สยองเดอะซีรี่ส์

          "แกกกก วิว เครื่องบินจะออกแล้ว"

          "จ้าา ออม ไปเดี๋ยวนี้ละ"

วิวและออมมีทริปไปเที่ยวญี่ปุ่นกัน2คน ตามภาษาวัยรุ่นสาวๆ และทั้งคู่ก็พูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วยเมื่อมาถึงสนามบินนาริตะ ทั้งคู่ก็ได้ลงจากเครื่อง และนักแท็กซี่ตะลุยมุ่งหน้าสู่กรุงโตเกียว และได้เช่าห้องพักไว้ที่นึง ทั้ง2คนก็ไมไ่ด้รอช้าเก็บข้าวของจนเสร็จ ทั้งคู่ก็เริ่มออกไปชอปปิ้งที่ซุปเปอร์มาเก็ต และระหว่างที่ช็อปปิ้งอยู่ก็เผลอไปได้ยินบทสนทนาของคนข้างๆว่า

          คนญี่ปุ่น1:"รีบกลับบ้านเถอะนะ ถนนในเมืองหลวง เห็นดูเจริญก็เถอะนะ แต่ตอนกลางคืนก็เปลี่ยวไม่ใช่เล่นเลยนะ

          คนญี่ปุ่น2:ที่พูดอะ หมายถึงโจรเหรอ

          คนญี่ปุ่น1:มันน่ากลัวยิ่งกว่าโจรอีก เธอเคยได้ยินตำนานของคุชิซาเกะอนนะไหมละ

          คนญั้ปุ่น2:ไม่เคยอะ คุณลองเล่าให้ผมฟังหน่อยสิ

          คนญี่ปุ่น1:ในสมัยก่อน มีหญิงสาวงามคนนึง ได้เป็นภารยาของซามูไร เเต่ทว่ามีอยู่วันหนึ่งสามีของเธอเข้าใจผิดว่าเธอไปมีชู้ ด้วยอารมณ์โมโห จึงเอาดาบคาตะนะ เฉือนปากของเธอจนฉีกถึงหู พร้อมกับพูดถากถางว่า หึ ดูซิสภาพงี้ใครจะชอบเธอ หลังจากที่เธอตายไปเธอก็กลายเป็นวิญญาณอาฆาตพยาบาทมาก ในช่วงเวลากลางคืนเธอจะออกมาเดินร่อนเร่อยู่กลางถนนในยามวิกาลในสภาพที่ปิดปากด้วยผ้าผิดปาก คอยถามคนที่ผ่านไปผ่านมาว่า ฉันสวยไหม ถ้าหากคนๆนัั้นตอบว่าสวยเธอจะเปิดปากให้ดู และถามต่อว่า เเล้วงี้ละ สวยป่าว ถ้าตอบสวยเเต่หน้าไม่จริงใจหรือตอบไม่สวย จะโดนเธอฆ่าโดยเธอจะทำให้เป็นเหมือนกับเธอ และถ้าคิดหนีเธอจะไล่ตามสุดกำลังไม่ว่าจะไปที่ไหน เธอจะไล่ตามไปทุกหนทุกแห่ง  

          คุณเองก็ได้ยินข่าวแบบนี้บ่อยๆไม่ใช่หรอ น่ากลัวออก เรารับกลับบ้านเถอะนะ นี่ก็จะค่ำแล้ว

เดี๋ยวฉันก็ต้องไปทำกับข้าวอีก ปะ ปะ ปะ กลับบ้าน

          บทสนทนานั้นมันทำให้วิวกลัวอย่างมาก แต่ตรงกกันข้ามกับออมที่พูดออกมาในทันทีว่า

          ออม:"อะไรกัน โคตรไร้สาระเลยแก ผีปากฉีกบ้าอะไร จะวิ่งตามคนบ้าไปเเล้ว สู้ผีไทยเราไม่ได้หรอกโหยยย แกอย่าไปเชื่อ งมงายสิ้นดี"

          วิว :"แต่ระวังไว้ก็ดีนะแก เพราะเดี๋นวนี้ข่าวที่ญี่ปุ่นก็ออกอยุ่บ่อยๆว่ามีฆาตกรรมปริศนาว่ามีการฆ่าโดยฉีกปากหนะ"

          ออม:"เอออๆๆๆ เอ๊าเถอะ ตามนั้นปะ รีบซื้อของและกลับบ้านกัน"

ทั้งคู่ซือ้ของช็อปปิ้งจนเสร็จได้ออกจากห้างและช่วงเวลานั้นก็เปนเวลาพลบค่ำเกือบๆทุ่มนึง บรรยากาศในตัวเมืองดูโพล้เพล้มาก 

          ออม:"โอ๊ยยยย นี่หรอญี่ปุ่นกลางเมือง ไมมันโพล้เพล้งี้เนี่ยยยย หรือว่าทุกคนจะเช่อข่าวลือบ้าๆนั่นกันหมด กลััวเเค่โจรนี่ละ โหยย"

          วิว :"แกกกก รีบไปเถอะฉันกลัวเเล้วนะ"

ทั้งคู่เดินทางกลับหอพัก โดยจะขึ้นรถเเท็กซี่กลับ เเต่ดันไม่มีรถเลยสักคันนึง แต่ด้วยความที่ว่าห้ามกับหอพักอยู่ไม่ไกลกันมากเท่าไรทั้งคู่จึงเดินไปกันเรื่อยๆ เดินได้สักพัก ทั้งคู่ก็เห็นหมอกควันอยู่ตรงหน้า จึงเดินฝ่าหมอกไป และมีเสียงเหมือนคนเดินตามมา กึก กึก กึก วิวและออมเริ่มหลอนและได้หันไปข้างหลัง เห็นเงาลางๆเป็นผู้หญิงผมยาวสลวยเดินตามมา ทั้งวิวเเละออมเริ่มกลัวหนักมากขึ้นจึงได้วิ่งไปที่หอพักโดยโร็วที่สุด สุดท้ายเสียงฝีเท้านั่นก็ตามไม่ทัน เมื่อมาถึงหอพัก ออมก็เริ่มเชื่อในข่าวลือนั่น แล้วปรึกษากับวิว

         ออม: "วิว ฉันว่ามันเป็นเรื่องจริงเเน่เลยวะ เอาไงดีละ"

          วิว:"เอางี้นะแก เราต่างคนต่างก็กลัวนะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เรากลับไทยกันนะ"

          ออม:"อิ้ม"

กริ๊งงงงงง เสียงโทรศัพท์ของหอพักดังขึ้น เสียงนั้นเป็นเสียงเจ้าของหอพักโทรมาบอกว่า มีพัสดุมาส่งถึงออม เธอตกใจหนักมาก

          วิว:"แก สั่งอะไรไว้หรอ"

          ออม:"ป่าวนะแก ฉันไม่ได้สั่งไรไว้เลยอะ ส่งสัยจะส่งผิดมั้ง เดี๋ยวฉันลงไปดูให้" 

เมื่อออมลงมาถึงข้างล่าง เจ้าของหอพักบอกว่า มีผู้หญิงรอคุณอยู่หน้าประตูหอพัก เธอจึงเดินออกไปดูปรากฏว่าไม่พบใคร เธอจึงเดินกลับเข้าตัวหอพัก และระหว่างเดิน

          หญิงสาว: ขอโทษนะคะ คุณช่วยตามฉันมานี่หน่อยได้หรือป่าวคะ 

สภาพของหญิงสาวผู้นั้นมีรูปร่างผมยาวใช้ผ้าปิดปาก สวมเสื้อคลุม เมื่อเื่องพัสดุกำลังอยู่ในหัวเธอทำให้ออมลืมตำนานผีปากฉีกไปและไม่ได้สังเกตอะไร เธอจึงเดินตามไป เมื่อห่างจากหอพักได้ไม่ไกลนัก ออมก็พูดว่า คุณจะพาฉันไปที่ไหนคะ เธอเรื่องสงสัยพฤติกรรมหญิงสาว สวนหญิงสาวผผู้นั้นก็หันมาทางเธอด้วยแววตาที่เล็ก หน้าซีด ตาโต และถามว่า

          หญิงสาว:"คุณค่ะ คุณคิดว่าฉัน สวยหรือไม่สวยค่ะ"

คำพูดนั้นทำให้ออมนึกได้ถึงตำนานที่เล่าขาน เธอจึงรวบรวมกำลังและตั้งสติ เธอจึงบอกไปว่าก็สวยจ๊ะ และหญิงสาวก็ได้เปิดปากให้ดู เมื่อได้เห็นสภาพ ออมแทบล้มทั้งยืน เเต่ยังรวบรวมสติได้ หญิงสาวจึงถามต่อว่า แล้วอย่างงี้ละ สวยไหม ออมเกือบสติหลุด แต่ก็ยังรวบรวมความกล้าของเธอและบอกไปว่า สะ...สวยจ๊ะ สวววย น้าาา 

          หญิงสาว:"เธอโกหกนี่นาาา สีหน้าเธอมันฟ้อง ช่วยไม่ได้นะ แกว่าฉันไม่สวย งั้นฉันจะทำให้แกเป็นเหมือนฉันละกัน ฮ๊ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ"

          ออม:"กรี๊ดดดดดดดด " เธอรีบวิ่งสุดกำลังของเธอ 

แต่ทว่าผีปากฉีกตนนั้นไล่ตามเธอมาอย่างรวดเร็ว ส่วนทางฝ่ายวิวเห็นว่าออมไปนานเเล้วยังไม่กลับเธอจึงออกไปตามหาออม เป็นช่วงจังหวะพอดีที่ออมวิ่งมาถึงหน้าหอพัก 

          ออม:"วิววววว วิวววว อย่าออกมาาาาาา อย่าาาา ฮืออๆ"

          วิว:"ออม ออม แกเป็นอะไรใครทำอะไรแก"

          ออม:"ผีปากฉีก ฮือๆ ผีปากฉีกไล่ตามฉันมาาาาฮือออออออ"

          วิว:"ไหน... ไม่เห็นมีใครเลย เข้าไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เรากลับกัน"

ทั้งคู่นอนอยู่ด้วยกันจนถึงเช้า และมุ่งหน้าสู่สนามบินนารีตะ และกลับสู่ไทย มันทำให้วิวและออมรู้สึกโล่งใจขึ้น แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น เมื่อเครื่องบินมาถึงสุวรรณภูมิ ทั้งคู่ได้กลับไปบ้านของใครของมันซึ่งบ้านของทั้งคู่เป็นคอนโดติดมหาวิทยาลัย ออมอยู่เเถวบางเขน วิวอยุ่เเถวลาดพร้าว พอตกกลางคืน ออมเลิกเรียนจากมหาวิทยาลัยกลับบ้านมึด เธอเดินกลับบ้าน จู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนตอนที่อยู่ที่ญุี่ปุ่น เธอรู้สึกเหมือนมีผู้หญิงใส่ส้นสุงเดินตามเธอ เธอกลัวมากจึงวิ่งกลับเข้าคอนโด เมื่อถึงหน้าคอนโดยังไม่ทันที่เธอจะเข้าไป เธอก็เห็นผู้หญิงคนเดิมเหมือนที่เจอที่ญี่ปุ่น เธอร้องลั่น เเละหญิงสาวพูดว่า

          หญิงสาว:."แกยังจำฉันได้ใช่ไหม หึหึหึ" และผีปากฉีกตนนั้นก็ได้ตัดปากของออมจนตายนอนจมกองเลือดอยู่ 

เช้าตอ่มาเจ้าหน้าที่ตำรวจมาสืบสวนก็หาหลักฐานอะไรไม่พบเลย ส่วนวิวก็รู้เรื่องนี้ แล้วผวาไม่ใช่น้อย หลังจากที่วิวรู้ว่าเพื่อนรักตายไปเธอจึงอยู่อย่างผวา มันทำให้เธอต้องระวังตัวเป็นพิเศษ และทุกครั้งที่เธอเรียนเสร็จเธอจะรีบกลับบ้านและปิดมือถือ รวมทั้งหลับให้ไวที่สุด เธอใช้วีวิตอย่างงี้มาอยู่3อาทิตย์ จนเธอเเทบจะเป็นบ้า อยู่ไปอยู่มาทำให้เธอชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้จนลืมถึงคุชิซาเกะอนนะไป จนเธอเรียนจบ เธอได้ไปเที่ยวผับกับเพื่อนใหม่ของเธอ จนลืมเวลาและกลับค่ำ

เธอเดินกลับจากผับเพื่อมาห้องพักของตัวเอง ซึ่งหลังจากเธอจบ เธอได้ย้ายไปอยู่คอนโดหรูๆที่พึ่งสร้างใหม่ ระหว่างเดินอยู่ มีผับแห่งหนึ่งดูไม่ค่อยมีคน เธอเห็นหญิงสาวใช้ผ้าปิดปากเดินออกมา เธอจึงหายเมาและ ความคิดกลัวตอนที่อยู่ญี่ปุ่นก็ผุดขึ้นมา หญิงสาวที่ใช้ผ้าปิดปากนั้น เดินมาหาเธออย่างว่องไว และถามว่า ฉันสวยไหมมม หึหึหึหึหึ

          วิว: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด.