World End Game [เกม...โลกสุดท้าย]

[ CHAPTER 5 : The Quest ]

“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!”

      เจ้าหัวหน้า(?)วาดดาบลงมาเหนือหัว ผมใช้สันดาปปัดมันออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถอยออกมาเพื่อดูเชิง

เจ้าบ้านี่คงแรงเนอะน่าดู ลำพังเราคงไม่ไหวแน่.........สงสัยต้องใช้วิธีนั้นซะแล้ว!

      ร่างใหญ่นั่นวิ่งเข้ามาอีกครั้ง ผมยืนรอเพื่อให้เข้ามาใกล้เพื่อจัดการ ก่อนจะหลับตาลง ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าผมต้องมาทำแบบนี้อีก.......เอาเถอะ เพื่อชีวิต(ในเกม)ล่ะนะ เหอๆ

“หลับตาแบบนั้น อยากตายมากนักรึ!?” ร่างนั้นร้องถามขณะที่กำลังจะเงื้อดาบขึ้น หวังจะฟันที่คอ  ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับหลบดาบไปด้วย ก่อนจะใช้นิ้วชี้และกลางกดเข้าไปที่กลางอกของอีกฝ่าย ทำให้ร่างโตๆนั่นหงุดชะงักเหมือนโดน   สตาฟต์

“เจ้า...เจ้าทำอะไรข้า!?” อีกฝ่ายว่ากลับอย่างหวาดผวา ผมยิ้มเย็น กวาดมือเพื่อเรียกดาบออกมาแล้วจ่อไปที่คอ

“ก็เปล่านี่...แค่ ‘จี้จุด’ เท่านั้น”

“หึ...งั้นก็รีบๆฆ่าข้าซะสิ”

“คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมผมต้องฆ่าคุณด้วยล่ะ” ผมเก็บดาบลง ที่ทำไปเมื่อกี๊คือการ‘ขู่’ให้กลัว เพื่อจะได้คุยกันได้ง่ายขึ้น แล้วผมก็ไปแก้จุดให้ คนๆนั้นล้มลงฮวบอย่างหมดแรง

“ถือว่า ผมชนะคุณแล้ว....ใช่มั้ย” ผมยิ้มถาม

“......ตามข้ามา”

..............................................................

....................................

..........

...

.

      ผมกับเจ้าบ้าหน้างามเดินตามร่างโตมาจนถึงสุดทางเดินด้านใน แล้วก็พบกับประตูทองคำสูงห้าฟุตตั้งตระหง่านอยู่ (พระเจ้า! ทำไมต้องเป็นทองอีกแล้วล่ะเนี่ย ห้ะ!?) ว่าแต่ ห้องอะไรหว่า

“ห้องเจ้าหญิงทองคำ”  เจ้าNPCหน้างามหันมาบอกผม เหมือนรู้ใจ (สยองฟ่ะ)

แอ้ด...ด.....ด......ด

      ประตูทองคำเปิดออกช้าๆ พร้อมกับเสียงเซาน์แทร็คแบบในหนังสยองขวัญ ฉากประตูแง้มก่อนผีโผล่  

“เจ้าหญิง...มีคนที่ต้องการเข้าพบท่านขอรับ”

“....ให้เขาเข้ามา”

.

.

.

      ผมเดินผ่านประตูเข้ามา ภายในห้องประดับด้วยเครื่องตกแต่งต่างๆที่สวยงามเลอค่า(และเป็นทองคำล้วน)ที่บัลลังค์มีร่างของหญิงสาว ร่างบาง.... เอวได้รูป ผิวแทนอย่างสาวสุขภาพดี กับ...หน้ากากทองคำ....เฮ้ๆ ผมรู้ว่านายเสียดายนะ เจ้าหน้างาม แต่ช่วยเก็ยอารมณ์หน่อยได้มั้ย?

“เจ้าคือคนที่สามารถชนะชาร์การ์ได้งั้นรึ” เสียงหวานปานน้ำผึ้ง(โอ้ย....จะละลาย)เอ่ยถาม

“เอ่อ...ใช่ขอรับ” ผมตอบ

“แล้วพวกเจ้ามีนามว่าอะไรรึ”

“ผม เอ้ย! กระหม่อมมีนามว่า คาเซ่ ขอรับ ส่วนคนๆนี้.....เบ๊...ใช่ ! เป็นผู้ติดตามของกระหม่อมเองขอรับ ชื่อฮิปนอส” ผมเปลี่ยนสถานะคนข้างตัวเสร็จสรรพ จนเจ้าตัวถึงกับหันมาน้ำตาคลอเบ้า เหมือนกำลังเรียกหาความยุติธรรมกลับมา   เสียใจด้วย....ท่านไม่ได้สิทธินั้น ฮ่าๆๆๆ(แอบสะใจ)

“พวกเจ้าต้องการอะไร”

“แผนที่สู่สุสานลับขอรับ”

“......งั้นเจ้าก็ต้องตอบคำถามของข้าให้ได้เสียก่อน”  มาแล้ว...อีหรอบนี้อีกแล้ว...

“อ่า ขอรับ”

“ข้ามีหน้าตาอย่างไร”

...

เอาจริงดิ....เอาจริงดี๊!?

      ผมถึงกับอึ้งกิมกี่ นิ่งเป็นหินไปหลายวิ กว่าจะประมวลผลออกมาได้ ผมหันไปหาเจ้าหน้างาม แต่ดันพบกับประโยคแปะไว้ที่หน้าผากว่า ‘ข้าลืมบอกเจ้า’

เปรี้ยง

ตุบ

      โอเค...กลับเข้าเรื่อง หน้าตา.......หน้าตา...จมูกโด่งพอสมควร ดวงตาสีน้ำตาลอ่อน ขนตายาว ปากอวบอิ่มได้รูป....เฮ้ย! นี่มันสเป็คตูนี่หว่า!!

“เจ้าไม่ได้มีเวลาตอบทั้งวันหรอกนะ หากอยากจะมีชีวิตรอดจากวันนี้ไปน่ะ” เจ้าหญิงเร่ง น้ำเสียงเธอเหมือนกำลังใจสลายด้วยเหตุผลอื่นมากกว่า.....

“....กระหม่อมไม่สามารถบอกไม่ได้จริงๆขอรับ...”

“ว่าอะไรนะ”

“.....เพราะกระหม่อมไม่ได้ตัดสินตัวท่านที่ใบหน้า แต่ที่ตัวตนของท่าน”

“....”

“แม้ว่าท่านจะมีใบหน้าที่อัปลักษณ์ แต่หากท่านมีจิตใจดี ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ใด ทุกคนก็จะรักท่านในสักวัน เพราะมันเป็นสิ่งที่ท่านเป็นจริงๆ” ผมพูดพรางเดินไปหาเจ้าหญิงจนห้างกันเพียงแค่คืบ ก่อนจะยื่นไปค่อยๆถอดหน้ากากทองคำนั่นออกมาช้าๆ เผยให้เห็นตากลมโตสีทองสว่างไสว จ้องมองมาที่ผมอย่างหวาดหวั่นระคนตกใจ

“...ข้าไม่เคยถอดมันออกมันออกเลย ตั้งแต่จำความได้...ฮะๆ ข้านี่มันโง่จริงๆที่หวังแต่อยากจะเห็นใบหน้าของตัวเองจนลืมเรื่องนี้ไปเสียได้” น้ำใสๆไหลผ่านดางจากลมโตนั้นทั้งสองข้าง    เจ้าหญิงร่ำไห้อย่างเป็นสุข หัวเราะยินดี เนิ่นนานเธอจึงหยุดแล้วหยิบม้วนกระดาษมาวางบนมือของผม

“เจ้าตอบถูก”

............

      พวกผมเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่เจ้าหญิงจะดึงชายเสื้อผมไว้ ผมหันกลับไปแล้ว.....โอ้ว พระเจ้าช่วย! พอมาเห็นเจ้าหญิงทั้งตัวแบบนี้มันช่าง....คือ มันไม่ได้สวย ไม่ได้ขี้เหร่ แต่.....โคตร น่ารัก!!!

“เจ้าบอกว่า เจ้าชื่อ คาเซ่ใช่ไหม”

“เอ่อ...ใช่ขอรับ”

“ข้าชื่อ รอนด้า และเจ้าก็จงมาเป็นเพื่อนคนแรกของข้าซะ” เจ้าหญิงออกคำสั่ง ผมยิ้มรับอย่างงงๆ พอเจ้าหญิงเห็นดังนั้นก็ยิ้มดีใจ โอย ตาผม...จะบอดมั้ยเนี่ย          

            พอผมหันกลับมาอีกที เจ้าหน้างามก็ดันงอนผมแก้มป่องแล้ววิ่งหนีไปซะเฉยๆ เฮ้ย!เดี่ยว!! นายเป็นคนนำทางไม่ใช่เรอะ เฮ้ รอก๊อนนนน ตามไม่ทันแล้วววววววว!!!!!!!!!!!

[END CH.5]