She is a jinx! คุณเจ้านายมาดร้าย(ดัน)รักยัยตัวซวย

พริ้มเพรง อายุ 22 ปี (ดรอปเรียน 2 ปี)

ประวัติการทำงาน

part time

- แคชเชียร์ อิชิจัง บุฟเฟ่ 2 เดือน

- พนังงานเสิร์ฟ MKM สุกี้ 3 เดือน

- บาริสต้า false coffee 4 เดือน

- แม่บ้าน KFF 3 เดือน

- มาสคอต notthing world 7 วัน

ประวัติอื่นๆ

............................................

............................................

............................................

       "อืม...เธอนี่ผ่านงานมาเยอะเชียวนะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ ประสบการณ์สูงเลยค่ะสิ ทำไมเธอไม่ลองหางานประจำทำดูล่ะ แทนที่จะมาสมัคร part time แบบนี้?"  คุณป้าทำหน้าโหดใส่ มันดูน่ากลัวเกินกว่าจะตอบไปตามความจริง แต่อีกใจนึงก็อยากจะตอบเหมือนกันนะ ถ้าหางานประจำทำได้ก็ดีน่ะสิ แต่ฉันดรอปเรียนมา 2 ปีแล้ว ยังไม่ได้วุฒิปริญญาตรีด้วยซ้ำ ถ้าอยากได้งานประจำดีๆ อย่างน้อยก็ต้องมีใบปริญญารับประกันซักใบ.... "อ่อ อีกอย่างนึง เธอก็ร้างลาการทำงานมาซักพักแล้วนี่ ดูเหมือนจะเกือบปีนึงได้แล้ว?"  คุณป้าแกเงยหน้าขึ้นสบตาพรางขยับแว่นเชิงรอคำตอบ จะให้ฉันตอบไปตามความจริงน่ะหรอ แหม...ทำอย่างงั้นมีหวังได้ตกงานกันพอดี ถึงแม้แม่จะสอนฉันเสมอว่าการโกหกมันไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ฉันก็เลือกจะโกหกดีกว่าตอบตามความจริงแล้วเสี่ยงไม่ได้งานน่ะนะ "อ๋อ พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยน่ะค่ะ เลยไม่สะดวกมาสมัครงาน หรือทำงานจนถึงกลางคืน"  แม่ขาาา ขอโทษนะ เพรงสัญญาว่าจะไม่โกหกอีก ขอแค่ครั้งนี้เท่านั้น

"งั้นฉันจะไม่ถามอะไรเธอเยอะแยะมากมายละกัน คืนนี้พร้อมทำงานเลยมั้ย?"

"แน่นอนค่ะ!"  ฉันนัดแนะเวลาและสถานที่กับคุณป้าเจ้าของร้านดอกไม้เสร็จสรรพก็เดินยิ้มแก้มปริออกจากร้าน ก้มมองดูนาฬิกาข้อมือยังเหลือเวลาอีกมากโขก่อนที่จะถึงเวลาเริ่มงานวันนี้อะไรๆก็ดูจะดีไปหมดเลยนะ ได้งานตั้งแต่ที่แรก แถมไม่ต้องเดินแบกเอกสารไปทั่วอีก หวังว่าเธอจะเริ่มต้นทำงานอีกครั้งโดยไม่มีอุปสรรคอะไรนะ พริ้มเพรง!  เวลาเหลือถ้าปล่อยทิ้งไว้มันน่าเสียออก สู้ไปหาความสุขใส่ตัวเองหน่อยดีกว่า ฉันเดินมาโบกรถเมย์ร้อนรมควันเพื่อจะตรงไปยังสถานที่ประจำ มันคือร้านดูดวงไงล่ะ!

......................................................................................

      นั่งรถมาได้ไม่นานก็ถึงร้านดูดวงที่ว่า โชคดีอีกครั้งที่ร้านอยู่ไม่ไกลจากสถานที่ที่ฉันต้องไปทำงานเท่าไหร่ จะพูดว่าร้านก็ไม่ถูกนัก ถึงแม้ที่นี่จะอยู่ในเมืองก็จริง แต่ต้องเดินเข้ามาจากปากทางที่ติดกับถนนใหญ่เกือบ 2 กิโลฯ เพราะไม่มีรถวิ่งผ่านฉันเลยต้องดั้นด้นเดินเข้ามาอยู่เป็นประจำ พอเดินเข้ามาจากปากทางได้ไม่ไกลบรรยากาศรอบข้างก็จะเปลี่ยนไปทันทีราวกับอยู่คนละโลก! ไม่มีเสาไฟส่องสว่าง มีเพียงแสงริบหรี่จากตะเกียงเก่าๆราว 10 ดวง ห้อยอยู่ตามตอไม้ผุพัง ยังดีที่เจ้าของสถานที่แห่งนี้ยังพอมีมานะออกมาจุดตะเกียงเอาไว้ ทางที่ฉันเดินเข้าไปเป็นถนนลูกรังเล็กๆ สองฝั่งข้างทางขนาบด้วยต้นไม้สูงใหญ่รกครึ้มโค้งมาบรรจบกันที่ตรงกลางถนน มันคงเพิ่มอนูความน่ากลัวไม่น้อยกับผู้มาเยือนใหม่ แต่สำหรับฉันแล้วเกือบสิบปีที่แวะเวียนมาอยู่ที่นี่แทบจะทุกวันมันเลยกลายเป็นความเคยชิน นี่คือเหตุผลที่ฉันบอกว่าทำไมถึงไม่ควรเรียกว่าร้าน แต่มันควรเรียกว่าสำนักอะไรซักอย่างมากกว่านะ น้อยคนที่จะได้เข้ามาเยือนสถานที่แห่งนี้ เพราะถ้าหากมีคนหลงเข้ามาล่ะก็ ฉันเชื่อว่าเค้าคนนั้นต้องไม่กล้าย่างกรายเดินเข้าไปจนสุดทางของดินแดนลึกลับพิศวงที่ไม่ต่างกับสุสานนี้แน่ๆ!

      "อ้าว! หนูเพรง หลานหายหน้าหายตาไปหลายวันเลยนะ มาสิมานั่งก่อน"  

 ชายชราอายุราว 80 เชื้อเชิญให้ฉันไปนั่งพักผ่อนหลังจากเห็นเหงือเม็ดโตที่แย่งกันมาเกาะรุงรังบนหน้าของฉัน คุณตายังคงใจดีกับฉันเสมอทุกๆครั้งที่้เราเจอกัน

"วันนี้คงมาได้แป๊ปเดียวนะคะ.....เพรงเริ่มทำงานอีกครั้งแล้วล่ะค่ะคุณตา"

".......หลานทำใจได้แล้วหรอ ไหวแล้วจริงๆใช่ไหม?"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ สบายมาก!  แต่คุณตาต้องดูดวงให้เพรงนะว่าวันนี้ทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีหรือป่าว"

"ได้สิ รอตาเดี๋ยวนะ..."  ฉันยื่นหน้าเข้าไปมองกระดานสีขุ่นที่ดูก็รู็ว่าผ่านการใช้งานมานานขนาดไหนในมือคุณตาอย่างอยากรู้อยากเห็น

"........แปลกนะ ตาเห็นผู้ชายคนหนึ่ง เค้าถูกผูกดวงชะตากับหนู แต่กลับไม่เห็นเส้นชีวิตของเขา แปลกเสียจริง"

"คุณตากำลังจะบอกว่าเพรงจะเจอเนื้อคู่วันนี้หรอคะ!!  ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ"

"ถึงตาจะมองไม่ให้เส้นชีวิตของเขา แต่ตามั่นใจในรางสังหรณ์นี้ไม่ผิดแน่ ถ้าหลานได้เจอชายหนุ่มผิวขาว ร่างสูงโปร่ง ดูภูมิฐาน ในชุดสีดำขลับ ใกล้กับสถานที่ที่มีน้ำ เขาคนนั้นจะนำพาความโชคดีมาให้ ปัญหาคือ ถึงแม้เขาจะถูกผูกดวงชะตากับหลานแล้ว แต่ถ้ารักกันจะมีคนหนึ่งที่ต้องจากไป ตาไม่อยากให้การสูญเสียเกิดขึ้นกับหลานอีก เพราะฉะนั้น อย่าหลงรักเขาเด็ดขาด จำคำของตาไว้นะหลานรัก"

"เพรงจะจำไว้นะคะ ว่าแต่ 'นุ' ไม่อยู่หรอคะ เพรงจะขอแรงให้เขาไปส่งที่ถนนใหญ่ ถ้าเดินออกไปอีกคงไม่ทันเวลาไปทำงานแน่เลย  แหะๆ"  ฉันยิ้มกลบเกลื่อนความหน้าด้าน ที่ขออนุญาตให้หลานชายคนเดียวของคุณตาไปส่ง และไม่ค่อยจะได้ใส่ใจกับสิ่งที่คุณตาเตือนเท่าไหร่ ยุคนี้ถึงแม้จะมีคนที่โหยความรักอย่างมากแบบฉัน แต่ฉันก็ยังคงเป็นประชากรส่วนน้อยอยู่ดี เมื่อเทียบกับคนทั้งโลกที่ต้องการความรัก ฉันจึงคิดทึกทักเอาเองว่า ถึงจะมีใครที่โชคร้ายถูกผูกดวงชะตากับฉันอย่างที่คุณตาว่าเขาก็คงรักฉันไม่ลงหรอกน่า ยิ่งถ้าเขาเป็นคนที่ดูดีทุกระเบียบนิ้วอย่างคำบรรยายยิ่งไม่มีทางเข้าไปใหญ่!

............................................................................

ปอลอ.ทำไมจึงเป็น chapter 2[2.1] เพราะเดี๋ยวจะมี [2.2] ตามมาติดๆเลยค่ะ

ที่จริงมันก็คือตอนเดียวกัน แต่เนื้อหามันเยอะ (แบบวเกินเหตุ) ก็เลยตัดเป็น 2 พาร์ทซะ ชับ ชับ ชับ!

เพื่ออรรรถ (อีกแล้ว) ในการอ่านะคะรบกวนคลิกลิงค์ถัดไป นางเอกของเราจะ "รุก" แล้วล่ะค่ะ!!