Vampire King

         
บทที่ 1 กำเนิดปีศาจ
 
 
 
           ชีวิตของผมคือปีศาจที่ถูกส่งลงมาจากโลกอีกใบหนึ่งปีศาจที่ผมเองยังกลัวว่าสักวันมันไม่สามารถที่จะควบคุมได้จิตวิญญาณที่เหมือนกับสัตว์ป่าหิวกระหายอาจไม่มีใครหยุดหรือฉุดดึงให้มันหยุดได้แม้ความรักของผมที่ไม่ควรเกิดขึ้นปีศาจกับมนุษย์มันผิดกฎของโลกแต่แล้วกฎที่นับถือกลายเป็นชนวนที่ผมต้องห้ามใจตัวเอง…และสูญเสียเธอ
 
          “โนเวล...”
 
          “ผมแค่อยากกลับบ้านอากาศมันร้อน”
 
          “ขอเตือนอีกครั้งความใจอ่อนของแกคือหนทางแห่งความตายชีวิตของแกต้องมีไว้เป็นผู้นำไม่ได้มีไว้เพื่อปกป้องใครทั้งนั้นโนเวล”
 
          “...”
          ชายหนุ่มภายใต้ผิวสีขาวซีดเหมือนกระดาษนัยน์ตาสีแดงเข้มดั่งกระต่ายขาวกวาดมองไปรอบๆสถานที่แห่งหนึ่งที่มีแต่ไฟเต็มไปหมดใบหน้าที่ชุ่มไปด้วยเลือดของมนุษย์แสดงถึงจิตใจที่เปรียบเหมือนสัตว์และสักวันมันจะเป็นผู้นำของแวมไพร์เชื้อสายหมาป่ากับมนุษย์ ความโหดร้ายของผู้ชายคนนี้ก็ไม่ต่างจากสัตว์มันจะฆ่าคนไม่เลือกหน้า
 
          “นี่คือจุดเริ่มต้นของโลก ปีศาจเย็นชาคนนี้สักวันมันจะต้องแหกกฎของตระกูล”
 
          “หมายถึงพี่โนเวลเหรอค่ะท่านพ่อ”เอมิล่าพูดขึ้นพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบระหว่างการสนทนาที่ดูจะตรึงเครียดไม่มากนัก
 
          “แล้วแกคิดว่าใครละเอมิล่า”ผู้เป็นพ่อตอบและหันมาสบตาเอมิล่าทันที
 
          “ท่านพอคิดจะกีดกันความรักของพี่โนเวลเหรอค่ะคราวที่แล้วก็มาย่า”
 
          “แกคิดว่าไงละ”
 
          “ท่านพ่อ!”เอมิล่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ไม้โบราณพร้อมกับโยนแก้วไวน์ลงสู่พื้นทันทีเอมิล่าไม่ชอบให้ใครมากีดกันรวมไปถึงพี่ชายของตัวเองด้วยถ้าพี่ชายของเอมิล่ารู้เรื่องนี้เขาอาจจะฆ่าพ่อแท้ๆของตนเองได้
 
          “...”ผู้เป็นพ่อไม่ตอบอะไรเลยสักคำได้แต่หัวเหราะด้วยความสระใจอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องโถงขนาดใหญ่กลิ่นคาวเลือดพุ่งเข้ามาในจมูกแววตาของผู้เป็นพ่อเริ่มเปลี่ยนไปสัญชาตญาณของนักล่ามันชุดให้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง
 
          “อาซานเดอร์...”เอมิล่าพูดออกมาพร้อมกับมองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งภายนอกมีแต่ลมพายุพัดเข้ามากระทบกับกระจกแผ่นใหญ่
 
          เพล้ง!
          ผู้ชายในชุดเสื้อคลุมสีดำเดินเข้ามาจากทางหน้าต่างอย่างไม่เกรงกลัวใดๆพร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว โลกใบนี้ถูกปกครองด้วยคนสองตระกูลจอมเวทย์กับปีศาจสองตระกูลนี้จึงกลายเป็นผู้มหาอำนาจมากที่สุดแต่เพราะเรื่องราวในอดีตของสองตระกูลได้ปลุกให้ซาตาลฟื้นคืนชีพและเกิดการผิดพลาดทำให้เมืองที่มีอยู่ถูกทำลายไปครึ่งหนึ่งแต่จะโทษว่าเป็นความผิดของใครมันไม่ใช่เรื่อง ที่จะเกิดขึ้นคือการคัดค้านของพี่โนเวลที่กำลังลงไปยังโลกมนุษย์ไม่รู้อะไรทำให้พี่คิดอย่างนั่น สิ่งที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือการไปหลงรักมนุษย์ที่ทำหลายประชากรของโลกปีศาจ...
 
          “มาที่นี่ทำไม”
 
          “ท่านพ่อค่ะ...ใจเย็นๆก่อนเรื่องมันนามมาแล้วนะคะสิ่งที่คุณอาซานเดอร์เขาได้รับก็สาสมอยู่แล้วเรื่องของพี่โนเวลเองก็มีส่วนที่ต้องอธิบายว่ามันจะไม่เกิดขึ้น”เอมิล่าพยายามห้ามปรามผู้เป็นพ่ออย่างใจเย็นเพราะกลัวว่าที่นี่จะกลายเป็นสุสานของใครสักคน
 
          “เอมิล่า ไปตามโนเวลมา!”
 
          “คะ ค่ะ” หวังว่าพี่โนเวลไม่ก่อเรื่องอีกนะ ฉันรับไม่ได้ที่พี่ชายของตัวเองเป็นตัวปัญหาอยู่เสมอแต่เขายังมีความเป็นคนเหลืออยู่บ้าง...แค่นิดเดียว
 
          “พี่โนเวล”
 
          “ไอ้แกนั่นอีกแล้วเหรอ”
 
          “โธ่ พี่ค่ะห้ามก่อเรื่องนะ
 
          “....”
 
          “พี่จะไปไหนเหรอ”
 
          “...”
 
          “แต่ท่านพ่อสั่งให้ลงไปข้างล่างนะคะ”
 
          “แต่ฉันไม่ลงไป ปล่อยให้ผู้ใหญ่คุยกันจะสนุกกว่าเยอะ”
 
          “....”
 
          “เอมิล่าฝากที่นี่ชั่วคราวนะฉันมีธุระที่ต้องทำ”
 
          “ตามหารักแท้เหรอคะ”
 
          “ความลับ” เอมิล่ายังไม่เข้าใจกับคำว่าความลับของพี่ชายตัวเองถึงอย่างนั้นพี่ชายของเราคงต้องมีเหตุผลอย่างอื่นแน่ๆที่ไม่ใช่รักแท้แต่เป็นเลือดมนุษย์หรือพวกหมาป่า เอมิล่ารู้ว่าความชั่วร้ายเวลาพี่ชายของตนเองโกรธหรือแค้นมากคนตรงหน้าอาจไม่รอดในสายตาของพี่ชายตนเองเป็นแน่
 
          # กำเนิด เมเบล
          หญิงสาวในชุดเดสเกาะอกสีขาวลูกไม้ มีเรือนผมสีดำสั้นปะไหล่ดัดลอนเล็กๆดวงตากลมโตนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มบวกใบหน้ารูปไข่เรียวยาวสวยเข้ารูป จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบางเล็กสีแดงสดใส หญิงสาวในชุดเดรสเกาะอกสีขาวยืนมองสวนกุหลาบสีแดงรับกับลมอ่อนๆแสงแดดจางๆดูแล้วโรแมนติกแต่การที่หญิงสาวคนนี้ยืนอยู่มันไม่ใช่ความโรแมนติกแต่เป็นความเศร้าที่ตนเองต้องมารับชะตากรรมอะไรบ้างก็ไม่รู้ สิ่งที่ตนเองไม่ได้ก่อ การสูญเสียความตาย...
 
          “ฉันมันก็แค่เมเบลที่ต้องสูญเสียครอบครับที่รักจากสัตว์ร้ายถ้าหากฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่มีวันให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด”
 
          “เมเบล...ฉันเป็นเพื่อนแกนะมายืนอะไรตรงนี้” 
 
          “ขอโทษ...ฉันแค่อยากมองดูสวนกุหลาบที่ฉันเคยมาแต่อีกไม่นานฉันเองต้องย้ายไปเรียนโรงเรียนประจำแล้วละ”
 
          “...” บอนนี่เงียบและไม่พูดอะไรอีกเลยหลังจากวันที่จะย้ายโรงเรียนประจำ บอนนี่มองฉันด้วยความเป็นห่วงแววตากลมโตสีฟ้าครามดูเศร้าไม่ต่างจากฉันเราผูกพันกันมาตั้งแต่เด็กๆร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาจนโตมันยากที่จะห่างกันมันน่ากลัวที่เราต่างจะใช้ชีวิตของตัวเอง...
 
          ตอนนี้ฉันอยู่บนรถของโรงเรียนประจำ ฉันจำได้ว่าก่อนที่จะจากกับบอนนี่เธอได้มอบสมุดบันทึกเล่มเก่าๆมาให้ฉันเธอบอกว่ามันเป็นของแม่ฉัน
 
           เมเบลถ้าวันไหนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่ของให้ลูกจงเดินทางสายกลางนะลูกชีวิตของพวกเรารู้ดีว่าสักวันหนึ่งเรามาไกลแค่ไหนขอให้ลูกมีสติเสมอ สร้อยที่พวกเราให้ลูกห้ามถอดมันออกเด็ดขาดนะ
 
          คริสโตเฟอร์ เกล 14 มกราคม ค.ศ.XXXX
          ผม คริสโตเฟอร์ เกล รุจ บรรพบุรุษของตระกูล เกล พ่อมดของเกล ช่วงที่ผมทำงานเป็นนายอำเภอประจำเมืองแห่งนี้ผมไม่ทราบว่าเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นกับผม มันคืออะไร ผมสามารถควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างได้ สามารถเปลี่ยนน้ำให้เป็นไฟ เปลี่ยนลมให้เป็นฝน มันเป็นสิ่งมหัศจรรย์มากๆที่ผมได้มีพลังวิเศษ แต่ช่วงเวลาที่ผมอาศัยอยู่นั้นมันเป็นเวลาที่เลวร้ายที่สุด สิ่งที่เรียกว่าปีศาจมันคือแวมไพร์ที่เรียกกันอยู่ มันเป็นปีศาจดูดเลือดที่ใครต่างหวาดกลัวและร่วมไปถึงผมด้วย ในช่วงวันที่15-16 มกราคม ผมได้รับหมอบหมายให้กำจัดแวมไพร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวงแต่โชคร้ายผมทำพลาดทั้งหมด ผมฆ่ามันไม่ได้สิ่งที่แย่ที่สุดคือผมโดนมันกัดแต่ความที่ผมสามารถเปลี่ยนลมให้เป็นฝนพร้อมกับน้ำให้เป็นไฟทำให้ผมรอดชีวิตมาได้ ชื่อของแวมไพร์ตนนั้นคือ โนเวล มาติน เป็นแวมไพร์ที่อันตรายที่สุดและเลวร้ายที่สุด ควรอยู่ห่างเขาให้ไวที่สุดถ้าเจอเขา... จบบันทึก
 
          “เรื่องโกหกชะมัดเสียเวลาที่อ่าน บันทึกของ คริสโตเฟอร์ เกล บรรพบุรุษของเรางั้นเหรอสงสัยจะเป็นนักเขียนบทมาก่อน"
 
          วันที่19 มกราคม หลังจากผมรอดชีวิตกลับมาได้แวมไพร์ที่ชื่อ โนเวล มาติน ได้ตามล่าตัวผมและฆ่าคนในหมู่บ้านของผมเกือบหมดรวมไปถึงคนในตระกูลเกล ของผมอีกด้วย... วันที่ 20 มกราคม โจนาธาน เวนเนอร์ ผู้ก่อตั้งโรงเรียนเซนต์ฟีเรีย เป็นโรงเรียนประจำถ้าหากใครที่ได้ไปเรียนที่นั่นแสดงว่าพวกคุณเป็นปีศาจหรือตระกูลของคุณเคยสืบเชื้อสายมาจากเผ่าพันธุ์ไหนสักแห่ง ผมได้มีโอกาสได้พูดคุยกับ โจนาธาน สิ่งที่ผมได้รู้เรื่องก็คือ โนเวล มาติน อยู่โรงเรียนนี้ด้วยมันทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้องนักที่ได้ฝังที่โจนาธานเล่า เรื่องราวของโรงเรียนที่อยู่บนโลกมนุษย์สืบทอดรุ่นสู่รุ่นมาถึง200 ปีแล้ว...
 
          “หวังว่าโรงเรียนที่ฉันจะไปคงไม่มีประวัติอย่างนี้หรอกนะ”
          เมเบลพูดพร้อมกับปิดสมุดบันทึกเธอจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ระหว่างทางไปโรงเรียนริมถนนมีแต่ดอกกุหลาบสีแดงปลูกตามริมทางเยอะมากและที่แย่ไปกว่านั้นบรรยากาศภายในโรงเรียนอย่างกับหนังสยองขวัญเลยที่เดียว รถแหล่นเข้ามาภายในหอพักที่เหมือนกับปราสาทในยุคแห่งเวทย์มนต์ที่น่ากลัวที่สุด ฉันก้าวเท้าลงมาจากรถพร้อมกับเดินไปยิบกระเป๋าสำภาระออกมาจากรถแต่จู่ๆคุณลุงขับรถก็หายไปอย่างไร้ร่องลอยรวมถึงรถเหลือเพียงทิ้งบัตรนักเรียนกับกุญแจห้องพักไว้ให้ที่น่าแปลกที่สุดโรงเรียนนี้เขาไม่แยกหอพักชาย-หญิง ใครจะนอนแบบไหนก็ได้แต่ห้ามเกินเลย
 
          “สวัสดี...ฉันเซนะยินดีที่ได้รู้จัก”
 
          “สวัสดี...ฉันเมเบลยินดีที่ได้รู้จัก” ฉันจับมือกับเซด้วยการเป็นมิตร แต่เหมือนร่างกายของฉันหยุดนิ่งไปในเวลาหนึ่งมีภาพเซ ปรากฏอยู่ในหัวของฉันเหมือนคำใบ้อะไรบางอย่าง นกอีกาสีดำ นกพิราบสีขาว หมาป่า อสูร แวมไพร์ แล้วเลือดสีแดงสด ฉันต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกบเรื่องอะไรบางอย่างที่ไม่มีคำตอบ
 
          “เฮ้...ได้ยินฉันไหมเมเบล”
 
          “ได้ยิน...ฉันขอโทษฉันต้องรีบไปแล้ว”ฉันผละมือออกจากเซอย่างรวดเร็วพร้อมกับรีบเดินลากกระเป๋าเข้าไปในหอพักห้องที่ฉันอยู่คือ 502 ชั้นที่5 หลังที่ฉันเข้ามาในห้องพักแล้วฉันรีบว่างกระเป๋าทั้งหมดพร้อมกับหยิบสมุดของ คริสโตเฟอร์ เกล รุจ คริสโตเฟอร์ เกล รุจ พลังที่ผมได้รับมามันน่ากลัวมากครับผมมีสายเลือดปีศาจอยู่ตระกูลของผมที่เกิดมาหลังจากผมตายไปแล้วมันให้พลังในตัวพวกคุณเพิ่มขึ้นอีกด้วยทางเดียวที่จะรักษาอาการพวกนี้คือคุณต้องมาอยู่โรงเรียนแห่งนี้ อย่างที่ผมบอกคุณ ผมเคยเป็นผู้อำนวยการของที่นี่หากคุณอยู่ที่นี่ให้เตรียมรับมือกับพวกแวมไพร์ไว้ให้ดี
 
          “ทำไม...”