『 YAOI R18 』 เด็กข้าใครอย่าแตะ!
เขียนโดย poppill
วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.03 น.
แก้ไขเมื่อ 6 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 07.19 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) EP.1 ชีวิตที่ไม่มีเขา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ『 เรียวตะ 』
2 ปีที่ผมไม่ได้เจอเขา ทำให้ผมลืมเรื่องราวของเขาไปซะเกือบหมด จนผมแทบจะจำหน้ารุ่นพี่คนนั้นไม่ได้แล้ว รู้แค่ว่าตอนนี้เขากลายเป็นนายแบบชื่อดังที่กำลังเรียนต่อรร.โกคุโย ก็เท่านั้น
เขาไปไกลจนผมไม่สามารถเอื้อมถึง เท่าที่ผมทำได้คือยอมปล่อยให้สัญญาในวันนั้นเป็นแค่สัญญาในอดีตที่ต่างคนต่างไม่สนใจมันอีกแล้ว แต่ยังมีอยู่สิ่งนึงที่ทำให้ผมไม่ลืมเขาซะที นั่นก็คือ เรียวตะ ลูกหมาน้อยตัวเล็กที่ไม่เคยห่างผมไปไหนจนตอนนี้ตัวมันเริ่มใหญ่ขึ้น และทำให้ผมอุ่นใจทุกครั้งที่ได้กอดมัน
"..." แต่ทำไมผมถึงยังรู้สึกเหงาแล้วก็เจ็บแปร้บๆที่หัวใจอยู่นะ นึกถึงหมอนั่นทีไรก็ทรมาณจิตทุกที มันน่าหงุดหงิดชะมัด
แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเปลี่ยนไปคนเดียวหรอกนะ ผมก็ได้ไปเรียนต่อในเมืองเหมือนกัน ชีวิตวัยเรียนมัธยมต้นในเมืองมันวุ่นวายกว่าที่คิด และผมก็ไม่ได้ติดตามข่าวของรุ่นพี่อีกเลย
『 ชีโร่ 』
ณ รร.โกคุโย
"เฮ้อ...เลิกเรียนซะที"
"ชีโร่ ไปหาอะไรกินก่อนกลับกัน" มิโนวิ่งมาหาผม
"เอาสิ"
"~" ยัยมิโนทำท่าดีใจก่อนจะวิ่งกลับไปเก็บของ
ณ แบล็คคาเฟ่ (ทั้งเรื่องมีอยู่ร้านเดียว555)
"มิโน"
"หือ?"
"ปิดเทอมนี้ฉันจะกลับบ้านนะ"
"จริงสิ นายมาจากต่างจังหวัดนี่นา"
"อื้อ"
"...กลับไปหาน้องชายหรอ?" มิโนถามต่อ
"เธอรู้ได้ไง?"
"โถ เมื่อก่อนนายพูดถึงแต่หมอนั่นตลอดเลยนี่นา เดี๋ยวนี้ไม่เห็นเล่าอะไรก็เลยคิดว่าคงไม่ได้เจอกันตั้งแต่ย้ายมาในเมือง"
"ก็ตามนั้นแหละ"
"อยากเห็นหน้าน้องชายนายจังเลย ท่าทางจะน่ารักน่าดูเลยน้า~"
"..."
"นี่ๆ น้องชายนายเป็นคนยังไงอ่ะ บอกหน่อยสิๆ>0<"
"จำไม่ได้แล้วล่ะ"
"เอ๋?" ทั้งหน้าตาแล้วก็นิสัย ผมจำหมอนั่นไม่ได้เลย ป่านนี้คงโตเป็นหนุ่มแล้วล่ะมั้ง เอาจริงๆผมลืมหมอนั่นไปสนิทเลย สัญญาในครั้งนั้นผมก็ไม่คิดจะจริงจังอะไรมาก นี่ก็นานแล้วที่ผมไม่ได้กลับไป หวังว่าเรียวตะคงไม่ซื่อรอผมมาตลอดหรอกนะ
"ชีโร่!"
"!?"
"นายฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย?"
"โทษทีๆ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?"
"ฉันบอกว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปหานายที่คอนโดจะได้ม้ายยย?"
"อ๋อได้ๆ"
"ฮิๆ โอเคร งั้นพรุ่งนี้เจอกัน" มิโนตอบก่อนจะเดินออกจากร้าน
"..."
คิดถึงไอ้เด็กบ้านั่นชะมัดเลย แต่ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนี้หมอนั่นย้ายไปไหนรึยัง ถึงกลับไปแล้วเจอ ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง จะขอโทษยังไง จะชวนคุยยังไงอยู่ดี แล้วถ้าหมอนั่นลืมผมไปแล้วล่ะ...ผมควรทำยังไง?
"ปัดโธ่เอ้ย สติไอ้ชีโร่ สติ!" ผมตบหน้าตัวเองไปมา ผมคิดมากเกินไปรึเปล่าเนี่ย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ