Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^

 
“ยังไง บอกวิธีมาเรื่องนี้จะได้จบๆไปสักที”
“แกมีสร้อยรูปหัวใจสองดวงที่คล้องกันอยู่ แกมีรึเปล่า”
“มีๆ แต่ยังไม่แน่ใจว่าอยู่ไหนนะ”
“พวกนายก็มานั่งด้วยกันสิ เรื่องนี้ต้องให้พวกนายช่วยด้วย” ชาเตอร์ไม่ตอบเรย์แต่หันมาถามพวกผมแทนพวกผมก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันจึงจำใจต้องนั่งลงบนโซฟาที่เหลือ
 
End ken speak
 
“เข้าเรื่องเลยนะ สร้อยเส้นนั้นคือกุญแจที่จะพานายะออกมาจากน้ำตกนั้นได้ แล้วที่นายได้ยินเสียงของนายะอยู่คนดียวก็เพราะว่านายเป็นเจ้าของสร้อยเส้นนั้นไงล่ะ”
“เดี๋ยวนะสร้อยหัวใจสองดวงคล้องกันนี้ มีปลาโลมาสีขาวอยู่ตรงกลางด้วยป่ะ”
“มี ทำไมหรอ”
“เส้นนี้ป่ะ”  พูดพร้อมหยิบสร้อยทีตัวเองใส่มาตลอดตั่งแต่เด็กจนถึงตอนนี้(สายสร้อยมันยาว)ออกมานอกเสื้อให้ชาเตอร์เห็น
“ใช่ๆ เส้นนั้นแหละ แต่มันไม่ได้มีเส้นเดียวนะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าอย่างนี้ไง” พูดจบชาเตอร์ก็หยิบอีกเส้นออกมามันเป็นกำไลข้อมือ แต่ของชาเตอร์ปลาโลมาเป็นสีฟ้า
“ทำไมนายถึงมีล่ะ แถมเป็นกำไลข้อมืออีกต่างหาก” ผมถามอย่างงงๆ
“เรย์ยื่นมือขวาออกมา” ชาเตอร์ไม่ตอบคำถามผมแต่กลับออกคำสั่งซะดื่อเลย แต่ผมก็ทำใจยื่นมือขวาไปหาแต่กรรมก็คือเขาเอากำไลเส้นนั้นมาใส่ข้อมือขวาผมซะงั้น
“เอามาใส่ทำไม ถอดออกไปเลยนะ” ผมออกคำสั่ง
“ถ้ามันถอดออกได้นะ คนที่เป็นเจ้าของจริงๆนะถอดมันไม่ออกหรอกนะ”
กรรมล่ะ =_=”  แต่ว่ามองไปมองมากำไลนี้มันก็สวยดีเหมือนกันนะ ถ้าปล่อยนายะให้เป็นอิสระได้มันคงกลายเป็นกำไลกับสร้อยธรรมดาล่ะมั้งนะ ไปน้ำตกแก้วเลยละกัน
“นั้นนายจะไปไหนน่ะเรย์”
“ไปน้ำตกแก้วสิถามได้” ผมพูดพร้อมกับลากเคนไปด้วยจนพวกนั้นต้องวิ่งตามมา จนมาถึงน้ำตกแก้วแล้วเดินเข้าไปทุกอย่างยังปกติดี โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
“นายะ เธออยู่ไหนน่ะ”
“ทางนี้ค่ะ” เธอคงรู้ว่าผมมองเธอไม่เห็น เธอเลยโยนหินลงน้ำตรงที่เธออยู่เพื่อเป็นสัญญาณให้ทราบว่าเธออยู่ตรงนั้น แต่ผมต้องทำยังไงล่ะ เธอถึงจะเป็นอิสระ
“เธออยากออกจากที่นี่ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“ผมควรทำยังไง เธอถึงจะได้ออกไปจากที่นี่ ถ้ารู้บอกผมให้รู้ที่เถอะ ตอนนี้ผมอยากช่วยเธอจริงๆนะ”
“ตั่งสมาธิแล้วพาวณาว่าต้อการให้เราออกไปจากที่นี่สิ แต่อาจจะทำให้เรย์เหนื่อยก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร ถ้านั้นเป็นข้อแรกเปลี่ยนให้นายะเป็นอิสระได้ล่ะก็ผมยอมทั้งนั้นแหละ”
ผมหลับตาลงและเริ่มตั่งสมาธิพยายามที่จะสื่อสิ่งที่ต้องการให้อีกฝ่ายทราบ ผมพยายามอยู่นานมากจนกระทั่งใครสักคนมาจับไหล่ผม ในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ แต่พอผมหันหลังไปเท่านั้นแหละผมถึงกับพูดไม่ออก
“พยายามอยู่คนเดียวมันจะได้อะไรขึ้นมาน่ะเรย์”
“นะ นาย มาทำอะไรที่นี่”
“มาช่วยนายนั้นแหละ”
“ช่วยทำไม นายคิดจะมากำจักนายะใช่ไหม ชิบุยะ ไรซ์”
“โห~~~ ไม่ต้องเรียกซะเต็มยศก็ได้ เรียก ไรซ์ ก็ได้นินา”
“มาช่วยทำไม”
“แค่อยากช่วยก็เท่านั้นแหละ ยังไงพวกเราก็เป็นพวกเดียวกัน” พวกเดียวกันหรือศัตรูกันแน่ พูดให้มันดีๆนะ
“เรากับนายเกิดวันเดียวกันคือ 15 มกราคม 2540 ”
“ผมกะบนายเป็นฝาแฝดกันเหรอ”
“ก็ไม่เชิงหรอกนะ ผมเกิดก่อนนาย 2-3 นาทีเองนะ”
“มาดีหรือมาร้ายเนี้ย”
“มาดีครับ”
ผมเลิกสนใจหมอนี่แล้วเดินไปหานายะที่ยืนอยู่กับเคน ดูเหมือนว่านายะยังหวาดกลัวไรซ์อยู่เลยอ่ะ แค่ดูจากที่ผมเดินไปหาก็เอาแต่เกาะผมแน่นเลยแถมยังสั่นกลัวไรซ์สุดๆเลยด้วย หมอนั้นไปทำอะไรให้เธอกันแน่นะอยากรู้จัง
“นี่ นายะทำไมถึงกลัวไรซ์ด้วยล่ะ”
“ก็เขา เป็นคนของชิบุยะฝ่ายตะวันตกนิ”
‘ งี้นี่เอง แล้วไอหมอนี่มาทำอะไรฟระ มันเป็นอะไรกับนายะกันแน่นะ จะเชื่อได้ไหมว่ามันมาดี บางทีมันอาจจะมาร้ายก็ได้นะ ’ เอ๊ะ นี่ผมคิดบ้าอะไรอยู่เนี้ย ผมไม่ได้ชอบนายะสักหน่อย นายะจะเป็นของใครก็เรื่องของเขาสิไม่เกี่ยวกับผมสักหน่อย
“หรอ ผมนึกว่าเธอจะเดินไปหาเขาซะอีก”
“ไม่ๆ ยังไงนายะก็ไม่มีทางเดินไปหาเขาแน่นอน”
“อืม” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก แต่พอผมหันหน้าไปมอองไรซ์ เขาก็ยืนมือมาทางผม สงสัยจะให้นายะไปหาเขาล่ะมั้ง
“ไปสินายะ”
“ไม่ไป นายะจะอยู่กับท่านเรย์”
“เฮ้อ~~~ ผมว่าสาเหตุเธอคงไม่ได้มีแค่นั้นแล้วมั้ง”
“คือ....”
“หืม?”
“เรย์” มันเรียกผมซะดื่อๆเลยอ่ะ
“หืม? มีอะไรจะสารภาพรึไง”
“ใช่”
“สารภาพมา”
“คือผมรักนายะมาก ผมออกตามหานายะมาโดยตลอด แต่ก็หาไม่เจอจนกระทั่งเห็นนายเข้ามาในน้ำตกแก้วแห่งนี้”
“งั้นนายก็เห็นตอนที่ผมคุยกับนายะด้วยใช่ไหม”
“ใช่ แต่ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่านายคุยกับใคร เห็นนายยืนพูดอยู่คนเดียวอยู่นานเลย จนมาถึงวันนี้ผมพึ่งจะรู้ว่าคนที่นายพูดคุยด้วยมาตลอดตอนที่มาที่นี่ก็คือนายะนั้นเอง”
“ -/////- ” ->เรย์
“เพราะงั้นกลับมาหาผมได้ไหมนายะ”
“คือ...” เธอไม่พูดอะไรนอกจากกำแขนเสื้อผมแน่น แน่นมากจนผมรู้สึกเจ็บแต่ผมก็ต้องทนเพราะนี่คือความรู้สึกของนายะในตอนนี้
“นายเป็นแฟนของนายะเหรอ”
“เปล่าหรอก แต่ตอนนี้ผมอยากได้นายะเป็นแฟน”
“คือ...ขอโทษนะ นายะไม่สามารถรักนายได้”
“เพราะอะไรล่ะนายะ ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้”
“นายะรักท่านเรย์”
“อึก....” คราวนี้ผมถึงขั้นทำอะไรไม่ถูก เพราะผมคิดกับเธอแค่เพื่อนเท่านั้นไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลยจริงๆ
“ท่านเรย์ค่ะ” เธอเรียกผมพร้อมกับคล้องแขนผม
“เอามือออกไปได้ไหม” ผมได้ได้อายนะ ไม่ได้อายเลยจริงๆ ผมแค่รำคาญ
“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ก็เราเป็นแฟนกัน”
‘ผมยอมรับตอนไหน อย่าพูดเองเออเองสิ’
“ใช่ไหมค่ะท่านเรย์” โอ๊ย ใครก็ได้มาฆ่าผมทีเหอะ ผมไม่ได้คิดอะไรกับเธอแบบนี้เลยจริงๆนะ จะเล่นๆก็ไม่เคย ผมควรทำยังไงดี
“เอ่อคือ……” ผมคงทำอะไรไม่ถูกนอกจากช็อค
“ท่านเรย์ค่ะ ท่านเรย์!!!”
“ห๊ะ ว่าไง” ผมถึงกับตกใจเลยทีเดียว จะไม่ให้ตกใจได้ไงก็ในเมื่อเธอพูดซะเสียงดังขนาดนั้น
“ท่านเรย์ไม่ได้ฟังที่นายะพูดเลยหรอ”
“ใช่”
“ท่านเรย์อ่ะ”
“เฮ้ย ไรซ์แกจะทำอะไรต่อมันก็เป็นเรื่องของแกนะ” ผมพูดพร้อมเดินออกจากจากตรงนั้นทันที ริว เคน และโซก็เดินตามผมมาเหมือนกัน