She is a jinx! คุณเจ้านายมาดร้าย(ดัน)รักยัยตัวซวย

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาจากเค้าโครงเพียงเล็กน้อยของตำนานความรัก
บุคคล สถานที่ หรือสถานการณ์ ถูกแต่งขึ้นมา ไม่เกี่ยวข้องกับ บุคคล สถานที่ หรือสถานณการณ์จริงแต่อย่างใด
เพื่ออรรถรสในการอ่าน กรุณาคิดว่าคุณคือพระนางในเรื่อง! ถ้าพร้อมแล้วไปแอบขโมยศรรักของกามเทพกันเถอะ!
 
.................................................
 
ปี ค.ศ.2200
 
".......เวลา 20.55 น. วันที่ 13 กุมภาพันธ์ ตอนนี้ทั่วโลกเริ่มมีผู้คนหลั่งไหลไปรวมตัวกันยังสถานที่เฉลิมฉลองเพื่อรอเคาว์ดาวเข้าสู่วาเลนไทน์ พร้อมๆกันแล้วในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ค่ะ ถึงแม้วันนี้หลายๆท่านอาจจะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานมาบ้าง แต่อีกเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้หยุดกันแล้ว งั้นเราก็ควรออกไปสังสรรค์พร้อมกันใช่มั้ยล่ะคะ? หยุดพร้อมกันทั่วโลกแบบนี้หากันไม่ได้ง่ายๆ รีบหยิบเสื้อผ้าตัวเก่ง เซ็ทผมทรงโปรด สวมรองเท้าเริ่ดๆสักคู่ แล้วออกไปปาร์ตี้ในวันแห่งความรัก 14 กุมภาฯ พร้อมๆกันเถอะค่ะ ไม่แน่ว่าคุณอาจเจอรักแท้ในปีนี้ก็เป็นได้นะคะ งั้นก็....Let's go!!"
 
โทรทัศน์ที่ผมเปิดทิ้งไว้ให้เป็นเพื่อนระหว่างที่กำลังนอนแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำสุดที่รัก มีเสียงผู้ประกาศข่าวสาวหน้าตาคมคายที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี เธอมักจะนัดเจอกับผมในเวลาข่าวภาคค่ำอย่างนี้เสมอ จริงๆเวลาแบบนี้ทุกคนคงต้องพักผ่อนหรือไม่ก็ออกไปผ่อนคลายหลังจากเหนื่อยล้าหน้าดำคร่ำเครียดทำงานมาทั้งวัน ขนาดที่ว่าหุ่นยนต์ยังต้องพ่ายให้มนุษย์นาฬิกาปลุกพวกนี้เลย ทำไมน่ะหรอ.....
 
วันจันทร์,วันอังคาร,วันพุธ,วันพฤหัสฯ,วันศุกร์,วันเสาร์,วันอาทิตย์  
05.00 น. ตื่นนอน
06.00 น. ออกจากบ้าน
07.45 น. เข้างาน
08.00 น. เริ่มทำงาน
18.00 น. เลิกงาน
19.00 น. นอน
 
ใช่ครับ! อย่างที่คุณเห็นนั่นแหละ ไม่ผิดไม่เพี้ยนเลยสักนิดเดียว มนุษย์ในยุค ค.ศ.2200 ไม่เคยมีวันหยุด ทุกคนบ้างาน บ้าเงิน ชีวิตเป็นยิ่งกว่าหุ่นยนต์ ไม่พักไม่ผ่อน อายุสั้น และที่สำคัญ ประชากรเริ่มจะลดน้อยลงไปทุกที เพราะมนุษย์นาฬิกาปลุกพวกนี้น้อยคนนักที่จะมีทายาท ไม่มีแม้แต่เวลาคิดเรื่องสร้างครอบครัวด้วยซ้ำ!
  ที่ผมสาธยายเสียยืดยาวไม่ใช่ว่าผมอยากจะบ่นเรื่องไร้สาระนี้ให้พวกคุณฟังหรอกนะ แต่ผมว่าโลกเรา ไม่สิ.. ผมหมายถึงโลกมนุษย์น่ะ เริ่มจะวิกฤติเข้าไปทุกที วิกฤติเพราะผู้คนคิดว่ามันไม่วิกฤติเนี่ยแหละ 'ก็ต่างคนต่างอยู่นี่นา โลกจะวิกฤติก็ชั่ง แค่ตัวเราไม่วิกฤติก็พอ!'
 
แต่วันนี้น่ะคุณคงได้ยินสิ่งที่นักข่าวสาวนั่นพูดใช่มั้ย ถึงแม้คำพูดของสาวเจ้าจะดูเป็นการคะยั้นคะยอมากกว่าเชิญชวนให้ออกจากกล่องแคบๆไปเปิดโลกกว้าง ร่วมเฉลิมฉลองหาคู่ครองสร้างความรักหวานแหวนโรแมนติกกัน แต่ก็นั่นแหละ ไม่ว่าเธอจะใช้วิธีชักจูงแบบใดก็ตาม ยังไงเสียมันก็เป็นปัญหาระดับโลกไปแล้ว เพราะตอนนี้ทั่วโลกหันมาให้ความสำคัญกับวันแห่งความรักบ้าๆบอๆนี่กันหมด วันนี้พวกมนุษย์คงจะรื่นเริงกันมากสินะ แต่พวกมีชีวิตครึ่งๆกลางๆอย่างผมสุดแสนจะเบื่อหน่ายในเวลาแบบนี้ เพราะมันทำให้ผมต้องทำงานหนักขึ้นน่ะสิ!  
 
500 ปีมาแล้วสินะ เรามาถึงจุดนี้ได้ยังไง ตั้งแต่ผู้คนเริ่มแบ่งหมากแบ่งพลูพู จนถึงจุดที่แทบจะไม่มีใครมองหน้าพูดคุยหรือใส่ใจกันอีกแล้ว... แต่บ่นไปก็เท่านั้น ผมจำใจลุกออกจากอ่างจากุซซี่สุดหรูในคอนโดส่วนตัว นึกถึงภารกิจแสนน่าเบื่อนั่นก็อยากจะล้มตัวลงบนเตียงนุ่มๆ
แล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ ผมได้ส่ายหัวเบาๆ เพื่อสลัดเอาความคิดบ้าๆนั่นทิ้งไป...... 
 
อ่อ! มาถึงตรงนี้พวกคุณคงจะงงว่าผมเป็นตัวอะไรกันแน่ ผมไม่รู้หรอกว่าพวกคุณอยากรู้มั้ย แต่ถ้ารู้แล้วช่วยเหยียบมันไว้ให้มิดด้วยล่ะ!!!..................
 
..........................................................
 
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน (เป็นทางการไปมั้ยเนี่ย) ฮ่าาาาขอบคุณที่กดเข้ามาอ่านนะคะ (อย่างน้อยก็เข้ามาอ่านจนถึงตรงนี้เนอะ แหะๆ)ยังไงฝากคอมเม้นติชมเป็นกำลัง แล้วจะรีบลงบทต่อไปให้เร็วที่สุดเลยนะคะ
ช่องทางตามหาตัวเรา วาร์ปไปทวิตเตอร์ @coiiqqzz ฟอลโล่วได้ไม่กัดนะจ๊ะ