World End Game [เกม...โลกสุดท้าย]

[ CHAPTER 6 : Double hypnos ]
 
“ไลร่าใจร้าย....ฮึก ทิ้งข้าแล้วไปหาคนอื่นได้อย่างไร...”
        เจ้าบ้าหน้างามบ่นงุ้งงิ้ง หลังจากที่เจ้านั่นหายจากการงอนเป็นกระรอกแก้มป่อง ว่าแต่...ผมไปเป็นไรกับมันตั้งแต่เมื่อไรฟะเนี่ย!?
“อย่ามาพูดอะไรสยองแบบนั้นนะ เจ้าบ้า!!” ผมเตะหมอนั่น จนล้มลงเนิน โอ้ว เป็นการกลิ้งที่สวยงามและทะลุสถิติโลกเลยมั้งนั่น...
“ไลร่าใจร้าย! ยักษ์! ปีศาจ! หัวล้ะ....ล้าน......” เสียงท้ายประโยคเริ่มอ่อยเมื่อเห็นเงาตรงหน้า...
 
หึ หึ หึ ปีศาจรึ? ยักษ์รึ? เดี๋ยวจัดให้....
-เปรี้ยง-
“โอ้ย”
-ตุบ-
“อ้าก”
ฉึก!
“จ้ากกกกกกก!!!”
 
        เปล่านะ -ฉึก- นั่นผมไม่ได้ทำนะ แต่เป็นเสียงของหอกแหลมที่ปักลงมาบนพื้นข้างๆเขาต่างหาก...โอ้ วิญญาณออกเลยแฮะ
“หอกนี่มันมาจากไหนกัน” ผมถามงงๆขณะที่กำลังช่วยดึงตัวอีกคนให้ลุกขึ้นไปด้วย
“...อาจจะเป็นกับดักของสุสานก็ได้นะ”
“หา ถ้าเป็นกับดักทำไมมีแค่อันเดียว...เหวอ!?” โอเค...มันไม่ได้มีอันเดียวจริงๆด้วย เพราะหอกอีกสามอันก็ร่วงลงมาอีก
“เอาไงดีล่ะไลร่า...มัน เริ่ม เยอะขึ้นแล้วนะ”เขาหันมาถามผม
“....”
“....”
“เผ่นดิ”
ฉึก
ฉึก
ฉึก
.
.
.
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!”
        ผมกับเจ้าบ้าหน้างามวิ่งหนีห่าฝน(ที่มีน้ำฝนเป็นหอก)อย่างไม่คิดชีวิต จนชนเข้ากับอะไรซักอย่างที่เหมือนกำแพงเข้าอย่างจัง
“โอ้ยๆๆ อะไรเนี่ย”ผมลุกขึ้นนั่งอย่างลำบากลำบนพรางมองสภาพโดยรอบ
“สุสานลับนั่นา! เรามาถึงได้แล้วนะ ไลร่า!!” อีกคนร้องดีใจ กระโดดโหยงเหยงไปมาอย่างมีความสุข
“...เปลี่ยนจากกับดักมหาภัยเป็นเส้นนำทางหฤโหดดีมั้ยนะ....” ผมรำพึงกับตัวเอง
.....................................................................................
 
“แล้ว....เราจะเข้าไปยังไงดี”
        ผมเดินไปรอบๆสุสาน(ที่รูปร่างเหมือนพีรามิด)แต่ก็ไม่ยักกะเจอทางเข้า ส่วนอีกคนก็เอาแต่นั่งกินลมชมวิวเฉยๆไม่ได้สนใจ
“อ๋อ มันอยู่ข้างบนน่ะ” เจ้านั่นตอบนิ่งๆ
“.......แล้วจะให้ปีนขึ้นไปรึไง เห็นๆกันอยู่ว่ามันชันจะตาย”
“ก็ให้ข้าช่วยเจ้าไง”  ว่าแล้วเจ้านั่นก็ลุกขึ้น ปัดฝุ่นที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าแล้วเดินมาทางผม
“ยังไง....หวา!!”  ผมกำลังจะถามต่อ แต่เจ้านั่นกลับระเบิดตัวเองด้วยแสงสีขาวเจิดจ้าแทบตาบอด พอผมหันมาอีกทีปีกสีดำขนาดใหญ่ก็ปรากฏบนหลังของเขา
“...ปีก...ใหญ่เวอร์!! ไหงไม่เคยบอกกันเลยล่ะ!?”
“ก็ไลร่าไม่ได้ถามนี่”
-เปรี้ยง-
“ถ้าอย่างนั้น ก็ใช้นั่น พาผมขึ้นไปละกัน” ผมสรุปรวบรัด แล้วบังคับให้คนที่โดนต่อยพาไปขึ้นไป เมื่อขึ้นมาได้แล้ว เขากลับปฎิเสธที่จะเข้าไป บอกว่าจะรออยู่ด้านนอก ผมไม่รู้จะทำยังไง เลยจำใจเดินเข้าไปคนเดียว
“อ้อ อีกอย่าง เวลาข้างในกับข้างนอกมันต่างกันมาก เพราะฉะนั้น ถ้าเป็นไปได้ ก็รีบออกมานะ ไม่งั้นได้หมดวันก่อนแน่”
“เห อ่า...” ผมตอบรับอย่างงงๆ ก่อนจะเห็นเขาบินลงไปรอด้านล่าง ว่าแต่ว่า...ทำไมข้างในมันมืดจังเลยล่ะ...เอาฟะ! เพื่อชีวิต(ที่จะไม่ไปจุดเซฟ)ของเรา ของแค่นี้สบายๆอยู่แล้ว
 
.
.
.
 
.......ถอนคำพูด...ไม่สบายเลยซักนิด ทั้งมืด ชื้น แถมยังมีลมเย็นแปลกๆอีก น่ากลัวสุดๆ.......            ผมเดินต่อไปในเขาวงกต  และทุกครั้งที่ผมจะเลี้ยว ผมจะทิ้งเครื่องหมายไว้ เผื่อผมกลับมาทางเดิมจะได้ไปอีกทาง
 
เดินมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย...
 
        ขณะที่ผมกำลังนึกคำนวณเวลา อยู่ดีๆพื้นก็สั่นสะเทือน กำแพงหินบานใหญ่ปิดลงด้านหน้าผม ผมรีบหันไปอีกทางแต่ทางก็โดนปิดอีกเหมือนกัน
 
ซวยล่ะ!!แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะ ทีนี้!?
 
        ผมพยายามผลักกลับ แต่กลายเป็นยิ่งทำให้ทางแคบยิ่งกว่าเดิม  ทำยังไงดี ทำยังไงดี ทำยังไงดี
โอเค ผมสติแตกแล้ว ผมเรียกดาบออกมา แล้วฟันอย่างบ้าคลั่ง
เปรี้ยะ!
“โอ้ย! บ้าเอ้ย อะไรเนี่ย!?” ผมเหมือนถูกบางอย่างทิ่มเข้าที่มือ พอก้มไปดู ก็เจอรอยแผลเล็กๆ และรอยน้ำแข็งที่เริ่มก่อตัวรอบที่ด้ามดาบ
 
น้ำแข็ง...ใช่แล้ว! น้ำแข็งไงล่ะ!!
 
“พา โก เม นัส (pago̱ménos)!!!”
เวทย์หิมะกระจายไปทั่วทิศ จนผนังทุกด้านถูกแช่แข็งไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
“เน่ย์ ฮยอร์ นีฮ์ (Néo chióni)!!!” 
 
           ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!         
 
            กำแพงที่ถูกแช่กลายเป็นน้ำแข็งพังทลายลง ทำให้ฝุ่นควันลอยฟุ้งไปทั่ว ผมไอคอกแคกรีบออกมา เพื่อสูดอากาศหายใจ อา.....หอมกลิ่นดอกไม้จัง หืม กลิ่น...ดอก...ไม้...!? 
 
       แปะ แปะ แปะ...       
         
        เสียงปรบมือมาจากทางด้านหน้าผม ที่ซึ่งตอนนี้ได้กลายเป็นสวนอีเดนในฝันอย่างสมบูรณ์ ผมรีบตั้งดาบกะพุ่งเต็มที่ แต่สิ่งที่ผมได้เห็นกลับทำให้มือไม้อ่อนแรงไปหมดด้วยความสับสน เพราะคนที่ผมเห็นดันเป็น.... 
“ยอดเยี่ยมมาก!ไม่ยักรู้ ว่าเจ้าจะทำแบบนั้นได้ด้วยนะ ไลร่า...”
 
ฮิปนอส!?!?
 
        ยังไม่ทันที่ผมจะได้เรียบเรียงข้อมูลในหัว  จู่ๆก็มือของอีกฝ่ายก็มาแตะที่แก้ม และ...ความรู้สึกนุ่มๆที่ริมฝีปาก
 
 
[END CH.6]
 
 
                        Heloooo!!! สวัสดีจ้า ในที่สุดก็ลงมาถึงตอนที่ 6 (เสียที) ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ รักมากมายอ้า   อยากบอกหรืออะไรก็มาลงความเห็นกันได้น้าาาาา จ๊วบๆ