Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^

1 เดือนต่อมา

            หลังจากงานแต่งจบลงเรย์ก็เข้าเป็นประธานบริษัทอย่างเป็นทางการ แต่เรย์หมกหมุ้นอยู่กับงานอย่างเดียว วันๆเซ็นแต่เอกสาร ไม่ก็เข้าร่วมการประชุมแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยล้า นายะก็มีงอลบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ต้องหายงอลทันทีที่ทราบข่าวจากอากิระ บอริการ์ดส่วนตัวที่เรย์ให้เข้ามาช่วยงานที่บริษัทเป็นกรณีพิเศษว่า ‘ท่านเรย์หักโหมงานเพื่อหาวันหยุดเพื่อคุณหนูนะครับ’ อากิระบอกแค่นั้น นายะก็ไม่ว่าอะไร แล้วนายะก็ไม่งอลอะไรเรย์อีกเลย

“ท่านเรย์ ท่านพักบ้างเถอะครับ”

“อา นั้นสิ” เรย์พูดพร้อมเอนตัวลงบนผนักเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า “แล้วนายะมาที่นี่บ้างรึเปล่า”

“ไม่ครับ คุณหนูไปที่ BRIU นะครับ”

“อืม เดี๋ยวผมไปรับเธอเองล่ะกัน ฝากงานทางนี้ด้วยนะ”

“ทราบแล้วครับ ยังไงก็กลับไปที่คฤหาสบ้างนะครับ”

“อา เข้าใจแล้ว วันนี้งานก็เหลืออยู่แค่บนโต๊ะนั้นแหละ”

“ครับ เดี๋ยวผมจะรีบเคลียให้เรียบร้อยเองครับ ท่านเรย์”

“อาๆ มีอะไรก็โทรมานะ” เรย์พูดจบก็เดินไปที่ประตู “อ้อเบอร์ผมนะ อย่าโทรเข้าเบอร์บริษัทล่ะ” เรย์ย้ำ เพราะอากิระชอบโทรเข้าเบอร์บริษัท (เรย์ให้โทรศัพท์มือถือ 2 เครื่องนะ ส่วนตัวแครื่องนึง ของบริษัทเครื่องนึง)กล่าวจบเรย์ก็เดินออกจากห้องไปเลย

 

ณ Blue Rose Ice University

RRR

“ครับ”

[ท่านเรย์ใช่ไหม]

“ครับ ผู้อำนวยการ”

[ตอนนี้พวกนั้นวุ่นวายกันอีกแล้วล่ะ ว่างไหม ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ตอนนี้ได้หนูนายะมาช่วยแล้ว]

“ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้ผมอยู่หน้าโรงมหาลัยแล้วล่ะครับ”

[อาๆ ช่วยหน่อยนะ]

“ครับ”  เรย์กล่าวจบก็ตัดสายไปเลย

“เรย์!!” มีเสียงตะโกนเรียกมาจากด้านหลัง

“วี ไรท์ มีอะไรเหรอ”

“ก็ไม่หรอกกะจะไปหานายที่บริษัทนะ แต่เห็นนายอยู่หน้ามหาลัยเลยมาหานายที่นี่แทนนะ”

“อ้อ ผมจะไปช่วยงานเจ้าพวกนั้นหน่อยนะ”

“พวกนั้นนี้ พวกชูเหรอ” ไรท์

“อืม ดูเหมือนจะวุ้นวายกันหน้าดูเลยล่ะ”

“ฮะๆ” วีหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “ให้มันได้งี้สิ พอไม่มีพวกเราแล้วทำอะไรไม่ได้เลยสิน้า ให้ตายเถอะ”

“เข้าไปไหมล่ะนั้นนะ”

“เข้าสิ ไหนๆก็ว่างอยู่”

“เอาสิ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับมัสสึทาคิแล้วด้วย”

“จะกลับแล้วเหรอไรท์” วีตอบอย่างเสียดาย ตอนนี้วีทำงานที่บริษัทของเรย์ ฝ่ายการเงิน วีควบคุมการใช้เงินของบริษัท ทั้งที่แทบจะไม่มีการใช้เงินบริษัทด้วยซ้ำไป

“อืม จะกลับแล้ว ยังไงก็ไม่ได้ทำงานที่นี่นิ”

“มันก็ใช่ แต่นายจะทำก็ได้นะ ตำแหล่งรองประธานบริษัทว่างอยู่ด้วยสิ”

“ไม่เอาอ่ะ”

“ว่าแต่จะยืนคุยตรงนี้กันอีกนานป่ะ” วีถามขึ้น

“ไม่ล่ะ / ไม่อ่ะ” เรย์กับไรท์ตอบพร้อมกันทันที แล้วทั้งสามคนก็เดินไปที่ห้องประธานนักเรียนทันที

 

ห้องประธานนักเรียน

ก๊อกๆ

“.......”  เงียบ

“เฮ้อ~~~ ให้มันได้งี้สิ” เรย์พูดจบก็เปิดประตูเข้าไปเลย “นายะ!”

“อะ จ๊ะ” นายะสะดุ้งนิดๆ แล้วเดินมาหา “ทำไมไม่ไปพักล่ะ เรย์โหมงานมา 2 สัปดาห์แล้วนะ”

“ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่ทำอะไรอยู่เหรอ”

“คือ  ชูทำเอกสารเสนอหายนะ”

“เอกสารเสนอ? เสนออะไร ชู”

“เอกสารเสนอการประชุม”

“ใช่ชุดที่ผมพิมพ์รึเปล่า”

“ใช่ๆ ชุดนั้นแหละ”

“เหรอ” เรย์ตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก

“ถ้าไม่คิดจะช่วยอย่ามาถามนะเรย์!!!” ชูการ์ตอบอย่างหัวเสีย

“ว่าไงนะ!! ที่รักครับ ชุดเอกสารนั้นส่งไปไหน”

“เอาไปให้อาจารย์ที่ห้องประชุม 1 นะจ๊ะ”

“เข้าใจล่ะ” เรย์พูดจบก็เดินออกจากห้องไปเลย สร้างความสงสัยให้หลายคนที่มองเรย์ตั่งแต่เข้ามาในห้อง

 

แก๊ก แก๊ก

            เรย์ไขกุญแจเข้าไปห้องทำงานของตัวเอง(เนื่องจากผู้อำนวยการไม่เอากุญแจกลับ แถมยังยกห้องนี้ให้เรย์เลย จะมาอยู่ตอนไหนก็ได้) แล้วเดินไปที่โต๊ะหยิบเอกสารที่ว่า แล้วเดินไปห้องประชุม 1 ทันที (ประตูเป็นระบบล็อกอัตโนมัต)

ก๊อกๆๆ

“เชิญครับ” อาจารย์คนนึงตอบขึ้น

“เอกสารชุดนี้ใช่ไหมครับ ที่ให้ผประธานไปเอามานะครับ”

“เธอเป็นใครเหรอจ๊ะ” อาจารย์ที่คาดว่าเป็นอาจารย์ใหม่ถามขึ้น

“อดีตเจ้าชายของโรงเรียนน้ะละอย่างที่รู้กันคือผมจบการศึกษาไปแล้วครับ ถ้าต้องใช้เอกสารนี้คนที่ต้องเข้าประชุมก็ต้องเป็นผมสิ ประธานนักเรียนที่ต้องมาเข้าประชุม” เรย์ตอบอย่างสบายๆ

“งะ งั้นเหรอ” อาจารย์ถึงกับอึ้งไปเลย

“ว่าไงครับ เริ่มการประชุมได้ยัง” เรย์ตอบพร้อมเดินไปนั่งที่ของประธานนักเรียน

“ระ เริ่มได้เลยจ๊ะ”

“ครับ ที่จะประชุมคือเอกสารในชุดนี้ใช่ไหมครับ” เรย์ถามทั้งๆที่ตัวเองรู้อยู่แล้ว

“ใช่ แต่ในเอกสารชุดนั้นเขียนอะไรที่ต้องแก้ไขบ้างล่ะจ๊ะ เรย์คุง” ครูสาวถามขึ้น

“ในเอกสารเล่มนี้ก็เรื่องการขอนโยบายของชมรมแต่ละชมรม” เรย์ตอบโดยที่ไม่ต้องดูเอกสาร “แล้วก็ชมรมที่ขอเรื่องมามี ชมรมดนตรีของบประมาณเพิ่มเพื่อใช้ในการแสดงคอนเสิร์ตครั้งถัดๆไป(แสดงไปเรื่อยๆจนกว่าจะแพ้) ชมรมบาสขอลูกบาสเพิ่มเนื่องจากมีไม่พอกับการใช้ซ้อมรายคน และที่ขอมาในตอนนี้มี 2 ชมรมนี้ ส่วนชมรมที่สร้างชื่อเสียงให้ก็มีชมรมว่ายน้ำ ชมรมเทนิส และชมดนตรี ทั้งสามชมรมนี้ชนะการแข่งในระดับจังหวัดแล้ว คิดว่าไงครับ” เรย์หันไปมอง

“ในเมื่อชนะการแข่งระดับจังหวัดแล้ว ทางเราก็ต้องสนับสนุนเพื่อสร้างชื่อเสียงให้มหาลัยต่อสิ” ครูสาววิจารณ์

“จริงด้วยครับ ถ้าสร้างชื่อเสียงมาให้ทางเราก็จะสนับสนุน ส่วนชมรมบาสจะจัดซื้อลูกบาสไปเพิ่ม” คราวนี้เป็นครูฝ่ายชายบ้างล่ะ และครูคนอื่นๆก็เริ่มพูดกันบ้าง

“สรุปจะทำตามที่พวกอาจารย์แต่ละคนเสนอมานะครับ”เรย์สรุป

“ครับ/จ๊ะ”

“งั้นขอจบการประชุมเท่านี้นะครับ เชิญแยกย้ายได้เลยครับ”

“เรย์คุง ครูขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

“ครับ”

“คือ....” ครูแกอ้ำอึง พร้อมหน้าแดงไปด้วย

“เรื่องที่ครูคิดอยู่นะลืมไปได้เลยครับ ผมแต่งงานไปแล้วนะครับ”

“รู้ได้ไง -/////- ”

“ดูได้ไม่ยากหรอกครับ อย่างแรกคือครูอ้ำอึกงหรือเรียงคำพูดไม่ได้ อย่างที่สองคือหน้าครูแสดงออกทุกอย่าง”

“เรย์คุงอ่ะ ไม่เห็นต้องพูดความจริงก็ได้นี่นา”

“ไม่รู้ไม่ชี้ แต่ที่แน่ๆคือครูออกไปก่อนได้ไหมครับ”

“ทำไมล่ะ ไม่อยากอยู่ใกล้ครูเหรอ”

“ครับ สาเหตุคือแฟนผมอยู่ที่มหาลัยนี้ด้วย ถ้าเธอมาเห็นเป็นเรื่องแน่”

“เอ๊ะ ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ เลิกกันแล้วก็มาเป็นแฟนกับครูสิ”

“ขอปฏิเสครั” เรย์พูดยังไม่ทันจบก็หมดสติไปเลยส่วนเอกสารที่ถืออยู่ก็หล่นลงกับพื้นหมดเลย

“เรย์!!!  เรย์คุง!!!” ครูสามตะโกนเรียกชื่อเรย์แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

ปัง!!!!

“เกิดอะไรขึ้นครับอาจารย์” ชูการ์รีบวิ่งเข้ามาหาอาจารย์ทันทีที่ได้ยินเสียงโวกเหวกโวยวายดังขึ้น ตามด้วยวี คาร์และไรท์

“คะ คือว่า” ครูสาวพูดขึ้นพลางมองเรย์ด้วยความเป็นห่วง

“เรย์!!! เกิดอะไรขึ้นนะ” ไรท์วิ่งมาทันที พร้อมกับช่วยวีพยุงเรย์ขึ้น

“ครูกำลังจะออกไปจากห้องประชุม พอได้ยินเสียงดังขึ้นจึงรีบวิ่งมาดู มาถึงก็เห็นเรย์นอนหมดสติอยู่ที่พื้นแล้ว”

“ไรท์โทรหานายะ” วีสั่ง

“ได้ๆ ชูมาช่วยวี”

“อืม”

 

RRR

[ว่าไงจ๊ะ]

“นายะ เรย์เป็นลมตอนนี้วีกับชูกำลังพาไปห้องพยาบาล”

[ว่าไงนะ! เข้าใจแล้วจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ]

“อืม”

 

ห้องพยาบาล

ตึก ตึก ตึก

“ไรท์”

“มาแล้วเหรอนายะ”

“เรย์เป็นยังไงบ้าง” นายะพูดพร้อมวิ่งไปนั่งข้างเรย์ พร้อมกับร้องไห้ออกมา

‘คนนี้เหรอแฟนของเรย์คุงนะ สวยจังเลย เราสู้อะไรเธอคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ถอนตัวซะดีกว่า สักวันเราต้องเจอคนแบบเรย์คุงเข้ามาในชีวิตแน่ๆ’ นี่คือความคิดของครูสาว “นี่เด็กๆจ๊ะ ครูขอตัวก่อนนะ มีสอนรอบบ่ายอีก 1 ห้องนะจ๊ะ ขอตัวก่อนนะ”

“ครับ / ค่ะ”

 

Ray Say

“อืม....” ผมลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากแต่รู้สึกได้ว่ามีคนจับมือผมอยู่ ผมจึงกำมือข้างนั้น

“เรย์!! รู้สึกตัวแล้วเหรอ” นายะเองเหรอเนี้ย

“อืม” ผมตอบพลางมองไปรอบๆห้อง “ที่นี่.....”

“ที่นี่คือปราสาทชิบุยะ แล้วที่กำลังอยู่ตอนนี้คือห้องของเรย์ไง จำไม่ได้เหรอ”

“ก็ไม่ได้กลับมานอนที่นี่นานแล้วนิ ห้องเปลี่ยนแปลงไปเยอะเลย”

“อื่อ ใช้แล้ว ตอนนี้นายะก็นอนที่นี่ด้วย”

“ผมทำให้เธอเป็นห่วงอีกแล้วสินะ” ผมพูดพร้อมเอามือไปลูบหัวนายะ “ใครเป็นคนพาผมมาเหรอ”

“อากิระนะ พอมาที่ห้องพยาบาลได้แปปนึง นายะก็เลยโทรไปหาอากิระแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง พอเขาได้ยินแบบเขาก็รีบบึงมาที่นี่แล้วพาเรย์ไปหาหมอนะ” นายะพักหายใจ “จากนั้นก็พามานอนที่นี่ ก่อนจะออกไปรายงานให้คุณพ่อกับคุณแม่ฟังนะจ๊ะ”

“เหรอ” ผมตอบพร้อมพยุงตัวเองขึ้นนั่งอย่างยากลำบาก แต่ยังดีที่มีนายะคอยช่วยอยู่

ก๊อกๆ

“เชิญครับ” ผมตอบ

“รู้สึกตัวแล้วเหรอ” วีพูดแล้วเดินมานั่งบนเตียงที่มีนายะนั่งอยู่ก่อนแล้ว “รู้สึกตัวสักทีนะ ตอนที่แกเป็นลมไปนะนายะร้องไห้หนักมากเลย”

“ก็แหม นายะคิดว่าเรย์จะเป็นอะไรไปอีกนะสิ”นายะขึ้นสีนิดๆ

“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะครับ” เรย์พูดติดตลกนิดๆ

“มันไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ เรย์”

“ขอโทษครับ ขอโทษๆ” เรย์พูด

“เรย์ นายพักบ้างเถอะ” วีพูด “พวกชั้นเป็นห่วงนะ กลัวนายเป็นอะไรขึ้นมาอีก”

“ว่าแต่ ไรท์ไปไหนแล้วล่ะ” ผมถามขึ้นเมื่อไม่เห็นไรท์อยู่ในห้องเลย

“ไรท์ขึ้นเครื่องแล้วนะ เห็นว่าโดนเรียกตัวกลับนะ”

“อ้อ คงไม่พ้นเรื่องดูตัวสินะ”

“ดูตัวเหรอ ไรท์เนี้ยนะ”

“ใช่ แต่ผมไม่ยุ่งหรอก ปล่อยให้เป็นเรื่องของทางนั้นดีกว่า” ผมพูดแล้วลงจากเตียงทันที

“นั้นสิ ว่าแต่นายจะไปไหนนะเรย์” วีถามขึ้น

“อาบน้ำนะ นายะก็เผลอหลับไปแล้วด้วย” ผมพูดพลางหันไปมองนายะที่หลับสบายอยู่บนที่นอนฝั่งของผม ขอยอมรับนะว่าบางทีผมก็มีอารมณ์กับเธอเหมือนกัน แต่ผมไม่อยากทำเธอเจ็บก็เลยไม่คิดจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอดีกว่า “วี นายก็ไปอาบ้ำแล้วเข้านอนได้แล้วนะ”

“อืม” วีตอบแค่นั้นแล้วเดินออกไปเลย ส่วนผมก็เดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย แล้วมามานอนข้างๆนายะบ้างแต่ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าผมนอนอยู่ข้างๆ จึงพลิกมานอนกอดผม

End Ray Say

 

วันต่อมา

Naya Say

            ฉันตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ก็ไม่เจอเรย์นอนอยู่ข้างๆแล้ว น่าจะพักบ้างนะ โหมงานเกินไปแล้วนะเรย์ ถ้านายเป็นอะไรขึ้นมาจะให้ฉันทำยังไงล่ะ

“เรย์นี่น้า~~~ ใหตายสิ ทำไมดื่อแบบนี้นะ แล้วกร๋านั้นมันอะไรนะ หืม ?” ฉันเห็นโน๊ตแผ่นนึงวางไว้อยู่บนโต๊ะ

‘วันนี้แต่งตัวสวยๆล่ะ จะไปมัสสึทาคิกัน

รักนะ

ชิบุยะ เรย์’

“ฮิๆ งั้นแสดงว่าที่หายไปนี้ก็ไปเคลียงาน เพื่อฉันอีกแล้วเหรอ” นายะพูดอย่างยิ้มๆ “อย่าทำอะไรบ้าบิ่นเกินไปล่ะเรย์ จะทำอะไรก็ช่วยดูเวลาหน่อยนะ จะบ้าระห่ำก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยนะ”

 

ด้านเรย์

“ฮัดชิ้ว!!” เรย์จามออกมาจนอากิระต้องหันมามอง

“ไหวไหมครับ ท่านเรย์” อากิระเดินมาหาอย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรๆ สงสัยมีใครคิดถึงนะ”

“ครับ ท่านายะแน่เลย”

“เป็นไปได้นะ ว่าแต่งานชุดนี้เป็นชุดสุดท้ายแล้วสินะ”

“ครับ จากนั้นก็เชิญพักผ่อนให้สบายเถอะครับ ท่านเรย์”

“อืม ไม่อยู่ประมาณเดือนนึงนะ”

“ครับ”

 

RRR

“จ้า”

[กำลังไปหาอยู่นะ]

“อื่อ เสื้อผ้าของเรย์นะนายะให้คนเอาขึ้นเครื่องแล้วนะ”

[ครับๆ]

“อยู่ไหนแล้วนะเรย์”

[อยู่หน้าปราสาทครับ]

“นายะอยู่บริเวณลานเครื่องบินนะ”

[เดี๋ยวไปหาครับ]

 

“นายะ”

“มาแล้วเหรอเรย์ ทำงานเหนื่อยไหม”

“นิดหน่อยครับ” เรย์พูดพลางมองไปบนเครื่อง “เคล์ไร นายมารับเร็วดีนะ”

“ผมพึ่งมาถึงเมื่อสักครู่เองครับท่านเรย์”

“จริงนะเรย์ นายะเห็นจากหน้าต่างห้อง”

“ครับๆ” ผมว่าพลางเดินขึ้นเครื่อง

“รอด้วยสิเรย์” นายะรีบวิ่งตามขึ้นมา “อ๊ะ”

“หืม” ผมหันไปมองเมื่อเห็นนายะร้องขึ้น “นายะ!!” ผมรับเธอไว้ทันเวลาพอดี “วิ่งขึ้นมาล่ะสิ”

“อื่อ ก็เรย์ไม่รออ่ะ” เธอพองแก้มใส่ผม

“แต่ไม่เห็นต้องวิ่งเลยนินา” พูดจบผมจิ้มแก้มเธอเล่น

“เรย์ไปนั่งได้แล้ว” เธอดุผม

“ไม่นั่งได้ป่ะ แต่ขอนอนแทนล่ะกัน”

“งั้นก็ตามใจเลย” ว่าจบก็สะบัดผมลอนยาวๆใส่

“เฮ้อ~~~~~~~ ให้มันได้งี้สิ” ผมเดินไปนั่งข้างๆเธอ แต่ไม่ได้หลับไปอย่างที่พูดหรอก เนื่องจากนั่งเครื่องแค่ 2-3 ชั่วโมงก็ถึงแล้ว(ราสเบอร์รี่มั่วเอานะ)

End Naya Say

 

3 ชั่วโมงต่อมา

พวกเราก็มาถึงปราสาทชิบุยะตะวันออกกัน แล้วผมกับนายะก็รีบไปที่น้ำตกนั้นทันที น้ำตกที่เป็นความทรงจำของเราสองคน และเป็นสถานที่ที่เราสองคนพบเจอกัน

“พวกเราไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนะ”

“นั้นสิ นานมากจริงๆนั้นแหละ”

“ดีนะที่วันนี้ที่นี่ไม่เปิดให้เข้า”

“นั้นสิ ดีจริงๆ พวกเราจะรักกันตลอดไปโดยมีสายน้ำของที่นี่เป็นที่พักพิงใช่ไหมครับ” เรย์พูดพร้อมกับดึงนายะเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

“อื่อ”

            หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ประกบปากจูบกันหน้าน้ำตกแห่งนั้น และนั้นถือเป็นมั่นสัญญาระหว่างพวกเราสองคนที่จะไม่มีวันแยกจากกันและจะรักกันตลอดไป ไม่ว่าจะวันนี้ พรุ่งนี้หรือวันต่อๆมาพวกเราก็จะรักกับตลอดไปไม่มีวันหยุด ในเมื่อพวกเรารักกันแล้วมีความสุขก็ “จงรักษาความสุขนี้ต่อไป”

แล้วพวกคุณล่ะตามหาความสุขเหล่านี้เจอกันหรือยัง ถ้ายังไม่เจอก็ก็ขอให้เจอในเร็วๆนี้นะ

 

The End

 

 

 ฝากติดตามเรื่องถัดไปด้วยนะ เรื่องถัดไปจะเป็นเรื่องของชิบุยะ ไรเฟอร์ (ไรท์) ติดตามกันด้วยนะ