Love in the darkness

   เช้าวันต่อมา..เจ้าหญิงลอร่าถูกเรียกเข้าเฝ้าพระราชาแต่เช้า..ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าพระราชาเรียกเข้าเฝ้าเรื่องอะไรเมื่อเข้าไปในห้องทำงานของพระราชา

'ท่านพ่อ..มีธุระจะคุยกับดิฉันเหรอเพคะ'

'ลอร่า..มาพอดีเลย..พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเจ้า'

'เรื่องอะไรเพคะ'

'พ่ออยากให้เจ้าเป็นตัวแทนไปงานเลี้ยงกระชับมิตรกับอาณาจักรมิวเฟ่..ช่วยไปแทนให้พ่อหน่อยได้มั้ย'

'ได้เพคะ..ท่านพ่อแล้วต้องให้ลูกไปเมื่อไรเพคะ'

'ไปเช้าวันพรุ่งนี้..แล้วพ่อจะให้คนตามไปด้วยคนหนึ่ง..เรื่องมีแค่นี้แหละ..กลับไปได้แล้ว'

เมื่อลอร่าและพระราชาพูดคุยจบ..ลอร่าก็ถอนสายบัวและออกจากห้องทำงานของพระราชา..ระหว่างทางเดินเธอทอดสายตามองออกไปนอกตัวปราสาทอย่างเคร้าสร้อย..'ท่านพ่อจะให้เราไปร่วมงานเลี้ยงเลือกคู่ของอาณาจักรนั้นสินะ..ยังไงมันก็เพื่ออาณาจักร'..ลอร่าที่กำลังกลุ้มคิดก็มีคนเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ

'องค์หญิงตัวน้อยของพวกพี่..เป็นอะไรไป'

คนที่เดินเข้ามาทักลอร่าก็คือองค์ชายทั้งสองที่เป็นพี่ของลอร่า..ลอร่าตกใจเล็กน้อยที่ถูกเรียกจากทางด้านหลัง

'มีอะไรหรือค่ะ..ท่านพี่จีออส..ท่านพี่วาเลส'

'รู้แล้วนะ..ที่ท่านพ่อส่งน้องไปงานเลี้ยงของมิวเฟ่'

'ลอร่า..พี่ขอให้น้องอย่าเข้าใกล้เจ้าชายอัลทิสไว้ให้ดี..พี่ไม่ค่อยชอบหมอนั่นสักเท่าไร'

'เพคะ..ท่านพี่วาเลส..น้องจะระวังตัว.งงั้นน้องขอกลับห้องก่อนนะเพคะ'

ลอร่าเดินกลับไปที่ห้อง..เพื่อจะเปลี่ยนเป็นชุดที่จะขี่ม้า..เมื่อลอร่าเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินไปยังคอกม้าและขึ้นขี่ม้าตัวโปรดของตน..และขี่ไปยังรอบๆทะเลสาบที่อยู่หลังปราสาทเมื่อลอร่าลงจากหลังม้าก็นั่งพัก

'องค์หญิงลอร่า..องค์หญิงลอร่า'

มีเสียงดังก้องในหัวซ้ำไปซ้ำมา..ลอร่ารู้สึกเหมือนเสียงนี้ถูกส่งมาจากทางป่าใกล้ๆนั้น..ลอร่าตัดสินใจเดินเข้าไปในป่าที่อยู่ใกล้นั้น..เธอเดินเข้าไปลึกขึ้นๆเข้าไปเรื่อยๆ..เมื่อเธอหันกลับไปก็ไม่เหมือนทางที่เธอเดินมา

'ไม่จริงน่ะ..ป่าวงกตแห่งความโง่เขลา..งั้นเหรอ..ทำยังไงดีเนี่ย..ไม่มีใครออกจากที่นี้ได้สักคน..ฉันจะต้องตายที่นี้งั้นเหรอไม่เอานะ'

เธอรู้ตัวว่ากำลังหลงในป่าต้องสาปที่จะไม่สามารถหาทางออกไปจากที่นี้..เธอได้แต่ต้องเดินไปเรื่อยๆ..ทุกก้าวเดินของเธอเริ่มมีความกังวลและหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ..ลอร่าเดินไปเรื่อยๆอยู่นั้นก็หยุดก้าวเดิน

'ทำไม..ขามันไม่ขยับ..เอะ..ทำไมรู้สึกมึนหัวจัง'

ลอร่าอยู่ๆก็ล้มลงกองกับพื้น

ตึง..ตึง

'องค์หญิงลอร่า..ไม่ว่าจะเข้มแข็งต่อหน้าใครๆก็ตามแต่..เมื่ออยู่คนเดียวแล้วเกิดความกังวลก็จะเป็นลมไม่เปลี่ยนจากเมื่อก่อน..เฮ้อ..ทำให้ข้าลำบากตลอดเลยนะ..เซียรานแกอยู่ที่นี้ใช่มั้ย'

เสียงชายคนหนึ่ง..ที่รู้จักลอร่าเมื่อนานมาแล้ว..และเขาก็อุ้มลอร่าขึ้นมา..และก็มีชายผมแดงเดินออกมาจากมุมมืด

'ไม่เจอกันนานเลยนะครับ'