แรดชิบหาย เมียอย่างมึง!

ตอนที่ 15

 

 

 

ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก

 

เสียงนาฬิกาไกวแกว่งไปมายามดึกของคืนที่เงียบสงัด ต้นน้ำนอนเหงื่อผุดกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เด็กชายสองคนยื้อแย่งของเล่นกันโดยมีสายตาของพี่ชายมองอยู่ ต้นข้าวร้องไห้โยเยนั่งชี้หน้าเด็กอีกคนแหกปากลั่น เพทายแลบลิ้นยกมือตบหัวเล็กวิ่งหนีเข้าบ้านตามประสาเด็กผู้ชายเอาแต่ใจ

 

'คุณพีช จะกลับมาวันไหนครับ' ต้นน้ำเอ่ยถามขึ้นเมื่อรู้พีชจะไปเรียนต่อต่างประเทศ

 

'ไม่รู้เลยน้ำ แต่เราลองปรึกษาป๋ากับแม่ดูท่านก็ตามใจเรา'

 

ผมคงเหงาแย่...

               

'งั้นคุณพีชไปเรียนเถอะ ถ้าว่างก็กลับมาหาผมบ้างนะครับ'

 

'ได้ เราสัญญา'

 

 

 

คุณพีชโกหก! นายจะไปหวังอะไรล่ะต้นน้ำ อย่างนายไปเป็นเพื่อนคุณพีชจริงๆไม่ได้หรอก

 

ต้นน้ำพาต้นข้าวมาเล่นบอลสนามหน้าบ้าน มีเพื่อนบ้านสามสี่คนมาเล่นด้วย ต้นน้ำช่วยพ่อล้างรถและช่วยแม่ทำอาหารในครัว นายท่านบ้านนี้ใจดีและเอ็นดูต้นน้ำกับต้นข้าวมาก พ่อต้นน้ำเป็นคนขับรถ ส่วนแม่เป็นแม่ครัวที่ทำอาหารอร่อยที่สุดในโลก แต่ทั้งสองก็ต้องจบชีวิตลงเพราะโดนฝั่งตรงข้ามเล่นงาน พ่อโดนยิงเพราะช่วยนายท่าน ส่วนแม่ที่เอาอาหารไปให้พ่อต้องมาโดนลูกหลงไปด้วย

 

'ฉันขอโทษ' ประมุขของบ้านเอ่ยขึ้นลูบหัวต้นน้ำปลอบ

 

'ผมขอออกไปอยู่ข้างนอกได้ไหมครับ ผมไม่อยากคิดถึงภาพเก่าๆที่นี่'

 

'ได้สิ แต่ต้นน้ำต้องติดต่อฉันตลอดนะ อืม ไปดีมาดี'

 

หลังจากนั้นไม่กี่ปีนายท่านก็หย่ากับภรรยาและตั้งหน้าตั้งตาทำแต่งานจนประสบความสำเร็จ ต้นน้ำแวะเวียนมาหานายท่านที่บ้านบ้างตามลูกน้องที่ดี มรดกที่ได้ต้นน้ำเก็บใส่บัญชีของต้นข้าวหมดและไม่เคยให้น้องต้องเบิกใช้สักแดงเดียว เพราะพี่ชายอย่างเขาจะทำงานและทุ่มเททุกอย่างให้น้องอยู่อย่างสุขสบาย

 

'น้ำ..' ต้นน้ำหันไปตามเสียงเรียก คุณพีชกลับมาแล้ว เมื่อมองเลยไปก็พบหนุ่มฝรั่งยืนอยู่ด้วยกัน

 

'จิม นี่ต้นน้ำเพื่อนพีช ส่วนนี่จิมเพื่อนที่ต่างประเทศ' จิมมองต้นน้ำนัยน์ตาเป็นประกาย พีชชวนทั้งสองคนขึ้นไปนั่งคุยในห้อง

 

ก๊อกๆๆ

 

'คุณพีชคะ คุณชายเล็กเรียกหาค่ะ' พีชส่ายหน้าเหนื่อยใจกับน้องคนเล็ก แทนที่จะมาหาพี่ชายเอง แต่กลับให้คนมาเรียกไปหาถึงห้อง

 

'ครับ พีชรู้แล้ว' พีชลุกขึ้นยืน 'คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวมา' ต้นน้ำจะตามออกไปด้วยแต่จิมจับมือรั้งเอาไว้

 

'พีชไปเถอะ ต้นน้ำก็คุยสนุกดี' ใครว่าล่ะ ต้นน้ำแทบจะไม่พูดกับจิมด้วยซ้ำ เมื่อพีชเดินออกไปจิมได้โอกาสผลักต้นน้ำลงนอนหงายกับโซฟา

 

'เฮ้ย!! จะทำอะไร'

 

'หืม ต้องถามด้วยเหรอ นายคงไม่รู้สินะว่าพีชเป็น...' มือของจิมล้วงเข้าไปในเสื้อของต้นน้ำ ต้นน้ำสะดุ้งตกใจผลักตัวจิมออกก่อนจะพูดจบ

 

'อย่ามาทำบ้าๆในห้องคุณพีชนะ'

 

'พีชมันร่าน ผู้ชายคนไหนเห็นก็วิ่งโร่เข้าใส่ ถ้ามันไม่รวยมีเหรอใครจะสนใจ'

 

ผลั้วะ!!

 

ต้นน้ำขึ้นคร่อมจิมง้างหมัดต่อยเข้าที่หน้าขาว จิมจะพลิกตัวต่อยกลับแต่เห็นประตูกำลังถูกเปิดเข้ามารอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยกยิ้มมุมปาก

 

'ก็บอกว่าจิมไม่ชอบต้นน้ำไง ถึงจิมจะชอบผู้ชายแต่ต้นน้ำเป็นเพื่อนพีชนะ ต้นน้ำอย่าบังคับจิมเลย'

 

ต้นน้ำชะงักทำอะไรไม่ถูก จิมน้ำตาคลอในชั่ววินาที พีชเดินเข้ามามองต้นน้ำที่นั่งคร่อมจิม

 

'ออกไป! นายออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้' พีชชี้นิ้วไปที่ประตู จิมลุกขึ้นมากอดพีชตัวสั่น

 

'อะไรครับคุณพีช ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย'

 

'ใครจะไปรู้ ฉันไม่อยู่ตั้งหลายปีนิสัยนายอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ อยากรวยทางรัดรึไง'

 

'คุณพีช...'

 

'เห็นฉันใจดีเข้าหน่อยไม่เห็นหัวกันเลยสิ อย่าลืมนะว่าฉันเป็นเจ้านาย! และจิมก็เป็นเพื่อนฉัน'

 

'....ถ้าคุณพีชต้องการ...ผมก็คงต้องทำตาม...ในฐานะลูกน้อง' ต้นน้ำก้มหน้าเดินออกไป จิมยิมเย้ย พีชปลอบเพื่อนใจเจ็บปวดที่เห็นคนที่ไว้ใจที่สุดอย่างต้นน้ำมาทำเรื่องแบบนี้ในห้องของเขา

 

กว่าพีชจะได้รู้ความจริงก็ล่วงเลยมาเกือบปี จิมเป็นเพื่อนที่เลวยิ่งกว่าอะไรจะเปรียบได้ เมื่อรู้ว่าพีชย่ำแย่จากการหย่าร้างของพ่อแม่ จิมเอาเรื่องพีชไปบอกเพื่อนคนอื่นๆใส่สีตีไข่ให้มากกว่าเดิม พีชอับอายมากที่ตัวเองกำลังจะไม่เหลืออะไรเลย แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ความจริงว่า...ในวันนั้นเกิดอะไรขึ้น

 

 

"ใช่ เพราะเรื่องนี้ทำเอาเฮียไม่กล้ามองหน้าน้ำอีกเลย" พีชนั่งดื่มกาแฟรับเช้าวันใหม่ ในขณะที่ไทยยังเพิ่งตีสองกว่าๆ

 

(เพลงพอจะเข้าใจแล้ว ถึงว่าวันนั้นที่เพลงไปส่งเพที่บ้าน พอเพลงพูดถึงเฮียดูเขานิ่งไปเลย)

 

"แล้วคิดยังไงโทรมาถามเฮียแต่เช้า"

 

(ก็มันคาใจ เพลงง่วงแล้วว่ะเฮีย เห้อ สบายใจนอนหลับได้สักที เฮียกลับวันไหน)

 

ไม่อยากกลับไปเจอต้นน้ำ พีชถอนหายใจพลางนึกถึงความเป็นจริงว่าสักวันก็ต้องกลับไปหาป๋าหาน้องอยู่ดี

 

"ยังไม่รู้เลย เออเพลง ไอ้ตัวแสบเป็นยังไงบ้าง" พีชถามถึงเพทายที่ติดเรียกตัวแสบมาตั้งแต่เด็ก

 

(ฮ่าๆๆ เฮียมาดูเองแล้วกัน ต้นข้าวโคตรน่ารักเลยเฮีย) น้ำเสียงตื่นเต้นส่งมาทางปลายสาย

 

"ให้มันน้อยๆหน่อยเพลง ส่งไปช่วยน้องไม่ใช่ไปสร้างปัญหาให้ แล้วพี่ชายเขาว่าไงบ้าง"

 

(...ก็ไล่ออกจากบ้านมานี่ไง ง่วงมากๆแล้วเฮีย เพลงวางก่อนนะ)

 

"อืม ถ้าเฮียกลับจะบอกอีกที" พีชตัดสายน้องชายไป ต้นน้ำกล้าไล่ต้นข้าวออกจากบ้าน? หรือเรื่องในวันนั้นจะทำให้ต้นน้ำขยาดกันนะ เห้อ

 

เฮือกกก!

 

"คุณพีช..." ต้นน้ำสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ลูบเหงื่อที่ผุดตามใบหน้ามือขยี้ผม ตบแก้มตัวเองให้ตื่นเต็มตา ทำไมยังฝันอยู่อีก ไม่ว่าจะกี่ปีก็ลืมไม่ลงสักที

 

…………………………………………………………..

 

ต้นข้าว

 

วันนี้ทั้งวันผมใช้เวลาช่วงกลางวันไปกับการเรียนและการบ้าน ช่วงกลางคืนก็ขอลองเกมส์ที่ซื้อมาใหม่สักหน่อย ตั้งแต่ผมเริ่มเปิดคอมไอ้หล่อมันก็ชอบมาปั่นป่วน แม้ตอนนี้มันจะตีสามแล้วก็ตาม

 

ติ๊ดๆๆๆๆ บิ้วๆๆ

 

"เมียยยย กูหิวข้าว ตีสามแล้วนะเว้ยย" ผมกดหยุดละสายตาจากหน้าจอมาสนใจอีกคนที่นอนกอดหมีมองผมตาละห้อย

 

"มึงก็ไปกิน กูยังไม่หิว"

 

"อ้าว ไอ้เหี้ยนี่ กูรอมึงอะเมีย"

 

"ไม่ต้องรอ ลงไปหาอะไรกินก่อนเลย" ผมกดเล่นต่อ รอยยิ้มแห่งชัยชนะผุดขึ้น ไอ้เต้ยมึงแพ้กูแน่

 

"พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะเฮ้ย! กูหิวข้าวนะแม่ง เมียยย" เพทายหนีบหมีไว้กับเอวมืออีกข้างเกาะขอบเก้าอี้มองหน้าจอคอม ต้นข้าวไม่ได้สนใจมือรัวพิมพ์กดยิกๆ

 

"กูนับถึงสาม ถ้าไม่ลงไปกินข้าวกับกูนะเมีย กูจะกินมึงแทนข้าวเย็น" ไอ้เชี้ยเต้ยแม่งโกง

 

"..."

 

"ต้นข้าว! กูเริ่มโมโหแล้วนะ เมีย ไอ้เชี้ยเมีย ไอ้น่ารัก ไอ้ฉลาด เชี้ย! กูหิวข้าว" ผมเหล่มองไอ้หล่อที่ด่าได้โคตรเจ็บ อยากจะหัวเราะแต่ขออุบไว้แกล้งมันต่ออีกนิด

 

"กูเล่นเกมส์อยู่เห็นไหม" ผมส่งเสียงเข้มไม่พอใจ

 

"พรุ่งนี้มึงมีเรียนเช้า ปิดคอมแล้วลงไปกินข้าวเร็ว" เพทายหน้างอจิกเล็บลงไปที่ไหล่นวล ต้นข้าวเบ้หน้ากดออกหน้าจอเกมส์มือบางตีหนักๆที่มือใหญ่ของเพทาย

 

"กูเจ็บ! ปิดคอมแล้วครับ ไปๆเดินไปก่อนเลย" ผมรอหน้าจอดับ ไอ้หล่อไอ้ตุ๊กตาหมี(ของผม)โยนไปไว้บนเตียง

 

ผมเป็นเมียที่น่ารักมากครับ มองไอ้หล่อใส่ผ้ากันเปื้อนเข้าครัว ฮ่าๆๆๆ กูทำอาหารไม่เป็นเว้ย ของหวานก็พอจะอร่อยแต่เรื่องอาหารขอบายเลย

 

ในขณะที่เพทายกับต้นข้าวยังคงใช้เวลาอยู่ในครัว เต้ยตาปรือนั่งเล่นเกมส์กับเพื่อนคนอื่นต่อไม่ยอมหลับยอมนอน

 

…………………………………………………………..

 

เต้ย

 

กึก กึกๆ

 

เสียงก้อนหินกระทบกระจกหน้าต่างดังขึ้น แซมแหงนหน้ามองห้องเต้ยที่ไฟยังเปิดสว่างจ้า ก้มลงเก็บเศษหินทำท่าจะปาไปจุดเดิม เต้ยเปิดหน้าต่างออกมาแยกเขี้ยวใส่

 

"มาทำพ่อมึงเหรอตอนนี้" เต้ยพูดให้เบาที่สุด แซมไม่ได้ยินแต่อ่านเอาจากปาก

 

"คิดถึงครับ ลงมาหาหน่อยเร็ว" แซมพูดโต้กลับมาออกเสียง ทำท่าประกอบให้ลงมา

 

"ควาย กูจะนอน"

 

"ลงมา ไม่ลงปีน" แซมมองหาลู่ทางจะขึ้นไปได้ เต้ยหน้าตื่นปิดหน้าต่างปิดคอมวิ่งลงมาไม่ให้พ่อกับแม่ตื่น ก่อนใส่รองเท้าออกจากบ้านเหลือบเห็นเวลาบนหน้าปัด ตีสามกว่า! กูเรียนเช้าด้วย

 

ทั้งสองนั่งคุยกันหน้าบ้านที่โต๊ะไม้สำหรับนั่งเล่น แซมหอบเอากล่องขึ้นมาเปิด เต้ยตาโตเมื่อเห็นของข้างใน ชุดนอนลายหมีพูห์ แผ่นซีดี ปากกา กล่องดินสอ รองเท้าสวมในบ้าน หมีพูห์ทั้งนั้น

 

"พี่เห็นเต้ยชอบเลยขโมยของน้องสาวมาให้" แซมพูดขึ้นยื่นกล่องให้เต้ย

 

"เหี้ย! มึงขโมยเอามาให้กู?"

 

"เชื่อก็โง่แล้ว พี่ซื้อมาตั้งนานแล้ว ติดเรียนไม่ได้เอามาให้สักที ชอบลืม" เต้ยทำหน้าไม่เชื่อ

 

"หวังอะไรจากกูวะ" แซมดึงมือเต้ยมากุมอีกข้างเกลี่ยแก้มเต้ยเบาๆ

 

"หวังว่าเต้ยจะหันมาชอบพี่บ้าง ในเมื่อคนนั้นของเต้ยมีเจ้าของแล้ว เต้ยก็ควรเปิดโอกาสให้พี่บ้างนะ เพราะถ้าเต้ยพยายามจะตัดใจจากเขาอย่างเดียวมันจะทำให้ยิ่งจำมากขึ้น เต้ยลองคบกับพี่ดูดิ นะๆ" 

 

ผมไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหน แต่ท่าทางอ้อนของมันก็ทำใจผมอ่อนยวบ

 

"กู..."

 

"เต้ยคุยกับใครลูก!ออกมาทำอะไรดึกๆครับ" เสียงแม่เต้ยดังมาแต่ไกล ลูกชายคนเดียวลุกลี้ลุกลนดึงตัวแซมลากไปหลบในซอกข้างบ้าน เต้ยหยิบโทรศัพท์ออกมาทำท่าโทร แม่เต้ยเดินออกมาดู

 

"อ๋อ สัญญาณห้องเต้ยมันไม่ค่อยมี เต้ยเลยลงมาโทรข้างล่าง แม่ไม่นอนอ่า"

 

"แม่เห็นเต้ยเปิดไฟที่ห้องทิ้งไว้เข้าไปก็ไม่เห็น เลยลองออกมาดูข้างล่าง"

 

"ครับ แม่นอนไปเลย เต้ยกำลังขึ้นห้องไปนอนพอดี" เต้ยถอยหลังมาชนกล่องบนโต๊ะไม้เอาตัวมายืนบังเอาไว้

 

"ครับลูก งั้นแม่ไปนอนต่อนะ ปิดไฟปิดบ้านให้เรียบร้อยด้วยล่ะ" แม่เต้ยเดินไปพร้อมกับคำสั่ง เต้ยพ่นลมหายใจออกมาโล่งอก แซมเดินออกมาจากที่ซ่อน

 

ชิบหาย ทำเหมือนกูกำลังซ่อนชู้เลยแม่ง

 

"โกหก นิสัยไม่ดี พี่มาหาทำไมต้องปืด" เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ แต่เต้ยคิดว่าแซมกำลังหาเรื่อง

 

"มึงจะให้กูบอกแม่ว่ามึงเอาของพวกนี้มาให้กูรึไง"

 

"ก็ใช่ คุณน้าใจดี มีแต่เต้ยใจร้าย" เออ กูมันใจร้าย ไม่ได้ใจดีเหมือนต้นข้าวหรือผู้หญิงคนที่มึงคุยหรอก

 

"กูจะนอน!" เต้ยเดินหน้าบึ้งเข้าบ้านทิ้งกล่องเอาไว้ข้างนอก แซมจับแขนรั้งเอาไว้ได้ทัน

 

"คิดจะทิ้งของพี่ไว้ข้างนอกเหรอครับ คนให้เขาเสียใจ" เสียงแซมอ่อนลง

 

"แล้วมึงว่ากู กูไม่รู้สึกเลยดิ" เต้ยเริ่มขึ้นเสียงขยุ้มคอเสื้อแซม

 

"แล้วเต้ยใจร้ายจริงไหม ไม่รู้ล่ะ พี่จีบเต้ยอยู่เต้ยต้องรับไว้"

 

แซมยื่นกล่องใส่มือเต้ยก่อนเดินกลับไปที่รถ เต้ยมองของในมือหลากหลายความรู้สึก ไม่เคยเห็นใครจีบได้ห่วยขนาดนี้เลย เห้อ รับไว้ก็ได้ สงสารน้องหมีพูห์ของเต้ย

 

 

 

 

 TBC.