เราก็เลยต้องไปด้วยนะ แฮะๆ" โกหกได้เยี่ยมมากเพื่อนกู กรรม (-_-)
 
          "จริงหรอ"
 
          "จริงสิ ม..ไม่เชื่อโทรถามแม่กูเลย ตอนนี้ท่านยังอยู่ประเทศไทยอยู่เลย"
 
          "อืมมมมมม เชื่อก็ได้" เฮ้อ โล่งไปอีกเรื่อง
 
          "น้องปี 1 ทุกคนโปรดมารวมตัวกันตรงนี้ด้วยครับ" รุ่นพี่ผู้ชายคนหนึ่ง เรียกนักศึกษาปี 1 ให้ไปรวมตัวที่ลานจอดรถที่ใกล้กับบ่อน้ำหลังคณะบริหาร
 
          "แล้วเจอกัน หึหึ" คริสทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วหัวเราะในลำคอ
 
          "หัวเราะอะไร" เทาถามอย่างสงสัย
 
          "เดียวก็รู้ ที่นี้เขารับน้องไม่เหมือนที่อื่นหรอกนะ หึ โชคดีแล้วกัน ขอให้รอดกลับมาอย่างปล่อยภัย"
 
          "อะไรของหมอนั้นว่ะ" เทาเกาหัวอย่างงุนงง กับคำพูดของคริส (กูก็งง) "พูดทิ้งไว้ให้งง แล้วเดินจากไป"
 
          "ทำไมว่ะ ที่นี้เขารับน้องกันอย่างไง" ผมถามเทา
 
          "ไม่รู้เหมือนกัน แต่กูเคยได้ยินมาว่ามหาลัยฯที่มีอักษรขึ้นตนด้วย P รับน้องด้วยการจับตัวรุ่นน้องมาทำโทษ คนที่หนีได้ก็รอดคนที่หนีไม่พ้นก็ซวยไป บ้างคนถึงกับเข้าโรงพยาบาลเลยนะ แต่กูไม่แน่ใจเหมือนกันมหาลัยฯไหน คงไม่ใช่ที่นี้หรอก..มั้ง อึก" เทาถึงกันกลืนน้ำลาย ของอย่าให้เป็นที่นี้ก็แล้วกัน ผมไม่อยากเสียโฉม หล่อๆแบบผมยิ่งทำอยากอยู่
 
          "ไปเข้าแถวดีกว่าเดียวโดนทำโทษ" ผมบอกเทา
 
          "อืม"
 
          ตอนนี้ผมมานั่งกับเทาที่หน้าแถว งงแหละสิว่าทำไมผมมานั่งอยู่หน้าแถวได้ไง ทั้งๆทีผมเกือบมาคนสุดท้าย รุ่นพี่บอกว่า ผมกับเทาตัวเตี้ยต้องนั่งหน้าแถว (เตี้ยตรงไหนสูงตั้ง 173 ซม.)(โคตรเตี้ย-รุ)
 
          "เอาหล่ะ สวัสดีครับน้องๆ" พี่คนเดิมที่เรียกเราเข้าแถว หน้าก็หล่อดี ผิวคล้ำนิดๆเหมือนคนที่ชอบออกกำลังกายกลางแจ้ง ผมสีแดงน้ำตาล สูงประมาณ 180 กว่า (สูงกว่ากูอีกแล้ว เรื่องมันเศร้า (T-T))
 
          "สวัสดีครับ/ค่ะ"
 
          "เดียวพี่จะแจกของกินให้ก่อนแล้วกันนะ แล้วพวกพี่จะแนะนำตัวให้รู้จักกันนะ แล้วพวกน้องๆก็ค่อยแนะนำตัวนะครับ"
 
          "สุดยอดมีขนมฟรีให้กินด้วย (*o*)" เทาพูดออกมาอย่างดีใจ หมอนี่ชอบกินเป็นชีวิตจิตใจเลยก็ว่าได้ กินเก่งสุดๆ แต่กินเท่าไรก็ไม่อ้วน สงสัยในตัวมีพยาธิเยอะ
 
          สะกิดๆ อะไรว่ะ ผมปัดไหล่ตัวเอง สะกิดๆ อีกแหละไรเนี้ย ผมปัดออก ชักรำคาญ สะกิดๆๆๆๆ
 
          "โอ๊ย" ผมคำรามออกมาเบาๆ แล้วหันไปหาคนข้างๆที่มันสะกิดผม (ผมหันไปมันยังไม่เอามือออกจากไหล่ผมเลย ก็เลยรู้ว่าเป็นมือของคนข้างๆ "ดีโอ" ผมอุทานออกมาอย่างตกใจ
 
           "(^v^)"
 
          "อะไรของมึงฮ่ะซิ่ว ตกใจหมดดดดด เฮ้ย ดีโอ (0o0)" เทาที่ยังอร่อยกับขนมที่รุ่นพี่เอามาให้ถึงกับอ้าปากค้าง มองหน้าหวานของคนที่ชื่อว่า ดีโอ
 
          "(^v^)"
 
 
 
 
 
 
ฝากด้วยนะคะ รักคนอ่าน