Mr. the king of me ! นายคือพระราชาของผม!

บทนำ
ประเทศอเมริกา ปี 986  เป็นช่วงที่ทุกคนกำลังหลับใหลกันอยู่  
ใน ปราสาทแห่งหนึ่ง
“ไอ้กษัตริย์แห่งอเมริกา!!!!!!!!!”เสียงสาวชราคนหนึ่งตะโกนลั่น  “ข้าขอสาปแช่งพวกตระกูลโอไปช่วงกับช่วงกาล!!!!  เมื่อเจ้าได้ลูก หลานชาย เมื่อไร!!! ลูก หลานชายของเจ้าจะต้องคำสาปของข้า!!!!!!”สาวชรายังไม่หยุดการตะโกน“ขอให้พวกเจ้า!!!!!!!! ได้พบหายนะทั้งปวง!!!”เสียงสาวชราได้หายไปพร้อมกับร่างของนาง  
เฮือก!!!!!!
เสียงคนที่ตกใจ จากการหลับใหล พร้อมมีเหงื่อชุ่มทั้งตัว โดยที่ตัวเองไม่ สามารถรู้เรื่องไรเลยก็ตามที
 “เริ่มแล้วสินะ โชคชะตาของเจ้า ‘โอเซฮุน’”เสียงสาวรุ่นวัยกลางคนเอ่ยพึมพำ พร้อมมองไปที่ๆลูกชายคนแรกของอาณาจักรนี้ที่ได้เกิดมาเป็นคนแรกในราชวงศ์ตระกูลโอ ที่เพิ่งอายุได้เพียงแค่ 6 ขวบในวันนี้
 “หืม เจ้าพูดอะไรหรือ ราชินีของข้า”เสียงอีกคนจากชายหนุ่มวัยกลางคน
“ท่าน! อย่ามาแบบนี้อีกนะเพคะ!”องค์ราชินีเอ่ยเสียงดุ
“เจ้าเอาแต่เหม่อต่างหาก หรือไม่จริงเซรุน”องต์ราชาเอ่ยแกล้งภรรยาตน 
“ท่านก็ชอบมาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง เหมือนกัน ท่านเฮเดจ”เซรุนเถียงกับ
“55+ ก็เจ้ามันน่าแกล้งนี่”เฮเดจเอ่ยต่อ “แต่ข้าว่าน่าจะเข้าไปได้แล้วมั่งอากาศเริ่มหนาวแล้วนะ”เฮเดจเอ่ยบอกอย่างห่วงใยผู้เป็นภรรยา
“อืม”เซรุนตอบแค่นั้น ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าห้อง ใช่แล้ว! โอเฮเดจ คือองราชาองค์ปัจจุบัน ส่วนโฮเซรุน คือองค์ราชินีองค์ปัจจุบันเช่นกัน
 
ประเทศอเมริกา
ผ่านไป 10 ปี  
ปี 996
“องค์ชายรัชทายาทได้โปรดเสวยพระอาหารบ้างสิเพคะ”ข้ารับใช้ชายคนหนึ่งเอ่ยอย่างเป็นห่วงองค์ชายรัชทายาทของประเทศ
“ไม่เป็นไนครับ ข้ายังมะ... ”องค์ชายรัชทายาทยังไม่ทันพูจบประโยคก็มีคนมาแทรกก่อน
“ถึงไม่หิว เจ้าน่าจะเสวยอะไรรองท้องบ้างสิ เซฮุน”เสียงนั้นคือ...
 “เสด็จแม่”เซฮุนเอ่ยเรียกผู้เป็นมารดาของตน เสียงเบา
“เรอา เจ้าออกไปเตรียมขอ งเถอะ”เซรุนเอ่ยบอกอย่างสั่งๆ 
 “พะยะค่ะ”เรอาทำความเคารพก่อนจะเดินออกไป
“เสด็จแม่มีอะไรรึครับ”เซฮุนถามอย่างซื่อๆ
 “อีกสามวันจะเป็นวันเกิดเจ้า หลังจากนั้นอีกสองวัน เจ้าต้องไปเรียนที่เกาหลี โรงเรียนชานกาเมียร์ของท่านชาน องค์ราชาองค์ปัจจุบัน ข้าจึงจะมาเตือนเจ้าเรื่องหนึ่ง...”เซรุนยังไม่ทันพูดจบ  ด้านอกก่อนมีเสียงดังวอกแวกออกมา
 “ท่านองค์ราชินี!!!”เราอาวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน 
 “มีไรรึ ดูเจ้ารีบร้อนจัง”เซรุนเอ่ยถาม พลางยิ้มบางๆไปให้ โดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นจะหายไปจากการได้ยินคำตอบจากปากเรอา 
“องค์ราชาโดนลอบสังหารตอนที่ท่านเสด็จจากการประชุมประจำเดือนพะยะค่ะ!!!!” เรอาตอบ
 “อะไรนะ!!!”เซรุนกับเซฮุนประสานเสียงกัน 
 “เสด็จพ่ออยู่ที่ใดในตอนนี้!!”เซฮุนถามอย่างรีบร้อน 
 “ที่ห้องบรรทมขององค์ราชาพะยะค่ะ” หลังจากเรอาเอ่ยจบ ทั้งสองคนก่อนวิ่งออกไป โดยมีเรอาวิ่งตามออกไปเป็นคนท้ายขบวน
“ท่าน!!!”เซรุนวิ่งมาดูอาการสามีต้อง แต่แล้วต้องเบิกตากว้าง เมื่อพบเห็นบาดแผลที่เธอรู้ดีว่าไม่มีวันรอด
“ซะ...เซรุน”เสียงจากเฮเดจ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั้ย พากันมุ่งไปที่เขา “ซะ...เซฮุนอยู่ดะ...ด้วยหรือเปล่า...”เสียงของเฮเดจที่ขาดช่วง ยิ่งทำให้เซรุน เซฮุนเริ่มรู้สึกไม่ดี “ครับ ข้าอยู่นี้ครับ เสด็จพ่อ”เซฮุนเดินก้มมาจับมือข้างขวา (ข้างซ้ายโดนเซรุนจับ พลางร้องไห้ไปด้วย)
“ขะ...ข้าขะ...ขอคะ...คุยกะ...กับจะ...เจ้าเพียงสองต่อสอง”เฮเดจพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะพูดประโยคนั้นจบ ทุกคนจึงพากันออกไป รวมถึงเซรุนที่ถูเรอาประคองออกไป 
 “เสด็จพ่อมีอะไรจะตรัสกับข้ารึ”เซฮุนเอ่ยอย่างรู้สึกไม่ค่อยดี เพราะเซฮุนเป็นคนที่มีลางสังหรณ์ที่ตรงทุกที...อย่างคิดแบบนั้นสิ... ที่เซฮุนต้องเอ่ยในใจอย่างนั้ เพราะรู้สึกว่าคนตรงหน้า ถ้าพูดสิ่งที่ตอ้งการพูดออกไปจะไม่หายใจอีกแล้ว
“ข้า...ขอ...ให้เจ้า...ช่วย...ขึ้นครอง...ราชแทน...ข้า” เฮเดจตรัสอย่างลำบาก
“ไม่!!!”เซฮุนปฏิเสธทันที “ท่านต้องรอด ถ้าท่านคิดอยากที่จะอยู่บนโลกใบนี้!!! ทำไมท่านถึงคิดแบบนั้น” ประโยคหลังเซฮุนได้ลดเสียงลง
“ข้าขะ...ขอมอบ...สิ่งนี้...ให้เจ้า...จงรักษามะ...มันด้วย...ชีวิตขะ...ของเจ้า” เฮเดจที่ได้ยื่นสร้อยคอที่ไว้ใส่ในฐานะราชาของประเทศแห่งนี้
“และ...อีกอย่างขะ...ข้าขอหะ...ให้เจ้าดะ...ได้โปรด...เผาข้า...เดียวนี้”สิ่งที่เฮเดจขอ ทำให้เซฮุนตัวชาไปหมดทั้งตัว  “ดะ...ได้โปรด”เฮเดจหันมาขอร้อง พร้อมยิ้มให้เซฮุ
 “ข้า...”เซฮุนเอ่ยพร้อมน้ำตาลที่ไหลออกมาสองข้าง “ทะ...ทำไม่ได้!!!!”เสียงตวาดของเซฮุนทำให้คนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน จึงพากันเข้ามา
“แต่ว่า...”เซฮุนเอ่ย พร้อมยื่นมือออกไปด้านหน้า “ถ้าเป็นสิ่งที่ทำให้ท่านสบายใจก่อนไป ข้าก็จะทำ”เซฮุนเอ่ยจบ ก็มีไฟรอบล้อมเฮเดจ ผู้เป็นบิดาของเขา
“เซฮุน!!!”เซรุนเอ่ยอย่างตกใจ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิที่จะห้าม เพราะมันเป็นความต้องการของเฮเดจ
“ขอให้ท่านไปสู่สุคติ!!!”คนที่อยู่ในห้องพากันเอ่ยสวดส่งอดีตกษัตริย์ของตน