Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^

     

เช้าวันต่อมา

ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ซึ่งตอนเช้าอากาศค่อนข้างเย็นแล้วคนอื่นๆก็ยังไม่ตื่นกัน คงไม่ต้องปลุกหรอก ทำไมนะเหรอ ก็วันนี้มันเป็นวันหยุดนะสิ ผมค่อยเดินให้เบาที่สุดแล้วไปที่โต๊ะทะงานของชูการ แล้วเอาเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองไปห่มให้ เพราะตรงที่ชูการ์นั่งนั้นโดนแอร์เต็มๆเลย ไม่งั้นเดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา ต่อจากนั้นผมก็เดินออกจากห้องไปแล้ว เดินเข้าห้องพักของตัวเองเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวเป็นชุดใหม่ เรื่องต่อจากนั้นค่อยคิดล่ะกันว่าจะทำอะไรต่อไปดี

“อ้าวเรย์ ตื่นแต่เช้านะ”

“อรุณสวัสดิ์นายะ”

“เช่นกันจ๊ะ เรย์”

“นี่ ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นสัญญาได้ไหมว่าจะเชื่อใจผม” ผมพูดพร้อมกับรวบเอวนายะให้เข้ามาใกล้ๆ

“เป็นอะไรอีกเนี้ย”

“ไม่รู้สิ”

“น่ารักซะไม่มีเลยนะ”

“ก็คนมันหวงนี่ จะให้ทำไงได้ล่ะ”  ผมพูดพร้อมกับบรรจงจูบที่ริมฝีปากของนายะอย่างแผ่วเบา

“อะ อือ” เสียงครางดังขึ้นมา ราวกับจะบอกว่า ‘ไม่ไหวแล้ว’ อะไรประมาณนั้น ผมเลยจำฝจต้องถอนริมฝีปากออกถึงจะเสียดายก็เถอะนะ

“ทำบ้าอะไรเนี้ย ไม่อายบ้างรึไง”

“กับแฟนตัวเองจะอายทำไม่ล่ะ หึ” ผมพูดจบก็จัดการเม้มปากลงที่ลำคอของนายะ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

“พะ พอแล้ว อื้อ.... เจ็บ เรย์ นายะเจ็บ”

“ขอโทษล่ะกัน เจ็บมากมั้ย”

“ไม่เป็นไรแต่ถ้าเรย์สัญญาว่าจะอยู่กับนายะตลอดไปล่ะก็......”

“.......”

“เรย์ต้องรักษาอาการบาดเจ็บอะไรแบบนี้ให้นายะนะ”

“........”

“สัญญานะ”

“ครับ สัญญาจากใจเลย”

ฟอด~~~

ผมพูดจบก็หอมแก้มนายะไปทีนึงแล้วออกเดินทันที โดยมีนายะที่วิ่งตามมาอย่างเร็วเพื่อที่จะตามผมให้ทัน แต่เอาเถอะ……

“คนฉวยโอกาส”

“แล้วรักไหมล่ะ”

“รักก็บ้าแล้ว น่ารักขนาดนี้น่ะ”

“ฮะๆๆ”

“วันนี้เรย์จะไปไหลรึเปล่าอ่ะ”

“ไปสิ จะไปข้างนอกนะ”

“ไปกับใคร”

“ไปกับสุดที่รักคนนี้ไง”

“บ้าพูดอะไรก็ไม่รู้   >/////<”

‘เพราะเธอเป็นแบบนี้และ ผมถึงได้รักจนหมดใจ จนไม่สามารถไปรักคนอื่นได้อีก แต่ไม่รู้ทำไมนะเวลาที่ผมเห็นเธอยิ้มผมจะคอยมีความสุขไปด้วย ถึงต่อให้ผมกับเธอไม่ได้เป็นแฟนกันเลยก็ตามเถอะ ขอแค่แอบมองอยู่ห่างๆผมก็มีความสุขแล้ว รักนะครับสุดที่รักของผม จากนี้ไปจนชั่วนิรันด์ ผมจะมีแค่เธอคนเดียว’

“เรย์คิดอะไรอยู่นะ จะไปไหมเนี้ย”

“ไปครับไป” ผมว่าพร้อมกับวิ่งไปหาเธอ เพื่อที่จะออกไปเดทกันตามคู่รักชายหญิงทั่วๆไป แต่สำหรับผมมันเป็นครั้งแรงในชีวิต เกรงสุดๆเลยอ่ะ

 

กลับมาทางด้านประธานนักเรียนบ้าง

“โอ๊ย เรย์มันไปไหนฟระ คาร์เริ่มบ่นหาผมทันทีที่ตื่นมาไม่เห็นผม แถมงานบนโต๊ะก็ถูกทำจนเสร็จเกือบหมดด้วยฝีมือของผม

“เรย์ไปเดทกับนายะจังเขานะ” วีพูดทำลายบรรยากาศในห้องทำงาน

“โว้ย!! อิจฉาคนมีแฟน ได้หยุด ทีพวกไม่มีแฟนล่ะไม่ได้หยุดเลยนะ ไอชู” คาร์ได้ทีละโวยวายลั่นห้อง

“เรย์ยังไม่ได้เป็นสมาชิกประธานอย่างสมบูรณ์ทีน่ะ ต้องทำใจล่ะนะ”

“แล้วที่มานั่งทำงานเมื่อวานล่ะมันคืออะไร”

“ท่านผอ. ให้มาลองทำดูนะ ถ้าชอบก็เข้าทำงานอย่างเป็นทางการได้นะ”

“ไรฟระ มีงี้ด้วย”

“เอาง่ายๆคือเรย์จะเข้ามาตอนไหนก็ได้ ทำอะไรก็ได้นะจ๊ะ” -> ใบมิ้น

“มันมีอำนาจมาจากไหนกันฟระ”

“ก็ไม่รู้สิ ขนาดท่านผอ. ยังกลัวเลยนะ”

“สุดยอดอ่ะ” พอชูการ์พูดจบ ทุกคนก็ประสานเสียงพูดคำเดียวกันขึ้นมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ยกเว้นชูการ์

 

ด้านเรย์กับนายะ

“อยากไปที่ไหนอีกรึเปล่าครับที่รัก”  ผมถามขึ้นหลังจากออกจากร้านหนังสือ โดยผมได้สมุดมา 4-5 เล่ม ส่วยนายะได้นิยายมา 3 เล่ม หนังสือคู่มืออีก 2 เล่ม ซึ่งแน่นอนว่าผมเป็นคนจ่าย

“ไม่มีนะ อยากกลับแล้วอ่ะ”

“ครับๆ”

“อยากทานเค้กที่เรย์ทำด้วยอ่ะ”

“ครับผม เดี๋ยวทำให้กินนะ”

“อื่อ” นายะพูดพร้อมกับควงแขนผมอย่างหวง เพราะรู้สึกว่าพวกผู้หญิงแถวนั้นเริ่มมองผมด้วยสายตาหวานเยิ้มกันเป็นแถวเลย

“0///0” นายะทำผมหน้าแดงอีกแล้วอ่ะ

กรี๊ด~~~~~~~ กร๊าด~~~~~~~  (เสียงเหล่าผู้หญิง)

‘ดูสิเธอ ผู้ชายคนนั้นเขินน่ารักอ่ะแก’

‘จริงด้วยสิเธอ เขามีแฟนยังนะ’

‘บ้าเหรอ เขาก็ต้องมีอยู่แล้วสิ’

‘อาจจะไม่ใช่แฟนของเขาก็ได้นะ’

            เสียงพวกผู้หญิงเริ่มพูดเองเออเองกันใหญ่ จนผมรำคาญเลยต้องเอามือไปโอบเอวของนายะให้เข้ามาใกล้ๆ แล้วเดินเข้ามาภายในรั้วโรงเรียน  เมื่อเข้ามาในโรงเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมค่อยเอามือออกแล้วเอาถุงหนังสือของนายะมาถือแทน

“นายะถือเองได้ มันไม่หนักเลยสักนิดเดียว”

“ก็ผมจะถืออ่ะ เดี๋ยวมือสวยๆเสียหมด”

“บ้า”  นายะเริ่มอายผมแล้วก็....

เพี๊ยะ~~~

“อูย~~~~” นายะตีแขนผมแก้อาการเขินอย่างเต็มรัก

“เจ็บหรอ ขอโทษนะ” นายะทำหน้าสลดทันที

“ไม่เป็นไรครับ” ผมพูดพลางลูบหัวนายะไปด้วย เลยทำให้นายะก้มหน้าที่ไหล่ผม เพื่อซ้อหน้าแดงๆของตัวเอง

 

Ca Say

“โว้ย มันจะหวานกันเกินไปแล้วนะ” คาร์พูดเมื่อเห็นเรย์กับนายะยืนจู๋จี๋กันอยู่ที่สวนหลังโรงเรียน

“55+ อิจฉาก็บอกมาเหอะน่า” พวกผู้หญิงในห้องเริ่มพูดแซวผมกันใหญ่เลย

“ไม่ได้อิจฉาวุ้ย”

“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้อิจฉาน่ะ คาร์” ไอวี แกก็เอากับเขาด้วยเรอะ

 

“ชะ....”ผมที่กำลังจะไปขอความช่วยเหลือจากชูการ์มัน พอหันไปเท่านั้นแหละถึงได้รู้ว่ามันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว มองไปรอบๆก็ไม่เจอ “เฮ้ ไอชูไปไหนอ่ะ”

“ไม่รู้สิ เห็นอยู่ๆก็เดินออกไปข้างนอกเลย”

“หนีเรอะ!!”

“อาจจะมีธุระก็ได้นะ”

“เป็นไปไม่ได้หรอกรายนั้นอ่ะ”

“แล้วแต่นายจะคิดแล้วกัน”

“โอ๊ย   อิจฉาคนได้หยุดโว้ย!!”

“แล้วนายจะโวยวายทำไปเพื่ออะไร คาร์”

“ขอโทษคร๊าบ~~~~~~ToT เจ๊มิ้น”  ทำไมผมต้องแพ้ผูหญิงคนนี้ตลอดเลยนะ ไม่เข้าใจเลย ชาติไหนจะชนะสักทีฟระ อยากชนะเจ้มิ้นว่ะ

End Ca Say

 

Sugar Say

            ผมถูกท่าน ผอ. โทรเรียกมาที่ห้องโดยไม่ทราบสาเหตุเลยสักนิดเดียวว่าเรื่องอะไร กว่าผมจะมาถึงผมก็ไปทำธุระอย่างอื่นก่อนแล้วค่อยเดินไปหาท่าน ธุระที่ว่าคือ ผมไปห้ามเด็กกลุ่มนึงที่กำลังฟัดกันอยู่อ่ะนะ กว่าจะห้ามได้ก็ยากเอาการอยู่แหละ แต่ระหว่างห้ามนั้นก็เห็นเรย์วิ่งไปทางของท่านผอ. เหมือนกันแต่ผมมีหน้าที่ต้องห้ามเด็กกลุ่มนี้อย่างยากลำบากเลยทีเดียว ไม่มีใครคิดจะมาช่วยกันเลยวุ้น

“อ้าว ประธานนักเรียน ทำอะไรอยู่นะ”  มีเสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลังเป็นสียงที่ไม่คุ้นเคย ผมคาดว่าน่าจะเป็นเด็กใหม่

“เรย์!!” ผมตกใจอย่างสุดขีด เมื่อกี้ผมเห็นเรย์วิ่งไปทางห้องท่านผอ. แต่ไหงมาอยู่ที่นี่หล่ะ

“ผมไรเฟอร์ ไม่ใช่เรย์ ถ้าหมอนั้นล่ะก็เข้าห้องผู้อำนวยการไปแล้ว ส่วนผมก็กำลังจะไปเหมือนกัน แต่ประธานทำอะไรอยู่หรอ”

“หันไปดูเอาเองสิ” ผมพูดพลางชี้ไปทางซ้ายมือเพื่อให้ไรเฟอร์รู้ว่ามีอะไร

“โหย ท่าจะยากนะ ประธาน”

“ยากมาก ผมบอกให้หยุดยังไม่หยุดเลย”

“มา ผมช่วย” ไรเฟอร์พูดพร้อมเดินเข้าไปหาแล้วพูดว่า”หยุดฟัดกันได้แล้ว!!!!  ถ้าอยากฟัดกันก็ไปยื่นใบลาออกแล้วค่อยมาฟัดกันสิฟระ!!!!!” ไรเฟอร์พูดด้วยเสียงอันดังทำให้เด็กที่ที่กำลังฟัดกันอยู่นั้นถึงกับหยุดหันมามองแต่พอรู้ว่าเป็นใครก็รีบก้มหัวให้ไรเฟอร์แล้วรีบเผ่นไปทันที

“สุดยอดอ่ะ”

“เท่านี้ก็เสร็จเรื่องแล้วนะ” พูดจบก็ออกเดินไปทันที

“ขอบคุณนะ” ผมพูดเสียงเบาโดยคิดว่าไรเฟอร์คงไม่ได้ยินหรอก

‘ด้วยความยินดีเลยล่ะ ประธาน’ ไรเฟอร์กลับพูดในใจแล้วยิ้มบางๆออกมา

สรุปคือ ผมมาถึงเป็นคนสุดท้าย เซ็งอ่ะ

“มาช้านะ”

“ขอโทษคร๊าบ”

“อย่าว่าเขาเลยครับ ตอนมาผมเห็นประธานพยายามห้ามเด็กกลุ่มหนึ่งที่ฟัดกันอยู่นะครับ” ไรเฟอร์พูดช่วยผม เขานิสัยดีอ่ะ

“กลับมาแล้ว” เรย์พูดขณะเดินเข้ามา ผมคิดว่าเรย์น่าจะโดนใช้ให้ไปเอาของมากกว่า แต่ที่งงคือทำไมท่านผอ. ต้องลุกให้เรย์นั่งแทนท่านด้วยล่ะ ไม่เข้าใจจริงๆ

“สรุปเรียกพวกเรามาทำไมอ่ะ” เรย์ที่นั่งอยู่หันไปถาม ท่านผอ. อย่างเป็นกันเอง

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ตอนแรกก็ว่าจะคุยเรื่องที่พวกเธอเรียนกันนะ แต่คิดว่าตอนนี้คงจะไม่ต้องแล้วล่ะ ชูการ์ครูฝากท่านเรย์ด้วยนะ”

“ครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอกลับไปเคลียงานที่ห้องประธานต่อนะครับ”

“อาๆ เอาเอกสารปึกนี้ไปด้วยสิ” ท่านผอ.พูดจบก็เอาเอกสารเกือบ 1000 แผ่นมาให้ผม แล้วผมจะถือไหวเหรอ

“เดี๋ยวผมช่วยนะประธาน”

“อาเคร” ผมพูดจบก็หันไปมองเรย์ที่คุยโทรศัพท์กับใครสักคนอยู่ ‘ไม่คิดจะช่วยกันเลยสินะ’

“อาๆ รีบมาเลยนะ”

[ครับ ท่านเรย์]

 “ชู เดี๋ยวมีคนมาช่วยถือ”

ก๊อกๆ

“ขออนุญาติครับ ท่านเรย์ให้ช่วยถืออะไรไปเหรอครับ”

“เอกสารนั้นน่ะ ชูการ์เหนื่อยๆอยู่นะ เพราะฉะนั้น เคน ริว โซ ไนท์ พวกนายช่วยชูการ์ถือนะ”

“แล้วชั้นล่ะเรย์” ไรเฟอร์แย้งขึ้นมาทันที

“แล้วแต่นายเลย ไรท์”

“อืมๆ ประธาน เดี๋ยวผมถือเองประธานนำทางไปเลยครับ”

“อือ ว่าแต่นายชื่อไรเฟอร์หรือไรท์กันแน่น่ะ”

“ไรเฟอร์ครับ พวกนี้มันเรียกย่อๆว่า ไรท์ กันน่ะครับ”

“อ๋อ”

“คงเหนื่อยสินะครับ”

“นายรู้?”

“เปล่าครับ เมื่อวานเรย์ไม่ได้กลับมาที่ห้องนะครับ เลยคิดว่าน่าจะงานยุ่งกันน่ะครับ อ้อผมลืมบอกไปว่าผมเป็นรูมเมธของประธานคนที่ 3 นะครับ” ผมกับเรย์นอนอยู่ในห้องเดียวกัน โดยในห้องจะแบ่งเป็น ห้องนอน 3 ห้อง(ห้องน้ำมีอยู่ในห้อง) ห้องนั่งเล่นและห้องครัว

“อืมๆ ช่วงนี้คงไม่ได้กลับไปที่ห้องหรอกนะ”

“ครับ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ ประธาน”

“ครับๆ ถึงแล้วที่นี่แหละ”

“โหย งานท่าจะเยอะนะเนี้ย” ไรเฟอร์พูดขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วเห็นสภาพแต่ละคน

“วางไว้บนโซฟาตรงนี้นะ”

“ครับ”x4

“อืม.........” ไรเฟอร์กับไนท์หยิบอะไรสักอย่างจากบนพื้นขึ้นมาแล้วคิดอะไรสักอย่าง

“ดูอะไรน่ะไรท์” เรย์ไม่ว่าเปล่าก็หยิบกระดาจากมือไรเฟอร์ไปหน้าตาเฉย

“ไม่รู้สิ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ”  แล้วทั้ง 2 คนก็คุยกันไปอีกยาวจนกระทั่งเรย์ทำหน้าซีเรียสเหมือนคิดอะไรสักอย่างที่มันยากจะคิดจริงๆ

End Sugar Say