Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^

1 ปีผ่านไป

          Ray Say

            เวลาผ่านไปเร็วอย่างกับโกหก วันนี้เป็นวันประกาศรายชื่อผู้มีสิทธิศึกษาต่อ แต่ว่าทำไมไม่มีรายยชื่อของผมล่ะ ผมหาชื่อของตัวเองไปทุกแผ่นกระดาษหรื่อทุกห้องแต่ก็ไม่มี

“รายชื่อผมอยู่ไหนเนี้ย”

Rrrr  Rrrr

“ครับ”

[นี่ผอ.นะ]

“ครับ”

[มาหาผมที่ห้องหน่อย]

“ครับ” ผมพูดจบก็ตัดสายไปทันที โดยไม่สนใจว่าผู้อำนวยการจะพูดอะไรต่อ

ห้องผู้อำนวยการ

ก๊อกๆๆ

“เชิญครับ”

ครืด~~~

“มีธุระอะไรคับ ผอ.” ผมตอบอย่างอารมณ์บ่จอยสุดๆ

“เป็นอะไรไปท่านเรย์”

“ไม่มีรายชื่อผม”

“ครูเรียกมาก็เรื่องนั้นแหละ”

“หมายความว่าไง”

“ท่านน่ะจบการศึกษาแล้ว”

“ได้ไง ผมยังเหลือเวลาเรียนอีก 6 ปีนะ” (BRIU เรียน 8 ปีทุกระดับคราส)

“พวกครูให้เธอจบ ในเมื่อเธอสอบผ่านทุกรอบ ได้ที่ 1 ตลอด ถ้าเรียนเธอก็คงเรียนปี 8 ล่ะนะ”

“ให้ตายเถอะ ขอจบการเรียนเลยล่ะกัน แต่ผมก็ต้องมีสิทธิเข้าออกที่นี่ได้ตามใจชอบน่ะ”

“อื่อ ครูอยากให้เธอไปเป็นครูที่ปรึกษาให้ class King ของเธอน่ะ”

“ทำไมต้องผม อาจารย์มีไม่พอรึไง”

“ประมาณนั้น อาจารย์ลาคลอดไป 4 คน”

“ก็ได้ ผมเป็นนครูที่ปรึกษาให้ชั่วคราวเท่านั้นนะ”

“อาๆ เธอต้องสอนวิชาดนตรีนะ”

“อย่าบอกนะว่า อาจารย์ประจำชั้น class king สอนดนตรี”

“ใช่”

“ก็ได้ เดี๋ยวสอนเล่นกีต้าซะเลย”

“คราวนี้ ชูการ์ มินตรา คาร์ เชสเตอร์ ไวโอเลต มิ้น เฟคอน อันทิมาอยู่ class king กันหมดเลย”

“ก็ดีนิ มาตารางที่ผมต้องสอนไหม”

“มี เอานี่” ผู้อำนวยการพูดพร้อมส่งสมุดกาสอนมาให้

“ขอบคุณ ห้องทำงนผมก็ห้องเดิมใช่ม่ะ”

“ใช่ๆ เอกสารที่ใช้สอนก็วางอยู่บนโต๊ะแล้ว”

“งั้นผมขอตัวล่ะ” พูดจบผมก็เดินออกจากห้องไปทันที พรุ่งนี้วันจันทร์ เปิดเทอมแล้วสินะ เอาเถอะงานบริษัทอากิระคงจัดการได้แหละ

            วันวุ้นๆของผมคงจะมีต่อไปจนกว่าอาจารย์คนนั้นจะกลับมาสอนตามเดิมสินะ วุ้ยวายชะมัดเลย แต่ก็ยังดีที่ได้อยู่ดูนายะเรียนไปด้วย แต่สอนห้อง king 3 ชั่วโมงมีวัน จันทร์ วันพฤหัสบดี 2 ชั่วโมงมีวัน พุธ วันศุกร์  ผมมีวันหยุดในวันอังคาร คงไม่เป็นไรมั้ง

End Ray Say

 

วันต่อมา วันเปิดเทอม

“เฮ้ย เรย์ไปไหนว่ะ” คาร์ถามคนในกลุ่ม

“ไม่มารึเปล่าวันนี้” มิ้น

“มาสายมากกว่าไหม เรย์ต้องทำงานบริษัทด้วยนิ” ไว

“เออ ใช่ งั้นขึ้นห้องเรียนเหอะ ” คาร์

“โอเค” x8

 

Class King

คาบโฮมรูม

“วันนี้ขอครูหล่อๆเหอะ” เสียงนักเรียนหญิง

“ขอครูผู้หญิงสวยๆ” เสียงนักเรียนชาย

ครืด~~~~

“นั่งที่ให้เรียบร้อยครับ” เสียงเรย์ดังขึ้น

“เรย์ทำไมใส่ชุดนั้นมาล่ะ”

“เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง ชูไปนังที่ก่อน” พูดจบก็เดินไปที่โต๊ะหน้าห้อง

“เอาล่ะ ทุกคนคงรู้จักผมดีอยู่แล้ว เนื่องจากว่าผมเรียนจบแล้ว เลยมาทำหน้าที่เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของ Class King ชั่วคราว และสอนวิชาดนตรี ยังไงก็ขอฝากตัวด้วยล่ะกัน เรียกแบบสนิทไปเลย ไม่ต้องเรียก ครู อาจารย์ หรอกนะ ถ้าเรียกแบบนั้นผมจะดูแก่ทันที โอเคนะทุกคน”

“ครับ / ค่ะ”

“แล้ววันนี้มีเพื่อนที่เรียนกระโดดข้ามชั้นมาเรียนห้องนี้ด้วยเช่นกัน เชิญเลยครับ”

ครืด~~

            คนที่เข้ามา แน่นอนว่าพวกผมรู้จักดี

“แนะนำตัวเลยครับ” เรย์ตอบอย่างสบายๆ

“สวัสดีค่า~~~ คุจิกิ นายะค่ะ ฝากตัวด้วยนะค่ะ”

“ชิบุยะ ไรเฟอร์”

“มาซาโตะ  เคนจิครับ”

“ผมชื่อ โซ ครับ”

“ชิบุยะ ชาร์ตเตอร์ ครับ”

“ผมชื่อ ไนท์ นะฮะ”

“ผมชื่อ ครอส”

“โยรุโนะ เซ็ทสึระครับ”

“คุโรโนะ มาริโนะค่ะ”

“ดาร์ค ไคล์ครับ”

“โยสึยะ นากิค่ะ ฝากตัวด้วยค่ะ”

“ผม ริว”

“ครอสเซ่  เดเนียส คงจะรู้จักผมกันทุกคนนะ หึหึ”

“ส่วนที่นั่งก็ ไรท์-ครอสเซ่ , นา-ดาร์ค , มาริ-เซ็ท , ริว-ไนท์ , เคน-ชาร์ต , โซ-นายะ, ครอส นั่งข้างชูนะ เข้าใจตามนี้นะครับ”

“ครับ/ค่ะ/จ้า/อื่อ” แต่ละคนจะตอบแตกต่างกันไป

“เรย์คุง ทำไมถึงให้ครอสเซ่ เดเนียส มาเรียนห้องนี้ล่ะค่ะ”  หัวหน้าห้องถาม

“เรย์ก็ไม่รู้อ่ะ ต้องถามผู้อำนวยการนะ”

“ค่ะ”

 

“เริ่มเรียนวิชาต่อไปกันเลยไหม ยังไงผมก็สอนห้องนี้ล่ะนะ”

“เริ่มเลยค่า~~~~” นักเรียนหญิงตอบอย่างสบายใจ

“งั้น ทุกคนรู้จักเครื่องดนตรีอะไรบ้าง ที่ไม่ใช่เครื่องดนตรีไทย”

“เปียโน” หัวหน้าห้อง

“เบส” เคน

“กีต้า” ริว

“คีย์บอร์ด” นายะ

“กลอง” ชู

“กีต้าไฟฟ้า” ครอสเซ่ และอีกหลายๆคน

“ทุกคนจำชื่อเครื่องดนตรีที่พูดมากันได้ใช่ไหม” เรย์ถาม บางคนพยักหน้ารับ บางคนไม่สนใจ บางคนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา แต่มีครอสเซ่คนเดียวที่หันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง “ผมจะให้ทุกคนทำรายงานมาส่งผมในวันจันทร์หน้า ให้นายะกับชูการ์รวบรวมมาส่งนะ”

“ได้ / จ้า”

“งั้นเรย์จะเช็คชื่อทุกคนก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายไปหาเนี้อหา วันนี้อยากทำอะไรก็ทำเลยนะ เพราะมีวิชาของผมแค่วิชาเดียว แต่ 3 คาบ” พูดจบผมก็ถึงกับขนลุกขึ้นมาทันที พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับสายตาวิ้งวับเต็มไปหมด สักพักผมก็เริ่มเช็คชื่อตั่งแต่คนแรกไปจนถึงคนสุดท้าย

 

พักกเที่ยง

“เฮ้อ~~~~~” เรย์ถอนหายใจ

“ถอนหายใจเป็นคนแก่เลยนะเรย์” สะดุ้งครับ

“นะ นายะ มาทำไมเงียบๆ”

“ขอโทษนร้า~~~~ เรย์ว่างยังอ่ะ”

“ว่างแล้วครับที่รัก สอนอีกทีก็บ่าย3 – 4 โมงเย็นนู้นน่ะ”

“ลำบากแย่เลย”

“ไม่นิ สนุกดี”

“ชอบเหรอ”

“ไม่ชอบหรอก งานก็เยอะจะตายอยู่แล้เนี้ย”

“นายเนี้ยนร้า~~~~~~”

“ฮิๆๆๆ ป่ะทานข้าวๆ” พูดจบเรย์ก็จูงมือนายะเดินไปที่โรงอาหารทันที ท่ามสายตาของนักเรียนคนอื่นๆ ที่ไม่รู้ว่าเรย์กับนายะเป็นแฟนกันก็พากันนินทาใหญ่เลย

‘นั้นอาจารย์ไม่ใช่เหรอ มาสอนหรือมากินเด็กกันแน่เนี้ย’

‘ชั้นว่าไม่ใช่นะ นั้นท่านเรย์ต่างหาก’

‘จริงดิ ถ้าท่านเรย์ได้ยินฉันตายแน่เลยแก’  แต่หารู้ไม่ว่าที่พูดๆมานั้นเรย์ได้ยินทุกประโยคุกคำได้ชัดเจนเลยล่ะ(นี่ล่ะนร้า หูปีศาจ //ไรท์  พูดว่าไงนะ!! พูดใหม่อีกทีดิ ไอไรท์งี่เง่า //เรย์  ฮือ~ เรย์ด่าเค้าทำไมอ่ะ T^T //ไรท์   ฮึ//เรย์)

 

8 เดือนผ่านไป

อาจารย์ที่ลาคลอดก็กลับมาสอนตามปกติ ส่วนผมก็กลับไปทำงานที่บริษัทตามเดิม แต่ก็ยังเข้าไปหานายะอยู่บ้าง  แต่ส่วนใหญ่จะโทรคุยไม่ก็ไลน์หากัน แต่นายะก็ยังมีงอลอยู่บ้าง  ตอนนี้บริษัท SJ ของผมรุ่งเรื่องขึ้นมากและเป็นบริษัทที่เปิดได้ไม่ถึงปีก็มีชื่อเสียงและเป็นที่นิยมของผู้คนของที่อเมริกาไปแล้ว ในขณะที่บริษัทของชูการ์ตกต่ำลงเรื่อยๆจนเกือบจะปิดกิจการไป แต่ก็ยังไม่ปิดเนื่องจากเรย์ขอเข้าร่วมเป็นเงินสนับสนุนให้ ตอนนี้บริษัทพ่อของชูการ์กับบริษัทของเรย์จับมือเป็นพันธมิตรกัน โดยที่ไม่บอกให้ชูการ์รับรู้ ไม่งั้นล่ะยุ้งแน่

 

หลายวันต่อมา

            ผมได้รับสายจาก BRIU โทรเข้ามาเรื่องของชูการ์  เมื่อทราบเช่นนั้นผมจึงต่อสายตรงไปหาพ่อของชูการ์ทันที

“ครับ”

[นี่ เรย์นะ]

“อ้าว ว่าไง”

[สายจาก BRIU โทรมาน่ะ เรื่องชูรับสายด้วยนะ แค่นี้แหละ] 

ตี๊ด~~  พูดจบผมก็วางสายไปทันที เนื่องจากขี้เกียจพูด

 

2 ปีผ่านไป

ณ Blue Rose Ice University

Sugar Say

            เห็นเรย์มีความรักแล้วน่าสนใจดีนิ แต่ต้องทำยังไงล่ะถึงจะมีเหมือนกับเขาบ้าง ผมได้แต่หวังลมๆแล้งๆล่ะนะ ตอนนี้เรย์เรียนจบไปแล้ว ตามจริงก็จบไป 3 ปีแล้วล่ะ เนื่องจากเก่งเกินมนุษย์มนา ตั่งแต่เรย์เรียนจบสภานักเรียนก็ทำงานกันได้อย่างยากลำบากเพราะงานเพิ่มขึ้นได้ทุกวัน แทบจะหาเวลาว่างกับเวลาเรียนไม่ได้เลย ขนาดได้ไรท์กับนายะมาช่วยแล้วยังทำอะไรไม่ได้เลย  ก็คนมันไม่หล่อเลือกได้เหมือนเรย์หับไรท์นิ จะให้ทำไงได้ล่ะ แต่ก็ช่างมันเถอะไปห้องประธานนักเรียนดีกว่า

 

ห้องประธานนักเรียน

“ดีฮะ” ผมกล่าวทักทายทุกคน

“อืม/เออ/ไง/หวัดดี” นี่คือเสียงตอบกลับมาของแต่ละคน แต่ไม่มีไรท์กับนายะ

“ทำไมพวกนายมาเร็วกันจัง”

“พวกเรารู้ว่านายรับงานมาทำคนเดียวหมดเลย พวกเราเลยมาแต่เช้าแล้วช่วยกันทำจนเสร็จหมดแล้วล่ะ” วีรายงานทันทีที่ประธานนักเรียนเข้ามาในห้องสภา

“พะ พวกนายรู้ ดะ ได้ไงกัน”

“ก็ตอน 6 โมงเย็นอ่ะนายอย่าคิดว่าพวกเรากลับกันแล้ว ตามจริงพวกเราอยู่ดูนายอยู่หน้าประตูห้องน่ะ”

“แล้วตอนนี้เหลืองานอะไรบ้าง”

“ไม่เหลือแล้วล่ะ ชู” เสียงตอบมาจากด้านหลัง “หวัดดีทุกคน”

“ระ เรย์” ผมเอ่ยอย่างตกใจ

“หักโหม นะชู”

“มาได้ไง” ผมถามอย่างตกใจ

“โดนวีโทรตามให้มาช่วยนะ” เรย์ตอบอย่างสบายอารมณ์ “เท่านี้งานก็เสร็จหมดแล้ว นายพักผ่อนได้แล้วล่ะชู”

“ก็อยากจะพักอยู่นะ แต่การบ้านยังไม่เสร็จและยังส่งเลยนะ”

“ไรท์เอาไปส่งแล้ว”

“ใครทำ” ผมตอบอย่างตกใจ พร้อมกับหาคนที่ทำการบ้านให้ผม

“มองไปทางไหนนะ” เรย์ถาม

“เรย์ทำเหรอ” ผมตอบอย่างหน้าซีด

“ใช่ ขืนให้นายทำเอง มีหวังผิดทุดข้อแน่เลย แล้วไม่ต้องมาทำเป็นกลัวเลย” เรย์ตอบพร้อมกับเอาเอกสารบางอย่างมาให้

“มันคืออะไรหรอ”

“บทสรุปเนื้อหาที่นายต้องใช้อ่านเตรียมสอบปลายภาคนี้ อ่านซะนะ”

“อาๆ นายว่างรึเปล่า”

“ทำไม”

“แล้วว่างไหมล่ะ”

“มันก็ไม่ถึงกับไม่ว่างหรอกนะ ว่าไงดีล่ะ”

“งานเยอะล่ะสิ” ไรท์พูดขึ้นพร้อมเดินมายืนข้างงๆ

“อืม” เรย์ตอบอย่างเหนื่อยๆ “ไรท์ นายะอยู่ไหนเหรอ”

“อยู่ห้อง ผอ. นะ”

“ขอบใจ” แล้วเรย์ก็วิ่งออกไปเลย ส่วนไรท์กับวีก็เดินออกจากห้องตามหลังเรย์

            ดีจังนร้าคนมีแฟนเนี้ย แต่คนอย่างเราคงหาแฟนไม่ได้เหมือนคนอื่นหรอก ชักอิจฉาคนมีแฟนซะแล้วสิ น้ำหน้าอย่างเราจะมีใครมาสนใจสักคนไหมเนี้ย

End Sugar

 

ห้องผู้อำนวยการ

ก็อกๆ

“เชิญครับ”

“ขออนุญาตินะครับ” เรย์ตอบกลับแล้วเดินเข้าไปใน้องตามด้วย ไรท์กับวี

“อ้าว ท่านเรย์มากับเขาด้วยเหรอ” ผู้อำนวยการพูดติดตลกนิดๆ

“ผมมาหาแฟนต่างหากล่ะ” เรย์ตอบแล้วเดินไปหานายะ “มาทำอะไรที่นี่เหรอ”

“ไม่ทราบเหมือนกันจ๊ะเรย์”

“ที่เรียกมาเนี้ย ก็เพราะว่า อาจารย์ทางโรงเรียนเขาลงมติให้พวกเธอจบการศึกษาได้เลย ส่วนเรื่องสอบปลายภาคก็สอบกันวันนี้ตอนนี้เลย นายะสอบเสร็จและผ่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”ที่

“งั้นก็สอบเลย เรย์ รอด้วยนะ” ไรท์ตอบ พร้อมกับหันไปสั่งเรย์

“ครับๆ” เรย์ตอบพลางนั่งลงที่เก้าอี้ของผู้อำนวยการอย่างสบายใจ โดยที่ผู้อำนวยการไม่ว่าอะไรสักนิดเดียว(ไม่กล้าต่อว่า กลัวตายอ่ะนะ)

“ผมเอาด้วย” วีตอบ

“งั้นพวกเธอไปนั่งโซฟาคนละฝั่งเลย”

“ครับ” ทั้งสองคนตอบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“ห้ามลอกกันนะ” ผอ. ว่าจบก็แจกข้อสอบแล้วเดินมาหาเรย์ “เดี๋ยวไปไหนต่อเหรอท่านเรย์”

“บริษัทนะ ถามทำไมเหรอ”

“เปล่าๆ แล้วถ้าครูจะไปหาบ้างได้ไหมล่ะ”

“ก็เอาสิ มาหาได้ทุกเมื่อเลย”

“แต่งงานวันไหนล่ะนั้นนะ” ผอ. หันไปถามนายะอย่างจงใจ

“ค……คือ…….” นายะเขินอายอย่างเห็นได้ชัด

“พรุ่งนี้นะ ทำไม”

“ที่พูดมานะจริงเหรอเรย์” นายะถามอย่างตกใจ

“อืม แม่เธอบอกมานะ ส่วนชุดแต่งงาน แม่เธอเป็นคนจัดเตรียมให้นะ”

(ชุดประมาณนี้)

“จัดที่ไหนหรอท่านเรย์”

“ปราสาทชิบุยะตะวันออก มัสสึทาคิ คุณไปได้ก็ไปนะผมไม่ห้าม ส่วนบัตรเชิญ ผมวางไว้บนโต๊ะนะ” กล่าวจบเรย์ก็วางบัตรไว้บนโต๊ะ

“ผู้อำนวยการ ส่ง” ไรท์ยื่นข้อสอบให้ผู้อำนวยการตรวจ

“ผ่าน ตอบถูกหมดเลย”

“อืม วีเร็วๆ”

“เสร็จแล้วๆ” ตอบพร้อมเดินเอาข้อสอบมาส่ง

“อืม ผิด 3 ข้อ แต่ก็ผ่าน”

“ครับ”

“นพวกเราขอตัวนะ วีจะไปเก็ของก่อนรึเปล่า”

“ไรท์เก็บเสื้อผ้ายังล่ะ”

“ยังเลย รอที่ห้องนั่งเล่นนะ”

“อืม ” เรย์ตอบ “แล้วที่รักล่ะไม่เก็บเสื้อผ้าเหรอ”

“ลืมเลย เดี๋ยวไปดก็บเสื้อผ้าก่อนนะ” นายะบอกอย่างรีบร้อน

“ครับๆ ถ้า 2 คนนั้นเสร็จก่อนจะไปรอหน้าหอพักหญิงนะ”

“จ้าๆ” นายะพูดแล้วปิดประตูไปเลย

“หึหึ แฟนใครเนี้ย น่ารักเป็นบ้าเลย ไม่หลงสิบ้าของแท้เลย ให้ตายเถอะเธอจะทำให้ผมคลั่งรักรึไงกัน”