Song of Love to you เพลงรักนี้ขอมอบให้เธอ

6.3

เขียนโดย Nam_Runtori

วันที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 16.43 น.

17 ตอน

6 วิจารณ์

19.08K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2558 18.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

10) คืนดี

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

วันต่อมา....
ตั้งแต่เมื่อคืน...ฉันรู้สึกไม่ดี ไอมาโคโตะบ้า คนบ้าๆแบบนี้ ไม่อยากจะเจอเลย วันนี้ฉันเดินซึมๆไปโรงเรียนคนเดียว วันนี้ฝนตกด้วย ตกหนักด้วยแหละ
มาถึงโรงเรียนแล้ว ฉันเดินหาฮิโรโตะคนเดียวเลย...
"มาริ!" เสียงใครบางคนเรียกฉัน
ฉันค่อยๆหันไปมอง... มาโคโตะ... เขาเดินมาหาฉันด้วยกริยาท่าทางปกติ ธรรมดาๆทั้วไปเหมือนทุกๆวัน เขาคงไม่รู้สึกอะไรเลยสินะ คงจะไม่รู้ด้วยว่า...ฉันเห็นอะไร
"...." ฉันไม่ตอบ...และเดินเข้าห้องเรียนอย่างไม่สนใจเขาเลย
เป็นอย่างนี้หลายครั้ง แต่เขาก็พยายามจะมาคุยกับฉันให้ได้ บ้าที่สุด... ตอนนี้ฉันอยู่กับฮิโรโตะ เรากำลังจะไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน
"ผมไปสั่งอาหารก่อน รอก่อนนะครับ"
"คร้าาาา -//-"
แล้วเขาก็เดินไปที่โรงอาหาร..
"มาริ..." เสียงใครบางคนเรียกฉัน...
มาโคโตะ...
"นี่ ฉันรู้ว่าฉันทำผิด ฉันขอโทษ...จริงๆนะ ฉันผิดไปแล้ว ตอนนั้นฉันโดนเพื่อนท้าจริงๆ ขอโทษนะ" เขาพูดต่อ
"ยังไงมันก็ช่วยอะไรไม่ได้!" ฉันตะคอกออกไป
"...." เขาพูดไม่ออก
"ไม่ใช่แค่นี้แล้ว! เมื่อวานฉันเห็นนะ...ว่านายทำอะไร! แย่ที่สุดเลย!!!"
"ม...เมื่อวาน... เธอเห็น...???"
"ก็ใช่น่ะสิ! ไม่ต้องแก้ตัวด้วย! ไอบ้า!"
"มาริ...."
"พอแล้ว!!"
น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ อีกแล้ว... ฉันรีบวิ่งหนีไป มาโคโตะก็เหมือนจะวิ่งตามมาด้วย...ที่แรกที่ฉันวิ่งไปคือสวนหลังโรงเรียน ที่นี้ไม่มีคนอยู่เลย... ฉันหยุดวิ่งและหันกลับไปหามาโคโตะ
"นายไม่ต้องตามฉันมา!!"
"มาริ...ฉันขอโทษ.." เขาพูดพร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาหาฉันทีละนิด
"ก็บอกแล้วไง! ขอโทษก็ช่วยอะไรไม่ได้!!" ฉันหันหลังกำลังจะวิ่งหนีออกจากตรงนั้นอีกครั้ง...
พรึ่บ! มาโคโตะจับแขนฉันไว้ และดึงตัวฉันเข้าไปหาตัวเขา... ก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้าง
"....มาโคโตะ....." ฉันพูดอย่างตกใจ
หน้าของฉันพาดอยู่บนไหล่ของเขา เขาเอามือทั้ง 2 ข้าง โอบตัวของฉันไว้แน้น เขา...กอดฉัน???
"ฉัน...ขอโทษ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
จู่ๆหัวใจก็รู้สึกเต้นเร็วขึ้นอย่างหน้าแปลกใจ รู้สึกอบอุ่น...อบอุ่นจริงๆ ไม่รู้สึกเสียใจอีกต่อไปแล้ว...แค่นี้...เขาก็แสดงออกมาแล้วว่า...เขารักฉันจริงๆ ฉันก็รักนะ...นายน่ะ ฉัน..ให้อภัยนาย...นะ มาโคโตะ
ฉันเอามือทั้ง 2 ข้างมาโอบตัวเขาไว้แน้นและค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับน้ำตา
"อือ..." ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ขอบใจนะ" เขาตอบ "นี่ เลิกร้องให้ได้แล้วน่า ไม่เป็นไรแล้ว"
"อือ!" ฉันพยายามยิ้มและเช็ดน้ำตา
สักวัน...ความรักของเรา จะสมหวังไหมนะ ;)

ตอน 9

สารบัญ

ตอน 11