World End Game [เกม...โลกสุดท้าย]

[ CHAPTER 4 : Secret Quest?! ]
 
“ไล...ร่า......?”
           เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงประหลาดใจปนสับสน ส่วนผมก็เอ๋อรับประทานไปหลายวิ กว่าสติจะกลับมาได้
“ผมไม่ได้ชื่อ ไลร่า ผมชื่อ คาเซ่ ต่างหาก!”
“เป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ไลร่า แล้วจะผ่านเข้ามาในป่านี้ได้ยังไง?!” เขาเถียงกลับ แต่ใบหน้าก็แสดงให้เห็นชัดว่าสับสนสุดๆ
 
เฮ้ๆ ดูยังไงๆชื่อ ไลร่า นั่นก็เป็นชื่อผู้หญิงชัดๆ ผมเป็นผู้ชายนะเฮ้ย!
 จะไปเหมือนได้ยังไงกันเล่า?!?!
 
“ผมไม่ใช่ไลร่าจริงๆ ขอโทษด้วย”  ผมเตรียมหันหลังรีบชิ่ง แต่เจ้าบ้าหน้างามนั่นกลับดึงชายเสื้อผมไว้
“ด...เดี๋ยวสิ! ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลยนะ”
“หา นั่นมันธุระของคุณนี่ ไม่ใช่ของผมซะหน่อย!!”
“ม..มันเป็นหน้าที่ของข้า ข้าต้องทำนี่นา...”
 
....โอเค....ไอ้เจ้าบ้า(NPC)หน้างามนี่ มันมีหน้าที่ที่ น่า-รำ-คาญ เป็นบ้า!
 
“เฮ้อ...ก็ได้ ว่ามาสิ” ผมยอมหันกลับไป เพราะถ้าไม่ยอมล่ะก็ชายเสื้อผมได้ขาดแหงมๆ
“ข้ามีนามว่าอะไร”
. . .
“ว่าไงนะ”
“ข้ามีนามว่าอะไร”
. . .
ชื่อ...ชื่อของแกเนี่ยนะ!? ไอ้เจ้า NPC หน้างามบ้า!! ตรูจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว้อย!
ขนาดในไกด์เกมยังไม่มีหน้าแบบแกเลยนะเว้ยเฮ้ย!!!
 
“นี่...คุณ...ล้อเล่น...ใช่มั้ย...?” ผมมองด้วยสายตาอาฆาต หมอนั่นสะดุ้งโหยงเพราะรู้สึกได้ถึงไอเย็นแผ่ซ่านออกมา
“ข...ข้าต้องถามจริงๆ มันเป็นหน้าที่น่ะ...เอ่อ...คือ...”
“เมอร์คิวชิโอ”
“หา...”
“ก็ชื่อคุณไง”
“ไม่..ไม่ถูก ลองใหม่เถอะ...”
“งั้นก็ เอ่อ เคลาส์? ”
“ไม่ใช่อยู่ดี....ไม่ใกล้เคียงเลยด้วย.....”
.....................
.......
...
“นี่ ผมลองทายชชื่อคุณมาเกือบจะสิบชื่อแล้วนะ ไม่มีใบ้ให้บ้างรึไง?” ผมเกาหัวแบบคนหมดปัญญา
และเพราะผมหมดปัญญาจริงๆนั่นล่ะ ตกลงหมอนี่ชื่อ toranta ใช่มะ?
“เอ่อ...ก็มีอ่ะนะ แฮ่ม...                ‘อีกเสียงหนึ่งขานชื่อ
อีกชีวีจักอยู่ข้าง
อีกสิ่งจากคำสาง
มรณาจักมาเยือน’
“....ผมแปลกลอนห่วยแตกออกจะตาย จะไปรู้ได้ไงเล่า” ผมถอนหายใจเหนื่อยๆ แต่เจ้าบ้านั่นกลับขอให้ผมลองดู
 
เฮ้อ...ให้ตายเหอะ มาแปลกลอนใบ้กับผมที่สอบวิชาภาษาหลักตกมาสามปีซ้อนในการเป็นนักเรียนมัธยมปลายเนี่ยนะ!?
 
“มรณาจักมาเยือน....น่าจะเกี่ยวกับความตายสินะ....เดี๋ยว ความตายนั่นคือคุณสินะ” เขาส่ายหน้าเหมือนเสียดาย
“เกือบจะ แต่ไม่ใช่...ความตายของชาวกรีกองค์นั้น่ะ...ไม่ใช่.....ข้า”
“กรีก? งั้นก็ง่ายหน่อย แปลว่าคุณต้องเป็นแฝดของความตายแน่ๆ เอ...ชื่ออะไรนะ...อ้อ ใช่
ฮิปต์นอส! ใช่มั้ย”
“ถูกต้อง” ฮูเร~ ที่นี้ก็ไปได้ซะที!
 
-ปุ้ง!-
- ผู้เล่นคาเซ่ได้รับภารกิจลับ
 
“หา!? เฮ้ย เดี๋ยวดิ ไหงผมได้ภารกิจลับได้ล่ะ!?!?” ผมโวยวาย แต่อีกฝ่ายแค่ยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“ใครที่ทายชื่อข้าถูกต้อง จะได้รับภารกิจลับไปทำต่อน่ะ....แอ้ก!” ไม่รอให้มันพูดจบผมก็เสยหมัดเข้าที่หน้าหมอนั่นเข้าเต็มๆ
“หลอกกันชัดๆ ไหนบอกว่าแค่ทายชื่อก็พอไง!?”
“เอ่อ...อันที่จริง เจ้าทายชื่อข้าแค่ครั้งแรกก็กลับไปได้แล้วนะ แต่เห็นเจ้าทายต่อ ข้าก็เลยไม่ได้ว่าอะไร”
...สรุป ตรูดันโง่ ทายชื่อมันจนถูกซะงั้นเองเรอะ!?
 
“ผมไม่ว่างมาทำภารกิจในเมืองที่ต้องสาปนี่หรอกนะ!” ผมตะคอกใส่ ก่อนจะเดินหนีไป
“แต่ภารกิจนี้ถ้าทำสำเร็จ เจ้าก็จะรอดไปจากเมืองนี้ได้นะ”
กึก
“จริงดิ?” ผมหันกลับอีกครั้ง คราวนี้ชักจะเริ่มมีกะจิตกะใจทำแล้วแฮะ
“อือ แถมเจ้ายังจะได้ค่าประสบการณ์ กับ แรห์ไอเทมอีกด้วยนะ”
ค่าประสบการณ์ กับ แรห์ไอเทม งั้นเหรอ สุดยอดเลยวุ้ย!
“งั้นผมทำก็ได้ แต่คุณต้องบอกวิธีทำให้ผมทำภารกิจสำเร็จ” ผมเสนอกข้อเจรจา
“สบายมาก เอาล่ะงั้นตามข้ามาเลย!” ว่าแล้วหมอนั่นก็เดินนำหน้าผมไป เพื่อออกจากป่า
           ระหว่างทางหมอนั่นได้แต่ถามนู่นนี่นั่นประมาณว่า โลกจริงเป็นยังไง สวยมั้ย ดีรึเปล่า ทุกคนใช้ชีวิตกันยังไงเอย อะไรเอย จนผมแทบจะระเบิดสมองตัวเอง รู้งี้น่าจะเอาเจ้ายูนิซัส(ที่ตอนนี้กลับไปอยู่กับเมอร์ชี่แล้ว)มาเป็นเพื่อนด้วยก็ดีหรอก
“ข้าว่าจะถามเจ้าตั้งนานแล้วไลร่า ทำไมเจ้าถึงได้พูดภาษาหลักได้ไพเราะเราพพริ้งขนาดนั้นล่ะ ทั้งที่ตอนเจ้าโกรธข้า เจ้าก็ยังใช้คำว่า คุณ เลยนี่นา”
“มันติดจนเป็นนิสัยแล้วต่างหาก แล้วผมก็บอกคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมชื่อคาเซ่ ไม่ใช่ไลร่า!” ผมจิกกลับ ให้ตายเถอะ วันนี้ดวงซวยชะมัดเลย
“แต่ข้าอยากเรียกเจ้าว่า ไลร่า มากกว่านี่นา”
ไปตายซะ!!
……………………………………………………………………
           
           ข้าพานางออกมาจากป่าต้องห้าม ดูจากแสงของดวงอาทิตย์คงจะบ่ายกว่าแล้วสินะ....
“เอาล่ะ ที่นี้ก็บอกวิธีมาให้ผมได้แล้ว” นางกอดอกว่าข้า ข้าพยักหน้ารับแล้วบอกว่า...
“เจ้าต้องแอบเข้าไปในวังส่วนในสุด เพื่อไปหาเจ้าหญิงทองคำแล้วตอบคำถามของนางให้ได้ จากนั้นหากเจ้าตอบถูก เจ้าหญิงก็จะมอบแผนที่สุสานมา เจ้าจะต้องไปที่นั่น สังหารผู้ทักษ์สุสาน เพื่อชิงหัวใจของมัน นำกลับมาให้ข้าที่รออยู้ด้านนอก ก่อนพระอาทิตย์ตกดิน จบ”  พอข้าอธิบายแผนการจบ หน้านางก็อึ้งกิมกี่ไปเลย ฮะๆ ลักษณะกิริยาท่าทางแบบนี้จะไม่ใช่ไลร่าแล้วจะให้เป็นใครได้(แต่ข้าก็งงว่าทำไม ไลร่า คราวนี้ถึงได้มีร่างผู้ชายกัน)
เพราะอย่างนั้น......ทานาโทส ข้าไม่อาจมอบสิ่งนั้นคืนให้เจ้าได้  ไม่มีวัน.....
……………………………………………………………………
      
ท....ทมิฬหินโหดสุดๆ แค่แอบเข้าไปในวัวก็แย่แล้ว นี่ต้องทำนั่น ทำนู่น แล้วก็ไปทำโน้นอีกนี่กะจะไม่ให้รอดเลยใช่มะ....
 
“จำไว้ว่า เจ้ามีเวลาแค่ถึงยามก่อนพระอาทิตย์ตกดินเท่านั้นนะ”
เปรี้ยง
ไม่ต้องพูดซ้ำก็จำได้เฟ้ย!!!
{ 10 นาทีผ่านไป }
           ผมเดินวนไปเวียนมาในตลาดกลางเมืองเกือบจะสิบรอบ ก็ยังไม่รู้ตำแหน่งทางเข้าวังเลยซักนิด(เจ้าบ้าหน้านางงามนั่นบอกว่า ทางเข้าอยู่ในตลาด) 
“เฮ้! ทางเข้าที่ว่านั่นน่ะมันอยู่ที่.......ไหน” ผมกำลังหันไปถามเจ้าตัวที่ตอนนี้......ตอนนี้ กำลังจีบสาวชาวเมืองอยู่
 
เฮ้ย! เอ็งหน้าสวยยิ่งกว่าสาวยังจะจีบติดได้อีกเรอะ!?
 
“อ๋อ ทาเข้าน่ะ มันเป็นทางเข้าลับ หาไม่ได้ง่ายๆหรอก”
ตูม!
“มาช่วยคนอื่นแท้ๆ ยังจะมาทำตัวชิลอีกงั้นเหรอ คุณรีบๆไปหาเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ผมไล่ให้ไอ้เจ้าบ้านั่นไปหาอีกทาง   แล้วผมก็เดินกระฟัดกระเฟียดจนมาถึงสุดตลาด   รู้ตัวอีกทีก็เจอทางตันซะแล้ว
“เอ๋ ตรานี้มันอะไร” ผมเอามือไปบนรอยตราที่สลักอยู่บนกำแพงเห็น แล้วจู่ๆกำแพงก็ทลายลงมาแบบชนิดที่ว่าผมแทบวิ่งกระเถิบหนีเศษหินออกมาไม่ทัน
“โอ้ ดูเหมือนเจ้าจะหาเจอแล้วสินะ”
 
....ใครนะ ที่บอกว่าความบังเอิญไม่มีในโลกน่ะ
…………………………………
………………………
…………….
……..
….
           ผมเดินเข้ามาในอุโมงค์ที่ตอนนี้เรียกว่า เดินมาเป็นชั่วโมงแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นปลายทาง พอหันไปถามว่าใช่ทางนี้แน่นะ กับเจ้าจีพีเอสหน้านางงาม   หมอนั่นก็ยืนยันว่าใช่  แต่เฮ้....นี่มันจะไม่เป็นอุโมงค์ที่ไกลไปหน่อยรึไง?
“เอาน่า จวนจะสุดทางแล้ว....นี่ไง! มาถึงแล้ว!!”
“มาถึงซะที...” ผมถอนหายใจโล่งอก ที่ไม่ต้องคิดว่าจะติดอยู่ในอุโมงค์นั่นต่อไปนานอีกแค่ไหนและต่อมาผมก็ต้องตะลึง เพราะสถานที่แห่งนี้ต่างสร้างขึ้นจากทอง!
“ทอง...ทองคำทั้งนั้นเลย” เอ ถ้าแอบจิ้กไปนิดหน่อย ก็คงไม่....
“อย่าได้แอบขโมยไปนะไลร่า ไม่งั้นเจ้าได้กลายเป็นหินแน่”
 
ม...ไม่จิ้กไปแล้วจ้า...
 
“ว่าแต่ จะเข้าไปได้ยังไงกัน แต่งตัวซะเด่นขนาด.......” ผมเงียบไป เมื่อหันไปเห็นทหารเฝ้ายาม  ที่ท่าทางดูขี้โรคไม่เอาอ่าวอยู่สองคน กำลังเดินมาทางนี้
“ถ้าเรื่องชุดล่ะก็ข้าว่า เรามีความคิดเดียวกันนะ” ผมกับเขามองหน้ากัน ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาทั้งคู่
“หึ หึ หึ”
.
.
.
           หลังจาก ‘จัดการ’ กับชุดได้แล้ว ผมเตรียมเดินเข้าไปในโถงอาคาร
“เอ่อ ไลร่า แล้วเจ้าสองคนนี้ล่ะ” เขาชี้ไปที่ซาก...กองอะไรซักอย่างที่อดีตเคยเป็นสองทหารเฝ้ายาม แต่ฌดนผมซัดจนเละ
“....งั้นก็แช่ไว้ละกัน”
“แช่อะ....ไร.....” เสียงหมอนั่นหายไปเมื่อเห็นว่าผมปล่อยพายุหิมะออกมา แล้วส่งไปที่กองซากศพทหารจนกลายเป็นก้อนน้ำแข็งก้อนใหญ่
“ไปได้แล้ว.....อะไรอีกล่ะ” ผมถามเมื่อเห็นเขายังยืนไม่ขยับเขยื้อน
“.......ข้าแค่รู้สึกโชคดีที่ยังอยู่ฝ่ายเจ้าน่ะ......” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนหวาดผวากับอะไรซักอย่าง
 
หา....นี่ตรูทำอะไรผิดเรอะ?
[มากเลยคับพี่ (นักเขียน)]
 
          ผมเดินเข้ามาในโถงหลักของวัง โดยที่ไอ้เจ้าบ้านั่นคอยเอ่าแต่จีบสาว เฮ้ย! อีกแล้วเรอะ!?
“ตายจริง  พวกท่านเป็นทหารของทัพหลวงหรือเจ้าคะ ช่างเก่งกาจเหลือเกิน”
“ฮะๆ ไม่เท่าไหร่หรอก ใช่มั้ยคาเซ่”
“ทีตอนนี้ ดันมาเรียกชื่อได้นะ ไอ้เจ้าบ้า”
“แหม...พวกท่านนี่ช่างสนิมสนมกันเหลือนเกินนะเจ้าคะ ทำให้พวกข้านึกถึงแม่ทัพฝ่ายเหนือ กับ ฝ่ายใต้เลย”
“จริงด้วย เจ้าหญิงก็เคยเรียกท่านแม่ทัพทั้งสองนั่นไปพบอยู่เหมือนกันนี่นะ ใช่มั้ยโฮล่า เพราะเห็นว่าเก่งที่สุด...”
“เดี๋ยวนะ แปลว่าถ้าใครเก่งสุดก็จะได้เขาพบเจ้าหญิงงั้นเหรอ” ผมรีบหันไปถามทันทีที่ได้ยิน
“ใช่เจ้าค่ะ อ๊ะ...นั่นไงท่านแม่ทัพแห่งทิศต....กรี้ดดด!”
“ระวัง!!!” ผมรีบผลักพวกสาวใช้ให้พ้นจากรัศมีของหอกที่พุ่งตรงเข้ามา ก่อนจะใช้ดาบปลายคู่ปัดหอกนั่นออกไปจากพวกเธอ
“เฮ้! ทำอะไรของคุณน่ะ!?” ผมหันไปตวาดใส่เจ้าคนตัวใหญ่ที่เดินอาดๆเข้ามาหาผม
“เอ่อ...ไลร่า ตามธรรมเนียมของที่นี่น่ะ พวกทหารจะทักทายด้วยการสู้กันยกนึงน่ะ”   ไอ้เจ้าบ้าที่เมื้อกี้หลบทันแอบย่องมาบอกผมจากข้างหลัง
ธรรมเนียมบ้าบออะไรของมันฟร้ะ!!!!!!
 
 
 
 
 
[ END CH. 4]