Vampire King
เขียนโดย 
GreenBerry
วันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2558 เวลา 11.02 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ธันวาคม พ.ศ. 2561 03.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) คนของแวมไพร์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่ 2 คนของแวมไพร์
พอหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างซึ้งติดกับสวนดอกกุหลาบแต่สายตาของเธอกลับไปสะดุดกับผู้ชายร่างสูงคนนึงนันย์ตาเศร้าๆดวงนั้นหันมองกลับมาที่ฉัน ลมอ่อนๆค่อยๆพัดกลิ่นกุหลาบรอยเข้ามาแตะจมูก ส่วนหนึ่งในความคิดของฉัน ผู้ชายคนนี้หล่อมากๆ
“เฮ้ สวัสดี ฉันชื่อ มินนี่ เพื่อนร่วมห้องของเธอ”มินนี่เหมือนเข้ามาเรียกสติของฉันให้ตื่นจากผวังของเขาพอฉันหันกลับไปมองเขาอีกทีกับไม่พบใครเลย
“มินนี่ ขอโทษนะ เมื่อกี้เธอเห็นผู้ชายที่อยู่ตรงนั้นมั้ย?”
“ไม่เห็นมีใครเลย เขาคงไปแล้วมั้ง ว่าแต่เธอชื่อะไร”
“ฉันชื่อ เบล ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกัน รีบไปแต่งตัวเถอะ ช่วงค่ำจะมีปฐมนิเทศนักเรียนใหม่ ถ้าไม่เตรียมการอาจจะสายได้นะ”
“อื้ม ขอบคุณนะ”
“งั้นฉันกับ เซนะขอตัวก่อนนะ”
“อื้ม แล้วเจอกัน” ภาพที่ฉันเห็นตอนจับมือกับเซนะ ไม่ผิดแน่ว่ามันกำลังจะเกิดในไม่กี่อึดใจ ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นใครกันนะ ดูแล้วเหมือนพวกฆาตกรโรคจิตชะมากกว่า
พรึบ! กริ๊ดดดด!!!!
ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆผู้ชายคนเมื่อกี้ดันมาโผล่ข้างหน้า ฉันต้องเดินถอยไปแนบชิดขอบเตียงแต่เขาก็ขยับเข้ามาใกล้ๆจนต้องล้มลงไปนั่งบนขอบเตียงแทน
“คุณต้องการอะไร”
“เธอชื่ออะไร กลิ่นของเธอมันคุ้นเคยมาก”ผมสูดกลิ่นหอมชวนหลงใหลเข้าไปในส่วนลึกที่สุดของปลอดราวกับว่าผมเคยเป็นเจ้าของกลิ่นนี้มาก่อน
“กลิ่นของฉัน หมายถึงกลิ่นน้ำหมอที่ฉันใช้เหรอ? กลิ่นกุหลาบแดง”ฉันบอกเขาไปตามความเป็นจริง
“อย่างงี้เอง กลิ่นกุหลาบช่วยดับกลิ่นของมนุษย์...”ที่แท้เด็กนี่ก็คือมนุษย์ อธิการกำลังคิดอะไรอยู่เอามนุษย์ไร้ความสามารถมาล่อคนอย่างเขา ยังไงชะผู้หญิงคนนี้ก็ต้องตายอยู่ดี
“อะไรของคุณ ถ้าคุณยังไม่ออกไปฉันจะเรียกให้คนมาช่วย”
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอเคยอยู่หรอกนะ สาวน้อย บอกมาว่าเธอเห็นอะไรในตัวของเพื่อนเธอ”
“หมายถึงอะไร ฉันไม่รู้ ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณกำลังพูดด้วย ออกไปได้แล้ว”ทำไมตาลุงนี่ถึงรู้เรื่องได้ล่ะ
“บอกมาว่าเธอเห็นอะไร ไม่ทันเวลาแล้ว!!..”
“เธอกำลังตาย!!...”
“คุณเป็นใครกันแน่...”
“เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกสาวน้อย รักษาชีวิตของเธอเองไว้ดีกว่า” ผมบอกเธอแล้วหายตัวไปต่อหน้าต่อของเด็กผู้หญิงคนนั้น ก่อนจะส่งยิ้มให้กับใครอีกคนที่ดูเหมือนว่าเธอรอผมมานานเหมือนกัน
“มินนี่”
“ไงค่ะ โนเวล”
“อย่าฆ่าใครเด็ดขาดนะมินนี่ ถ้าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ดูเหมือนไม่ใช่นายเลยนะ อยู่ในช่วงจำศีลรึไง? ฉันบอกก่อนเลยนะต่อให้นายเป็นคนดีแค่ไหน ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีทางลงมาบนโลกมนุษย์หรอกพ่อปีศาจ”
“หุบปากชะ นังงูพิษ”
“เก็บอาการหน่อยสิ นายถูกสวรรค์ลงโทษไม่ใช่เหรอที่ไปอาลาวาทที่หมู่บ้านเมื่อหลายร้อยปีก่อน ตอนนี้นายไม่มีโอกาสได้เจอแม่นางฟ้าคนนั้นอีกแล้ว หล่อนตายเพราะนายเข้าใจไหมโนเวล”
“จะขุดมันขึ้นมาเพื่ออะไร”
“เพื่อเรียกสติว่าอย่ารักกับคนพวกนั้นอีก นายหลงรักมนษย์สุดท้ายนายก็ถูกมันหักหลัง ฉันจำวันนั้นได้นะที่หมู่บ้านของคริสโตเฟอร์ถูกเผา”
“นายฆ่าล้างเผ่าพันธุ์พวกเขา”
“เด็กนั่นเป็นลูกหลานของคริสโตเฟอร์ใช่ไหมมินนี่....”สีตาของโมเวลแดงขึ้นจนมินนี่ตกใจก่อนจะตบหน้าเพื่อเรียกสติโมเวลอีกครั้ง
“อย่าทำร้ายเธอเด็ดขาด”
“ถ้าไม่ฆ่าทิ้ง เด็กคนนี้เป็นภัยกับพวกเรา อย่างที่ไอ้แก่นั่นทำไว้กับพวกเรา”
“เพราะเราทำเขาก่อนไม่ใช่รึไงโมเวล” มินนี่เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าปรากฎว่าท้องฟ้าเริ่มมืดขึ้นกลิ่นกุหลาบเริ่มคลุ้งไปทั่วบริเวณโรงเรียนมากขึ้นเรื่อยๆ
“โนเวล ฉันเกรงว่ากลิ่นนี่จะฆ่าคนของเรา”
“ยัยแม่มดเซนะ แน่ๆ”
“ไม่น่าจะใช่ มันต้องมีอีกคน รีบหาทางกำจัดกลิ่นพวกนี้ออกก่อนเถอะ”
“อื้ม” ฉันอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงมาปฐมนิเทศแต่กลับไม่พบใครเลยสักคน ฉันต้องเดินเข้าไปในโบสถ์ขนาดใหญ่
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่”สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้คือร่างไร้วิญญาณของนักเรียนใหม่ทั้งหมด100 คน นอนเลือดอาบปากพอก้มมองก็พบลายอักขระแปลกๆติดอยู่ฝามือ
กริ๊ดดด!!!!
“เธอมากลับฉันหน่อย”
“ห่ะ!! คุณคนเมื่อกี้อีกแล้ว!!!...” เขาคว้ามือของฉันให้เดินออกจากโบสถ์แล้วตรงไปยังสวนกุหลาบจากนั้นเขาจ้องหน้าฉันก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ในเวลาเดียวกันฉันก็เห็นมินนี่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ่งแปลกใจเข้าไปอีก
“พร้อมนะโนเวล”
“พวกเธอรู้จักกันเหรอ”
“เงียบๆหน่อย” เขามองหน้าฉันอีกรอบแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันจากนั้นเขาใช้มือทั้งสองข้างปัดผมไปอีกฝั่ง ในเวลาเดียวกันเขาค่อยๆฝั่งเขี้ยวลงคอขาว...
“คุณจะทำอะไรฉัน!!..”เขาถอนเขี้ยวออกแล้วสั่งฉันเสียงโหดๆ
“ยืนมือมา”
“ไม่!!..”
“ดื้อจริง”เขากระชากมือแล้วฝั่งเขี้ยวลงอย่างแรง โอ้ยยยย!!! เลือดสีแดงสดไหลลงพื้นดินทีละหยดก่อนที่ฉันจะหมดสติลงอย่างเร็ว แถมยังซบในอกของเขาอีกด้วย
“แค่นี้ก็เรียบร้อย”
“มินนี่ ฉันฝากยัยนี่ด้วยล่ะกัน จะไปหาคนก่อเรื่อง”
“อื้ม...เลือดของเด็กนี่น่าจะรสชาติดีนะ”
“อย่าแตะต้องเธอ...”ผมสั่งเสียงเข้มก่อนจะหายไปอย่างเร็วทำเอามินนี่หัวเหราะคิกคัก
“ซวยหน่อยนะเบล เจอคนอย่างโนเวลเข้าอ่ะ เจอกันก็กลายเป็นเจ้าสาวของหมอนี่ชะแล้ว ฉันอยู่มาพันปียังไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะคิด” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเช้าของอีกวัพอลืมตาตื่นขึ้นมารีบกระโดดลุกขึ้นมาจากเตียง
“แผลที่คอ”ฉันเอามือไปคลำจนรู้สึกเจ็บรีบเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำ
“ทำยังไงดี”
“ไม่เห็นต้องทำยังไงเลย”เขาโผล่เข้ามาจากด้านหลังฉันจะหันกลับไปมองหน้าเขาแต่ก็ถูกขาล็อกตัวไว้
“เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอที่ฉันกัดเธอแล้ว เธอต้องทำอะไรให้บ้าง”
“หะ ให้ฉันทำอะไร”
“ก็แค่ยอมฉันก็พอ” เขาพูดจบแล้วค่อยๆสอดหน้ามาซุกซอกคอของฉันอีกแล้วแต่ครั้งนี้ฉันรีบบีดตัวหนีออกมาได้จนคนตรงหน้าหัวเหราะชอบใจยกใหญ่
“เธอกลัวฉันงั้นเหรอ สาวน้อย”
“ใช่นะสิ”
“...”
“นายกัดฉันทำไมมิทราบ”
“ที่ฉันกัดเธอเพื่อหยุดกลิ่นกุหลาบเธอก็เห็นนี่ว่าเกิดอะไรขึ้นที่โบสถ์แต่อีกอย่าง ถ้าฉันกัดเธอแล้วเธอก็ต้องเป็นของฉันตลอดชีวิต”
“อะไรนะ”
“ตลอดชีวิต เรียกง่ายๆก็ผัวเมียกันนั่นแหละ”
“แล้วมันจะมีวิธีลบคำสาปมั้ย”
“ไม่มี....”
“ทั้งชีวิตของฉันเลยนะ ทำไมทำอะไรไม่คิดปรึกษาฉันบ้างห่ะ! เราเพิ่งเจอหน้ากันไม่ถึงสิบครั้งด้วยซ้ำ อยู่ๆมาบอกว่าฉันคือเมียของนาย บ้าบอ!!..”
“เธอโกรธฉันเหรอ แค่ทำตัวตามสบายไม่มีอะไรอยากเย็น”
“เบล เธอเป็นของฉันแล้ว ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้เพราะว่ากลิ่นของฉันมันติดตัวเธออยู่ต่อให้ลบยังไงก็ลบไม่ออก ยิ่งอยู่ห่างจากฉันเธอยิ่งอันตราย”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
