Song of Love to you เพลงรักนี้ขอมอบให้เธอ

     วันต่อมาาาาา
เวลามันผ่านไปเร็วจริงๆ แป๊ปเดียวก็ผ่านไปอีกวันแล้ว วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาๆเหมือนทุกๆวัน เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ้อ! น่าเบื่อจังเลย วันนี้ก็ต้องไปโรงเรียน...เอ๊ะ! กี่โมงแล้วหว่า?? ฉันหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะเบิกตากว้าง อ้าปากข้าง กับตัวเลขที่น่าตกใจ
"ป..ป..แปดโมงห้าสิบบบบบบบบบ!!!!!????? =[]=" สายแย้ววววววว ฉันกรี๊ดลั่นบ้านจนทุกคนต้องขึ้นมาดู คนที่เดินผ่านหน้าบ้านก็ตกใจนึกว่าโดนผีหลอกยังไงอย่างงั้น
ฉันรีบอาบน้ำแปรงฟันแต่งตัวและคาบขนมปังไปวิ่งไปโรงเรียนอย่างเร่งด่วน เผลอๆฉันวิ่งเร็วกว่ารถเสียอีก (เพราะรถมันติด) กว่าจะถึงโรงเรียนก็ปาไปเก้าโมง แงงงงงงงงง~ โดนครูดุแน่เลย TToTT
ฉันเดินแอบๆเข้าห้องเรียนแบบไม่ให้ครูเห็น ในห้องมีประตูอยู่บานเดียวเพราะฉะนั้นฉันเลยเดินเข้าทางประตู.... เฮ้ย!!!! มันแอบตรงไหนว่ะ!? แต่สุดท้ายก็โดนครูดุ แงๆ TToTT
     ตอนเย็น....
เวลาผ่านไปเร็วจริงๆอ่ะ -_- แต่พรุ่งนี้ก็วันเสาร์แบ้วววว เย้! ฉันได้ยินมาว่าอาทิตย์หน้าจะมีการแสดงดนตรีวันคริสต์มาสล่ะ เย้! ดีจัง
 ซ่า ซ่า
เฮ้ย! นี่หน้าหนาวนะโว้ย! ทำไมฝนตกเยอะจังอ่ะ!! ฉันรีบวิ่งเข้าที่ร่ม ตัวไม่เปียกเท่าไหร่วันนี้ขอขึ้นรถมาโคโตะไปด้วยดีกว่า 
 บรื้นนนนนนนน
นั่นไง เสียงสต้าดเครื่องยนต์ดังแว่วมาแต่ไกล รถที่ซิ่งออกมาจากลานจอดรถก็เป็นรถของมาโคโตะด้วยอ่ะ รถคันนั้นขับมาทางฉัน แต่รถกลับหยุดก่อนจะมาถึงฉัน ประตูรถเปิดออกแล้วก็มีผู้หญิงคนนึงเดินขึ้นไป พอดูดีๆแล้ว... นานะนี่! ฉันมั่นใจนะว่ารถคันนี้เป็นของมาโคโตะ แล้วเขาก็ขับออกไปพร้อมกับโครนดำๆที่กระเด็นไปทั่วตัวของฉัน
"โหดร้าย...." ฉันพูดออกมาเบาๆ น้ำตาแห่งความโศกเศร้าและเจ็บใจของฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
"ก็ได้ กลับเองก็ได้...." ฉันพูดเบาๆ จากนั้นก็รีบวิ่งกลับบ้านโดยไม่สนใจว่าตัวจะเปียกแค่ไหน ไม่สนใจว่าโครนดำๆจะกระเด็นเลอะขนาดไหน พอมาถึงบ้านฉันก็รู้ว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่ คงไปทำงานยังไม่กลับล่ะมั้ง ฉันค่อยๆเดินขึ้นบ้านด้วยสภาพที่เปียกโชก และหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยน ฉันใส่ชุดสบายๆอยู่บ้าน เพราะคิดว่าฝนตกขนาดนี้คงจะไม่ได้ออกไปแล้วล่ะ ฉันใส่เสื้อตัวบางๆธรรมดาๆ เกงเกงขาสั้นๆ
 ก๊อกๆ
เสียงใครมาเคาะประตูหน้าบ้าน ฉันเดินลงไปดู พอเปิดประตูออก ก็ได้เห็นคนๆนึงที่ไม่อย่างเจอที่สุดจนฉันต้องรีบปิดประตูทันที
พึบ!
เขาเอาเท้าขัดประตูไว้ และผลักประตูออก ฉันตกใจมากและกำลังจะเปิดปากส่งเสียงร้อง เขาเอามือข้างนึงของเขาปิดปากฉันไว้และใช้อีกมือปิดประตูพร้อมล๊อกประตูดังกึก ออกไปนะ! มาโคโตะ!
"นายเข้ามาทำไม!? ออกไปเลยนะ นี่บ้านของฉัน!!" ฉันพูดทันทีที่เขาเอามือออก
"ฉันขอโทษ..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"โอ้ย! คำเดิมๆซากๆ!" ฉันผลักตัวเขาออกและกำลังจะวิ่งหนี ฉันวิ่งได้ไม่ถึงคืบ เขาก็กระชากมือของฉันและจับให้ฉันนอนบนโซฟาแล้วเขาก็ค่อมตัวฉันไว้ กรรม ตูจะตายไหมเนี่ยแต่ตอนนี้ตูอยากตายยยยยย TToTT
"จ..จะทำอะไร!?" ฉันถามอย่างกระวนกระวาย
"ข..ขอโทษ"
"ไม่! นี่นายคิดคำพูดที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ ทำอะไรผิดก็ขอโทษๆ มันช่วยอะไรได้!? ปล่อยฉันนะ!!" ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ดิ้นไม่หลุด เขาเอามือทั้ง 2ข้างของเขาจับแขนฉันไว้
"มาริ..." เขาพูดพร้อมกัดฟันแน้น ฉันหยุดดิ้นเพราะเริ่มหมดแรงและเริ่มมาสนใจเขา แล้วเขาก็ค่อยๆก้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ
"จ...จะทำอะไร!?" แล้วเขาก็ค่อยโน้มตัวลงมาหาฉัน ริมฝีปากของเขาจะประกบกับริมฝีปากของฉันอยู่แล้ว หัวใจของฉันเต้น ตึก ตัก ตึก ตัก ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ในขณะนี้เขาก็กำลังจะประกบจูบฉันอยู่แล้ว เขาค่อยๆเอนมาหา ค่อยๆ ฉันรับตั้งสติ จริงสิ! เขามีจุดอ่อนนั้นอยู่!!!
ปาป!!!!!
เต็มๆอ่ะ -_- ฉันใช้ขาของฉันเตะไปที่น้องชายของเขาอย่างแรง จังๆเลยแหะ แล้วเขาก็กระเด็นลงไปนอนกลิ้งๆที่พื้น
"เจ็บบบบบบบบบบบบบบบบบบ o[]o"
"หึ หึ สมน้ำหน้าไอโรคจิต" ฉันหัวเราะเยาะอย่างสะใจ 55555 บังอาจมาทำเยี่ยงนี้กับข้า มันต้องโดน!
"ขอโทษษษษษษษษษษษษษษษ" ฉันไม่สนใจฟังเขาแต่หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปเขา ซะใจว่ะ 555555
"เอ...เอาไปลงไลน์ดีกว่า แล้วก็เฟสบุ๊ก ไอจี ฯลฯ" สะใจโว้ยยยยยยยยยยยย
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย o[]o"
 สะใจ!!! 555555555555555
 
 
 
ขอโทษด้วยนะคะ
คือ....จริงๆแล้วตอนแรกมันไม่ใช่แบบนี้น้าาาาาาาาาาา
แต่คิดว่าแบบนี้มัน 'ฮา' กว่าอ่ะ ก็เลยเปลี่ยน
คนที่อ่านไปแล้วก็ขอโทษด้วยจริงๆนะคะ
ยังไงก็ช่วย Comment ด้วยนะคะ