『 YAOI R18 』 เด็กข้าใครอย่าแตะ!

          "เรียวตะตามฉันมาเร็วเข้า"
          "รอผมด้วยสิครับ..." ผมมีรุ่นพี่อยู่คนนึง เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะเขาชอบปีนรั้วมาเล่นที่บ้านผมบ่อยๆ ผมติดพี่ชายคนนี้มากครับ ทั้งใจดี ขี้เล่น แถมอบอุ่นอีกต่างหาก จนตอนนี้พวกเราเริ่มเข้าสู่วัยรุ่นแต่ก็ยังเล่นด้วยกันอยู่
          "ลืมตาได้แล้ว"           "..." สิ่งที่ผมเห็นคือ ลูกหมา           "สุขสันต์วันเกิดนะไอ้น้องรัก!"           "เอ๋?"           "นายเอามันไปเลี้ยงแทนฉันทีสิ" จริงสิ ครอบครัวของรุ่นพี่มีฟาล์มเลี้ยงสัตว์เป็นของตัวเองอยู่นี่นา แต่ดูก็รู้ว่าเจ้าลูกหมาตัวนี้ต้องเป็นตัวโปรดของรุ่นพี่แน่ๆ           "จะดีหรอครับ?"           "ดีสิ ฉันชอบเจ้าตัวนี้มากเลยนะ เห็นหน้ามันทีไรแล้วนึกถึงนายทุกที"           "รุ่นพี่เลี้ยงมันต่อเถอะครับ คือผม..."           "ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่า ฉันให้เป็นของขวัญวันเกิดนะเฟ่ย!"           "แต่ว่า..."           "เฮ้อ งั้นเอางี้ คิดซะว่าฉันฝากเจ้าหมาตัวนี้ไว้ให้นายเลี้ยงแทนฉันชั่วคราว ไว้ฉันอยากเอาคืนเมื่อไหร่นายค่อยพามันมาก็แล้วกัน"           "เอางั้นก็ได้ แล้วเจ้าตัวนี้ชื่ออะไรหรอครับ?"           "เรียวตะ"           "-0-;"           "ฮะๆ จริงๆนะ ก็มันคล้ายๆกับนาย ฉันก็เลยตั้งชื่อให้เหมือนนายไปเลยไงล่ะ"           "แปลกๆนะครับ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหมาซะอย่างนั้น"           "ก็ดีแล้วนี่ เป็นหมาน่ากอดจะตาย^^"           "ไม่ตลกนะครับ" อยู่ๆในหัวผมก็เผลอคิดอะไรน่าขนลุกขึ้นมาซะงั้น
          "แต่ก็ขอบคุณมากนะครับ"           "เอาเถอะ วันนี้ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนายด้วยพอดี"           "?"           "พรุ่งนี้ฉันจะต้องย้ายไปอยู่ในเมืองแล้วนะ"           "ท...ทำไมล่ะครับ?"           "ไปถ่ายแบบน่ะ แต่ไปแค่เดือน 2 เดือนก็กลับแล้วล่ะ"           "จะกลับมาแน่นะ?"           "แน่สิ"           "..."           "อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ เห็นแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้นะเฟ่ย"           "แต่ผมไม่อยากให้รุ่นพี่ไปนี่ครับ"           "ไอ้เด็กบ้านี่หนิ!" รุ่นพี่พูดก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด           "!?"           "หัดยิ้มซะบ้างสิ จะจากกันทั้งทีต้องจากกันด้วยรอยยิ้ม เก็บหน้าเศร้าๆของนายไปเลย ฉันไม่อยากเห็น!"           "..." อุ่นจัง ผมรู้สึกได้เลยว่าผมขาดเขาไปไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากตามเขาไปตลอด           "ครับ ต้องกลับมานะครับ"           "ฮะๆ โอเคๆ ฉันสัญญา"
          ตั้งแต่วันนั้น พอเราแยกกันผมก็ไม่เห็นรุ่นพี่มาเป็นเวลา 1 ปี เต็มๆ เขาหายไปไม่กลับมาอีกเลย ทุกคืนผมจะฝันถึงเรื่องราวในวันนั้นเมื่อปีที่แล้ววนไปวนมา แต่พอตอนจบที่รุ่นพี่จะต้องพูดว่า 'ฉันสัญญา' ทีไร ผมก็จะสะดุ้งตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่าทุกที
          ผมยังเชื่อและยังรอคอยวันที่รุ่นพี่กลับมา แต่อีกใจก็แอบคิดว่ารุ่นพี่อาจจะลืมผมไปแล้ว หรือไม่เขาก็ไม่คิดจะกลับมา ผมคิดได้แค่นี้ ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างพลางลูบหัวเรียวตะที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมผม
          "ขอโทษที ฉันทำแกตื่นอีกแล้วสินะ"