Song of Love to you เพลงรักนี้ขอมอบให้เธอ

     1 อาทิตย์ผ่านไป

วันนี้เป็นวันจันทร์ ทุกวันที่ผ่านมาฉันไม่พูดกับมาโคโตะเลย ไม่แม้แต่มองหน้า ฉันอยู่กับฮิโรโตะตลอด ช่วงนี้มาโคโตะก็พยายามจะคุยกับฉันมากขึ้น เขาพยายามหลายครั้งแต่ฉันก็ทำเหมือนกับเขาเหมือนไม่มีตัวตน ไอคนแบบนั้น.... ฉันยังโกรธไม่หาย ชาตินี้คงจะไม่มีทางคืนดีได้ หัวใจของฉัน...เหมือนแตกร้าว

ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียน แต่หาฮิโรโตะไม่เจออ่ะ -_-

"นี่!" เสียงมาโคโตะเรียก

"...." ฉันไม่พูดอะไรและพยายามหันหน้าหนี

"ขอโทษ..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ฉันเงียบไปครู่นึงและพูดว่า

"ขอโทษก็ช่วยอะไรไม่ได้... อย่าพยายามเลย เสียแรงปล่าวๆ" ฉันก้มหน้าพูดพร้อมค่อยๆเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อน! มาริ!" เขาตะโกน

ฉันหยุดเดินกึกนึง แล้วก็ค่อยๆหันกลับไป ฉันเห็นเขายืนอยู่ทำท่าเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก่อนที่เขาจะขยับปากนั้น นานะก็เดินเข้ามาจับมือมาโคโตะและพาเขาเดินออกไป

"บ้า..." ฉันพูดเบาๆ

"มาริจัง" เสียงใครบางคนดังก้องอยู่ข้างๆหูของฉัน ฉันรีบหันกลับไป

"ฮิโรโตะคุง!" ฉันพยายามฉีกยิ้ม "ไปไหนมาเนี่ย!? ฉันหาตั้งนาน " ฉันทำหน้ามุ่ย

"ขอโทษนะครับ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะครับ"

"ค่ะ!" ฉันยิ้มเขาก็ยิ้มตอบ เขาจับมือฉันไว้แน้นและเดินกันไปกินข้าวที่โรงอาหาร

ตอนเย็น หลังจากเข้าชมรมเสร็จ ฉันก็เดินมาที่ห้องเรียนกำลังจะเก็บของกลับบ้าน ฉันก็เห็นเพื่อนๆของฉัน 4-5 คน ยืนมุงดูกันอยู่ตรงโต๊ะเรียนของฉัน

"นี่ๆ มาริ มาดูนี่สิ" เพื่อนของฉันคนหนึ่งพูด "จากมาโคโตะด้วยล่ะนะ >//< มารินี่โชคดีจัง"

"เอ๋??? จากมาโคโตะเหรอ???" ฉันพูดอย่างงงๆ

พอไปดูก็เห็นตุ๊กตาหมีสีชมพูตัวเล็กหน้ารักวางอยู่บนโต๊ะ มีกระดาษวางไว้ด้วยมันเขียนว่า....

"ฉันขอโทษจริงๆนะ หวังว่าเธอจะยกโทษให้"

จาก... มาโคโตะ

จากมาโคโตะเหรอ ถึงจะยังไม่ดีเท่าไหร่...แต่ฉันก็เริ่มมีความสุขขึ้นมานิดๆแล้วล่ะ ถึงมันจะยังไม่พอก็เถอะ

และหลังจากนั้นฉันก็เดินกลับบ้าน ตอนเดินก็เล่นตุ๊กตาสีชมพูตัวนั้น และยิ้มไปด้วยนิดๆ หัวใจคนเรานี่ก็แปลกนะ ตะกี้ยังโกรธกันอยู่เลยแต่เพราะแค่ตุ๊กตาตัวเล็กๆตัวเดียวก็ทำให้กลับมามีความสุขได้...

ฉันเดินมาถึงตรงทางม้าลาย แล้วก็เห็นนานะกับมาโคโตะกำลังเดินข้ามทางม้าลายด้วยกัน ฉันเลยตัดสินใจเดินตามไปแบบลับๆ

"นี่ มาโคโตะคุง..." นานะพูด

"อะไรเหรอครับ??" มาโคโตะตอบ

"เป็น...แฟนกันนะ มาโคโตะคุง" นานะพูดพร้อมยิ้มออกมา

"!!" มาโคโตะดูตกใจนิดหน่อย เขาพยักหน้านิดๆ เหมือนกับจะตอบว่า.... ตกลง

ทำไมล่ะ... มาโคโตะ นายไม่เข้าใจฉันจริงๆสินะ ขอโทษด้วย ตลอดมาฉันคงเป็น กขค. ความรักของนาย 2 คน ต่อไปนี้... ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกแล้วล่ะ.. ตลอดกาล

พอคิดอย่างนี้น้ำตาก็ไหลพรากออกมา ฉันทำได้แค่วิ่งหนี... ฉันวิ่งกลับบ้านด้วยน้ำตา

บ้า... บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า ไอบ้า!! มาโคโตะบ้าที่สุด!! แย่ที่สุด!! แย่ที่สุด!!!!!!!!!!!!!!!

ฉันคุมสติไม่อยู่อีกต่อไป

แย่...ที่...สุด...เลย