Sugar Lemon ♥ คุณชายกะล่อน มัดใจ ยัยจอมเพ้อ

 
ตุบๆๆ ...เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังวิ่งขึ้นบันไดด้วยความรีบและค่อยๆหยุดอยู่ตรงหน้าประตู
 
ก๊อกๆๆ
 
 “ซาระ...หลับอยู่รึป่าวลูก?”
เสียงของหญิงสาวที่ตะโกนเรียกลูกสาวของเธอด้วยความสดใสเพื่อรอคำตอบจากลูกสาวของเธอที่วันๆเอาแต่อยู่ในห้องนอน  หลังจากย้ายมาอยู่บ้านใหม่ได้อาทิตย์หนึ่ง และแน่นอนว่าลูกสาวของเธอ  'ซาระ'  ก็คงยังไม่ชินกับการย้ายบ้านมากนัก  ถึงจะเป็นเรื่องปกติของครอบครัวเธอ  ที่ต้องย้ายตามที่ทำงานของผู้เป็นพ่ออยู่ตลอดก็เถอะ
 
 “ค่าาา…แม่”
 
ซาระลูกสาวคนเดียวของตระกูลอาซายะ  เธอไม่ชอบออกจากห้องนอนไปไหนซักเท่าไหร่ เพราะการที่ต้องย้ายบ้านอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอไม่อยากสุงสิงกับใคร  แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อน  ตอนที่เธอไม่ต้องย้ายบ้านบ่อยๆแบบนี้เธอก็คงดูสดใสมากกว่านี้ ขนาดที่ว่าถ้าอยู่ในกลุ่มเพื่อนๆเธอก็คงดูเด่นกว่าใครๆ ไม่ใช่เพียงเพราะหน้าตาของเธอแต่เป็นเพราะนิสัยที่ดูร่าเริงอยู่ตลอด    ทำให้มีแต่คนที่เข้าใกล้ต่างตกหลุมรักกันทั้งนั้น
 
ซาระเปิดประตูตอบรับผู้เป็นแม่ด้วยท่าทางงัวเงียเพราะดันเผลอหลับไปตอนอ่านการ์ตูนสุดโปรดในยามว่างอย่างมาราธอน
 “แม่มีอะไรรึป่าวคะ?”
ซาระถามแม่ด้วยความแปลกใจ เพราะใบหน้าของผู้เป็นแม่ดูร่าเริงผิดปกติอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นซักเท่าไหร่
 
“แม่เพิ่งไปสืบมา เกี่ยวกับคนข้างบ้านเราหน่ะลูก” 
 
“เอ๊ะ?”  ซาระเอียงคอเพราะสงสัยกว่าเดิม เธอคิดว่าแม่คงไปทำอะไรแปลกๆมาอีกแล้วหรือเปล่า  เพราะก่อนหน้านี้  แม่ก็ไปสืบเรื่องคนข้างบ้านจนสุดท้ายก็เป็นเพื่อนสนิทกัน  แต่สุดท้ายแล้วก็สนิทกันไม่นานก็ต้องย้ายบ้าน  แม่ของเธอเป็นแบบนี้มาตลอด  ชอบไปสนิทกับคนข้างบ้าน  ทั้งๆที่รู้ว่าก็ต้องย้ายบ้านจากกันอยู่ดี
 
“ก็เราย้ายมาที่นี่ได้อาทิตย์นึงแล้ว...แต่เรายังไม่รู้จักเพื่อนบ้านเลยนะลูก อีกอย่างลูกก็ยังหาโรงเรียนใหม่ไม่ได้ ”แม่พูดพลางใช้นิ้วชี้ชนกันเพราะรู้ว่าซาระไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครตั้งแต่ย้ายมา วันๆเอาแต่อ่านการ์ตูน
 
“แม่อยากจะพูดอะไรคะ หนูสับสนนะ” ซาระพูดทั้งอดกลั้นหัวเราะกับท่าทางของผู้เป็นแม่ที่ทำให้เธออดกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่
 
“งั้น..เข้าเรื่องเลยนะ ที่แม่ไปสืบมา ข้างบ้านเราคือตระกูลไอบาริ  คุณไอบาริ  เค้ามีลูกชายหนึ่งคนเห็นว่าหน้าตาดีด้วยนะ  ตอนนี้เรียนอยู่ชั้น ม.6  เป็นรุ่นพี่ลูกปีนึง  ส่วนสามีเค้า  เป็นเจ้าของธุรกิจอะไรซักอย่างที่ต่างประเทศ  ตอนนี้ก็เลยอยู่บ้านกันสองคนแม่ลูก แล้ววันนี้ก็เป็นวันเกิดของคุณนายไอบาริ แม่ก็เลย...”
 
“ก็เลยทำขนมไปฝากเค้าใช่มั้ยคะ”
เสียงลูกสาวพูดขัดขึ้นมาแบบรู้ทันผู้เป็นแม่  เพราะแม่ของซาระ  อยากถือโอกาสนี้ที่จะได้รู้จักกับคนข้างบ้าน
 
“ลูกรู้ทันตลอดเลยนะ”
 
ซาระหลุดหัวเราะออกมา กับนิสัยของผู้เป็นแม่ที่ชอบทำความรู้จักกับคนอื่นมาตลอด  ทั้งๆที่รู้ว่าก็คงสนิทได้ไม่นานเท่าไหร่
“แม่ว่าครั้งนี้เราน่าจะอยู่ที่นี่ถาวรนะลูก  เพราะพ่อเค้าก็ได้งานที่มั่นคงแล้ว”
 
ซาระยังคงทำหน้ากังวลใจแต่เพื่อที่จะทำให้แม่ไม่คิดมากจึงยิ้มตอบอยู่ตลอดเพราะพ่อก็ไม่ได้อยู่บ้านบ่อยๆดังนั้น เธอจึงไม่อยากทำให้แม่ลำบากใจ
“งั้นลูกช่วยเอาคุกกี้นี้ไปให้บ้านคุณไอบาริทีนะจ๊ะ  พอดีวันนี้แม่มีนัดกับเพื่อนหน่ะ ไปละนะจ๊ะ”
ผู้เป็นแม่พูดจบก็เดินออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วด้วยน่าตาที่สดใส  ทิ้งให้ซาระทำหน้าสงสัยอยู่ที่ประตู
“เพื่อนหรอคะ?...แม่นี่สนิทกับใครง่ายจัง  ดีจังเลยน๊า”
 
 
ซาระยิ้มและมองตามผู้เป็นแม่ที่เดินออกไป พูดจบ  ซาระจึงเดินถือถุงคุกกี้ถุงใหญ่ที่ผูกริบบิ้นสีชมพู  ตรงไปยังบ้านของคุณไอบาริที่ดูกว้างขวางและใหญ่โตกว่าบ้านหลังอื่นๆในละแวกนั้นตามที่แม่บอกอย่างกล้าๆกลัวๆ  เพราะปกติแม่เป็นคนไปหาเองตลอด แต่วันนี้ดันติดธุระ ซะอย่างนั้น ทำให้ซาระต้องแบกความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับคนอื่นแทน
 
 
ก๊อกๆๆ
 
“ค่า...ใครคะ”  เสียงตอบรับจากคนในบ้านที่ดังขึ้นพร้อมเปิดประตูด้วยความสงสัย เพราะปกติไม่ค่อยมีใครมาที่บ้านซักเท่าไหร่ นานๆจะมีคนมาหาซักครั้งเพราะลูกชายตัวแสบของเธอไม่ชอบอยู่บ้าน จึงทำให้เธอต้องไปนอนที่บริษัทอยู่บ่อยๆ
 
“สวัสดีค่ะ คือ...หนู...เอ่อ...ชื่อซาระค่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่บ้านข้างๆอาทิตย์ก่อน  คุณแม่ไม่อยู่  เลยให้หนูเอาคุกกี้มาฝากเนื่องในวันเกิดของคุณน้าค่ะ”
 
ซาระพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย เพราะปกติเธอไม่ชอบสุงสิงหรือพูดคุยกับใครนอกจากแม่หรือเพื่อนที่โรงเรียนเก่าที่เธอเพิ่งย้ายจากมาได้ไม่นาน ส่วนพ่อก็ไปทำงานนานๆจะกลับมาที และด้วยหน้าตาที่ดูสวยสดใสของคุณไอบาริทำให้ซาระทำตัวไม่ถูก
 
“เอ๋  ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ  เข้ามาข้างในก่อนสิจ๊ะ”
 
คุณไอบาริชวนซาระเข้าไปข้างในด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ใบหน้าของคุณไอบาริยิ่งสวยเข้าไปอีกเมื่อเปื้อนรอยยิ้ม  ว่าแล้วซาระก็เดินตามคุณไอบาริเข้ามาจนได้  ซาระยิ้มตอบแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อ  จนมาถึงห้องรับแขก  คุณไอบาริจึงให้ซาระนั่งลงที่โซฟาและพูดขึ้นมาว่า
 
“จริงๆวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของน้าหรอกจ่ะ  เป็นวันเกิดของลูกชายน้าเอง  น้าเลยอยากให้ซาระจังเป็นคนให้คุ๊กกี้นี้เองหน่ะจ่ะ  อีกอย่าง...เผื่อลูกชายน้าจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เพราะอยู่แต่บ้านมาเกือบเดือนแล้ว”
 
ซาระสงสัยว่าทำไมลูกชายของคุณไอบาริถึงอยู่บ้านมาตั้งเกือบเดือนทั้งๆที่กำลังเรียนอยู่ชั้น ม.6 ซาระอดถามไม่ได้  จึงถามขึ้นมา
“แล้ว...ลูกชายคุณน้าเป็นอะไรหรอคะ?”
 
คุณไอบาริยังไม่ทันตอบก็มีเสียงเรียกของใครบางคนดังมาจากชั้น 2 ของบ้าน  เสียงนั้นดังก้องลงมายังชั้นล่างทำให้ซาระต้องเงยหน้าตามเสียงไป
 
“แม่ครับ  ผมรู้สึกปวดขา  ยังไงช่วยยกข้าวขึ้นมาทีนะครับ”
 
ซาระสะดุ้งกับเสียงนั้นเล็กน้อยเพราะเธอไม่คุ้นกับผู้ชายเท่าไหร่และเสียงนั้นดูแหบแห้งเหมือนคนที่ไม่ค่อยได้ใช้เสียง  แต่ก็ทำให้ใจเต้นเพราะยังคงมีความอ้อนอยู่ในเสียงนั้นอยู่  คงเป็นเพราะนิสัยของเจ้าของเสียงที่ดูเป็นคนขี้อ้อนไม่ใช่น้อย
 
“ซาระจังจ๊ะ...ถ้าไม่เป็นการรบกวน...ซาระจังช่วยยกข้าวไปให้ฮิโตกิ  ลูกชายน้าทีนะจ๊ะ”
 
ซาระตอบกลับอย่างรวดเร็วเพราะความขี้เกรงใจบวกกับหน้าตาที่ยังดูสวยสะดุดตาของคุณน้าไอบาริจึงทำให้ซาระตอบปฏิเสธไม่ลง
 
“มะ ไม่ค่ะ ไม่รบกวนเลย ยังไงหนูก็คงต้องรู้จักเค้าอยู่ดี...ก็ดีเหมือนกันค่ะ  หนูจะได้มีเพื่อน”
ซาระยิ้มตอบอย่างสดใสพลางคิดในใจถึงสีหน้าที่แฝงไปด้วยความเศร้าของคุณน้า  ‘คุณน้าคงจะเหนื่อยน่าดู ให้เราช่วยดีกว่า’  ซาระเดินไปหยิบถาดข้าวในห้องครัวตามที่คุณน้าไอบาริบอกซึ่งมีคุกกี้วางอยู่ข้างๆจานข้าวขึ้นมาบนห้องของเจ้าของเสียงนั้น
 
“รบกวนหน่อยนะจ๊ะ” คุณไอบาริขอบคุณด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเคย
“ไม่หรอกค่ะ  ไม่ได้รบกวนอะไรเลยค่ะ”
ซาระก็ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอีกเช่นเคยพลางคิดในใจ  ‘เพราะยังไงก็ต้องสนิทกันก็ต้องรู้จักคนๆนั้นไว้สินะ’ ซาระหยุดอยู่ตรงหน้าประตูเพื่อรวบรวมความกล้าที่จะเคาะประตูอยู่ครู่หนึ่ง ‘เอาล่ะ’
 
 
ก๊อกๆๆ
 
 “เอาข้าวมาให้ค่ะ”
คนที่อยู่ในห้องไม่ทันได้ฟังเสียงนั้น  เขาค่อยๆพยุงตัวด้วยไม้ค้ำและลุกขึ้นเพื่อเปิดประตู แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเพราะคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่แม่แต่เป็นเด็กสาวข้างบ้านที่เคยเห็นมาก่อน
 
“ เธอ!?”
 
ฮิโตกิตกใจและงงว่าคนที่อยู่ตรงหน้ามาทำอะไรที่ห้องของเขาในเวลาแบบนี้
 
“ชั้นชื่อ อาซายะ  ซาระค่ะ อยู่บ้านข้างๆค่ะ คุณแม่ของคุณให้เอาข้าวมาส่งแทน”
 
ฮิโตกิแปลกใจว่าทำไมแม่ให้เธอเอาข้าวมาให้แทน แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรยังคงทำหน้านิ่งเหมือนเคย แต่กลับกันใบหน้านิ่งนั้นกลับทำให้ซาระตื่นเต้นขึ้นมา เพราะทั้งตาสีน้ำตาลอ่อน ขนตาที่ยาว จมูกโด่งเป็นสัน และปากที่ได้รูป ทำให้ซาระใจเต้นแรงจนพูดอะไรแทบไม่ออก
 
“คะ คือ...วันนี้เป็นวันเกิดของคุณ...นะ นี่ค่ะ คุ๊กกี้”
 
ซาระวางถาดข้าวแล้วรีบยื่นถุงคุกกี้ให้ฮิโตกิอย่างรวดเร็วและขณะที่กำลังจะวิ่งกลับบ้านด้วยความเขินอายกับใบหน้านั้น  ก็มีมืออุ่นๆคว้าแขนของเธอไว้
 
“นี่เธอ...เดี๋ยวสิ!”
 
ซาระหยุดชะงักแต่ก็ไม่กล้าหันกลับไปมอง  ได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น  ปล่อยให้ฮิโตกิพูดต่อ
 
“อยากได้อะไรตอบแทนมั้ย”
ฮิโตกิพูดด้วยเสียงอ่อนหวานแกมเจ้าเล่ห์ตามประสาของคนที่คุ้นเคยกับผู้หญิง
 
ส่วนซาระที่หันหลังให้ฮิโตกิก็ตอบกลับด้วยเสียงที่ตะกุกตะกัก  “มะ ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง”
 
“ไม่เป็นไรได้ไง เธออุตส่าห์เอาคุกกี้มาให้ถึงที่  คงเป็นข้ออ้างที่จะเจอชั้นสินะ น่ารักจัง...          อีกอย่าง เลิกพูด ค่ะ ซักที”
 
ซาระยังคงหันหลังให้ฮิโตกิ เพราะเธอไม่รู้จะคุยกับฮิโตกิด้วยสีหน้ายังไง  ทำให้ฮิโตกิรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
 
“หันหน้ามาสิ!”
 
ฮิโตกิดึงแขนของซาระแรงขึ้นจนร่างของซาระขยับเข้าไปใกล้ฮิโตกิ  ซาระขยับไปไหนไม่ได้เนื่องจากแรงของผู้ชายร่างสูง  ที่ถือข้อมือของเธอไว้ทั้งสองข้าง  ใบหน้านิ่งของฮิโตริค่อยๆโน้มลงมาตรงหน้าซาระ จนแทบจะหายใจรดกันอยู่แล้ว  ซาระถูกสะกดให้อยู่นิ่งด้วยใบหน้าของ  ฮิโตกิไปครู่หนึ่ง  จนปากเกือบจะสัมผัสกัน แต่ซาระกลับไหวตัวทัน
 
 
พลั่ก..โครม!!!
 
 
 “โอ๊ย!!”
 
ฮิโตกิล้มลงไปที่พื้นอย่างแรงจนต้องตะโกนถามด้วยความโมโห
 
“ทำอะไรของเธอเนี่ย...ไม่เห็นรึไง  ว่าขาชั้นเจ็บอยู่??”
“แล้วนายหล่ะ จะทำอะไรชั้น?”  ซาระถามกลับด้วยความตกใจและโมโหเช่นกัน
“เธอบื้อรึเปล่า...ก็จะจูบไง!!”  
 
ฮิโตกิมองซาระด้วยใบหน้าที่แสดงอาการเจ็บปวดแต่ก็ยังคงความนิ่งเฉยเพราะการแสดงสีหน้าเจ็บปวดต่อหน้า ผู้หญิงคงไม่ใช่นิสัยของฮิโตกิ อีกอย่างฮิโตกิโมโหเพราะซาระถามอะไรที่ปกติผู้หญิงคนอื่นไม่ถามกัน มีแต่อ้อนวอนให้จูบซะด้วยซ้ำ
 
“ชั้นจะไม่จูบกันคนอย่างนายเด็ดขาด...คนอย่างนายหน่ะมีดีแค่หน้าตา  ชั้นไม่สนหรอก              จำไว้ด้วย!!”
 
เพราะทั้งโดนดูถูกว่าหาข้ออ้างมาหาเขา ทั้งโดนด่าว่า บื้อ และใบหน้าที่นิ่งเฉยของฮิโตกิที่ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ซาระรู้สึกโมโหมาก และวิ่งออกจากบ้านไปทันที
 
“นี่เธอ!!!...”  ฮิโตกิตะโกนเรียกซาระแต่ก็พูดอะไรต่อมากไม่ได้เพราะดันล้มไปทับขาข้างที่เจ็บอยู่พอดีก่อนจะเอามือแตะที่ขา  “ให้ตายสิ...เจ็บชะมัดเลย!!”
 
 
... ฝั่งซาระรีบวิ่งขึ้นห้องด้วยความโมโห  เธอเดินไปหยิบการ์ตูนเล่มโปรดขึ้นมาและเปิดหน้าของโทรุ (ผู้ชายในฝันของซาระ  ที่อยู่ในหนังสือการ์ตูน)
 
“ขอโทษนะคะคุณโทรุ...แอบเผลอใจไปกับหน้าตาของหมอนั่นหน่อยเดียวเอง...ไม่โกรธกันนะคะ?”
 
ซาระกอดหนังสือการ์ตูนที่มีใบหน้าของพระเอกในการ์ตูนอย่างโทรุที่เธอคลั่งไคล้ไว้ทแนบอกและพยายามที่จะไม่นึกถึงใบหน้าของฮิโตกิตอนที่กำลังโน้มตัวเข้ามาใกล้เธออีก
 “ผู้ชายแบบคุณโทรุดีกว่าตั้งเยอะ ทั้งสุภาพ ทั้งอ่อนโยน...ใครจะไปสนผู้ชายที่จูบกับใครก็ได้แบบนั้นกัน!!”
 
 
...ทางด้านฮิโตกิที่ยังคงนั่งที่พื้นเพราะความเจ็บอยู่  ก็พึมพำออกมาว่า
 
 
“มีดีแค่หน้าตางั้นหรอ!?...คอยดูละกัน!”