แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 14

 

 

 

ต้นข้าว

 

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบตัวเองหลับอยู่บนเตียงนุ่มในห้องนอน หืม เมื่อกี้ผมยังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ แล้วทำไมมานอนที่นี่ได้ หรือไอ้หล่อจะกลับมาแล้ว

 

"อ้าว พี่โจ้ หายแล้วเหรอครับ" โจ้โน้มตัวก้มหัวให้ต้นข้าว ร่างบางรีบก้มหัวกลับ

 

"พี่ไม่ต้องทำแบบนี้กับข้าวอีกแล้วนะ ข้าวอายุน้อยกว่าจะก้มหัวให้ทำไม"

 

"ไม่ได้ครับ คุณต้นข้าวเป็นเจ้านายอีกคนเหมือนกัน" ผมก็แค่คนอาศัย เห้อ ต้องคุยกับไอ้หล่อเรื่องนี้

 

"ครับๆ แล้วเสียงใครมาผมได้ยินแว่วๆ" โจ้ส่ายหน้าชี้ให้ลงไปดูเอง บ้านนี้ชอบทำตัวแปลกขึ้นทุกวันผมเกาะราวบันไดหย่อนขาลงมาทีละขั้น ก่อนจะถึงชั้นล่างแอบเอียงหน้ามองเห็นขายาวๆของผู้ชายนั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก

 

ตัสนั่งก้มหน้างุดเขินสายตาของคุณชายกลางที่จ้องมองเหมือนจะแกล้งกัน พี่โจ้นะพี่โจ้ ทำไมขึ้นไปตามคุณต้นข้าวนานจัง โอ๊ย คุณชายคนนี้เป็นใครล่ะเนี่ยน่ากลัวกว่าคุณชายเล็กอีก

 

"เป็นแฟนโจ้เหรอน้อง เราเคยเจอกันที่โรงพยาบาลจำได้ไหมครับ" ตัสลองนึกก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูด

 

เอ ชื่ออะไรนะ

 

"ไหนลองเรียกเฮียเพลงสิครับ" ตัสหน้าขึ้นมาอ้าปากอ๋ออย่างลืมตัว เพลงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ตัสก็ถอยหน้าหนีจนแทบจะจมกับเบาะ

 

"อะแฮ่มๆ เฮียทำอะไรครับ" ผมแกล้งกระเเอมทรุดตัวลงข้างตัส พี่โจ้เดินลงมาพอดีแต่ไม่ทันเห็นฉากเด็ด

 

"ต้นข้าว ไงครับ ตื่นแล้วเหรอ เฮียว่าจะขึ้นไปปลุกอยู่" เพลงกะลิ้มกะเหลี่ยมพลิกลิ้นทันที

 

"เฮียอุ้มข้าวไปนอนที่ห้องเหรอครับ"

 

"ใช่ เฮียเข้าไปเจอข้าวหลับคากองหนังสือพอดี ทำไมครับ คิดว่าใคร" ผมกลอกตากวนประสาทเฮียกลับ

 

"ก็ไม่คิดนี่ครับ เพราะถ้าเป็นเพทายข้าวคงไม่รอดมาเดินได้ปร๋อแบบนี้"

 

"หึ เฮียคิดไกลนะต้นข้าว" เพลงเอนหลังลงแนบเบาะยกมือกอดอก "เดี๋ยวนี้ไม่รักเฮียแล้วไง เอะอะก็เพทาย" เพลงพูดต่อไปอีก ต้นข้าวถอนหายใจ

 

คนนั้นผัวครับเฮีย ถ้าไม่สนใจมันเดี๋ยวโดนกระทืบตาย

 

Rrrrr

 

"ขอตัวนะครับ" ผมเดินออกมาหน้าบ้านรับสายไอ้เต้ย ได้ยินเสียงเฮียแกล้งตัสไล่หลังมา

 

"ว่าไงเต้ย" ปลายสายเสียงแจ๊วจ๊าวมาก ผมว่าวันนี้บ้านมันต้องรวมญาติหรือทำอะไรกันสักอย่าง

 

(ต้นข้าว แม่กูคิดถึง มึงมาหาคุณนายหน่อยสิ)

 

"เสียงดังว่ะ มึงออกมาคุยข้างนอกดิ้ กูไม่ได้ยิน" ผมเอียงหูฟัง เสียงค่อยๆเบาลงเป็นเงียบไอ้เต้ยก็เริ่มพูด

 

(ฮัลโหล ได้ยินยังวะ)

 

"อืม เมื่อกี้มึงว่าไงนะ" ผมทวนถาม

 

(แม่กูคิดถึงมึง อยากให้มึงมาบ้าน วันนี้บ้านกูทำขนมจีนเลี้ยงทั้งหมู่บ้าน มึงมาดิ)

 

ผมเคยไปบ้านไอ้เต้ยสามสี่ครั้งครับ พ่อแม่มันใจดีมากและมักจะแกล้งพูดว่ารักผมมากกว่าไอ้เต้ยอยู่เป็นประจำ ผมก็เออออให้มันเข้าใจอย่างนั้นไม่แก้ตัวใดๆ

 

แต่ถ้าผมจะไปก็ต้องโทรบอกไอ้หล่อก่อน มันจะเลิกเรียนยังนะ

 

"กูขอโทรบอกมันก่อนนะ ถ้าจะไปเดี๋ยวบอกอีกที" ผมตอบกลับ เสียงไอ้เต้ยเงียบหายไป

 

(........อืม มึงโทรถามมันก่อนก็ได้ ยังไงโทรบอกกูนะ กูจะรอ) เสียงมันแผ่วลงช่วงท้าย ผมรู้สึกหน่วงก่อนจะวางสายมัน

 

มึงคงไม่ชอบกูใช่ไหมเต้ย...

 

ตื้อดึง~

 

'สุดหล่อ 1 ข้อความ'

 

ผมแตะมือลงไปเปิดอ่าน ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้ตอบแต่เป็นคนอื่นที่ตอบกลับไปแทน เรียกแทนตัวเองว่าเฮีย ต้องเป็นเฮียเพลงคนเดียวเท่านั้นที่ทำแบบนี้

 

สุดหล่อ : เฮียอย่างยุ่งกับเมียเพดิเฮ้ย เจอกันตอนเย็นนะเฮีย! (หมีหน้าบึ้ง)

 

Me: หล่อ กูเองนะ ต้นข้าว (กระต่ายตาหัวใจ)

 

สุดหล่อ : เมียยย เค้าโดนแกล้ง (หมีน้ำตาไหลพราก)

 

Me: 555 กูเห็นแล้ว

 

Me: มึงกลับกี่โมง วันนี้เต้ยชวนกูไปบ้าน

 

สุดหล่อ : ไปบ้าน! มึงจะไปทำไมห้ะ กลับเย็นๆคงสักห้าโมงถึงบ้าน

 

Me: ไม่ๆ แม่เต้ยคิดถึงกู เต้ยเลยมาชวนกูไปหาแม่

 

สุดหล่อ : พาฝากตัวเป็นลูกสะใภ้แบบไอ้หมอนั่นกูไม่ให้ไปนะ

 

Me: พี่แซมเหรอ? เต้ยเพื่อนกูต้องให้ย้ำอีกไหม

 

ไอ้หล่อมันเงียบไป ผมก็วางโทรศัพท์เปิดหน้าจอค้างเอาไว้ เห้อ

 

ตื้อดึง~

 

หน้าจอที่ดับไปสว่างขึ้นอีกครั้ง ผมรีบกดเข้าไปดูเป็น Free coin (แบะปากแรง)

 

ครับ ขอบคุณมาก กูลุ้นใจเต้นเลยสัส!

 

ตื้อดึง~

 

เห้อ ผมกดเข้าไปดูก็เป็นข้อความต่างๆที่กดเพิ่มเพื่อนเอาไว้ หล่อ มึงอย่าเงียบดิวะ

 

"อ่าวตัส" ผมร้องทัก ตัสเดินมาทางผมตามคำสั่งของเฮียเพลง ผมมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้งเมื่อไร้วี่แววข้อความใดๆจึงกดปิดโยนใส่กระเป๋ากางเกง

 

"คุณต้นข้าวไม่สบายใจอะไรรึเปล่าครับ ตัสช่วยได้นะ" ผมยิ้มอ่อนลูบหัวเล็ก

 

"เรียกพี่ข้าวดีกว่านะ"

 

"ไม่ได้ครับ พี่โจ้บอกว่าให้เรียกว่าคุณทุกคน" พี่โจ้ก็สอนมาดีเหลือเกิน ผมกอดคอตัสที่ตัวเล็กกว่าเดินกลับไปยังห้องรับแขก

 

"มากันแล้ว เฮียเห็นหายไปนานเลยให้ไอ้ตัวเล็กไปตาม" เฮียเพลงวางแก้วน้ำผลไม้ลงเอ่ยกับผม

 

"เฮีย เฮียเล่นโทรศัพท์ข้าว" ผมเอ่ยเสียงเข้ม เฮียเพลงยักคิ้วเบนหน้าไปทางอื่น

 

"เฮีย.." ผมกดเสียงต่ำจ้องหน้าเฮียเพลง

 

"ก็เฮียว่างเลยช่วยตอบแทน ทำไม เพไปฟ้อง?"

 

"เปล่า แต่ข้าวเห็น" ผมหันไปหาตัส "แล้วตัวเล็กจะกลับตอนไหน ไปนั่งเล่นห้องพี่ข้าวกันดีกว่า"

 

ตัสมองหน้าพี่โจ้ ผมก็หันไปขู่พี่โจ้ทางสายตาว่าอย่าห้าม เข้าใจว่าเกรงใจนะครับแต่ผมอยากมีน้องชายน่ารักๆอย่างนี้มาเล่นบ้างอะ

 

"ส่งกระแสจิตอะไรกันนักหนา ไปๆขึ้นไปเล่นบนห้องกันนะอีหนู เฮียจะพักผ่อน" เพลงโบกมือไล่

 

"ไปนอนดูหนังห้องพี่ดีกว่า ไปครับ" ผมกุมมือตัสดึงไปบนห้องด้วยกัน วันนี้ผมไม่มีเรียนก็สบายไปอีกวัน ตัสโดนต้นข้าวลากไปตามทางตัวเอี้ยวมามองโจ้ที่ยิ้มขำ ก็นะ แฟนเขาขี้อายจะให้มาคุยแบบพี่น้องคงยาก

 

Rrrrr

 

"ขอตัวนะครับ" พี่โจ้เดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์อีกมุมของห้อง ผมมองก่อนจะเดินมาเปิดโทรทัศน์นั่งเลือกแผ่นหนังที่พื้น

 

"ตัสดูแนวไหนอ่า พี่ดูหนังผีนะ" ตัสเดินเข้ามานั่งข้างๆมองดูแผ่นหนังที่ผมคลี่ให้ดู

 

"ตัสกลัวผีครับ ขอเป็นการ์ตูนไม่ก็หนังรักได้ไหม" ผมว่ามีคนเด็กพอๆกับไอ้หล่อแล้วแหละ พี่โจ้เดินมายืนข้างๆผม

 

"งั้นการ์ตูนก็ได้ พี่ได้ทุกแนว" ผมวางแผ่นหนังบนเครื่องเล่น ไม่นานหน้าจอก็ปรากฎภาพการ์ตูนฉายขึ้น

 

"วันนี้คุณต้นข้าวจะไปบ้านเพื่อนรึเปล่าครับ" พี่โจ้ถามขึ้น ตัสเอาหมอนอิงมากอดนั่งข้างผม

 

"รู้ได้ยังไง?"

 

"คุณชายเล็กบอกว่า ถ้าคุณต้นข้าวจะไปก็เอาผมไปด้วย แต่ถ้าไม่ก็นั่งเล่นกับตัสไปก่อน วันนี้มีเรียนเสริมต่อยันทุ่ม คุณชายเพิ่งทราบครับ" ผมพยักหน้าเข้าใจ โทรบอกพี่โจ้ได้แต่โทรบอกผมเองไม่ได้

 

"อืม งั้นข้าวจะเอาตัสไปด้วย ไปไม่นานก็กลับแล้วครับ" ผมตอบ

 

"เอ่อ...ตัสไม่ไปได้ไหมครับ" ตัสพูดเสียงอ่อย

 

"หืม เพื่อนพี่ใจดีนะ บ้านเต้ยมีหมาตัวใหญ่ๆด้วย เจ้าตุ๋นมันเชื่องน่ารักดี" ผมหว่านล้อม

 

"พี่โจ้.." ตัสขอความคิดเห็นโจ้

 

"ไม่เป็นไรพี่ไปด้วย" โจ้ตอบ ผมไม่ได้อยากฝืนใจตัสเลยแต่ถ้าตัสไปด้วยไอ้หล่อก็จะไม่คิดมาก ตัสเองก็คงจะเกรงใจเฉยๆ

 

"ครับ ตัสไปด้วยก็ได้"

 

……………………………………………………….

 

@ บ้านเต้ย

 

ผมยกมือไหว้พ่อแม่เต้ยสวมกอดแม่เต้ยเบาๆ มองหาไอ้เต้ยอยู่นานก็ได้ยินเสียงมันแว่วมาจากในครัวผมให้ตัสรออยู่ที่ห้องรับแขกกับพี่โจ้ ตัสดูไม่ค่อยกลัวพ่อแม่เต้ย คงเพราะพวกท่านใจดีและยอมรับเรื่องชายรักชายได้ พี่โจ้ก็โดนถามว่าคบกันตอนไหนเอาเจ้าตัวหน้าแดงตอบไม่ถูกกันเลย

 

"กูบอกว่ากูไม่เอาหัวหอม มึงเคยจำได้บ้างไหมห้ะ!" เต้ยยืนชี้นิ้วไปทางจานสลัดผักที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

"อยู่กับพี่ต้องกินได้ทุกอย่างนะครับ" แซมใช้ทัพพีคนแกงที่กำลังเดือด

 

"แล้วไงวะ กูจำเป็นต้องทำตามป่ะ"

 

"ที่พูดเนี่ยไม่เข้าใจสินะ พี่จีบเต้ย เต้ยชอบพี่ เราเป็นแฟนกัน แต่งงานกัน อยู่ด้วยกัน ปลายทางคือเต้ยต้องอยู่กับพี่ไง เพราะฉะนั้นต้องปรับตัวให้ได้" แซมร่ายยาวตักแกงในหม้อชิม

 

"ไอ้เชี้ยยย กูบอกตอนไหนว่าชอบมึง" เต้ยถามต่อเริ่มมีอารมณ์ ผมเกาะขอบประตูขำในลำคอ

 

"ถ้าไม่ชอบแล้วจูบตอบพี่ทำไม หืม"

 

จูบ!! ไอ้เต้ยแม่งปิดกู

 

"กะ ก็..." เต้ยแก้มสีแดงระเรื่อหมุนตัวมาเห็นต้นข้าวทำตาโตอยู่ แม่งได้ยินเมื่อกี้แน่ๆ ไอ้ห่าพี่แซม

 

"จูบกันแล้ว?"

 

"เฮ้ย! ไม่ใช่นะเว้ย คือ..." เต้ยกำลังหาข้อแก้ตัว แซมได้ยินเสียงอีกคนหมุนปิดแก๊สปล่อยให้แกงหายร้อน

 

"ต้นข้าว เห็นเต้ยว่าจะไม่มา แล้วมายังไง"

 

"ก็มาไม่นานหรอกครับ ว่าแต่เมื่อกี้ได้ยินอะไรจูบๆ" ผมแซมมองหน้าไอ้เต้ย มันจ้องหน้าพี่แซมดุๆ

 

"มึงจะมาสนใจทำไมวะ ออกไปรอข้างนอกกัน วันนี้คนใช้กูจะแสดงฝีมือทำอาหาร" เต้ยดันตัวผมออกมา

 

"เต้ยมาพอดีเลย น้องตัสเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับที่ลูกเรียนเลยนะ รู้จักกันไหมล่ะ"แม่เต้ยจับแขนตัสชวนเต้ยคุยเรื่องคนตัวเล็กที่นั่งนิ่งๆก้มหน้างุดอายๆ

 

"ตัส อืม หน้าคุ้นๆนะเรา" เต้ยขมวดคิ้วนึก ตัสเอียงคอมองหน้าเต้ยอย่างพิจารณา

 

"พี่เต้ย พี่เต้ยจริงๆด้วย! ตัสไงครับ น้องขนมปังปิ้งที่ชอบไปซื้อร้านพี่ไง" เต้ยนิ่งโน้มหน้ามามองดีๆ

 

"อ๋อ! น้องคนนั้นนั่นเอง ไงเรา ไม่เจอกันสองปีน่ารักขึ้นเยอะเลย" ตัสยิ้มดีใจ เต้ยยีผมตัสยุ่งเหยิงผมมองหน้าพี่โจ

 

เต้ย กูลืมบอกมึงว่าน้องมีผัวแล้ว

 

"รู้จักกันใช่ไหมลูก" แม่เต้ยถาม

 

"ครับ ตอนม.6 อาจารย์ให้ตั้งร้านขายของ เต้ยเลยขายขนมปังปิ้ง ไอ้เด็กนี่มันมาซื้อทุกวันแถมพาเพื่อนมาเหมาจนหมด" ผมก็ขายกับมันทำไมไม่เคยเห็นตัสวะ หรือกูมัวหลีหญิงอยู่

 

"แล้วต้นข้าวจำน้องไม่ได้เหรอลูก" ผมตอบยิ้มๆ

 

"จำไม่ได้ครับ" ผมหัวเราะเก้อ

 

"มันจะจำได้ไงแม่ ก็มันปล่อยให้เต้ยขายคนเดียว" มึงอย่าแฉกูสิครับเพื่อน พ่อเต้ยที่หายออกไปข้างนอกกลับเข้ามาสะกิดแม่เต้ยว่ามีธุระข้างนอก พ่อแม่เต้ยขอตัวออกไปก่อน ก็เหลือแต่พวกผมนั่งกันอยู่

 

"แล้วน้องตัสไปไงมาไงถึงอยู่กับต้นข้าวได้?" เต้ยถามพลางกอดคอตัส ผมกลืนน้ำลายลงคอ

 

"หึ ว่าไงล่ะตัส" เสียงพี่โจ้แทรกขึ้น ไอ้เต้ยงง ผมลุกขึ้นไปดึงคอเสื้อมันให้มานั่งข้างผมแทน

 

"พี่โจ้อ่า คนนี้แฟนตัสเองพี่เต้ย" เงิบใหม่ล่ะมึง ผมตบบ่ามัน ไอ้เต้ยอึ้งตาค้าง

 

"น้องตัสชอบผู้หญิงไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไม..."

 

"พี่โจ้ข่มขืนตัส! เหอะ พี่เต้ยรู้ไหมว่าตัสเดินเที่ยวกับเพื่อนอยู่ดีๆก็เจอตาแก่ตัณหากลับมาลากตัวไป เอาตัสไปขังแล้วยะ...อื้อๆๆ" โจ้ปิดปากตัสยิ้มหน้าเจื่อน ผมนี่อึ้งไปแล้วครับ

 

"พูดมากไปแล้วนะตัส พอดีแกเป็นเด็กขี้เล่นครับ" ผมว่าไม่เล่นนะ ท่าทางจะเก็บกด

 

"พี่โคตรเถื่อนเลย สุดยอด! พี่สอนผมบ้างดิ ทำยังไงถึงได้ปล้ำจนยอมขนาดนี้" เต้ยตาลุกวาว

 

เหี้ย! ผมอุทานเต็มหน้าเต้ย

 

ก่อนพี่โจ้จะเข้าตาจนพี่แซมเดินมาทางเราถือโทรศัพท์คุยกับใครสักคนก่อนจะวางไป เออ ผมก็ลืมพี่แซมไปเลย หายไปไหนมาวะ

 

"พี่กลับก่อนนะครับ แล้วดึกๆจะมาใหม่" ผมพยักหน้ารับ ไอ้เต้ยหน้าบูด

 

"ไม่ต้องมา! ไม่ไปคุยกับแฟนมึงต่อล่ะ" เต้ยถากถาง แซมยิ้มให้ต้นข้าวและน้องตัสก่อนตอบเต้ย

 

"เห็นด้วยเหรอ พี่ตั้งใจให้เราหึงเลยนะ ได้ผลด้วย"

 

"อะ ไอ้เหี้ย!" เต้ยลุกขึ้นกระชากคอเสื้อแซมลงมา ผมลุกไปจับมือมันไว้ทันที

 

"ใจเย็นมึง"

 

"กูไม่ได้หึง! กลับไปเลยไอ้สัส"

 

"พี่กลับแล้วนะครับ จุ๊บ~ เจอกันคืนนี้พี่จะมาหา" แซมก้มหน้าลงจุ๊บหน้าผากเต้ย สามคนผู้ร่วมเหตุการณ์ทำตาปริบๆ

 

แซมเดินหายออกไปจากบ้านโบกมือส่งท้าย เต้ยยืนกำมือแน่นตัวสั่นด้วยความโกรธหุนหันพลันแล่นเดินปึงปังขึ้นห้อง มันคงอายและขายหน้า โถ่ เพื่อนเต้ยกู

 

"งั้นเราก็กลับกันได้แล้วนะครับคุณต้นข้าว"

 

"ครับ"

 

……………………………………………………….

 

@บ้านสวรรยา

 

ต้นข้าวก้าวลงมาจากรถเห็นรถเพทายจอดอยู่ลอบถอนหายใจเงยขึ้นไปชั้นสาม โจ้กับตัสเดินตามหลังมา ทั้งสามคนเข้าไปในบ้าน ผมเดินขึ้นไปบนห้องยืนหยุดอยู่หน้าห้องใจห่อเหี่ยว เห้อ

 

แกร๊ก

 

"กลับมาแล้ว" เสียงอ่อยตะโกนเข้าไปก่อนร่างบางจะเดินเข้ามาในห้อง

 

เพทายได้ยินเสียงต้นข้าวปรี่ออกมาใบหน้าเปื้อนยิ้ม ต้นข้าวหน้างอแต่พอเห็นหน้าไอ้หล่อมันยิ้มก็อดจะยิ้มตามไม่ได้

 

"เป็นอะไรเมีย" ผมสะบัดหน้าหนี กูงอน งอนมากด้วย

 

"ทำไมมึงไม่ตอบข้อความกู มึงโทรหาพี่โจ้ ไม่โทรหากู" คำว่าเปล่าปฎิเสธเป็นนางเอกไม่เอาหรอกครับมันต้องรับรู้ว่าผมกำลังงอนนะ คือของแบบนี้ไม่พูดใครมันจะหยั่งรู้ได้

 

"ใครสมควรพูดคำนั้น มึงปิดเครื่องเองนะเมีย แต่กูไม่คิดมากแบบมึงเลยโทรหาโจ้แทน" ผมหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกมาดู ลองกดหลายๆทีหน้าจอก็ดับเหมือนเดิม แบตหมด!

 

ผมยิ้มแหยสวมกอดเอวสอบหน้าส่ายไปมาซุกกับอกไอ้หล่อ อายชิบหาย กูผิดเอง งอนเอง บ้าเองทั้งนั้น มือใหญ่ของมันโอบเอวผมพากันเข้าไปในห้องนั่งเล่น หนังสือเรียนมันกางอยู่บนโต๊ะดินสอกดของผมยังวางคั้นกลางเล่ม

 

"อือ คิดถึงเมียว่ะ มาจูบทีดิ้" ผมยื่นปากให้มันจุ๊บ ไอ้หล่อโน้มหน้าลงมาแตะริมฝีปากแผ่วเบา

 

"แค่เนี้ย?"

 

"ทำการบ้านก่อนค่อยต่อ เมียมานั่งตรงนี้อยู่ใกล้ๆเค้า" มันดึงผมให้มานั่งบนตัก ผมก็เหมือนลูกลิงเกาะแม่เลยครับ หน้าอยู่ระดับไหล่มันพอดีได้ทีก็ขอซบนอนเล่นสักหน่อย

 

"วันนี้ไปบ้านเต้ยมาเป็นไงบ้าง" ผมเงยหน้าตาปรือกำลังจะหลับ นึกไงถามวะ

 

"ก็สนุกดี น้องตัสรู้จักไอ้เต้ยด้วย ก็คุยๆกันเรื่อยเปื่อย" เจอพี่แซมอีก แต่ไม่บอกมันดีกว่าเพราะดูท่าพี่แซมจะเล็งไอ้เต้ยเอาไว้

 

"กูรู้ว่ามึงเพื่อนกัน แต่กูก็ไม่อยากไว้ใจใคร หวงนะไอ้สัส รู้ไว้ด้วย"

 

"คิกๆ หวงเหรอ หึงด้วยป่ะ อื้มมม..." ปากนุ่มที่ผมชอบกดลงมาหนักๆ ไอ้หล่อมันบ้า ชอบโหดกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง แม้แต่ตุ๊กตาหมีที่ผมนอนกอดมันยังเอาออกวางไว้ปลายเท้า อาการหนักแล้วผัวกู

 

"กวนส้นตีนไงเมีย วันนี้เค้าซื้อของมาฝากตัวด้วย ไปดูเอาอยู่บนเตียง" ผมได้ยินแค่ของฝากก็หูผึ่ง

 

"เจอไหมอ่า หายไปนาน" เพทายตะโกนถาม ต้นข้าวเดินหิ้วถุงหนังสือมามือค้นเอาออกมาดูทีละเล่ม

 

"เฮ้ย! กำลังอยากได้เล่มนี้เลย น่ารักว่ะ กอดๆๆๆ มากอดกัน" ต้นข้าวอ้าแขนออกยืนกอดคอเพทาย นั่งลงข้างๆกันเปิดอ่านเนื้อหาข้างในผ่านๆ

 

"ข้อนี้งงว่ะ เมียยย ข้อนี้ทำไง" เพทายชี้นิ้วลงบนหนังสือ ต้นข้าวผละจากนิยายมามอง ก่อนจะเอาดินสอมานั่งทำให้ดู ปากก็สอนให้เข้าใจง่ายๆ

 

"อืม เข้าใจแล้วครับ ง่วงก็นอนตักเค้านะ"

 

"อื้มๆ" ผมพยักหน้ารับเอียงตัวเอนพิงไหล่กว้างมือเปิดหนังสืออ่านไปด้วย ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้แหละครับที่ผมต้องการ มีผม มีไอ้หล่อ มีกันและกันแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

 

 

 TBC.