รักอันตรายของนายหน้าหวาน

รักอันตรายของนายหน้าหวาน
 
 
Lv 1.
 
 
     หวัดดีฉันชื่อ ปาริสา อายุ 16 ฉันมีพี่ชายอยู่หนึ่งคน หล่อมากกกกก แต่พี่แกชอบเก๊กหน้าโหดอยู่ตลอดเวลา เหตุผลน่ะเหรอ? เหอะๆๆ ก็พี่แกเป็นนักเลงประจำมัธยมเอฟไง ฉันที่ไม่อยากเห็นหน้าโหดๆ ของพี่แกเลยเข้ามาเรียนมัธยมแอลแทน ตอนพี่แกรู้ว่าน้องสาวสุดสวยอย่างฉันไม่เข้ามัธยมเอฟ พี่แกอาละวาดบ้านแทบแตก แต่สุดท้ายก็ยอมให้เรียนมัธยมแอล เพราะ......
 
 
     "พี่ยอมให้ริสาเรียนมัธยมแอลก็ได้ แต่พี่จะให้อเล็กซานเดอร์ค่อยดูแลแกแทนพี่"นี่แหละที่พี่แกยอมให้ฉันเรียนที่นี่ต่อ ก็พี่ซานเดอร์น่ะเป็นเพื่อนกับพี่ชายฉัน แถมสนิทกันมากๆ ด้วย เฮ้อ... รู้งี้ฉันไปเข้าเรียนที่มัธยมเอส เพราะที่นั่นเป็นอริกับเอฟและแอลไง
 
 
     เอ๋! พูดถึงมัธยมเอส เมื่อวานฉันช่วยผู้ชายคนนั้นไว้นี่น่า ชื่ออะไรบาสๆ เนี่ยแหละ แต่ช่างมันเถอะ มาสนใจคนหล่อตรงหน้าฉันดีกว่า
 
 
     "ไง ไม่คิดว่าไอ้ปาสคาลมันจะยอมให้เรามาเรียนที่นี่ เห็นไหม? ว่ามันลำบากพี่"พี่ซานเดอร์เริ่มบ่น แหม ถ้าฉันรู้ว่าพี่ปาสคาลจะให้พี่ซานเดอร์มาดูแลฉันล่ะก็ ฉันยอมไปเรียนมัธยมเอส พูดก็พูดเถอะ ย้ายเรียนตั้งแต่วันแรกได้ป่ะ?
 
 
     "พี่ก็ไม่ทำตามที่พี่ปาสคาลบอกสิ ริสาโตแล้วนะ ดูแลตัวเองได้"ฉันบอกพี่แก ความจริง ไม่จำเป็นต้องให้พี่ซานเดอร์มาดูแลฉันหรอก แค่มาเรียนไม่ได้ไปมีเรื่องกับใครเขาเหมือนพี่ๆ เขาสักหน่อย อีกอย่างไม่มีใครรู้ด้วยว่าฉันเป็นน้องพี่ปาสคาล ไม่เห็นต้องกลัวว่าจะมีใครทำอะไรฉันเลยสักนิด
 
 
     "เหอะ! พี่ก็อยากทำอย่างที่ริสาพูดนั่นแหละ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ปาสคาลขู่ไว้ล่ะก็ พี่ไม่ยอมดูแลเราแทนมันแน่ๆ"ดูท่าพี่ซานเดอร์จะหงุดหงิดมากเลยแฮะ แต่เดี๋ยวนะ! พี่ปาสคาลขู่พี่ซานเดอร์งั้นเหรอ?
 
 
     "พี่ปาสคาลขู่อะไรพี่เหรอ?"ฉันถาม(อยากรู้สุดๆ นางเอกเรา-_-) อย่างพี่อเล็กซานเดอร์เนี่ย มีจุดอ่อนกับเขาด้วยเหรอ? เย็นชา โหดเหี้ยม เถื่อนสุดๆ ดูยังไงพี่ปาสคาลก็ไม่น่าขู่อะไรพี่ซานเดอร์ได้หรอก
 
 
     "เรื่องของผู้ชาย เด็กอย่างเธอไม่ต้องรู้หรอก"พี่ซานเดอร์พูดแล้วหันหน้าหนี ชิ! ไม่อยากรู้ก็ได้
 
 
     "แล้วมีอะไรอีกไหม? ริสาจะได้ไปเรียน ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว"ฉันพูด พลางยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา อืม... เหลือเวลาอีก 15นาที ก็ได้เวลาเรียนแล้ว
 
 
     "งั้นไปเรียนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องแล้วกัน"พี่ซานเดอร์พูดจบ ก็จับมือฉันแล้วเดินไปที่ตึกเรียนของชั้น ม.4
 
 
     ฉันมองมือของพี่ซานเดอร์ที่จูงมือฉันอยู่แล้วใจเต้นแปลกๆ เฮ้ย! นี่ฉันใจเต้นกับพี่ซานเดอร์งั้นเหรอ? ไม่ๆๆ ฉันจะใจเต้นกับพี่ซานเดอร์ไม่ได้เด็ดขาด
 
 
     ม่ายยยยยยยยยย!!!
 
 
 
______________________________________________________________________________________
 
 
     หลังเลิกเรียน
 
 
     ในที่สุดก็เลิกเรียนแล้ว ฉันรีบเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน อ๋อ! ลืมบอกไปว่าฉันได้เพื่อนใหม่มาสี่คน เฟลิเซีย จูน สโนวีและดัสชา เรานั่งติดกันเลยสนิทกันเร็ว ส่วนยัยสโนว์เป็นเศษที่นั่งเดี่ยว เพราะยัยนี่โลกส่วนตัวสูงมากกกกก แถมเย็นชาโคตรๆ เวลาเรียนใส่หูฟังตลอด ไม่เข้าใจว่าแกเรียนเข้าใจได้ยังไงแต่ช่างมันเถอะ ได้เวลากลับบ้านแล้ว
 
 
     "ยัยริสา แฟนแกมารับแล้วอ่ะ"ยัยจูนพูดพร้อมเบ้ปากไปทางประตูห้องเรียนที่มีร่างสูงยืนกอดอกพิงกำแพงรออยู่ ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่อเล็กซานเดอร์นั่นเอง แต่เอ๋! ยัยจูนบอกว่าไงนะ? แฟนเหรอ?
 
 
     "ยัยจูน! พี่ซานเดอร์ไม่ใช่แฟนฉันสักหน่อย! พูดใหม่เลยนะ!"ฉันโวยวายทันที ทำให้ยัยจูนเหวอ
 
 
     "อ้าว ไม่ใช่แฟนแกเหรอ? แฮ่ๆ ขอโทษที ฉันไม่รู้อ่ะเห็นมาส่งที่ห้องเรียนเมื่อเช้าเลยนึกว่าเป็นแฟนกัน"ยัยจูนพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ ให้ฉัน
 
 
     "เออๆๆ ช่างมันเถอะ กลับบ้านกัน"ฉันว่า ก่อนจะเดินนำเพื่อๆ เดินมาจากห้องไปหยุดตรงหน้าพี่ซานเดอร์
 
 
     "วันนี้ไปต้องไปส่งนะ ริสาจะกลับพร้อมเพื่อน"ฉันพูด พี่ซานเดอร์หรี่ตามองเพื่อนของฉัน ไล่ไปขนถึง... สโนวี พี่แกก็หยุดมอง ก่อนจะหันมาสบตากับฉัน
 
 
     "แล้วจะกลับยังไง? บ้านไปทางเดียวกันเหรอ?"พี่ซานเดอร์ถามเสียงเรียบ แหม พูดกับน้องให้มันอ่อนหวานกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไงไอ้พี่น้ำแข็ง
 
 
     "อืม... ไปทางเดียวกัน แต่คนละซอย พอใจยัง!?"ฉันกระแทกเสียงถาม พอเห็นพี่แกทำหน้านิ่งๆ ฉันก็เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนๆ แต่ก็ไม่วายหันกลับไปมองพี่ซานเดอร์อีกครั้ง
 
 
     พี่แกมองใคร? สโนวีเหรอ? สองคนนี้รู้จักกันมาก่อนหรือไง? ฉันได้แต่คิดถามตัวเองในใจ ก่อนจะหันกลับมามองทางเดินอีกครั้ง
 
 
 
______________________________________________________________________________________
 
 
     อืม... หน้าโรงเรียนทำไมมีคนมุ่งเยอะแยะแบบนี้ว่ะ? ฉันพยายามเดินฝ่าฝูงชนเพื่อออกจากโรงเรียน โดยมีเพื่อนๆ เดินตามมาติดๆ ยกเว้ยยัยสโนว์ เพราะยัยนั่นเกลียดในที่ๆ คนเยอะๆ แบบนี้
 
 
     เฮ้อ... ฉันถอนหายใจเบาๆ เมื่อสามารถหลุดออกมาจากฝูงชนของเหล่านักเรียนได้แล้ว พร้อมกับยกมือปาดเหงื่อออกจากใบหน้า
 
 
     "อา... ในที่สุดฉันก็เจอเธอ สาวน้อย..."
 
 
 
________________________________________________________________________________________