หมูแฮมผู้หน้ารัก

   เหลือเชื่อที่ผมเดินเข้ามาในร้านน้ำชาจีนที่หมูแฮมกำลังเดินนำเข้าไปเธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่อีกครั้ง ชุดที่เธอเลือกใส่มันเป็นชุดกระโปรงสีแดงลายดอกไม้สีขาวสายเดียว หุ่นของเธอไม่ได้จัดว่าผอมเหมือนวัยรุ่นทั่วไปแต่มันก็ดูแปลกๆที่ผู้หญิงหัวยุ่งๆในชุดสีแดง แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมเปลี่ยนส่วนที่เธอคงคิดว่ามันไม่สำคัญ ถุงเท้าข้องสูงสายเลขาคณิตและร้องเท้าผ้าใบสีขาว
   มือที่มีกำไรเชือกหลากสีข้างหนึ่งเธอถือกระเป๋าหนังใบใหญ่มันใหญ่มากพอที่จะใส่กระดานวาดรูปขนาดใหญ่ได้ เธอเดินเข้าไปที่หน้าประตูก่อนจะมีพนักงานชายที่ดูกระตือลืออล้นมารับ แต่หมูแฮม ลวงอะไรบางอย่างจากกระเป๋าข้างกระโปรงออกมาให้ดู มันเป็นกระดาษในเล็กๆที่ยับ เขาพาเราเข้าไปทางชั้นสองของร้าน

      ร้านแห่งนี้ถูกจัดแต่งด้วยไม้และโคมไฟสีแดงความรู้สึกนี้เหมือนหลุดอยู่แถวๆเยาว์ราชชั้นล่างอาจมีลูกค้าที่ดูเหมือนจะเข้ามาเพื่อรับประทานอาหารเป็นครอบครัวหรือหมู่คณะอต่ชั้นสองมันไม่ใช่
มันคือ คาซิโน ขนาดใหญ่ที่มีเหล่าผู้คนหลากหลายมาเล่นและที่ประหลาดที่สุดคือพวกเขาพูดภาษาจีนหรือภาษาชนเผ่าบางอย่าง  พวกเขาแต่งกายด้วยผ้าไหมชั้นดีผู้หญิงที่ใส่ชุดกี่เพ้าสีแดง
  

   "แมส" หมุแฮมเรียกผม "หากนายไม่ว่าอะไร ช่วยเล่นไผ่ป๊อกโต๊ะตรงมุมโน้นให้ได้สัก สามหมื่น" เธอมองหน้าผมเหมือนคาดหวังคำตอบที่ผมจะบอกเธอว่าได้
"เธอจะบ้าหรอ ฉันพกเงินมาแค่ สองพัน" ผมแย้งเธอไม่ว่าจะพกมาเป็นหมื่นมันก็ไม่ได้เท่าที่เธอคาด "นี้ที่เธอหายตัวไปอย่าบอกนะว่าเธอมาที่นี้" ผมคาดการณ์จากที่ผมสงสัย ทั้งที่เธอหายตัวไปเมื่อคืน
"ไม่ ฉันเล่นไม่เป็น" หมูแฮมบอก
"แล้วมาทำอะไรที่นี้" ผมไม่เข้าใจที่เธอทำสักนิด เธอเดินเข้าไปที่โต๊ะ เหล่าพวกผู้ใหญ่หัวหงอกที่มีเงินอยู่บนโต๊ะเยอะที่สุด เหล่าผู้เล่นต่างทำสีหน้าเคร่งเครียด ชายวัยสามสิบต้นๆส่มนาฬิกายี่ห้อ Omega มันเป็นนาฬิกาที่สวยสดุดตาผมมาก เพราะเมื่อตอนเด็กๆผมจำได้ที่คุณปู่เคยให้ผมใส่เล่น
   เขามีทีท่าจะลุกแต่แล้วก็ถูกผู้เล่นคนข้างๆ เขาเป็นหนุ่มใหญ่หน้าตาดีคนหนึ่งทั้งสูงยาวเขาดีผิวสีแทนนิดๆเขาส่วมเสื้อยืดตัวใหย่สีเทากับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม เขาดูไม่สนใจการแต่งตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมหรือเขาอาจไม่ได้ตั้งใจเหมือนผม
  ซึ่งตอนนี้ผมเองก็ใส่เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อเซิ้ตยี่ห้อarrowตัวโปรด กางเกงสามส่วนสีครีมอ่อน ทันทีที่ผมพยุงตัวเองด้วยไม้ พวกคนโต๊ะนั้นต่างมองมาที่ผมจนหมูแฮมต้องออกหน้ารับ
"พี่ชายหนู เขาสนใจไอ้ที่บนแขนของคุณค่ะ" ผมหันไปมองคนพูดอย่างตะลึงเพราะไม่เพียงแค่เธอจะพูดเป็นภาษาจีนเธอยังแต่งเรื่องเองโดยไม่ได้นัดผมไว้เลย
"เออคือว่า" ผมพายายามหาข้ออ้างอื่นๆแต่ก็ถูกหมูแฮมจับแขนไปที่เก้าอี้ตัวข้างขาวมือข้างๆชายหนุ่มมาดดีคนนั้น
"พี่ของฉันเต็มใจลงทั้งหมดที่ตัวมี" หมูแฮมหันไปเปิดกระเป๋าหนังใบโตทรงสี่เหลียมผืนผ้า หยับกล่องกำมะหยีสีน้ำเงินมีตัวอักษรสีเงิน ตัว ฉ เธอเปิดให้ดูสิ่งที่อยู่ข้างใน มันเป็นเพรชสีแดงมีทับทิมสีชมพูและหยกสีเขียวมันเป็นเหมือนนกยุงสองตัวกำลังร่ายรำเป็นสร้อยคอที่สวยวิจิต และมีอายุ ทั้งโต๊ะต่างตาค้างและหยุดนิ่งเหล่าคนรอบๆที่เห็นแสงสะท้อนก็พากันหันมามองและให้ความสนใจกับการพนันครั้งนี้ พนักงานยกเก้าอี่เล็กมาให้หมูแฮมนั้ง
   เป็นอันว่าทุกคนต่างเทหน้าตักและว่างเข้าของทุกอย่างที่มีค่่าบนโต๊ะเพื่อแลกกับเครื่องประดับที่วิจิตรมันเกินคุ้มที่จะเสียงมันเหมือนมีมนตืสะกดให้หลงใหล

    หมูแฮมส่งสายตายออกคำสั่งให้เจ้ามือที่อยู่ตรงข้าม เขายอมเอาคุณแจรถว่างตรงหน้าและสับไผ่ไปมา เมื่อมองไปรอบๆวงก็เห็น เจ้าของนาฬิกาวางมันตรงหน้าส่วนคนอื่นๆ ก็มีเงินสนหนึ่งกองและคุณแจรถ
"เล่นเป็นไช่ไม" หมูแฮมเอนถามกระซิบ
"ฉันไม่เคยแม้แต่ดูดวง" ผมตอบเธอ "แล้วสร้อยนี้มันมาจากใหน"ผมถาม
"นายนั้งอยู่เฉยๆไปเลยรับรองคราวนี้มันได้แน่นอนคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม" ผมอยากจะวิ่งหนีจากตรงนี้แต่ก็ทำไม่ได้ มันเหมือนว่าทุกคนต่างคาดหวังสิ่งที่จะได้จากเรา
"น่าสนุก" เสียงของหมูแฮมพูดเบาๆก่อนจะยิ้มเหมือนเด็กได้ขนม
ไผ่ถูกแจกครบ แล้วผมถูกสั่งให้เปิดไผ่โดยคนข้างๆ มันมี2และA นั้นหมายถึงอะไร
"นายควรจับเพิ่ม" เกือบรอบโต๊ะ ที่ต่างหง่ายไผ่ขึ้น 7 8 9 แต้ม ต่างทำหน้าพอใจกับไผ่ในมือ
เจ้ามือเองก็กดดันใช่เล่นที่เห็นไผ่ทุกคนดีอย่างพร้อมเพียง
   ผมคล่ำไผ่ไว้แล้วจับไผ่ขึ้นมาหนึ่งใบ เจ้ามือเองส่งสายตาของตรวจไผ่ เขาเสียอะไรหลายๆอย่างแน่นอน
"น่าเสียดายนะค่ะ" อยู่ๆหมูแฮมก็พูดขึ้นทำให้บรรยากาศในโต๊ะต้องตั้งใจฟัง "พอดีว่าวันนี้หนูใส่สีแดงมา" ผมหง่ายไผ่ทั้งหมดในมือ

   A 2 3

     เธอเก็บของทุกอย่างลงในกระเป๋าใบนั้นที่เธอถือมา
"หมายความว่ายังไงที่พูด" ผมถาม

"สีแดงเป็นสีนำโชคของฉัน" เธอตอบ

"เธอโชคดีขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าพลาดขึ้นมาละ" ผมสั่งสอนคนตรงหน้าที่ชอบเสี่ยงกับการพนันกว่ามันไม่ได้แล้วมันจะเหลืออะไรแล้วสร้อยเส้นนั้น มันเป็นของใคร
"พวกเราจะลุกแล้ว" เธอพูดขึ้น ทำให้คนบนโต๊ะต่างแสดงอาการโมโหที่ตัวเองเสียของพนันจึงแสดงท่าทีอยากแก้มืออีกครั้ง แต่มีหรือที่หมุแฮมจะสนใจเธอลุกขุึ้นตามด้วยผม ก่อนจะเดินไปที่บันไดเพื่อเดินจากที่นี้แต่กลับมีพนักงานสุดสีดำท่าทางหน้ากลัว พวกเขาทั้งตัวใหญ่แถมมีเครื่องมือสื่อสารติดตรงเอวด้วย เขามาขว้างทางกันไว้

"ขอโทานะครับนายพ่ออยากคุยด้วย"

   พวกเราถูกนำตัวไปที่ห้องๆหนึ้งของชั้นที่สามมันเป็นห้องที่หน้าอยู่ มีทั้งน้ำพุรูปนางฟ้าที่ถือดอกไม้

"ไม่เจอกันนานนะ" มีคนมาทักทายเขาเป็นชายร่างเล็กและพูดสำเนียงไทยชัดเจนเขาส่วมเสื้อผ้าแพรสีขาวและกางเกงสีเดียวกันรองเท้าผ้าสีขาวเหงื่อที่ไหล่ซึมน้อยๆทำให้เนื้อผ้าชิดกับผิวเขาดูเป็นคนใจดีและขี้เล่น
"ค่ะว่าไง" หมูแฮมตอบสบายๆเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาที่เขากำลังนั้งลงเก้าอี้สีดำอันโต ผมที่ยื่นหน้าดง่อยู่ที่กลางน้ำพุต้องคอยสังเกตุการณ์ห่างๆ
"นั้นใครกัน แฟนหรอ หาได้ดีนะ" เขาพูด
"นั้นสิแต่เสียดายเขาเป็นพี่ชายที่มาจากอีกช่องอวกาศหนึ่ง" เธอตอบ เสียงหัวเหราะตาแก่กึงก้องชอบใจในมุขตลกของเด็กน้อยที่ตนเองแอนดู
"ยินดีที่ได้รู้จัก ผมหลวน คุณอาจทำใจไม่ได้ที่มีน้องสาวเป็นโรคจิตอย่าง อาแฮม" ชายชราร่างเล็กพูดก่อนจะเดินมาไกล้ผม
"ผม แมส อย่างที่บอกผมเริ่มรำบากใจแล้ว" ผมตอบ
"คุณพอจะมีเวลามานั้งทานอาหารกลางวันไมถ้าไม่รีบไปใหน"

"เรื่องนั้นอยู่ที่เธอแล้ว" ผมตอบก่อนจะส่งสายตาไปทางเจ้าปัญหา เธอเดินไปที่ริมหน้าต่างยืนจ้องมองอะไรบางอย่าง
"นั้นสิ วันนี้หลานแฮมสวยมาก ชุดสีแดงเป็นสีมงคลนะ" หลวนบอกส่งยิ้มไปให้เด็กสาว
"ปู่หลวน ช่วยอะไรหนูหน่อยสิ" เธอพูดขึ้น ชรายแก่ที่ยิ้มเดินเข้าไปไกล้ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
"รูปจักไก่สีขาวไม" เธอลวงเอาแผ่นกระดานสีน้ำตาลที่มีเส้นขดเขียว
"นั้นมัน... ทางระบายน้ำ" ผมพูดขึ้นก่อนจะเดิเข้าไปประชิดพิมพ์เขียวนั้น
  

      ผมไมเข้าใจเธอเลยว่าเธอจะทำอะไรและเธอคิดอะไรอยู่ ทันทีที่เธอรู้ว่าทางระบายน้พนั้นเป็นเส้นทางใหม่ที่พึงสร้างขึ้นทับและต่อเติมอันเก่าเมื่อ 98 ปีก่อน และไก้สีขาวที่เธออ้อนปู่หลวนบอกนั้นจนได้กิ๊ฟสีเงินเป็นรูปไก่สีขาวที่เธอสนใจ เธอก็วิ่งออกไปทิ้งผมให้งงกับเหตุการณ์นี้
 
     ในคืนนั้นเองที่ผมกลับมาพร้อมกับรถยนต์ยี่ห้อavant1950 แม้ว่าเท้าข้างหนึ่งจะขยับไม่ได้
 ผมพบกับเบสต้าที่มาพร้อมกับสีหน้าเครียงเครียดอยู่หน้าประตู ผมทักทายเธอก่อนจะเปิดประตู เธอรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนก่อนจะทุบประตู และเสียงต่อมาคือเสียงเอะอะโว้ยวายของ หมูแฮมเธอลูกลากลงจากขั้นบนด้วยแรงที่มากกว่า เบสต้าพายายามอย่างหนังที่จะควบคุมการต่อต้านของหญิงสาว
   แล้วก็ก็หลุดได้ก่อนจะออกไปนอกตัวบ้าน ผมยืนมองเหตุการณ์อย่าง งงๆ 
"อะไรอีกเนี้ย" หมูแฮมถามหัวเสียเล็กน้อย
"คดีนี้เธอต้องช่วยฉัน" เบสต้าตหวาดทำให้หมูแฮมสะดุ้ง
"เกิดอะไรขึ้น" ผมอดถามไม่ได้เพราะเห็นหมูแฮมมีสีหน้าแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด
"นายอย่าพึง" เบสต้าพูด "แฮม ฉันรับประกันว่ามันไม่หน้าเบื่อแน่นอน มันยังลอยนวลอยู่ไอ้โรคจิตนั้น ฉันพายายามแล้ว"
"ฉัยบอกเธอแล้วว่าพวกเธอคิดผิด" หมูแฮมทำท่าทางงอลน้อยๆ กอดอกสบัดหน้าไปทางอื่น "ไม่เห็นมีใครเชื่อฉันสักคน"
"งั้นเธอพร้อมที่จะรับงานนี้ไม ฉันต้องไปตอนนี้เดียวนี้เธอต้องไปพร้อมฉัน" เบสต้าพูดเชิงออกคำสั่ง
"ขอคิดดูก่อน"