หัวใจสั่งมา!

...สุดท้ายฉันก็ได้นั่งกับบารอน
เเต่ก็นะไม่พูดด้วยซะอย่างก็คงไม่ทะเลาะกัน(หวังว่างั้น)เฮ้ยยยที่ครูสอนฉันเข้าใจหมดเเล้วมันง่ายมากเเต่อาทิตย์หน้าก็สอบวัดผลเเล้วคงต้องอ่านหนังสือให้เยอะขึ้นเเล้วละ
ตกเย็น
ขณะที่ฉันเก็บของอยู่บารอนก็บอกว่า"เร็ว!ฉันรีบ"ฉันไม่พูดอะไรตอบไม่มีอะไรจะพูดตั้งเเต่เด็กๆรีบเเค่ไหนเขาก็ไม่เคยตะคอกฉันอย่างนี้...ไม่เคย...เค้าเปลี่ยนไปมากตั้งเเต่กลับจากอเมริกาเปลี่ยนเป็นคนละคนฉันคิดถึงบารอนคนเดิมเหลือเกินบารอนที่ชอบดูเเลฉันบารอนที่เป็นห่วงฉันเสมอเเละบารอนที่พูดคำว่า"รักนะ"ให้ฉันได้ยินทุกวันเขาหายไปไหน...บารอนคนนั้นหายไปไหน...ในที่สุดฉันก็เก็บของเสร็จขึ้นรถของบารอนกลับบ้านของ(บารอนอีกเเล้ว.
..)
หน้าบ้านบารอน
"เข้าไปสิไม่ต้องรอฉันจะไปทำธุระ"เขาพูดเเล้วขับรถออกไปฉันเลยเดินเข้าบ้านไป"อ่าวหนูชิเบลล์เเล้วบารอนละจ๋ะ"
คุณเเม่ของบารอนท่านมาถามฉันเลยต้อง...ตอบ"บารอนเค้าส่งหนูเเล้วก็ขับรถออกไปเเล้วคะ"พอฉันตอบเสร็งคุณป้าก็หน้าบูดทันทีมันก็สมควรอยู่หรอก
ฉันรีบเดินเข้าบ้านทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย"ชิเบลล์"เสียงเเม่นั่นเองท่านมาเยี่ยมฉันเเล้วดีใจจัง!!!ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดเเม่ด้วยความรักคิดถึงเเละห่วงใยระมั้งท่านถึงได้กอดฉันตอบ"เบลล์คิดถึงคุณเเม่คะมากด้วย"ฉันพูดด้วยเสียงอ้อน "ตลอดเเหล่ะเรา"คุณเเม่พูดเเม่ของฉันท่านเป็นคนใจดีมากในสายตาฉันสาบานได้เลยว่าท่านไม่เคยตีฉัน
"เเม่จะไปเเล้วอยู่นานไม่ได้ลูกก็รู้"คุณเเม่บอกลา...
"คะ..."ฉันตอบเสียงเศร้า
รถของคุณเเม่ถูกขับออกไปเเล้วเเต่ใจฉันยังอยากอยู่กับเเม่อยู่เลย
2ชม.ต่อมา
ฉันอ่านหยังสือได้2ชม.ก็หยุดอ่านเเละพักสมองโดยการฟังเพลงที่บารอนเคยเปิดให้ฟังมันเพราะมากสำหรับฉัน...