หมูแฮมผู้หน้ารัก

   เหลือเชื่อที่ผมเดินเข้ามาในร้านน้ำชาจีนที่หมูแฮมกำลังเดินนำเข้าไปเธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่อีกครั้ง ชุดที่เธอเลือกใส่มันเป็นชุดกระโปรงสีแดงลายดอกไม้สีขาวสายเดียว หุ่นของเธอไม่ได้จัดว่าผอมเหมือนวัยรุ่นทั่วไปแต่มันก็ดูแปลกๆที่ผู้หญิงหัวยุ่งๆในชุดสีแดง แต่เธอก็ยังคงไม่ยอมเปลี่ยนส่วนที่เธอคงคิดว่ามันไม่สำคัญ ถุงเท้าข้องสูงสายเลขาคณิตและร้องเท้าผ้าใบสีขาว   มือที่มีกำไรเชือกหลากสีข้างหนึ่งเธอถือกระเป๋าหนังใบใหญ่มันใหญ่มากพอที่จะใส่กระดานวาดรูปขนาดใหญ่ได้ เธอเดินเข้าไปที่หน้าประตูก่อนจะมีพนักงานชายที่ดูกระตือลืออล้นมารับ แต่หมูแฮม ลวงอะไรบางอย่างจากกระเป๋าข้างกระโปรงออกมาให้ดู มันเป็นกระดาษในเล็กๆที่ยับ เขาพาเราเข้าไปทางชั้นสองของร้าน
      ร้านแห่งนี้ถูกจัดแต่งด้วยไม้และโคมไฟสีแดงความรู้สึกนี้เหมือนหลุดอยู่แถวๆเยาว์ราชชั้นล่างอาจมีลูกค้าที่ดูเหมือนจะเข้ามาเพื่อรับประทานอาหารเป็นครอบครัวหรือหมู่คณะอต่ชั้นสองมันไม่ใช่ มันคือ คาซิโน ขนาดใหญ่ที่มีเหล่าผู้คนหลากหลายมาเล่นและที่ประหลาดที่สุดคือพวกเขาพูดภาษาจีนหรือภาษาชนเผ่าบางอย่าง  พวกเขาแต่งกายด้วยผ้าไหมชั้นดีผู้หญิงที่ใส่ชุดกี่เพ้าสีแดง  
   "แมส" หมุแฮมเรียกผม "หากนายไม่ว่าอะไร ช่วยเล่นไผ่ป๊อกโต๊ะตรงมุมโน้นให้ได้สัก สามหมื่น" เธอมองหน้าผมเหมือนคาดหวังคำตอบที่ผมจะบอกเธอว่าได้"เธอจะบ้าหรอ ฉันพกเงินมาแค่ สองพัน" ผมแย้งเธอไม่ว่าจะพกมาเป็นหมื่นมันก็ไม่ได้เท่าที่เธอคาด "นี้ที่เธอหายตัวไปอย่าบอกนะว่าเธอมาที่นี้" ผมคาดการณ์จากที่ผมสงสัย ทั้งที่เธอหายตัวไปเมื่อคืน"ไม่ ฉันเล่นไม่เป็น" หมูแฮมบอก "แล้วมาทำอะไรที่นี้" ผมไม่เข้าใจที่เธอทำสักนิด เธอเดินเข้าไปที่โต๊ะ เหล่าพวกผู้ใหญ่หัวหงอกที่มีเงินอยู่บนโต๊ะเยอะที่สุด เหล่าผู้เล่นต่างทำสีหน้าเคร่งเครียด ชายวัยสามสิบต้นๆส่มนาฬิกายี่ห้อ Omega มันเป็นนาฬิกาที่สวยสดุดตาผมมาก เพราะเมื่อตอนเด็กๆผมจำได้ที่คุณปู่เคยให้ผมใส่เล่น   เขามีทีท่าจะลุกแต่แล้วก็ถูกผู้เล่นคนข้างๆ เขาเป็นหนุ่มใหญ่หน้าตาดีคนหนึ่งทั้งสูงยาวเขาดีผิวสีแทนนิดๆเขาส่วมเสื้อยืดตัวใหย่สีเทากับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม เขาดูไม่สนใจการแต่งตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมหรือเขาอาจไม่ได้ตั้งใจเหมือนผม   ซึ่งตอนนี้ผมเองก็ใส่เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อเซิ้ตยี่ห้อarrowตัวโปรด กางเกงสามส่วนสีครีมอ่อน ทันทีที่ผมพยุงตัวเองด้วยไม้ พวกคนโต๊ะนั้นต่างมองมาที่ผมจนหมูแฮมต้องออกหน้ารับ"พี่ชายหนู เขาสนใจไอ้ที่บนแขนของคุณค่ะ" ผมหันไปมองคนพูดอย่างตะลึงเพราะไม่เพียงแค่เธอจะพูดเป็นภาษาจีนเธอยังแต่งเรื่องเองโดยไม่ได้นัดผมไว้เลย"เออคือว่า" ผมพายายามหาข้ออ้างอื่นๆแต่ก็ถูกหมูแฮมจับแขนไปที่เก้าอี้ตัวข้างขาวมือข้างๆชายหนุ่มมาดดีคนนั้น "พี่ของฉันเต็มใจลงทั้งหมดที่ตัวมี" หมูแฮมหันไปเปิดกระเป๋าหนังใบโตทรงสี่เหลียมผืนผ้า หยับกล่องกำมะหยีสีน้ำเงินมีตัวอักษรสีเงิน ตัว ฉ เธอเปิดให้ดูสิ่งที่อยู่ข้างใน มันเป็นเพรชสีแดงมีทับทิมสีชมพูและหยกสีเขียวมันเป็นเหมือนนกยุงสองตัวกำลังร่ายรำเป็นสร้อยคอที่สวยวิจิต และมีอายุ ทั้งโต๊ะต่างตาค้างและหยุดนิ่งเหล่าคนรอบๆที่เห็นแสงสะท้อนก็พากันหันมามองและให้ความสนใจกับการพนันครั้งนี้ พนักงานยกเก้าอี่เล็กมาให้หมูแฮมนั้ง   เป็นอันว่าทุกคนต่างเทหน้าตักและว่างเข้าของทุกอย่างที่มีค่่าบนโต๊ะเพื่อแลกกับเครื่องประดับที่วิจิตรมันเกินคุ้มที่จะเสียงมันเหมือนมีมนตืสะกดให้หลงใหล
    หมูแฮมส่งสายตายออกคำสั่งให้เจ้ามือที่อยู่ตรงข้าม เขายอมเอาคุณแจรถว่างตรงหน้าและสับไผ่ไปมา เมื่อมองไปรอบๆวงก็เห็น เจ้าของนาฬิกาวางมันตรงหน้าส่วนคนอื่นๆ ก็มีเงินสนหนึ่งกองและคุณแจรถ "เล่นเป็นไช่ไม" หมูแฮมเอนถามกระซิบ"ฉันไม่เคยแม้แต่ดูดวง" ผมตอบเธอ "แล้วสร้อยนี้มันมาจากใหน"ผมถาม"นายนั้งอยู่เฉยๆไปเลยรับรองคราวนี้มันได้แน่นอนคุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม" ผมอยากจะวิ่งหนีจากตรงนี้แต่ก็ทำไม่ได้ มันเหมือนว่าทุกคนต่างคาดหวังสิ่งที่จะได้จากเรา"น่าสนุก" เสียงของหมูแฮมพูดเบาๆก่อนจะยิ้มเหมือนเด็กได้ขนมไผ่ถูกแจกครบ แล้วผมถูกสั่งให้เปิดไผ่โดยคนข้างๆ มันมี2และA นั้นหมายถึงอะไร "นายควรจับเพิ่ม" เกือบรอบโต๊ะ ที่ต่างหง่ายไผ่ขึ้น 7 8 9 แต้ม ต่างทำหน้าพอใจกับไผ่ในมือ เจ้ามือเองก็กดดันใช่เล่นที่เห็นไผ่ทุกคนดีอย่างพร้อมเพียง   ผมคล่ำไผ่ไว้แล้วจับไผ่ขึ้นมาหนึ่งใบ เจ้ามือเองส่งสายตาของตรวจไผ่ เขาเสียอะไรหลายๆอย่างแน่นอน "น่าเสียดายนะค่ะ" อยู่ๆหมูแฮมก็พูดขึ้นทำให้บรรยากาศในโต๊ะต้องตั้งใจฟัง "พอดีว่าวันนี้หนูใส่สีแดงมา" ผมหง่ายไผ่ทั้งหมดในมือ
   A 2 3
 
     เธอเก็บของทุกอย่างลงในกระเป๋าใบนั้นที่เธอถือมา"หมายความว่ายังไงที่พูด" ผมถาม
"สีแดงเป็นสีนำโชคของฉัน" เธอตอบ
"เธอโชคดีขนาดนั้นเลยหรอ ถ้าพลาดขึ้นมาละ" ผมสั่งสอนคนตรงหน้าที่ชอบเสี่ยงกับการพนันกว่ามันไม่ได้แล้วมันจะเหลืออะไรแล้วสร้อยเส้นนั้น มันเป็นของใคร"พวกเราจะลุกแล้ว" เธอพูดขึ้น ทำให้คนบนโต๊ะต่างแสดงอาการโมโหที่ตัวเองเสียของพนันจึงแสดงท่าทีอยากแก้มืออีกครั้ง แต่มีหรือที่หมุแฮมจะสนใจเธอลุกขุึ้นตามด้วยผม ก่อนจะเดินไปที่บันไดเพื่อเดินจากที่นี้แต่กลับมีพนักงานสุดสีดำท่าทางหน้ากลัว พวกเขาทั้งตัวใหญ่แถมมีเครื่องมือสื่อสารติดตรงเอวด้วย เขามาขว้างทางกันไว้
"ขอโทานะครับนายพ่ออยากคุยด้วย"
   พวกเราถูกนำตัวไปที่ห้องๆหนึ้งของชั้นที่สามมันเป็นห้องที่หน้าอยู่ มีทั้งน้ำพุรูปนางฟ้าที่ถือดอกไม้
"ไม่เจอกันนานนะ" มีคนมาทักทายเขาเป็นชายร่างเล็กและพูดสำเนียงไทยชัดเจนเขาส่วมเสื้อผ้าแพรสีขาวและกางเกงสีเดียวกันรองเท้าผ้าสีขาวเหงื่อที่ไหล่ซึมน้อยๆทำให้เนื้อผ้าชิดกับผิวเขาดูเป็นคนใจดีและขี้เล่น"ค่ะว่าไง" หมูแฮมตอบสบายๆเดินไปที่โต๊ะทำงานของเขาที่เขากำลังนั้งลงเก้าอี้สีดำอันโต ผมที่ยื่นหน้าดง่อยู่ที่กลางน้ำพุต้องคอยสังเกตุการณ์ห่างๆ"นั้นใครกัน แฟนหรอ หาได้ดีนะ" เขาพูด"นั้นสิแต่เสียดายเขาเป็นพี่ชายที่มาจากอีกช่องอวกาศหนึ่ง" เธอตอบ เสียงหัวเหราะตาแก่กึงก้องชอบใจในมุขตลกของเด็กน้อยที่ตนเองแอนดู"ยินดีที่ได้รู้จัก ผมหลวน คุณอาจทำใจไม่ได้ที่มีน้องสาวเป็นโรคจิตอย่าง อาแฮม" ชายชราร่างเล็กพูดก่อนจะเดินมาไกล้ผม"ผม แมส อย่างที่บอกผมเริ่มรำบากใจแล้ว" ผมตอบ"คุณพอจะมีเวลามานั้งทานอาหารกลางวันไมถ้าไม่รีบไปใหน"
"เรื่องนั้นอยู่ที่เธอแล้ว" ผมตอบก่อนจะส่งสายตาไปทางเจ้าปัญหา เธอเดินไปที่ริมหน้าต่างยืนจ้องมองอะไรบางอย่าง"นั้นสิ วันนี้หลานแฮมสวยมาก ชุดสีแดงเป็นสีมงคลนะ" หลวนบอกส่งยิ้มไปให้เด็กสาว"ปู่หลวน ช่วยอะไรหนูหน่อยสิ" เธอพูดขึ้น ชรายแก่ที่ยิ้มเดินเข้าไปไกล้ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ"รูปจักไก่สีขาวไม" เธอลวงเอาแผ่นกระดานสีน้ำตาลที่มีเส้นขดเขียว"นั้นมัน... ทางระบายน้ำ" ผมพูดขึ้นก่อนจะเดิเข้าไปประชิดพิมพ์เขียวนั้น  
      ผมไมเข้าใจเธอเลยว่าเธอจะทำอะไรและเธอคิดอะไรอยู่ ทันทีที่เธอรู้ว่าทางระบายน้พนั้นเป็นเส้นทางใหม่ที่พึงสร้างขึ้นทับและต่อเติมอันเก่าเมื่อ 98 ปีก่อน และไก้สีขาวที่เธออ้อนปู่หลวนบอกนั้นจนได้กิ๊ฟสีเงินเป็นรูปไก่สีขาวที่เธอสนใจ เธอก็วิ่งออกไปทิ้งผมให้งงกับเหตุการณ์นี้       ในคืนนั้นเองที่ผมกลับมาพร้อมกับรถยนต์ยี่ห้อavant1950 แม้ว่าเท้าข้างหนึ่งจะขยับไม่ได้ ผมพบกับเบสต้าที่มาพร้อมกับสีหน้าเครียงเครียดอยู่หน้าประตู ผมทักทายเธอก่อนจะเปิดประตู เธอรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนก่อนจะทุบประตู และเสียงต่อมาคือเสียงเอะอะโว้ยวายของ หมูแฮมเธอลูกลากลงจากขั้นบนด้วยแรงที่มากกว่า เบสต้าพายายามอย่างหนังที่จะควบคุมการต่อต้านของหญิงสาว   แล้วก็ก็หลุดได้ก่อนจะออกไปนอกตัวบ้าน ผมยืนมองเหตุการณ์อย่าง งงๆ  "อะไรอีกเนี้ย" หมูแฮมถามหัวเสียเล็กน้อย"คดีนี้เธอต้องช่วยฉัน" เบสต้าตหวาดทำให้หมูแฮมสะดุ้ง"เกิดอะไรขึ้น" ผมอดถามไม่ได้เพราะเห็นหมูแฮมมีสีหน้าแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด"นายอย่าพึง" เบสต้าพูด "แฮม ฉันรับประกันว่ามันไม่หน้าเบื่อแน่นอน มันยังลอยนวลอยู่ไอ้โรคจิตนั้น ฉันพายายามแล้ว""ฉัยบอกเธอแล้วว่าพวกเธอคิดผิด" หมูแฮมทำท่าทางงอลน้อยๆ กอดอกสบัดหน้าไปทางอื่น "ไม่เห็นมีใครเชื่อฉันสักคน""งั้นเธอพร้อมที่จะรับงานนี้ไม ฉันต้องไปตอนนี้เดียวนี้เธอต้องไปพร้อมฉัน" เบสต้าพูดเชิงออกคำสั่ง"ขอคิดดูก่อน"