Love in water falls น้ำตกนี้จะเป็นของเธอ ^o^
เขียนโดย 
Rasberry
วันที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 22.28 น.
แก้ไขเมื่อ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2559 13.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
16) บทที่ 15 ภาค Blue Rose Ice University & Black Rose
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความที่นี่ไม่ได้มีแค่ Blue Rose Ice University แต่ยังมีมหาลัยที่คล้ายๆกันอยู่อยู่ด้วย Black Rose Dark University เป็นมหาลัยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม Blue Rose Ice University แต่ Black Rose Dark University ไม่ค่อยมีกฎระเบียบมากนัก ส่วนใหญ่คนที่เรียนที่นั้นมักจะเป็นคนที่ชอบการโดดเรียนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว แต่ Blue Rose Ice University ถึงจะมีแบบนั้นบ้างก็ตามแต่ไม่ได้มากมายขนาดนั้น Blue Rose Ice University ก็มีกฎระเบียบของมันอยู่ แต่เป็นกฎระเบียบเฉพาะ แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยทำตามกันหรอกนะ ง่ายๆคือ “กฎระเบียบมีไว้แหก” นั้นแหละ แต่ที่ทำตามกฎระเบียบอยู่นั้นคงไม่พ้นพวกคณะกรรมการนักเรียนกับพวกสภานักเรียนนั้นแหละ
3 วันต่อมา
ตอนนี้ผมออกจากนรก เอ๊ย โรงพยาบาลแล้ว ผมก็มาเรียนหนังสือต่ออีกสักประมาณ 2 สัปดาห์ แล้วถึงจะเดินทางกลับ เมือง มัสสึทาคิ แต่การเรียนที่นี่มันก็สนุกดีนะ เพราะอาจารย์ส่วนใหญ่จะสั่งงานแล้วก็ออกไปแทบจะทันที
“เรียนโอเคไหมเรย์”
“ก็ดีนะ เรียบง่ายดี เออนี่ชู”
“หืม?”
“มีใบสมัครเข้าป่ะ”
“มีทำไมเหรอ”
“คือ...จะสมัครเข้าน่ะ”
“อ๋อ ได้สิ จะเอาไปให้เพื่อนด้วยไหม”
“อือ ประมาณ 6 ชุดนะ”
“ตามมาสิ”
ผมเดินตามชูการ์มาจนถึงห้องสภานักเรียน
“เอานี่ของเรย์ ส่วนนี่ของเพื่อนเรย์นะ” ชูการ์พูดพร้อมกับหยิบใบสมัครใส่แฟ้ม ส่วนผมก็นั่งกรอกรายละเอียดต่างๆ ลงในกระดาษ
“เอ~~ ตรงนี้ต้องเขียนอะไรอ่ะชู”
“ตรงนั้นเว้นเอาไว้เลย”
“เว้นไว้ทำไมอ่ะ”
“เดี๋ยวผมเขียนเอง”
“อาๆ” ผมตอบพร้อมยื่นเอกสารให้ชู
“เรย์ นายจะเข้าคณะอะไร”
“แล้วชูอยู่สาขาไหนก็สาขานั้นแหละ”
“ศิลปกรรมศาสตร์”
“อืม”
“ลืมไปเลย ว่านายชอบวาดรูป”
“55+ นายเล่นกีต้าด้วยเหรอ”
“ใช่ แต่เล่นไม่เก่งนะ”
“เล่นไม่เป็นว่างั้น”
“ชะ ใช่ เรย์เล่นเป็น”
“อือ”
“เล่นให้ฟังหน่อยสิ”
“เอาจริงง่ะ”
“เอาจริงสิ”
“เฮ้อ~~”
“ยังคงไม่ลืมเลยก่อนเจอเธอ ฉันเป็นไง~~~~
ไม่เข้าใจซะเลยว่าตอนเช้าเป็นเช่นไร~~~~
พอเรามาเจอกัน เธอมา เปลี่ยนฉันซะใหม่~~~~
ช่วยปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมาพบความสวยงาม~~~~
คือแดดไรๆ บน ใบไม้ ที่อุ่นเท่าใจของเธอนั้น~~~~
ลอยมาในลมที่มันผ่านพัด~~~~
คือใจที่เป็นห่วง เป็นใยฉัน ฉันไม่เคยได้รู้เมื่อเจอเธอ~~~~
คนธรรมดาหนึ่งคนคนนี้ไม่มีอะไร เลย ไม่มีสักอย่าง~~~~
เพราะทุกสิ่ง และก็เพราะทุกอย่าง มันเป็นของเธอ~~~~
จะยืน รอเธอเป็นคนสุดท้าย ถ้าเธอต้องการใครให้ส่งสายตา~~~~
เรียกให้ไปใจฉันก็จะมา เป็น ผู้ชายของเธอ~~~~
ในยามที่ลมเย็นจะมีแค่สองมือเปล่า~~~~
ที่กอดเธอให้อุ่นใน อ้อมแขนของหัวใจ~~~~
ในตอนที่ตัวเธอกำลังเกิดเหงาเมื่อไหร่~~~~
ก็เป็นใจฉันเอง ที่โอบกอดใจของเธอ~~~~
คือแดดไรๆ บนใบไม้ ที่อุ่นเท่าใจของเธอนั้น~~~~
ลอยมา ในลมที่มันผ่านพัด~~~~
คือใจที่เป็นห่วงเป็นใยฉัน ฉันไม่เคยได้รู้เมื่อเจอ เธอ~~~~
คนธรรมดาหนึ่งคนคนนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่มีสักอย่าง~~~~
เพราะทุกสิ่ง และก็เพราะทุกอย่าง มันเป็นของเธอ~~~~
จะยืนรอเธอเป็นคนสุดท้าย ถ้าเธอต้องการใคร ให้ส่งสายตา~~~~
เรียกให้ไปใจฉันก็จะมา เป็นผู้ชายของเธอ~~~~
ลอยมาในลมที่มัน ผ่านพัด~~~~
คือใจที่เป็นห่วงเป็นใยฉัน ฉันไม่เคยได้รู้เมื่อเจอเธอ~~~~
คน ธรรมดาหนึ่งคนคนนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่มีสักอย่าง~~~~
เพราะทุกสิ่ง และก็เพราะ ทุกอย่าง มันเป็นของเธอ~~~~
จะยืนรอเธอเป็นคนสุดท้าย ถ้าเธอต้องการใครให้ส่งสายตา~~~~
เรียกให้ไปใจฉันก็จะมา เป็นผู้ชายของเธอ~~~~
ลอยมาในลมที่มันผ่าน พัด~~~~
คือใจที่เป็นห่วงเป็นใยฉัน ฉันไม่เคยได้รู้เมื่อเจอเธอ~~~~
คนธรรมดา หนึ่งคนคนนี้ไม่มีอะไรเลย ไม่มีสักอย่าง~~~~
เพราะทุกสิ่ง และก็เพราะทุกอย่าง มันเป็นของเธอ~~~~
จะยืนรอเธอเป็นคนสุดท้าย ถ้าเธอต้องการใครให้ส่งสายตา
เรียกให้ไปใจฉันก็จะมา เป็นผู้ชายของเธอ~~~~” (เพลงผู้ชายของเธอ)
แปะๆๆ(เสียงปรบมือ)
“พะ พวกนายมาตอนไหนเนี้ย”
“มาตอนที่นายเริ่มร้องเพลงนั้นแหละ”
“งั้นก็ได้ยินหมดน่ะสิ”
“ใช่” เมื่อผมได้ยินอย่างนั้นแล้วทำให้ผมหน้าแดงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“เออใช่ พรุ่งนี้นายกลับเมืองมัสสึทาคิแล้วนิ” เฟรม
“ใช่ครับ แต่อยู่ที่นี่สนุกมากเลยนะ” ผมยิ้ม เล่นทำมีมี่ ใบมิ้นและอัน ถึงกับหน้าแดงทันที
“นายก็ยิ้มเป็นนิ เรย์” วี
“ผมบอกตอนไหนว่ายิ้มไม่เป็น”
“ก็ไม่รู้สินร้า”
555+ พวกผมหัวเราะอย่างไม่ได้นัดหมาย ก็ให้ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันมีความสุขนี่ แต่ไม่นานความสุขก็ได้หมดไป
วันต่อมา (มาถึงเร็วอะไรอย่างนี้)
“เรย์ ว่างๆมาหากันบ้างนะ” เฟรม
“อื่อ ส่วนชูกับเชสเตอร์ไว้ผมจะโทรไปหาบ่อยๆนะ”
“ได้อยู่แล้วล่ะ” ชูการ์
“อืม ไม่ต้องเรียกเต็มยศหรอก เรียกเชสก็ได้” เชส
“อาเคร ไปก่อนนร้า”
“บ๊ายบาย แล้วเจอกันใหม่นะ” ชูการ์
“เจอกันใหม่ในฐานะรุ่นพี่กับรุ่นน้องใช่ม่ะ”
“55+ คงจะอย่างนั้น”
“ไปแล้วนะ” ผมโบกมือให้ทุกคนที่มาส่ง วันนี้พวกเขาจงใจโดดเรียนช่วงเช้าเพื่อมาส่งผมที่สนามบินกัน พอผมขึ้นมานั่งบนขึ้นบินแล้วเดินหาที่นั่ง แต่ก็ถือว่าโชคดีนะ ที่ผมได้นั่งเอาตรงกระจกเลยทำให้ผมมองหาทุกคนที่อยู่ข้างล่างได้
เมืองมัทสึทาคิ
ผมนั่งเครื่องมาประมาณ 3 วันเต็ม มาถึงก็เช้าวันที่ 4 ของวันใหม่แล้ว แต่ผมไม่ได้ไปโรงเรียนหรอกนะ ผมกลับไปที่ปราสาทชิบุยะของผม ซึ่งตอนนี้ทุกคนไปโรงเรียนกันหมดแล้ว ผมเอาของไปเก็บแล้วเปิดกล่องของขวัญกล่องเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะของผม ซึ่งเป็นของขวัญจากแม่ผม แต่เมื่อผมเปิดออกมาถึงทราบว่ามันเป็นกุญแจรถฟอร์ด เอคโค่สปอร์ต
แถมยังป้ายแดงอยู่เลยอ่ะ ผมต้องไปทำใบขับขี่ป่ะเนี้ย
“ไปทำใบขับขี่ดีกว่า” ผมตัดสินใจขับรถฟอร์ด ออกไปในสถานที่ทำใบขับขี่รถยนต์(เรียกไม่ถูกอ่ะนะ)ทันที
สถานที่ทำใบขับขี่
“มาทำอะไรครับ”
“มาทำใบขับขี่ เอาแบบด่วนเลยนะ”
“ครับๆ เชิญทางนี้เลยครับ”
“อืม”
ผมเริ่มทำตามที่เขาบอกทุกอย่าง โดยวันนี้ผมยื่นใบจองวัน
พรุ่งนี้ผมก็เข้าการอบรม และสอบข้อเขียนตอน 15.00-16.30น.
และวันต่อไปก็มาสอบปฏิบัติ (ผมเล่นเส้นอ่ะนะ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
