Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

"น้าศรีเพื่อนแม่ที่เป็นผอ.โรงเรียนพวกหนู โทรมาบอกว่าให้พวกหนูเตรียม

เก็บของได้เลยเครื่องจะเทคออฟออกเวลาสามทุ่มครึ่งวันนี้เป็นไฟล์ทด่วนน่ะ ตอนแรกผอ.บอกวันมะรืนใช่มั้ย เขาโทรมาแล้วบอก เด็กผู้ชายรับแต่อันนี้อยู่ดีๆก็เปลี่ยนกะทันหัน" 

 

 

เสียงของคุณนายปาร์คยังคงฉายชัดในความคิดทั้งสี่คน หลังทานอาหารเช้าที่ควรจะอร่อยแต่มันกลับไม่มีใครรับรสชาติได้เลย ทั้งสองพี่น้องปาร์คที่คิดว่า ทั้งคู่จะกลับมะรืน กลายเป็นสามทุ่มครึ่งวันนี้ ทั้งคู่รู้สึกหมดอะไรตายอยากในชีวิตเหลือเกิน มันกะทันกันเกินไป.....

 

ฮันบยอลหลังทานข้าวเข้าเสร็จก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ส่วนโฮวอนก็มาขลุกอยู่กับอลิซ อยากใช้เวลาสุดท้ายให้ได้มากที่สุด...เมเบลก็นั่งเก็บของคนเดียวแต่ยังดีที่เมเบลอุ้มเจ้าแดบักเข้ามาด้วย....

 

 

"ถ้าไปแล้วจะคิดถึงรึเปล่า.."โฮวอนเอ่ยถามเสียงอ้อนๆขณะหนุนตักนิ่มอลิซ 

 

 

"คิดถึงสิ คิดถึงนายมากๆเลยด้วย"อลิซว่ากยิกแก้มโฮวอน 

 

 

คิดว่าตัวเองไม่เศร้าหรอ เศร้ามากตนกับเมเบลลืมเรื่องวันเวลากลับไปแล้วด้วยซ้ำใครจะไปคิดว่า พอสอบเสร็จเพียงวันเดียวต้องตาลีตาเหลือกกลับไทยเดี๋ยวนี้เลย แต่ทำไงไม่ได้ ผอ.เน้นมาแล้วจะบิดพลิ้วไม่ได้ 

 

 

"เราจะไม่เลิกกันใช่มั้ย.." โฮวอนลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิจ้องหน้าอลิซพร้อมคว้ามือบางที่กำลังเก็บของมาจับไว้ 

 

 

"ไม่.....ไม่เลิก ชั้นไม่เลิก"อลิซว่าส่ายหน้าไปมา พยายามกลั้นน้ำตา แค่คิดว่าจะไม่มาคนมากวน

มาวอแว ก็ใจหายแล้ว 

 

 

"รักมากนะ รู้มั้ย" โฮวอนว่าเสียงนุ่มแต่หนักแน่น 

 

ทำนบน้ำตาอลิซพังทลายลงมาอย่างห้ามไม่ได้เพียงได้ยินคำว่ารักของอีกคน ก้านนิ้วยาวของอีกฝ่ายค่อยเกลี่ยน้ำตาอีกฝ่ายออกอย่างแผ่วเบา 

 

 

"....รักนายมากเหมือนกันนะโฮวอน" อลิซว่าสูดขี้มูกแบบเด็กๆ  

 

 

"อย่าร้องสิ ไม่น่ารักแล้วนะ" โฮวอนว่าก่อยค่อยๆโน้มตัวไแจูบซับเปลือกตาสีมุกของอีกคนอย่างเนิ่นนาน เพื่อส่งความรู้สึดต่างๆผ่านไปทางจูบนี้ ก่อนจะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก่อนสิ่งที่ทำให้โฮวอนตกใจแต่ไม่ตื่นตูมคือ เมื่อตนปละออกมาอลิซก็เลื่อนหน้าเข้ามาใช้ริมฝีปากบางตัวเองแตะลงบนริมฝีปากตนอย่างนุ่มนวล แล้วผละออก 

 

 

"อลิซรักปาร์คโฮวอนนะคะ" อลิซว่าเสียงน่ารักพร้อมส่งยิ้มหวาน จนโฮวอนอดจะยื่นมือไปขยี้ผมอีดคนด้วยความรัก ก่อนจะประคองข้างแก้มอีกคนแบ้วบีบให้ปากจู๋น่ารัก แล้วจัดการจุ้บคืนเร็วๆ จนอลิซหน้าแดง

 

 

"ถ้าหายไปนานเกินหนึ่งเดือน จะไปหาเอง เข้าใจมั้ย! " โฮวอนว่าแกมออกคำสั่ง 

 

 

"รู้หรออยู่ที้ไหน.." 

 

 

"นี้ปาร์คโฮวอนนะ..ไม่มีอะไรทำไม่ได้"

 

 

"จ๊ะ คนเก่ง "

 

 

"ไหนมีอะไรให้ชั้นช่วยบ้าง" 

 

 

ก่อนทั้งคู่จะลงมือเก็บสัมภาระด้วยกันอย่อารมณ์ดี พร้อมหยอกล้อเล่นกันไปด้วย 

.

.

.

.

.

อีกด้านนึงไม่ได้มีควาทสุขเหมือนคนอื่น แม้จะดีใจที่จะได้กลับไปเจอครอบครัว แต่อีกคนที่อยู่ที่นี้รู้สึกเหมือนไม่แยแสกับการมีอยู่ของตนแม้ว่าตนจะักลับอยู่ในอีกสาม-สี่ชั่วโมงนี้แล้ว ยังไม่สนใจ เอาแต่อยู่ในห้อง ไม่เหมือนโฮวอนที่เก็บเกี่ยวเวลาทุกนาทีให้มีค่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้!!

 

 

พี่บยอลใจร้าย!!....

 

 

"แดบักอ่า....พี่บยอลไม่สนใจชั้นเลย...."เมเบลว่าหน้าศร้าน้ำตาหยดลงพื้นโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว  

 

 

"ฮืดดดด!!! จะทำยังไงดี อ่า พี่เค้าไม่มาเลยจะร้องเเล้วนะ" เมเบลว่าเบ้ปาก น้ำตาคลอหน่วงอยู่ที่เบ้าตา ก่อนจะใช้ฝ่ามือตัวเองเช็ดออก 

 

 

"......." แดบักไม่หือไม่อือได้แต่อยู่ในอ้อมกอดเมเบลนิ่งๆเหมือนจะทำตามใจทุกอย่าง 

 

 

"ไม่เอาเเล้ว!! เหนื่อย ไม่ยุ่งก็ได้ไปแล้วจะไม่บอกด้วย" เมเบลเหวคนเดียวในห้องขณะยัดๆของลงกระเป๋า อย่างหงุดหงิดปนเสียใจ 

 

 

แล้วเมื่อเช้ามาจูบกันทำไม ทำมายยยยยยยยย!!!! มาทำให้ใจสั่นทำไม เวลาสั้นๆที่เหลือยังไม่มาแลเลย ....

 

 

 

 

ข้างล่างที่ยังคงวุ่นวายกับอาหารเย็น (ที่เวลามาถึงไวมาก) และการเลี้ยงส่งสองสาว ที่กำลังจะกลับบ้านเกิด 

 

 

"นึกแล้วก็ใจหายนะคะ คุณญิง" คุณป้าคนสนิทที่ตอนนี้เป็นลูกมือพูดขึ้น 

 

 

"ใช่ อยู่กับมานานอยู่ๆดีก็จากไปซะเฉยๆ ชั้นว่าคนที่ทำใจยากสุดคงเป็นสองหนุ่มนั้นล่ะและคนที้ดูจะอย่สุดคงไม่พ้นฮันบยอล" คุณนายโคลงหัวเบาๆ ขณะนึกถึงลูกชายคนโต ที่เคยพบกับเหตุการ์ณ การถูกทอดทิ้งจากคนรักมาแล้วครั้งนึง และนี้จะเป็นครั้งที่สอง ตอนนี้ที่เชียร์กันตนก็บืมนึกถึงข้อนี้ไปเลย 

 

 

"ใช่ค่ะคุณหญิง คุณคนโต น่าจะอาการหนัดนี้ยังไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะคะ คุณหนูคนเล็กนังพอยิ้มแย้มออกมาบ้าง " คุณป้าแม่บ้านพูดบ้าง

 

 

"อื้ม....ก็นั้นแหละ ทุกอย่างถูกขีดไว้แล้วล่ะ'' คุณนายปาร์คพูดขึ้นอย่างปลงๆ 

 

 

"คุณหญิงคะโทรศัพท์ค่ะ" เสียงเเมบ้านอีกคนดังขัดจังหวะ การสนทนา คุณนายปาร์ครับมาก่อนจะคุย ด้วยสีหน้าเครียดๆ ก่อนจะขอตัวออกไป และไม่ลืมหันไปบอก

 

 

"ชั้นฝากบอกลูกๆด้วย ว่าที่ร้านมีปัญหาด่วนชั้นต้องรีบไป อาจจะไม่ทันไปส่งหนูๆ ฝากขอโทษด้วยและบอกว่าเดินทางปลอดภัย" คุณนายปาร์คพูดเร็วๆก่อนจะเดินออกไปเรียกคุณปาร์คให้เป็นคนขับรถไปเป็นเพื่อนอย่างด่วน 

 

 

 

 

 

เมื่อรับรู้ถึงเวลาอาหารเย็น สองสาวก็ยกกระเป๋าเดินทางลงมา พร้อมกับโฮวอนที่ถือของอลิซลงมาให้ จะมีก็แต่เมเบลยกมาเอง โดยไร้เงาฮันบยอล 

 

 

"ป้า แม่พ่อล่ะครับ" โฮวอนเอ่ยขึ้น 

 

 

"คุณๆทั้งสองเข้าร้านเพชรด่วนค่ะ คุณหญิงบอกว่าอาจมาไม่ทันส่งแต่ขอให้เดินทางปลอดภัยค่ะ" ป้าเเมย้านรายงานตามทุกอย่าง ทั้งหมดพยักหน้าอย่างเข้าใจ 

 

 

"ทานกันเยอะๆนะคะ คุณหญิงตั้งใจทำให้พวกหนูทาน" ป้าแนะนำอย่างดี 

 

 

"แล้วพี่นายล่ะ" อลิซเอ่ยถาม 

 

"ไม่หิวมั้ง พวกเธอกินกันเนอะๆเถอะ" คำตอบของโฮวอนทำให้อลิซสบตาเพื่อตรงข้ามที่เอาแต่ก้มมองจานข้าวเขี่ยไปมา 

 

 

"......ไอเบลกินเยอะๆนะ อันนี้อร่อยมากเลยว่ะ" อบิซว่ายิ้มแย้มให้เพื่อนก่อนจะตักอาหารให้ ถ้าไม่พร้อมตนไม่เซ้าซี้ก็ได้...

 

 

"ขอบใจนะ.."เมเบลว่านิ่งๆ แววตามีเเต่ความเศร้าจนคนอื่นมองรู้ 

 

 

 

 

ฮันบยอลที่เอาเเต่ขลุกตัวในห้อวไม่ไปไหน นอนจมเตียงในหูคาดบีทแดงที่เมเบลซื้อให้ตลอด ก่อนจะหยิบมือถือเครื่อวแพงตัวเองขึ้นมา กดเข้าแกลลอรี่ แม้ตัวเองไม่ชอบถ่ายรูป แต่มันกลัยมีรูปตนกับเมเบลเต็มไปหมด แลัรูปเมเบลที่เจ้าตัวถ่ายเองและตนถ่ายหรือแม้แต่แอบถ่าย ทุกรูปทร่ดูมันทำให้เขายิ้มออกมาได้ง่ายๆ เขาไม่อยากให้เมเบลไป แต่เขาทำอะไรไม่ได้ เขาเลือกให้เมเบลไม่ไปไม่ได้ เขากลัว......กลัวระยะทางกลัวความห่างไกล ตอนคำพูดที่แม่หลุดออกมา มันทำให้เขาเหมือนช๊อคกลางอากาศ รู้สึกถึงอย่างมันเ็วเกินไป มันน่าจะให้เวลาเขาหน่อย เมเบลจะรู้สึกยังไงที่เขาไม่ไปส่งที่เขาไม่สนใจ ไม่ดูแลไม่อยู่ด้วยในเวลาแบบนี้ เธอคงเสียใจมาก......คิดว่าเขาไม่รัก...แต่เปล่าเลยเขารักเธอมากรักจนทนมองอีกคนเดินห่างออกไปไม่ได้ต่างหาก.......

 

 

 

 

"ได้เวลาแบ้วครับ" คุณคนขับรถเดินเข้ามาเตือน อลิซหันมาคิดจะเจอโฮวอนแต่ไม่เจอ ก่อนจะคุณป้าเเม่บ้านคนเดิม 

 

 

"คุณคนเล็กใก้ป้าบอกว่า ไม่ไปส่งนะคะ" 

 

 

"อ๋อ...ค่ะ..." อลิซรับคำหน้าเจื่อนๆ  

 

 

"งั้นพวกเราต้องไปแบ้วล่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่างนะคะ คุณป้าดูแลตัวเองด้วยน้า" เมเบลเอ่ยลาคุณป้าแ ม่บ้าน ก่อนเดินเข้าไปกอดอลอซก็เช่นกัน 

 

 

"พวกหนูๆ ก็เช่นกันนะคะพวกหนูไม่อยู่ป้าเหงาแย่เลย แต่ยังไงป้าก็ขอให้พวกหนูๆโชคดีนะคะ" 

 

 

 

ทั้งคู่เดินตัวปลิวมาขึ้นรถตูโดยสัมภาระทุกอย่างมีคนอาสาขนให้ โดยทั้งคู่ก็ไม่ขัดอะไร ในรถตู้มีแต่ความเงียบเข้าแกคลุมเวลานี้ทุกคนคงอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเอว อลิซกับเมเบลนั้งคนละที่กันแต่ชิดหน้าต่างเหมือนกัน ทั้งคู่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถเพียงลำพังโดข้างๆไม่มีพวกเขา ทั้งคู่เหงาเเละเศร้าคิดถึงทุกๆอน่างที่เป็นที่นี้ความทรงจำต่างๆตั้วแต่วันแรกที่มาถึงยันวันสุดท้าย....มันทพให้พวกเธอหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะหน้าจ๋อยเหมือนเดิม ที่คนรักไม่มาส่งกันเลย.......แต่พวกเขาต้องเข้มเเข็งสิใช่มั้ย....

 

 

  

 

    @@@@@@@@@@@@@