Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

ฤดูหนาวนี้ มันช่าวสั้นซะจริง(เกาหลีหนาวตลอด) แป้ปๆจะเข้าฤดูใบไม้ผลิอีกแล้วก็เปรียบเหมือนกับการสอบสองวันที่แบ่งวันหยุดให้อ่านหนังสือก็ได้หมดลงการสอบผ่านไปได้ด้วยดี สมกับที่อ่านและติวกันมา วันนี้สอบเพียงสามวิชา ทำให้นักเรียนในโรงเรียงเลิกเรียนในเวลาเที่ยงกว่าๆ บางคนก็นัดไปสังสรรค์กันไปทำอะไร ไปปาร์ตี้กัน หรือไปเที่ยวไปอะไรกัน .

 

 

"วันนีไปกินเนื้อย่างกัน ไปร้านดังๆเลย"โฮวอนเสนอความคิด 

 

 

"ไปสิ กำลังอยากกินพอดีเลย"อลิซตอบออกมา 

 

 

"เออไปๆ กูไปด้วย"คอปเตอร์รีบพูดขึ้น 

 

 

"กูชวน?"โฮวอนว่าเลิกคิ้ว 

 

 

"กูจะไป"คอปเตอร์ก็กวนกลับพร้อมเดินไปยืนข้างๆอลิซ จนโฮวอนต้องรีบมาคว้าอลิซไปยืนข้างๆตนเอง 

 

 

"เสล่อ!! ไปยืนตรงนู้นเลยมึงข้างถังขยะเปียกน่ะ ที่มึงเลย"โฮวอนผลักหัวคอปเตอรอย่าไม่จริงจังนักพร้อมช้

ไปที่ถังขยะหน้าโรงเรียน  

 

 

"กูไม่แย่งที่มึงหรอก"

 

 

"พี่กับเมเบลไปด้วยกันนะ"โฮวอนไม่สนใจเสียงคอปเตอร์แต่เปลี่ยนไปสนใจคู่หลังที่รู้สึกได้ถึงรังสีความเย็นชาแปลกๆ

 

 

"ไม่/ไปสิ"ทั้งสองตอบออกมาพร้อมเพรียงกันแต่ดูท่าจะไม่ได้สามัคคกัน เมเบลเงยหน้ามองฮันบยอลด้วยสายตางงๆ โฮวอนเห็นถ้าทางสถนการณไม่ดีจึงรีบพูดขึ้นมาแบบ กบ้าๆกลัวๆ ก็พี่ชายตัวเองกลับมาเย็นชาซะหน้ากลัวงี้ ใครๆก็กลัวเถอะ 

 

 

"เอ่อ....ผมว่าพี่ไปเถอะเนาะ เลี้ยงส่งท้ายไง พี่...."โฮวอนพยาบามเกลี้ยกล่อมพี่ชายด้วยการเน้นประโยคแบบให้กันสองคน 

 

 

"แต่ถ้าพี่บยอลไม่ไป เค้าไม่ไปก็ได้นะ"เมเบลพูดขึ้นมาด้วยใบหน้าหงอยๆน้ำเสียงเบาๆ 

 

 

".......งั้นไปก็ได้" ฮันบยอลว่าก่อนจะหันมาส่งยิ้มบางๆให้เมเบลได้ชื่นใจ ก่อนจะคว้ามือมากุมไว้เช่นเดิม

 

คิดว่าผมจะไม่รู้หรอว่าทำงี้เมเบลรู้สึก ยังไง แต่มันจำเป็นอ่ะ ผมกลัว.....กลัวทุกอย่างเลย 

 

.

.

.

.

.

.

.

.

 

เมื่อเดินมาถึงที่ร้านทั้ง5คนก็เดินตามพนักงานมา และก็ได้ที่นั่งแยบส่สนตัวพอดีสำหรับ5คน ทั้ง4คนสั่งอาหารกันอย่างอารมณ์ดีเว้นเสียแต่ฮันบยอบที่เอาแต่นั่งนิ่งๆแล้วก็คาดหูฟังบีทไปด้วย นิสัยอย่างงี้มันไม่มีมานานเเล้ว เมเบลรู้สึกได้ 

 

 

เนื้อต่างๆเครื่องเคียงถูกนำมาเสริฟ์ทจนเต็มโต๊ะไปหมด ทุกคนลงมือย่างเนื้อกัน มีเสียงหัวเราะบ้างตามประสา แต่ก็นั้นแหละมีแค่บางคนที่ไม่เข้าสังคมกับอีกคนทร่จิตใจไม่ได้สนุกเลย..

 

 

"เมเบล แกเป็นไรเปล่าเนี่ย"อลิซเอ่ยถาม 

 

 

"ไม่นิ ชั้นปกติดี กินๆ"เมเบลเอ่ยตอบยิ้มๆก่อนจะหันไปถามฮันบยอล

 

 

"พี่บยอลกินอัน...."

 

 

"ไม่ล่ะเรากินเถอะ เดี๋ยวพี่คีบเอง"ฮันบยอลพูดแทรกขึ้นมา ทำเอาเมเบลทำไรไม่ถูกหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด 

 

ใจมันรู้สึกหวิวแปลกๆ กับท่าทีแบบนี้ที่ทนมาหลายวัน ทนที่จะไม่ถามทนที่จะมองข้าม แต่บางทีความรู้สึกคนเรามันก็มากเกินไปนะ .....เมเบลอยู่ดีๆก็รู้สึกอยากจะ

ร้องไห้ เม้มปากเข้าหากันแน่น หวังควบคุมอารมณ์อ่อนไหว 

 

 

โฮวอน ที่นั่งมองก็เห็นว่างานเลี้ยงจะไม่ถึงฝั่งก็เลยรีบแย่งเนื้อที่เมเบลคีบมากินซะเลย 

 

 

"ของดีๆ ทั้งนั้น พี่ฮันบยอลไม่กินชั้นกินเองก็ได้''

 

 

"สองคนนี้ทะเลาะกันหรอ...."อลิซเอ่ยถาม

 

 

"เปล่านิ...."เมเบลเอยบอกไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง 

 

 

"รีบกินกันสิ...อยากกินก็กิน"ฮันบยอลพูดขึ้นขณะตัวเองเริ่มคีบมากินบ้าง อลิซก็ยังรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ

 

 

อะไรกันว่ะ......ไม่ต้องสนกินก่อนๆ คอปเตอร์ได้แต่คิดในใจ 

.

.

.

.

.

.

.

หลังจากกลับมาจากการกินเนื้อย่าง ทุกคนก็แยกย้ายกันไป มีแต่เมเบลที่มานั่งเล่นในสวนหลังบ้านคนเดียว บรรยากาศเย็นสบายทำให้ตัวเองเริ่มผ่อนคลาย ก่อนจะมีเสียงกระดิ่งบางอย่าง ตนค่อยๆลืมตาก่อนจะพบสิ่วมีชีสิตก้อนกลมๆน่าฟัด 

 

 

"แดบัก! เดี๋ยวนี้ไม่ได้เล่นกันเลยนะ"เมเบลก้มลงไปอุ้มแมวสำลีขนฟูขึ้นมาบนตัก 

 

 

"เมี๊ยว!!..."แดบักส่งเสียงงิ้งๆอต่ก็ไม่ดิ้ลงจากตักซ้ำยังอยู่นิ่งน่ารักอีกด้วย 

 

 

"แดบักอ่า...ช่วงนี้เจ้านายแกเป็นอะไรก็ไม่รู้ ชั้นนี่ทำตัวไม่ถูกเลย.."

 

 

"......"

 

 

"เจ้านายแกเย็นชากับชั้นจัง รู้มั้ย ชั้นเจ็บหัวใจมากๆเลยนะ " เมเบลว่ากับเเมวน้อยพร้อมลูบขนมุนไปด้วย ก่อนจชูขึ้นมา แดบักจ้องหน้าเมเบล ด้วยใบหน้าทู้ๆตามประสาเปอร์เซีย

 

 

"นี่! ฝากไปบอกเจ้านายแกด้วยนะ ว่าชั้นจะร้องไห้แล้ว รีบมาง้อด้วย!" เมเบลว่าเสียงอย่างเด็กเอาแต่ใจก่อนจะฟัดเจ้าแมวจนพอใจแล้วปล่อยไป แดบักวิ่งดุ้กๆเข้าบ้านไปก็เหบือแต่เมเบลที่นั่งอยู่คนเดียว..

 

 

"หึ้ย!!!!!! เป็นอะไรของเค้านะ ไอพี่บยอลบ้า!!!!! "

เมเบลเหวออกมา ก่อนจะเอามือตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน ที่เผลอเสียงดัง หันมองซ้ายขวาไม่พบใครก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อรู้สึกว่าท้องฟ้าจะมืดยุงก็เริ่มจะเยอะขึ้นเมเบลจึงตัดสินใจเดินเข้าบ้าน 

 

 

 

"ทำไมเข้ามาช้าจังลูก คนอื่นอาบน้ำกันหมดแล้วมั้ง" คุณนายปาร์คเอ่ยทักขณะนั่งดูข่าวค่ำกับสามี

 

 

"เล่นกับแดบัก ที่สวนหลังบ้านน่ะค่ะ"

 

 

"อืมๆ......ไปลูกไป อาบน้ำนอนปิดเทอมกันแล้วนิ" คุณปาร์เัอ่ยขึ้น บางคำมันน่าจะทำให้คนฟังฉุกคิด แต่ไม่เมเบลไม่ได้คิด 

 

"ค่ะ ขอตัวนะคะคุณ.....พ่อ.....คุณแม่" แหงสิใครจะชินปาก ก็ท่านทั้งสองบอกให้เรียกได้แล้ว ไหนๆก็ไหนๆ.......ก็นั่นล่ะ 

 

 

ผู้ใหญ่ทั้งสองยิ้มอยอุ่นให้ ก่อนจะนั่งดูข่าวต่อ เมเบลเดินขึ้นมาชั้นบนของบ้านก็ทุกอย่างปกติดี เดินตรงไปห้องนอนก่อนจะเปิดประตูเข้าห้อง ตบสวิตช์ไฟ ก่อนจะตกใจเจอใครบางคนนอนอยู่บนเตียง..

 

 

"เฮ้ย! ไอลิซ! ชั้นตกใจหมดเลย" เมเบลยกมือขึ้นทาบอกพร้อมถอนหายใจออกมา อลิซยิ้ทขำก่อนเริ่มบทสนทนาขึ้น 

 

 

"บอกได้มั้ยว่าแกมีปัญหาอะไรกับนายนั่น" 

 

 

"ก็ไม่มี......"เมเบลตอบขณะยืนอยู่ที่ประตูห้อง

 

 

"ไม่เชื่อได้ป่าวว่ะ"อลิซมองอย่างจับผิด เพื่อนตัวเองทำไมจะไม่รู้ 

 

 

"ก็........แค่ไม่ค่อยได้คุยกัน พี่เค้าคงยุ่งๆหาที่เรียนเเหละ" เมเบลตอบอ้อมแอ้ม ให้ดูดีที่สุดเพื่อที่เพื่อนตัวเองจะได้ไม่เป็นห่วง 

 

 

"แต่ชั้นว่าแกกับนายนั่นดูไม่เหมือนเดิมเลยนะ แกอาจจะเหมือนเดิม แต่นายนั่นมันดูเย็นชาเหมือนตอนก่อนคบกันอ่ะ ชั้นสัมผัสได้" อลิซว่ายาว 

 

 

"ไม่หรอกน่า แกคิดมาก ไแนอนได้แล้ว" เมเบลว่าก่อนจะเดินไปดันหลังเพื่อนให้ลุกขึ้นแล้ว พาออกจากห้อง 

 

 

"โห....เดี๋ยวนี้ไล่นะ" อลิซว่าหน้าบูด

 

 

"ไม่ใช่ซะหน่อย แค่อยากให้พักผ่อนเยอะสอบมาเหนื่อยๆ ฝันดีน้าาา" เมเบลว่ายิ้มๆก่อนจะบ้ายบายเพื่อนแลัวปิดประตูห้อง 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

วันนี้วันหยุดปิดภาคเรียนกันแล้ว ก็ตื่นสายกันได้ แต่สองสาวก็เคยชินกับการตื่นเข้าไปซะแล้ว ทั้งคู่เดินลงมาข้างล่างก่อนจะเจอผู้อาวุโสของบ้านนั่งอ่านกนังาือพิมพ์เศรษฐกิจอยู่ ส่วนคุณนายปาร์คก็วุ่นอยู่ในครัว 

 

 

"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณพ่อ.."ทั้งคู่ทักพร้อมกัน คุณปาร์คหันมาส่งยิ้มอบอุ่นให้เช่นเดิม 

 

 

"ตื่นเช้ากันจริงพวกหนูเนี่ย เป็นไงอยู่ที่นี้สบายดีไหม ไอสองหนุ่มมันทำให้พวกหนูลำบากรึเปล่า"เอ่ยถามตามประสา 

 

 

สองสาวส่ายหน้าพรืดก่อนอลิซจะเป็นคนตอบแทน 

 

 

"ไม่เลยค่ะ อยู่ที่นี่พวกเรามีความสุขมากๆ " 

 

 

"อยู่ตลอดไปไหมล่ะ.." คุณปาร์คเอ่ยถามขึ้น แต่ก็ไม่ทันได้ตอบ เมื่อคุณนายปาร์คสงเสียงออกมาจากในครัว ว่าให้คุณปาร์คมาชิมอาหารให้หน่อย พร้อมบอกให้ทั้งคู่ไปปลุกลูกชายให้หน่อย ให้ลงมาทานอาหารเช้าสูตรใหม่ของเธออย่างด่วน่

.

.

.

.

.

 

อ้าว....ไม่ได้ล๊อค...อลิซคิดในใจ 

 

 

โอ้โห......สภาพน่าถ่ายรูปลงโซเชี่ยวมาก ขวัญใจสาวๆ ถ้าได้เห็นภาพนี้ล่ะก็ แฟนคลับได้ลอยหายไปแน่ๆ ก็ดูสิ นอนอาซ่าแต่ในมือกอดตุ๊กตาทีเขาซื้อให้ไว้แต่น้ำลายยืดด้วย....พอ! ให้เกีรยติแฟนเค้าบ้างสิ.....แต่จะยังไงก็น่ารักพูดเลย......อ้าย!

 

 

อลิซเดินตรงไปที่เตียงก่อนใช่มือสกิด

 

"โฮวอน....ตื่นได้แล้ว"

 

 

"........"

 

 

"โฮวอนอ่าาา ตื่นเร็วๆสิ ลงไปกินอาหารสูตรใหม่ของแม่นายเร็ว"อลิซใช้มือดึงผ้าห่มให้เปิดออกก่อนถือโอกาสพับให้ซะเลย แล้วใช่มือตีเเขนคนหลับเบาๆ 

 

 

"......."

 

 

"นี่! จะตื่นได้ยังอ่ะ ไม่งั้นชั้นลงแล้วนะ"อลิซหน้ามุ้ยกับคนขี้เซาก่อนตั้งท่าจะเดินออกไป 

 

 

หมับ!!!!!! 

 

 

 

''เหวอ...!!! " อลิซร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆก็โดนดึงลงไปบนที่นอน พร้อมถูกคนที่เหมือนว่าหลับรัดไว้ด้วย 

 

 

"นี่นายแกล้งหลับหรอ! "อลิซถามเสียงไม่พอใจเล็กๆ

 

 

"เปล่านะ ชั้นไม่ได้แกล้ง ตื่นตอนเธอบอกจะไปนั้นแหละ''โฮวอนว่าหน้าระรื่น พร้อมฟัดแก้มใสอลิซเล่นในอ้อมกอด กลินหอมหวานมันทำให้เขาหลงได้ตลอด 

 

 

"โอยย....ฮ่าๆ ไม่เอา ปล่อยเลยนะ" มันจั้กจี้จนอลิซหลุดขำใบหน้าขึ้นสีจางเพราะความเขิน นี่มันใกล้กันเกินไปแล้ว 

 

 

"ยังไม่ชื่นใจเลยอ่ะ..จุ้บ! .."โฮวอนว่าอน่างเอาแต่ใจก่อนจะจุ้บริมฝีปากบางเร็วๆ อลิซตาโตตกใจหนัก ฟาดฝ่ามือลงต้นแขนโฮวอนที่ตอนนี้ยังรัดตนไว้อย่างดี 

 

"งื้อออออ.....ไม่เอาเเล้ว จะไปกินข้าว"อลิซว่าก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าเห่อร้อน 

 

 

"ชั้นก็หิวข้าวนะเอาจริงๆ แต่ตอนนี้ชั้นหิวเธอมากกว่าอ่ะ......หืม จุ้บ"โฮวอนว่าด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนก้มลงไปจูบปากบางเร็วๆอีกครั้งแบบแนบแน่นและผละออก

 

"ไอบ้ากาม! โฮวอนปล่อยชั้นเลย!!!!"อลิซดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดโฮวอนก่อนจะหลุดเป็นอิสระ โฮวอนขำเบาๆ จนโดนสายตาขู่อลิซมาแต่ไกล 

 

 

"ขำหรอ! ขำอะไร ห้ะ!" อลิซเหวใส่พร้อมเดินไปหยิบหมอนข้างมาฟาดหัวโฮวอนจนล้มลงไปบนเตียงอีกครั้ง

 

 

"โอ้ย! "

 

 

"ฮ่าๆๆๆ อันนี้ขำกว่า..แบร่ ตามลงมาเร็วๆด้วย" อลิซเยาะเย้ยใส่ก่อนวิ่งออกนอกห้องไป 

 

 

นี่เจ้าตัวไม่รู้ตัวจริงๆหรอ ว่าอีกวันเดียวจะต้องกลับบ้านเกิดแล้ว.....

 

 

 

 

 

 

ก้อกๆ.....ก้อก!

 

 

"เอ่อ....พี่บยอล" เมเบลสงเสียงเรียกกล้าๆกลัวๆ 

 

 

"เข้ามาเลย พี่ไม่ได้ล๊อค" ฮันบยอลพูดออกมา 

 

 

เมเบลเปิดประตูห้องเข้ามา พบว่าที่นอนถูกพับเก็บเป็นระเบียบเรียบร้อย จึงคิดว่าฮันบยอลต้องตื่นนอนได้สักพักแล้วแน่ๆ 

 

 

"มีอะไรรึเปล่า"ฮันบยอลเอ่ยถามเสียงนิ่งๆขณะเดินออกมาจากห้องต้องตัวด้วยเสื้อผ้าเรียบร้อย 

 

 

"เออ่...คุณแม่ให้มาตามไปกินข้าว" เมเบลว่าออกไปอย่างไม่เต็มเสียงพร้อมหลบสายตาไปด้วย รู้สึกเหมือนพึ่งเคยคุยกัน รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายไม่อยากพูดด้วย รู้สึกกลัว...

 

 

"อืม เดี๋ยวพี่ลงไป"ฮันบยอลว่านิ่งๆ เมเบลพยักหน้ารับด้วยใบหน้าหงอยๆ ฮันบยอลหันหลังเหมือนกำลังคิดอะไร เช่นเดียวกับเมเบลที่ยืนมองแผ่นหลังกว้าด้วยแววตาเศร้าๆ และไม่เข้าใจ 

 

 

"เมเบล.."ฮันบยอลหันกลับมาเรียกอีกคนไว้ เพราะรู้ว่ายังไม่ออกจากห้อง 

 

 

"คะ?.."เมเบลรับคำหน้าตื่นๆ เมื่อสบตาคมตรงหน้าจังๆ ครั้งแรกในรอบอาทิตย์กว่าๆ 

 

 

''เหงามั้ย.."ฮันบยอลถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่เจือความอบอุ่นมากดว่าเดิม 

 

 

".....ค่ะเหงา.."เมเบลว่าก้มหน้า เพราะพี่ไม่คุยกับเบลเลย...

 

 

ฮันบยอลฟังคำตอบของคนรักที่ตนยอมรับเลยว่ารักมาก ก็รักมาตั้งแต่เด็กแล้วเนาะ ก็ถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่ใช่เบื่อหรือรำคาน แต่เพราะตนไม่อาจทำใจได้จริงๆว่าคนตรงหน้ากำลังจะจากไป ฮันบยอลส่งยิ้มบางๆไปให้ก่อนเดินเข้าไปกาเมเบลช้าๆ 

 

 

เมเบลทำหน้าไม่ถูก กำมือตัวเองแน่น เมื่อฝ่ามือหนาของฮันบยอลยกขึ้นมาประคองข้างแก้มนิ่มของตัวเอง ก่อนจะเป็นฝ่ายโน้มใบหน้าลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกัน จนปลายจมูกโด่งชนปลายจมูกมนของอีกคน เมเบลค่อยๆหลับตาลงแพขนตาเรียงสวย ทำให้ไม่เห็นความเจ็บปวดในแววตาคมของอีกคนได้ ฮันบยองใช้ริมฝีปากตัวเองประทับลงบนหน้าผากขาวแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆไล้ริมฝีปากลงมาผ่านนสันจมูกมนจนมาถึง ริมฝีปากอิ่มสีชมพู ที่ตัวเองปราถนามานาน ฮันบยอลไม่รอช้าประทับริมฝีปากตัวเองลงไปอย่างนุ่มนวล ก่อนขบเม้มริมฝีปากล่างแผ่วเบา เคล้นคลึงจนเมเบลยอมโอนอ่อน เปิดทางให้อีกคนเข้ามาสำรวจหาความหอมหวาน สมองขาวโพลนไม่รับรู้สิ่งอื่นใดอีกนอกจากสัมผัสตรงหน้าที่นุ่มละมุนและหอมหวาน ฮันบยอลรั้งเอวบางให้เข้ามาแนบชิดตัวเองมากขึ้นก่อน ใช้ลิ้นตัวเองกวาดต้อนหาความหวานในโพลงปากที่ไม่เคยเข้ามาชิม ลิ้มเล็กถดหนีอย่างไม่เคยกับสัมผัสวาบหวามนี้ ฮันบยอลกำลังหลงรสชาติอันหอมหวานนี้ ข้างในยิ่งหวานจนอยากจะกินเข้าไปทั้งตัว ลิ้นหนากวาดต้อนทุกซอกทุกมุมในโพรงปาก ก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กของอีกคน.....แต่ก็ต้องค้างเมื่อร่างเล็กๆในอ้อมกอดส่งเสียงร้องขออากาศหายใจ 

 

 

 

"อื้ม..." เมเบลยอมรับเลยว่าถ้าพี่บยอลไม่กอดไว้เมเบลต้องลงไปกองที่พื้นแน่ๆ 

 

 

ฮันบยอลค่อยๆถอดลิ้นออกมาแต่ไม่วายเคล้นคลึงดูดดึงเบาๆ ริมฝีปากอิ่มเล่นก่อนเกลี่ยไปมา และกระซิบชิดริมฝีปากอิ่มหวานว่า...

 

 

"คิดถึง..." 

 

 

จึงค่อยถอดริมฝีปากตัวเองออกมา แล้วปล่อยให้คนในอ้อมกอดเป็นอิสระทันที เมเบลใจเต้นตุบตับกับสัมผัสเมื่อคู่ ยืนหายใจหอบถี่ ใบหน้าแดงก่ำร้อนฉ่าไปหมด เมเบลไม่กล้าสบตาอีกคน แถมประโยคสุดท้ายที่ฮันบยอพูดตนก็ได้ยินไม้ชัด เมเบลยืนกรอกตาลอกแลก ก่อนเสียงฮันบยอลจะดังขึ้น ตัวเองจึงสะดุ้งทำตาโตใส่ 

 

 

"กินข้าว.."ฮันบยอลว่าสั้นๆ พร้อมโคลงหัว 

 

 

"ค่ะ....ค่ะกินข้าว"เมเบลพยักหน้ารับรัวๆ ก่อนจะหันไปข้างหลัง อย่างไว ทำให้หัวชนประตู เห้ย.....มาอยู่ตรงนี้ได้ไงว่ะ??? 

 

 

โป๊ก!!!! 

 

 

"โอ้ย...มาถึงนี้เลยหรอว่ะ" เมเบลหันหลังพูดกับตัวเองคนเดียว พร้อมลูบหัวที่โขกประตูไปด้วย 

 

ฮันบยอบเผลอหลุดขำออกมา แต่เมเบลก็ไม่ได้ยิน ให้ตายสิ เมเบลก็คือเมเบลสินะ...

 

 

ทุกคนลงมาทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน และพร้อมกับมีเรื่องเร่งด่วนบนโต๊ะอาหารทำให้ทั้งสี่คนกินข้าวกันไม่ลง....

 

 

 

 

 

 

 

 

@@@@@@@@@@@@@@@

 

 

 

ใกล้จบแล้วๆๆๆๆ ดีใจๆ จะแต่งนิยายจบเหมือนคนอื่นเเล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ี