Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>
เขียนโดย 
นามเอ๋อๆนิยายอึนๆ
วันที่ 26 มิถุนายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.07 น.
แก้ไขเมื่อ 25 มีนาคม พ.ศ. 2559 00.16 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) 100%กลับเป็นคู่||
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ไม่ตง ไม่ต่างกันอะไรเล่า หึ้ย!"
เมเบลพูดอย่างหงุดหงิดใส่อลิซที่ถูกล้อ
"เอ้า! มาพาล อีกโห่ นั้นๆ เดินมาทางโต๊ะเราด้วยอ่ะ"
อลิซแกล้งมุ้ยอหน้าก่อนจะสกิดเมเบลเมื่อเห็นฮันบยอลเดินมา
"พวกแกเป็นไรกันว่ะ" ผมรู้สึกเหมือนเป็นอากาศมากเกินไปแล้ว
"......."
"......"
เงียบคู่เลยทีนี่ มีหันมาทำตาโหดใส่อีก อ้าวอะไรว่ะเกิดเป็นผมมันน่าสงสารจับขั้วหัวใจ ชอบเค้าเค้าก็ไม่ชอบเรา ฮือออ
เมเบลหันไปมองด้วยสายตาขวางๆแบบนอยด์ๆก่อนจะหันมากินข้าวในถาด เอ่อ เรียกว่ายัดดีกว่า
"หวัดดี นร.ทุน เป็นไง เรียนวันแรก" กาอึนเดินมาจับบ่าเมเบล ก่อนจะไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างข้างหน้าเมเบล
"แค่กๆ...แค่ก" เมเบลสำลักข้าวทันที
"ใจเย็นๆ...อ่ะ กินน้ำก่อน" กาอึนยื่นขวดน้ำให้
เมเบลรับมาอย่างเงอะๆง้ะๆ
"ขอบคุณค่ะ เอ่อ แล้วพี่รู้ได้ไงอ่ะค่ะว่าพวกเราเป็น นร.ทุน" สงสัยก็ถาม นี่ก็นิสัยของเมเบล
อลิซมองเพื่อนตัวเองก็อดขำไม่ได้ เมื่อกี้พึ่งฮึดฮัดใส่เค้าเอง
"อ้ออออ ก็นั่นไง " กาอึนชี้ไปที่ ผช. ตัวก็สูงนะแต่เตี้ยกว่าฮันบยอล"มาโม้ให้พี่ฟังว่า มี นร.ทุนมาใหม่ น่ารักมาก" กาอึนพูดไปยิ้มไป อย่างเป็นมิตร
สองสาวหันไปมองแล้วหันกลับมา .ส่วนเอ่อ คอปเตอร์ตอนนี้นั่งกินข้าวอยู่ไม่สนโลกล่ะ
สองสาวนั่งมองเพ่งพินิจหน้าของกาอึน ความคิดของทั้งคู่คงออกมาตรงกันว่า
น่ารักนะ แต่ก็ยังดูเท่ห์ๆ แบบผญ.เฟี้ยวๆอ่ะ ไม่น่าล่ะถึงมีคนจับจิ้นกับไอ้หมึกบยอล
" ฮ่าๆๆ....ขนาดนั้นเลยหรอค่ะ โห แต่ตัวพวกเราคงไม่มีออร่า ถึงขนาดที่พี่เดินมาแล้วจะรู้ว่าเราคือ นร.ทุน" อลิซถาม
"พวกน้องหน้าไทย ซะขนาดนี้ แล้วใครบอกไม่น่ารัก พี่ว่าน่ารักดีออก"
"น้อยกว่าพี่แล้วกัน" เมเบลพูดอย่างยิ้มๆ
"อ่าๆ ยอมรับก็ได้ ฮ่าๆ "พูดไปหัวเราะไป ชอบเด็กพวกนี้นะ คุยสนุกดี
"มีไรก็ปรึกษาพี่ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ เรียกพี่ว่าพี่ กาอึน ก็ได้ แล้วพวกเราล่ะชื่ออะไรกันบ้าง"
ทั้งสามพยักหน้า รวมคอปเตอร์ด้วยสิ
"ชื่อ อลิซค่ะ "
"แล้วก็เมเบลค้า"
อีกหนึ่งคน...
"แล้วเราล้ะ หืม"
"อ้อ ครับ ผมชื่อ คอปเตอร์" นึกว่าจะไม่ถาม
"เดี๋ยวซี้.... พี่ครับ พี่ชื่อ ยงฮวาน้า " ยงฮวาโผลามาจากไหนไม่รู้
"ไอ้นี้ ไม่มีมารยาทโผล่หน้าเข้ามาได้ไง เค้าคุยกันอยู่" กาอึนพูดอย่างหัวเสียนิดๆ
"ชริ แค่นี้ก็ต้องดุ แค่อยากแนะนำตัวเฉยๆเอง" ยงฮวาแกบ้งทำหน้างอน
โป้ก!~~~~
เสียงขวดน้ำเคาะลงบนหัวของยงฮวา
"โห้ย! ใช้แต่กำลัง" ยงฮวาลูบหัวตัวเองป้อยๆ
"เมเบลดูสิ หัวพี่โนรึเปล่าเนี่ย" ยงฮวาแกล้งยื่นหัวมาทางเมเบล เมเบลถดตัวหนีทันที
"เอ่อ....."
โป้ก~~
ยังไม่ทันพูดจบมาอีกโป้กนึง
"อะไรว่ะ ไอ้กาอึน เจ็บนะเว้ย หัวคนไม่ใช่ประตู เคาะอยู่ได้"คราวนี้ เจ็บ สึสๆ
"ก็ คุณมึง ม่อ ม่อ ทำไม ไปๆ ไปกินข้าวไปนั่งเป็นเพื่อนกับคุณบยอลเลย" กาอึนหันมาว่ายงฮวา
แล้วดันหลังยงฮวาไปนั่งโต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้มี
ฮันบยอลนั่งอยู่คนเดียว
"พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน" กาอึนหันมาพูดแค่นั้น แล้วดันหลังยงฮวาต่อไป
สองสาวหนึ่งหนุ่มพยักหน้ารับ
"อะไรว่ะ " เป็นเมเบลที่พูดออกมา หลังจากกาอึนเดินไปแล้ว แล้วเมเบลก็หันไปมองฮันบยอลก็เห็นนั่งกันสามคน
" ไม่รู้ดิ แต่ชั้นว่าพี่กาอึนน่าจะไม่มีไรหรอก...............มั้ง"
"หรอก ยาวไป"
"อ้าหรอ เชื่อดิๆ "
"เออ เชื่อก็ได้ เอ้า คอปเตอร์ไปไหน"
เมื่อหันมาไม่เจอคอปเตอร์ เมเบลก็หันไปถามอลิซ
"ไปแล้ว บอกจะไปห้องสมุด"
"อืมมมมมม "
เลิกเรียนแล้วโว้ยยยยยย
"ไปก่อนนะ"
"อื้ม บ้ายบาย พรุ่งนี้เจอกัน" สองสาวยืนบ้ายบายคอปเตอร์อยู่หน้าตึก
"แล้วเราจะกลับไงอ่ะ คือ เมื่อเช้าชั้นไม่ได้ดูทางเลยด้วยดิ"
"เออนั่นดิ เบอร์ เอ่อ .คุณโซวอน ก็ไม่มี"
ไม่รู้ว่าจะกลับยังไง และสองาาวคิดว่า สองหนุ่มปารค์ก็คงยังไม่กลับ มั้ง
"งั้นเราแยกไปหา กันมั้ย " เมเบลเสนอความคิดเห็น
"ห้ะ แยกหรอ "
"เออ ใช่ แกก็ไปหาโฮวอนส่วนชั้นก็ไปหาฮันบยอล "
"ดีๆๆๆ งั้นไปเลยแล้วกันได้เรื่องไงก็โทรหานะ"
"โอเคร แล้วเจอกัน "
จากนั้นทั้งาสองก็หันหลังชนกันแล้วต่างคนต่างเดิมโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง
-ทางด้าน เมเบล -
ตอนนี้เมเบลเดินมาทางไหนสักทางที่เป็นตึก เเล้วก็ ตึก วแล้วตลอดสองข้างทางนี่ก็มีต้นไม้ปกคลุมตลอดเลย
"อ่า....อากกาศดีชะมัดเลยที่นี่" เดินไปก็กางแขนไป
"เห้ยๆ จะมาดูดดื่มกับบรรยากาศที่ตรงนี้นาน ไม่ได้ อย่าลืมสิ ว่าเรามาตามหาใคร" เมเบลพูดเตือนสติตัวเองแล้วกระชับสายกระเป๋าเป้ แล้วมุ่งหน้าเดินอย่างไร้จุดหมาย
"เอ่อ...คุณค่ะๆ " เมเบลเอ่ยเรียก ผญ. คนนึงที่เดินสวนมาในรอบ2กิโล
"....." เค้าหันมามองหน้าเมเบล
"คุณพอจะรู้มั้ย ว่าคนที่ชื่อ ปารค์ฮันบยอล เวลานี่เค้าอยู่ที่ไหน" ฮันบยอลเป็นคนดัง คงจะมีคงรู้จักแน่
"อ๋อ พี่ฮันบยอลสุดหล่อ ทำไมหรอ เธอมีไร" จากหน้าตึง ตอนนี้กลับกลายเป็นฉีกยิ้มกว้าง ตานี่วาวเลยนะ ชั้นเห็นย้ะ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นหน้ามึนตึงอีกครั้ง
"คือชั้นอยากจะรู้น่ะ"
"อยากรู้ทำไมล่ะ เธอเป็นอะไรกับพี่เค้าหรอ" ผญ.คนนี้ หรี่ตาอย่างจับผิด
"เอ่อ...เป็น...ชั้น...เป็น....น้องสาวน่ะ"
คิดไม่ออกแล้วโว้ยยย
"เอ๋.....พี่บยอลมีน้องสาวด้วยหรอ"
"เออ มีสิๆ เธอรีบๆบอกมาสักทีสิ'' ชักรำคานแล้วนะ สงสัยอะไรนักหนา
"อ่าๆ ก็ได้ๆ พี่เค้าอยู่โรงยิมนู้น" ผญ. ขี้สงสัยรีบตกลงแล้วชี้ไปที่โดมข้างหน้าที่มีหลังคาใหญ่ๆสีฟ้าเป็นชั้นเดียว
"ขอบใจนะ ชั้นไปล่ะ เอ้อ แล้วก็ไม่ต้องไปพูดมากด้วยล่ะ"
" แปลก จัง พี่บยอลมีน้องสาวด้วยหรอ"
ยัง ยังไม่วายสงสัยอีก ตอนนี้ชั้นไม่ใช่น้องสาวเค้าหรอก อนาคตก็ไม่ใช่ แต่ชั้นจะเป็นแฟนเลยเว้ย ว่ะฮ่าๆ
"แฮ่กๆ ......ฟู่....เห้อ..."
เสียงหอบหายใจเหนื่อยของคนที่เดินมา อย่างไกล แต่ก็อย่างว่าแหละ คนมันยังไม่ชินนี่นา ถ้าอยู่นานคงชิน ไม่เหมือน ร.ร เราเลยถึงจะดังมากแต่เดินแป้ปเดียวก็ครบรอบและ
"ถ้าไม่เจออีกนะ! คอยดู!..........ชั้นจะเดินหาต่อ" เมเบลพูดตบมุขตัวเองก่อนจะเอื้อมมือไปจะเปิดประตู
แอ้ด~~~
เพียงแค่แง้มก็ได้ยินเสียงลูกบาสกระทบพื้นแล้ว
ตุบ...ตุบ...ปึก..ตุบๆ
"เฮ้อออ....ต้องมีคนอยู่แน่ๆ" เมเบลถอนหายใจก่อนจะค่อยๆก้าวเข้ามาในโรงยิมขนาดใหญ่ ที่มีทั่งสแตน์ แป้นบาสอันใหญ่สองอัน
"อ้าว....ฮันบยอลไม่อยู่ .เอ้ะ แต่มีคนอื่นอยู่ด้วย หน้าคุ้นๆแฮะ"
เมเบลกำลังก้าวท้าวไปเรื่อยๆ ตอนนี้ก็เกือบอยู่กลางๆห้องล่ะ เข้ามาก็เพื่อเอ่ยถามว่า เห็นฮันบยอลบ้างมั้ย แต่ต้องหยุดไว้เมื่อ คนที่กำลังสงสัยหันหน้ามาแล้วเอ่ยทัก อ้อ พี่ยงฮวา
"อ้าว...น้องเมเบล มาทำอะไรที่นี่ครับเนี่ย อย่าบอกว่ามาซ้อมบาสนะ ฮ่าๆ"
พี่ยงฮวา พูดติดตลก
"แฮร่ๆ ค่ะ ....พี่ยงฮวาเห็น.....เอ่อ....ฮันบยอลมั้ยค่ะ"
เมเบลแกล้งหัวเราะแห้งๆใส่ยงฮวา
"อ้อ ไอบยอลก็อยู่นี่แหละครับ นั่นไง เอ้า ไปไหนว่ะ "
ยงฮวาชี้ไปที่สแตนด์ เพราะคิดว่าเมื่อกี้ที่ฮันบยอลนั่งพักอยู่ แต่ตอนนี้หายไปแล้วอ่า
''สงสัย น้องเมเบล คงสนิทกับบยอลนะ เห็นไม่เรียกมันว่าพี่เลย" ยงฮวาพูดตามความคิดแบบไม่คิดอะไร
"เอ่อ ฮ่าๆ ค่ะ คงงั้นมั้งค่ะ" เมเบลก็หัวเราะกลบเกลื่อนอีกตามเคย
"ถ้าเกิด เค้าไม่อยู่ งั้นชั้นกลับก่อนดีกว่าค่ะ ไปนะค่ะ สวัสดีค่ะ"
"อ่า แล้วแต่น้องเลยครับ พี่ก็ไม่รู้ว่ามันไปไหนด้วยสิ"
เมเบลหันมาลายงฮวาเสร็จก็ก้มหน้าก้มตาเดินออกจะถึงประตูอยู่แล้ว แต่......
แอ้ด~~~
ตุบ!!!
"อ๋อย!!! เจ็บอ่ะ งื้ออออ ใครว่ะ"
หัวเมเบลชนเข้ากับประตูทันที เนื่องจากประตูโรงยิมเป็นแบบผลักเข้าผลักออก และเป็นจังหวัดที่คนข้างนอกผลักเข้ามา แล้วเมเบลก็ไม่ทันระวัง....
"เอ้า...เธอเองหรอ " ฮันบยอลเอ่ยถาม
"ก็ใช้สิ นาย เปิดเข้ามาได้ไง ไม่เห็นชั้นกำลังจะออกไปหรอ" เมเบลพูดอย่างหงุดหงิดพลางเอามือลูบหัวป้อยๆ
"เจ็บป่ะล่ะ"
"เจ็บดิ"
"ดีล่ะสมน้ำหน้า"
ฮันบยอลเอ่ยว่าหน้าตาเฉย แล้วเดินเข้าไปในโรงยิมเพื่อไปเล่นบาสต่อ.
ฮันบยอลจะเป็นอย่างงี้ประจำ ไม่ว่าจะมีซ้อมหรือไม่มีฮันบยอลก็จะอยู่ซ้อม,เล่นทุกๆเย็นๆ
เพราะถึงแม้ช่วงเช้าทางบ้านจะมาส่ง แต่ตกเย็นสองพี่น้องตระกูลปารค์ก็จะกลับเองและบางทีก็กลับไม่ตรงเวลา ตอนแรกคุณนายโซวอนก็ไม่ให้หรอกแต่พอเจอลูกอ้อนของลูกคนเล็กก็เรียบร้อย
ฮันบยอลเดินเข้ามาก็จัดการเริ่มเกมกับยงฮวาต่อ ทั้งสองคนนี้จะเป็นคู่ซ้อมที่ดีให้แก่กัน เมื่อเห็นอย่างงั้น เมเบลก็เดินหอบเป้เข้ามานั่งบนสแตนด์ เพื่อรอฮันบยอล ถึงแม้เจ้าตังจะไม่ต้องการก็เถอะ แต่ถึงยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี
ฮันบยอลเหล่สายตามองค้อนใส่เมเบลเป็นการบอกว่าออกไปซะ อย่าวุ่นวาย แต่เมเบลก็ไม่สนนั่งเลนโทรศัพท์ต่อ ฮันบยอลคิดว่าเดี๋ยวก็คงกลับไปเองล่ะมั้ง
-ทางด้านอลิซ-
"แฮ่กๆ....แฮ่กๆ...ฟู่..."
จากเดินกลายเป็นวิ่ง จนตอนนี้อลิซมายืนหอบหายใจหน้าตึกอะไรสักอย่าง เดินมานานมาก จนไม่รู้จุดหมายปลายทาง
ร.ร ก็ไม่รู้จะใหญ่ไปถึงไหน ตึกก็เยอะจริงๆ
อลิซยืนอ่านป้ายที่แปะไว้หน้าตึก ทำเอาอลิซยิ้มเลย เพราะตึก ที่มาหยุดนี่มันตึก 'ของพวกนักดนตรีต่าง' เยส!
อลิซเดินเข้าตึกทันที เดินเข้ามาแล้วจะไปไหนก็ไม่รู้ มองซ้ายมองขวา อย่างกับคนกังวล
"ชั้นมาถูกใช่มั้ยว่ะ "
**ต่อ**
"เออ...คงถูกแหละ"
อลิซพูดเองเออเอง เพราะตอนนี้ยิ่งเดินยิ่งงงมีเลี้ยวนู้นเลี้ยวนี่อีก ไหนจะประตูบางห้องที่ปิดไฟบ้างล่ะเปิดไฟบ้างล่ะ แต่ทางที่กำลังจะเดินไปข้างหน้าทำไม ไม่เปิดไฟว่ะ
ร.รก็ใหญ่แต่งกไฟเนี่ยนะ
ขณะที่อลิซยืนตัดสินใจว่า จะตรงหรือเลี้ยวดี ก็มีเงาตะพุ่มๆ ออกมาจากฝั่งที่อลิซกำลังจะเดินเข้าไป
คือชั้นกลัวผีมากกกกกก
"ย้ากกกกกกก!!!!" ร้องแม่งเลย เงาตัวสูงๆใหญ่ แถมถืออะไรแหลมๆตั้งสองอันอีก
"เห้ยยย!!!!"
โฮวอนร้องตกใจที่เห็นอลิซยืนแหกปากอยู่ตรงหน้า ทีนี้รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้วมาปิดปากอลิซทันที ก็ตึกเนี่ยเป็นตึกซ้อมดนตรีจะมาแหกปากโวยวายได้ไง บางห้องก็เป็นห้องซ้อมของบางชมรมที่มีพวกผญ.เล่น เปียโนบ้าง ไวโอลีน บ้าง โอ้ยอีกสารพัด
"เธอ จะแหกปากทำบ้าไรเนี่ยห้ะ ปัญญาอ่อนรึไง" โฮวอนพูดเสียงรอดไรฟัน
"อ้อ อั้น อกไออิ"(ก็ชั้นตกใจหนิ)
"เธอพูดไรอ่ะ ลิ้นไก่สั้นหรอ"
"อ้ออือออกอิ้"(เอามือออกสิ)
อลิซเริ่มขึ้นเสียงที่มีแต่อออ่าง
"อะไรว่ะ....อ้ากกก โอ้ย ไอ้หมาบ้ากัดทำไมเนี่ย"
โฮวอนร้องจ้ากเมื่อถูกอลิซกัดมือ
"นายต่างหากเล่า ที่ปัญญาอ่อน แหวะ...มือเค็มโคตร"
"เอามือปิดปากชั้นทำไม ไอ้หมีขั้วโลก"
"ย่าห์! ชั้นมีชื่อนะเว้ย ก็เธอมาแหกปากโวยวายไรที่นี่ บ้า! ติ้งต้องอ๋อไง"
"กรี้ดดด นายต่างหากที่ติ้งต้อง อย่ามาว่าชั้นนะ" อลิซเริ่มเลือดขึ้นหน้า
"ยัยติ้งต้อง! มาทำอะไรที่นี่" ทีนี้โฮวอนเลยจัดการเรียกชื่อนี่แทนตัวอลิซเลย
"เห้ย! บอกว่าอย่ามาเรียกชั้นอย่างงี้ไงเล่า"
"อ่าๆก็ได้ๆ ยัยติ้งต้อง"
"ไอ้หมีโฮวอน นาย มันปัญญาอ่อน หยุดเรียกเดี๋ยวนี้เลยนะ"
"โว้ย! ติ้งต้องก็ยอมรับดิเว้ย รำคานแล้ว ชั้นนี่โคตรเหม็นขี้หน้าเธอเลย มาคิดเเล้วยืนเถียงกับเธอมันโคตรจะเสียเวลาการซ้อมดนตรีชั้นเลย"
"ย่าห์ หยุดนะ นายห้ามเดินหนีชั้นสิ .นี่ หยุดดดด"
อลิซรีบวิ่งไปตีคู่โฮวอนทันที
"โอ้ย..อะไรอีกเล่า "สีหน้าของโฮวอนบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเบื่อแค่ไหน
"ชั้น ขอพูดจุดประสงค์ชั้นเลยแล้วกัน ชั้นมาที่นี่ ก็เพื่อที่จะมากลับบ้านกับนาย แค่นี้" อลิซยักคิ้วหลิ่วตา
"ไม่! ไม่เด็ดขาด"
''ชั้นก็ไม่ เพราะชั้นถ่อมาถึงที่นี่ จะให้กลับไปได้ไง"
"มันก็ไม่เกี่ยวกับชั้น กลับไปเองเลยไป ลำพังแค่มาตอนเช้าก็เบื่อจะตายอยู่แล้ว"
"นี่ นายอย่ามาโฮเวอร์หน่อยเลย ไม่รู้ล่ะไงวันนี้ชั้นก็จะกลับกับนาย "
"มันชักจะมากไปแล้วนะเว้ย เพื่อนเธอมีก็กลับไปสิ"
ผมเริ่มจะทนไม่ไหวกับความขี้ตื้อ ของ ผญ.คนนี้แล้วนะ
"ไม่มากหรอกนะ มนุษย์เหมือนกันช่วยๆกันสิ"
ตื้อเท่านั่นที่ครองโลกใช่มั้ย
"ยัยติ้งต้อง ชั้นจะทำไงกับเธอดีว่ะ "
"ก็ไม่ต้องทำไง ให้ชั้นกลับด้วยก็พอ"
"บ้าเอ้ย"โฮวอนสบถออกมาอย่างหงุดหงิด"เอาว่ะ ก็แค่วันเดียว"พูดให้กำลังใจตัวเอง
"เออ แค่เนี่ย ไปๆ เสียเวลาซ้อมพอดี''
จากนั้นทั้งคู่ก็เดิากันไปใบหน้าโฮวอนตอนนี้เบื้อโลกมาก ส่วนอลิซนี่โคตรจะยิ้มแย้ม
จนมาถึงหน้าห้องซ้อมที่ป้ายหน้าห้องเขียนว่า
'four handsome '
โฮวอนผลักประตูเข้าไปทันทีโดยมีอลิซเดินตามอย่างหวังว่าจะได้เข้าไปด้วยแต่
โป้ก!!!
ประตูผลักกลับมาชนหัวอลิซ นั่นหมายความว่าในๆว่า ไม่ให้เข้า
"ไอ้....."
อลิซกำลังจะด่าแต่กลับแต่ดัน ถูกนิ้วยาวๆของโฮวอนชี้ผ่านประตูที่เป็นกระจกครึ่งนึงมาให้พร้อมสายตาสุดจะเบื่อ นั่นทำให้อลิซหุบปากทันที
"โอ้ย เจ็บชะมัด ไอ้บ้า ถ้าไม่ติดฝ่าชั้นดันชอบนายไปแล้วนะ เอ้ะ หรือไม่ใช่ว่ะ 5555" อลิซนั่งลูบหัวตัวเองป้อยๆ พร้อมหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีที่แผนการตัวเองสำเร็จ
-ทางด้านในห้องซ้อม-
"ทำไมมึงไม่ให้น้องเค้าเข้ามาว่ะ" เป็นจีโฮเอ่ยถาม
"ไม่ต้องหรอก เชี้ย น่ารำคานจะตาย" โฮวอนเอ่ยตอบด้วยใบหน้าสุดแสนจะหงุดหงิด
"ทำไมว่ะกูก็ไม่เห็นว่าน้องเค้าจะน่ารำคานตรงไหนเลย กูว่ามึงอคติว่ะ"
"มึงจะไปรู้ไรพึ่งเจอแค่วันแรก กูนี่ เจอมา4-5วันและ"
"โอ้ย! พวกมึงจะเถียงกันทำไมว่ะ อยากให้น้องเค้าเข้ามาก็ไปพาเข้ามา ห้องซ้อมวงเรา มัน วีไอพี แม่งกว้าง เพิ่มอีกสักคน คงไม่ตาย" จุนโฮเอ่ยตัดบทสนทนา
"เออๆ ไปๆ ตามเข้ามาเสียเวลาซ้อม แม่งเถียงกันอยู่ได้" คยองโฮเสริม
จบแค่นั้น จีโฮก็วางกีตาร์ลงแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อไปตามอลิซเข้ามา
"น้องอลิซครับ"
อลิซสะดุ้งรีบเก็บไดอารี่ลงกระเป๋าเป้ทันที
"ห้ะ...ค่ะ "
"เข้าไปข้างในเถอะ ยุงไม่กัดหรอนั่งตรงนี้" จีโฮพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ตรงนี้ไม่มียุงหรอกค่ะ พี่จีโฮเข้าไปซ้อมเถอะ"
"ไม่เป็นไรครับ มาๆ เข้ามากับพี่ น้องอลิซจะเป็น ผญ.คนแรกเอ่อ ไม่สิ คนสอง ที่ได้เข้ามาในห้องซ้อมสุดเอ็กคูลซีฟของพี่เลยนะ"
อลิซฉงนไปกับคำว่าคนสองแล้วคนแรกใครล่ะ
"เอ่อ พี่จีโฮ คนแรก นี่ใครหรอค่ะ"
"ก็นาบีไง คนที่นั่งกินข้าวกับพวกพี่ตอนเที่ยงอ่ะ สนิทกับโฮวอนมากเลยนะจนบางครั้งพวกพี่ยังคิดว่าสองคนนั้นเป็นแฟนกันเลย " ใช่สองคนนั้นสนิทกันจนจะเหมือนแฟน
อลิซสะอึก ถึง คำว่าแฟน
ไอ้อลิซขอพูดไว้ตรงนี้เลยต่อแต่นี้ไป นาบีเธอกับชั้นเราเป็นศัตรูกัน ฮึ่ย!
''หรอค่ะ งั้นถ้าพี่จีโฮไม่ว่าไร อลิซขออนุญาติเข้าไปดูด้วยน้า"
"ได้สิ ก็พี่บอกเราไปแล้วนี่ มาๆ "
จีโฮยื่นมือไปรบอลิซที่กำลังนั่งอยู่ อลิซมองอยู่แวบนึงแล้วตัดสินใจจับมือนั่นแล้วลุกขึ้นมา แล้วก้มหัวขอบคุณ
"ขอบคุณค่ะ พี่จีโฮนี่ ใจดีกว่า ไอ้...เอ่อ พี่โฮวอนนั่นอีก"
"ฮ่าๆๆ ไม่หรอก พี่ก็แค่บางคนเท่านั้นนะ ไปเข้าไปได้แล้ว"
"โห มาสักทีกูนึกว่ามึงไปตามน้องเค้าถึงบ้าน" จุนโฮพูด
"สัส เวอร์ไป"
เมื่อเข้ามาในห้องซ้อมอลิซก็มองไปรอบๆห้องก็ไม่ ได้มีไรมากนอกจากที่นั่งเล็กๆ ก่อนจะสะดุดตากับ
ใบหน้าบึ้งตึงจ้องมาที่ตนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อนั่งอยู่ต่งที่สำหรับตีกลอง ใช่โฮวอนเป็นมือกลอง
เฮือกกกก ~~~~
ถึงกับน้ำลายหนืด
"เดี๋ยวน้องนั่งตรงนั่นนะ" คยองโฮชี้ไปที่โซฟาตรงมุมห้องซึ่งมันดันหันหน้ามาตรงโฮวอนพอดี
อลิซพยักหน้ารับ
"ไอเหี้ยเร็วๆ เสียเวลาไปกับ เรื่องไร้สาระ มามากแล้ว"
โฮวอนปรายตามามองอลิซแล้วเน้นคำว่าเรื่องไร้สาระใส่
ย่ะ ไม่ต้อมาเสียดสี อลิซบ่นในใจแล้วก็มองหน้าโฮวอนเช่นกัน
การซ้อมเริ่มขึ้นโดยมีกลองเริ่มและตามาด้วยกีตาร์จากนั้นก็บรรเลงเพลงที่วง เขียนขึ้นมาเอง ไปเรื่อย
อลิซนั่งมองโฮวอนโฮวอนตีกลองด้วยสายตาชื่นชม แต่พอโฮวอนมองมาตนก็จะหลบตาหรือไม่ก็ทำตาหาเรื่อง
เท่ห์มาก เท่ห์โคตร เทห์สุด
3คำ ที่อลิซคิดออก
ตอนนี้การซ้อมดนตรีก็สิ้นสุดลงแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านจะมีก็แต่จีโฮ ที่ทำท่าจะอยู่เรียกให้อลิซตื่น แต่โดน จุนโฮลากกลับบ้านก่อน
"นี่...ตื่นดิ้ เธอนี่มันตัวถ่วงระดับชาติเลยรู้ตัวป่ะ" โฮวอนเอาไม้กลองเขี่ยๆไปที่หัวอลิซ
"..."
"ตื่นสักทีสิเว้ย จะนอนไปถึงไหนว่ะ"
"..."
"ได้....ไม่ตื่นใช่มั้ย"
โฮวอนนึกอะไรดีๆออก แล้วเดินถือไม้กลองกลับไปนั่งตรงตำแหน่งมือกลอง
ตึงๆๆๆๆ!!! ผ่าง ตึงๆๆๆ!!!
โฮวอนรัวตึกลอง จนอลิซสะดุ้งตื่น
"ย่าห์! ไอ้หมีเล่นไรของนาย หูชั้นจะแตกอยู่แล้วนะ"เหวใส่โฮวอนที่นั่งทำท่าล้อเลียนอยู่
"เธอแม่ง ปลุกโคตรจะยาก ผญ.ติ้งต้องเอ้ย ไปๆๆ กลับได้ล่ะ " โฮวอนไม่วายหันมาแขวะอลิซ แล้วเดินถือไม้กลองแล้วสะพายเป้ข้างเดียว เดินออกไปไม่รอฟังคำต่อว่าอลิซ
"ไอ้หมีโฮวอน รอชั้นด้วยสิเว้ย งื้อ มันมืด " อลิซรีบคว้ากระเป๋าวิ่งตามโฮวอนแทบไม่ทัน เพราะตอนนี้ ข้างนอกเริ่มปิดไฟแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้วด้วย
-ทางด้านเมเบล-
"เอ้อ ไอ้บยอลน้องเค้านี่อึดดีเนาะขนาดมึงเล่นบาสตั้งนานน้องเค้าก็นั่งรอมึงได้ " ยงฮวาพูดพลางเบนสายตาไปทางเมเบลที่ตอนนี้กำลังยุกยิกอะไรไม่รู้
"อืม ไอ้ ยงฮวา วันนี้พอแค่นี้ล่ะกันเดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน" ฮันบยอลหันมาพูดกับยงฮวาก่อนจะโยนลูกบาสให้
"วันนี้เป็นวันแรกที่เบลได้มาร.ร ที่เกาหลี ทุกคนต้อนรับเบลดีมากๆเลย วันนี้เบลได้รู้จักเพื่อนใหม่ พี่ๆใหม่ มี พี่กาอึนเป็นเพื่อนสนิทนายฮันบยอลคนเย็นชา พี่ยงฮวา ก็เป็นเพื่อนนายฮันบยอลเหมือนกัน รู้มั้ยพี่เจ้าชายว่าวันนี้เบลได้กลับบ้านพร้อมนายฮันบยอลด้วย ได้มาพร้อมกันด้วย พี่เจ้าชายจะไม่โกรธเบลใช่มั้ยถ้าเบลดันไปชอบนายฮันบยอลอ่ะ แต่เบลก็ยังอยากเจอพี่เจ้าชายอยู่นะ ไม่ว่าไงเบลก็รอพี่อยู่ 5555 ดราม่าไม่เนี่ย"
เมเบลกดอัดและบันทึกลงในเจ้าหุ่นยนต์อัดเสียงเรียบร้อยก่อนจะเก็บลงไปในกระเป๋าเป้
พอดีกับฮันบยอลเดินมา
"เธอพูดคนเดียว" ฮันบยอลเอ่ยถามเพราะตอนเดินมาเห็นเหมือนเมเบลจะพูดคนเดียว
"เปล่าซะหน่อย นายมั่วแล้ว"
ฮันบยอลไม่ตอบอะไร เพียงแต่หยิบเป้แล้วเดินออกไป
"นี่นาย ไม่คิดจะพูดให้มันเยอะๆกว่านี้หน่อยหรอ"
เมเบลไวมากทำทีเป็นเดินคู่กัน
"..."
"นายไม่คิดจะอยากยิ้มบ่อยๆ บ้างไง้"
"..."
"นายไม่คิดจะเปลี่ยน ไปหน้าอื่นนอกจากหน้าตึงๆอย่างงี้เลยหรอไง เออว่ะใช่ นายมีหน้าเดียวนี่นา จะสุขเศร้า ก็หน้านี่"
"..."
"ย่าห์ ฮันบยอล นายไม่คิดจะตอบคำถามชั้นบ้างหรอ" เมเบลเริ่มหัวเสียเมื่อนิ่มก็ไม่กวนก็เงียบงั้นเหวี่ยงแม่เลย
ฮันบยองถอนหายใจออกมาแล้วหยุดเดินหันหน้ามาทางเมเบล
"ถ้าจะเดินกลับไปด้วยกันก็ช่วยเงียบๆ เพราะชั้นไม่ชอบเสีนงนกแก้วนกขุนทองที่จ้อไม่หยุดมันน่าเบื่อ น่ารำคาน แค่นี้ชั้นก็รำคานจะแย่แล้ว อย่าเพิ่มให้ทันมากว่านี้ได้มั้ย'' ฮันบยอลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกกับสายตานิ่งๆ นั่งทำใฟ้เมเบลสะดุ้งนิดหน่อย
เมเบลจิ้ปาก
"นายแม่งโคตรเว่อร์เลย แค่อยากพูดด้วยเยอะๆ มันผิดไงว่ะ โห้ะ!" รู้จักน้อยไปสะทกนะแต่ยังไม่สะท้าน
ฮันบยอลตวัดหางตามามอง
"เออ.รู้แล้วๆ ชั้นจะไม่พูดเลย ไม่หายใจด้วยเอามะ" เมเบลแกล้งประชด
"เรื่องของเธอ ถ้าคิดไม่ได้"
ไอบทจะตอบก็ตอบได้แสบมากไอ้หมึกแห้งฮันบยอล
"เหอะ! ชั้นไม่โง่ขนาดเอาลมหายใจมาทิ้งหรอก บ้าบอ! "
จะทิ้งได้ไงชั้นยังขโมยใจนายมาไม่ได้เลย
ฮันบยอลส่ายหัวอย่างเอือมระอา
จากนั้นทั้งสองก็เดินข้างกันไปโดยมีเเสียงเมเบลพูดไปเกือลตลอด ฮันบยอลทำเพียงไม่ฟังบางครั้งถ้าทนไม่ไหวก็จะหันไปมองหน้านั่นทำให้เมเบลหยุดได้แต่ไม่เกิน5วินาที
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
