Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^
เขียนโดย 
Rasberry
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.28 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 13.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) ตอนที่ 9
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“ท่านเรย์”
‘ผมไม่สนใจเธอหรอกว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกยังไง รู้แค่ว่าตอนนี้ผมอยากออกไปจากที่นี่เต็มทนล่ะ ทำไมตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยอย่างนี้นะ ไม่มีแรงที่จะเดินเองเลย ปวดหัวด้วย…ทำไงดี’
“เรย์”
‘ใครเรียกผมกันนะ’ ผมได้ยินแค่นั้นแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
“เรย์ เป็นอะไร”
“เคนหรอ.....”
“อืม”
“ขอขี่หลังหน่อยได้ไหม.....”
“ทำไมนายถึงมาอ้อนผมล่ะ เป็นอะไรมากรึเปล่าเรย์”
“อย่าถามมากน่า.....”
“อ่ะๆ ก็ได้” เคนพูดพร้อมย่อตัวให้ผมขึ้นหลัง พอผมจัดแจงอะไรเสร็จเคนก็ออกเดินตามโซกับริวไปทันที
“มาช้านะเคน”
“ท่านเรย์ เป็นอะไรน่ะเคน”
“ไม่รู้สิ เรย์นายโอเคอยู่ป่ะ”
“ฟี้~~~~~~~~” นั้นคือคำตอบที่ทุกคนได้รับจากผม
“หลับซะงั้น”
“ท่านเรย์คงจะเหนื่อยนะ”
เช้าวันต่อมา
กว่าผมตื่นนอนก็ปาไป 7 โมง 50 นาทีแล้ว ไปโรงเรียนตอน 8 โมงกว่าๆเลยล่ะกัน แต่ที่แน่ๆตอนนี้ต้องไปแปรงฟัน อาบน้ำแต่งตัวก่อน
.
.
.
10 นาทีผ่านไป
ผมจัดการภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย แล้วเดินลงมาทานอาหารเช้าตามปกติ พอทานอะไรเสร็จก็เดินไปหาพ่อที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“พ่อ”
“ลูกมีอะไรรึเปล่า”
“พ่อผมขอกุญแจของบ้านเก่านั้นได้ไหม”
“กุญแจของคฤหาสน์ชิบุยะที่เก่าน่ะเหรอ”
“ใช่”
“ลูกจะเอาไปทำอะไร”
“ผมจะไปอยู่ที่นั้น มันใกล้โรงเรียนดี”
“ถ้าลูกตัดสินใจแล้ว พ่อก็ไม่ว่าอะไร”
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวให้คนเอาเสื้อผ้าผมไปไว้ที่นั้นให้เลยนะ พ่อมีกุญแจ 2 ดอกใช่ไหม”
“ใช่ เอานี่กุญแจเดี๋ยวให้คนรับใช้เอาเสื้อผ้าไปที่นู้นให้”
“ของทุกอย่างเลยนะ อ้อใช่ ซื้อน้ำตกแก้วนั้นแล้วเปิดให้บริการด้วย”
“ได้ๆ ลูกชอบที่นั้นซะจริงๆนะ”
“ก็มัน....สวยนี่ ”
“ก็ได้เดี๋ยวพ่อจัดการให้”
“งั้นผมไปโรงเรียนก่อนนะ”
“ให้คนไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยววิ่งไปก็ได้ เอารถไปรถติดเปล่าๆ”
“ไปดีๆล่ะ วิ่งไปไหนก็ดูรถด้วยนะ”
“ครับ” ผมตอบแค่นั้นแล้ววิ่งไปโรงเรียนทันที มาถึงโรงเรียนแล้ววิ่งขึ้นมาบนห้องก็ปาไป 8 โมงครึ่งแล้ว (ผมมาสายประจำ มาสายจนอาจารย์ปฏิพัทธ์ชินแล้ว)
“ขออนุญาตครับ”
“มาสายอีกแล้วนะ ชิบุยะ”
“แล้วไง ‘จารย์”
“นั้นใช่คำพูดกับคนที่เป็นอาจารย์รึไง”
“เออ” ผมตอบอาจารย์ปฏิพัทธ์แค่นั้นแล้วเดินไปนั่งที่ของตัวเอง
“เฮ้อ เด็กคนนี้นี่ นิสัยไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
“อย่าบ่นน่าอาจารย์ ยังไงผมก็มาเรียนนะ”
“จ๊ะๆ เอาล่ะเด็กๆก่อนเริ่มโฮมรูมของเช้าวันนี้มีเพื่อนใหม่เข้ามาเรียนร่วมกับพวกเธอ เข้ามาสิ”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ ฉัน คุจิกิ นายะ จากนี้เป็นต้นไปก็ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ”
“ที่นั่งของเธอก็ ข้างๆชิบุยะ ก็แล้วกันนะ”
“ค่ะ” ยัยนั้นตอบแล้วเดินมาทางผมทันที ทำไมไม่ให้ไปนั่งข้างหัวหน้าห้องล่ะเนี้ย มานั่งข้างผมทำไม
“วันนี้จะให้ทำอะไรอีกล่ะ ‘จารย์”
“วันนี้ให้อัธยาศัยนะ อาจารย์ทุกคนจะประชุมกัน ทำงานเสร็จก็เอาไปทำแล้วก็จะทำอะไรก็เลย จะกลับบ้านเลยก็ได้” อาจารย์พูดพร้อมวางกระดาษสั่งงาน(ให้เอาไปคนล่ะแผ่น)ล้วก็เดินออกไปทันที
“เย้!!!” ทุกคนในห้องดีใจกันใหญ่ ยกเว้นเรย์ที่หยิบเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไปเลย(ปกติก็ไม่มีเรียนอยู่แล้วอ่ะนะ มาโฮมรูมกับรับเอกสารงานแล้วกลับบ้าน ไม่ต้องเอากระเป๋ามา)
“ท่านเรย์”
“อะไร!!”
“จะไปไหนค่ะ”
“อย่ามายุ้ง”
“ท่านเรย์” ไม่ต้องมาอ๋อยผมนะ ผมไม่ชอบทำไมไม่ไปอยู่กับไรซ์ฟระ
“เรย์ นายเรียนที่นี่จริงๆด้วย”
‘ตายยากชะมัด’
“นายเรียนที่นี่รึไง”
“ใช่ ห้อง 2 น่ะ”
“ชั้นห้อง 1”
“ห้องเดียวกับนายะสินะ”
“อืม”
“นายจะไปไหนต่อล่ะเรย์”
“อย่ามายุ่ง”
“อย่าเย็นชานักเลยน่า”
“จะไปหานายะก็ไปหาสิ”
“นายมาด้วยกันเลยนะ” มันว่าพร้อมกับลากผมไปด้วย(เน้นว่า ลาก นะ)
“นายะจะไปไหนต่อ”
“ไม่รู้สิ เห็นท่านเรย์ไหม”
“ถ้าเรย์ล่ะก็อยู่นี่” ไอ้ไรซ์พูดพร้อมดึงผมเข้ามาในห้องเรียนด้วย
“ปล่อย” ผมพูดพร้อมกับสะบัดมือมันออกทันที
“ท่านเรย์ไปไหนนายะก็ไปที่นั้นแหละ”
“เคน ริว โซ กลับกันได้แล้ว”
“อืม/ครับ/ครับท่านเรย์”
ผมไม่พูดอะไรอีกเลยนอกจากเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเคน ริวและโซ แต่คราวนี้มีนายะกับไรซ์มาด้วย ผมไม่ได้ไปที่ไหนหรอกก็แค่จะไปบ้านเก่าของผม
“ท่านเรย์ค่ะ จะไปทำอะไรที่น้ำตกค่ะ”
“ไม่ได้ไปน้ำตก”
“แล้วไปไหนค่ะ”
“มองไปข้างหน้าสิ”
“ข้างหน้า?” อะไรข้างหน้านะ ว้าว *0* สวยจังบ้านใคร ไม่สิ คฤหาสน์องใครกันนะสวยมากเลย ขนาดปล่อยไว้นานแล้วนะ
“เรย์นายเข้าไปแบบนี้มันจะดีหรอ แล้วนายไปเอากุญแจมาจากไหน”
“ขอพ่อมา” พ่อให้คนที่บ้านขนของมาให้ยังนะ แต่เอามาให้แล้วแหละ เพราะที่สวนจัดซะสวยเชียวข้างในจะเป็นยังไงบ้างหว่า
“นายจะมาอยู่ที่นี่หรอ”
“ใช่ จะมาอยู่ที่นี่ตั่งแต่วันนี้น่ะ”
“แต่แถวนี้ไม่มีใครมาอยู่เลยนะ”
“ใครบอก” ผมบอกพร้อมชี้ไปที่บ้านหลังต่างๆที่ไฟเริ่มเปิดขึ้นทีละหลัง
“หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าคนที่นี่เขาไม่ได้ขายบ้านไง ถ้าขายบ้านแล้วต้องมีป้ายติดประกาศสิ”
“จริงด้วย แล้วนายจะเอาเงินจากไหนมาใช้ล่ะเรย์” -> ไรซ์
“ทำงานสิ ถามแปลกๆ”
RRRR~~~
“แปปๆ สวัสดีครับเรย์พูดสายครับ”
(สวัสดีค่ะคุณเรย์ ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ของหอศิลป์ค่ะ)
“ครับ”
(คุณพ่อของคุณได้ยื่นใบสมัครที่หอศิลป์ในฐานนะนักวาดรูป(มีด้วยเหรอ)ของที่นี่นะค่ะ คุณจะทำไหมค่ะ)
“ทำครับ แต่ผมต้องเสียเงินไปซื้ออุปกรณ์ไหมครับ”
(ไม่ต้องเสียค่ะ ถ้าอุปกรณ์ไหนหมดกรุณาโทรหาดิฉันนะค่ะ ดิฉันจะส่งของไปให้ ส่วนวันที่ไปรับรูปจะเอาเงินไปให้ด้วย)
“แล้วคุณจะรู้ได้ไงว่าผมวาดได้กี่รูป”
(ทางเราจะโทรมาถามก่อนค่ะ)
“ตกลงครับ ผมจะทำ”
(งั้นวันนี้ทางเราจะส่งสินค้าไปให้นะ)
“ครับ ส่งมาที่คฤหาสน์ชิบุยะหลังเก่านะครับ”
(ทราบแล้วค่ะ สวัสดีค่ะ)
“สวัสดีครับ”
พอผมวางสายปุ๊บไรซ์ก็เดินมาหาผมทันทีว่าผมไปตกลงอะไรกับใครไว้อีก แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมเดินไปบอกเนื้อหาอะไรสักอย่างกับคนรับใช้ที่พ่อให้มาอยู่รับใช้ผมที่นี่ เมื่อบอกเสร็จแล้วผมก็รีบเดินขึ้นห้องนอนของตัวเองทันที
“ท่านเรย์จะนอนพักที่นี่จริงๆหรอ”
“ใช่ นายมีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“เปล่าครับ”
“จะมาอยู่ด้วยไหม”
“อยู่ได้หรอครับ”
“ได้สิ ^^”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
