หมูแฮมผู้หน้ารัก

   "ก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้ไปเล่นไผ่อย่างเดียวใช่ไม" ผมถามหมูแฮมที่ตอนนี้ยืนเกาะประตูห้องลูบลูกบิดไปมา เธอพยักหน้าน้อยๆ
"ฉันไปหาเพื่อนน๊ะ แต่เธอไม่อยู่" เธอพูดเหมือนจะอธิบาย แต่ผมก็ประติประต่อเรื่องเองไม่ได้ เธอหันเข้าไปในห้องและวิ่งออกมา เธอออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำตัวยาวและหมวกปีกยาวสีขาวเรียบๆ เธอวิ่งมาที่ผม
"ช่วยไปส่งฉันที่สวนรถไฟได้ไม"เธอขอ"เรามีรถ"
"เธอไปเองสิ"ผมที่รู้สึกลำบากที่จขะต้องขยับไปใหนมาใหนตามเธอที่ทั้งวิ่งกระโดด โดยไม่สนใจคนที่ตามหลัะงอย่างผมนัก
"ฉันไม่สะดวก"ผมหยักไหล่และชายตามองไปที่ขาของผม เธอท่าทางเหมือนจะเข้าใจ ทันใดนั้นเธอก็กระซากไๆม้ของผมออกผมเอือมือจับราวระเบียงบันไดทันก่อนจะล้มลง เธอโดยนมันไปชั้นล่างเสียงกระทบบันไดตกไปทีละขั้น  ผมรู้สึกตกใจและโมโห
"หากนายคิดที่จะลงไปเอาไม้นั้น ฉันก็ขอบอกเลยว่านายไม่มีวันที่จะเดินเหมือนฉันอีกต่อไปตลอดชีวิต" มันทำให้ผมรู้สึกหมดความอดทนไม่ว่าเธอจะเป็นใครมันไม่มีศิษที่จะสั่งให้ผมทำอะไรทั้งนั้นและมันหยาบคายมากที่เธอทำแบบนี้
  แต่หน้าแปลกผมรู้สึกโล่งใจที่เห็นไม้นั้นอยู่ข้างล่าง
"พวกเธอทำอะไร" ป้า