Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 

          วันนี้มาโรงเรียนพร้อมกันทุกคน กับจักรยานสุดเฟี้ยวสองคัน คงไม่ต้องบอกนะว่าใครปั่น ใช่เมเบล ปั่น ฮ่าๆๆๆ ตลก บยอลสิค่ะ ตีคู่กันอย่างกะว่าถนนพ่อแม่สร้างมางั้นแหละถึงแม้ พ่อแม่พวกเค้าตะมีอิทธิพลหรืออะไรก็เถอะ ชั่งๆ แล้งวนี่คู่ไอลิซกะโฮวอนจะรีบไปไหนว่ะนั่น ได้ยินเสียงเถียงกันโวยวายเมื่อโฮวอนปั่นเร่งสุดเหมือนจงมจแกล้งอลิซ จนหน้าง้ำงอกันไป กลายเป็นตอนนี้สองคนนั้นนำไปแล้วค่ะ คู่เราก็รั้งท้ายสิจะว่าไปนี่ก็ยังไม่ได้คุยกันเลยนะ ไม่ได้ละ แล้วทำไมชั้นต้องเริ่มว่ะเนี่ย งั้น......คิดซะว่าพี่เค้าคงเขินมั้งยิ่งเมื่อคืนพูดอะไรด้วยแถมมาจุ้บเราอีก ยังไงๆพื้นฐานเค้าก็เย็นชาอยู่แล้ว ถึงแม้จะขี้หยอดขี้แหย่บ้างก็เถอะ

 

 

"เอ่อ...พี่บยอล" จะพูดยังไม่ติดๆขัดๆเลยตัวเองเนี้ย

 

"หืม.."พี่เค้าขานรับในลำคอ 

 

"พี่บยอล....."เมเบลเว้นช่วงไว้ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงกล้าๆกลัวๆ"คือ...วันนี้....ไม่ไปโรงเรียน ได้มั้ย" เมื่อจบประโยค ฮันบยอลก็จอดรถก่อนจะหันมามองคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาเม้มปากแน่น 

 

งื้อ....พี่ต้องไม่ให้แน่ๆเลย พี่เค้ารักเรียนจะตาย แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้ไม่อยากไปจริงๆอ่ะ อยากจะพูดอยากจะเคลียอะไรกับพี่บยอลและอะไรอีกบลาๆๆๆ

 

 

ฮันบยอลเงียบไปจนคนรอฟังคำตอบกลัวเลยรีบยอกปัดๆไปด้วยน้ำเสียงหงอยๆ 

 

"ไป..ไปก็ได้ ไม่หยุดเเล้ว" เมเบลว่าหน้างอ เห็นป้ะ ไม่ให้หยุด 

 

"งอแง.." อะไรคืองอแล้วขำเบาๆมีมายีผมด้วย แล้วปั่นจักรยานต่อ คือ ก็ไม่ให้หยุดก็ไม่ต้องพูด 

 

เมเบลนั่งหน้ามุ้ยซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างแล้วหลับตาไปตลอดทาง ไม่อยากจะมองล่ะ ก็รู้แหละว่าใกล้สอบแต่ช่วงนี้มันเบื่อๆอ่ะเดี๋ยวให้คอปเตอร์มันบอกก็ได้ว่าอะไรยังไงแถมเด็กเก่าสองคนก็มี ไม่หวั่นค่ะ ฮันบยอลเอื้อมมาคว้ามือเมเบลไปกอดที่เอวสอบของตัวเอง เมเบลก็ทำตามไม่หือไม่อือ 

 

เมื่อนั่งไแได้สักพักโดยที่ไม่ได้มองทางอะไร รถจักรยานก็หยุดลงพร้อมน้ำเสียงทุ้มที่ฟังกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ แต่ เอ้ะ! ทำไมร.ร มันเงียบๆนะ ไม่มีเสียงไรเลยดิ

 

"ถึงแล้วครับ.."

 

เมเบลค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะตาโตแล้วฉีกยิ้มกว้าง แล้วโดดลงจากจักรยานอย่างไว

 

"มาที่นี่..."เมเบลเอ่ยถามตาโต สีหน้าดีใจโอเวอร์ 

 

"อืม..หยุดก็หยุดพี่ให้เราวันนึง" ฮันบยอลว่ายิ้มละมุนแล้วลูบผมคนรักก่อนจะเดินกันเข้ามาในสนามเด็กเล่น ที่ๆเคยมาสารภาพรักกันเมื่อครั้งที่นานมาแล้ว 

 

"ขอบคุณณณณณ"เมเบลว่าลากเสียงยาวแล้วเดินไปนั่งที่ชิงช้าแล้วแกว่งไปมา ที่นี่ก็ดีเหมือนกันส่วนตัวดีคนก็ไม่ค่อยพลุกพล่าน พี่บยอลลงทุนพาย้อนกลับมาเลยอ่ะ นี่อีกนิดๆก็จะถึงบ้านแล้วด้วย

 

"แล้วนี่เราไม่เห็นเลยหรอ ว่าพี่พากลับมา" ฮันบยอลว่าแล้งหย่อนตัวนั่งลงชิงช้าค้างๆเเล้วเอ่ยถาม 

 

"ไม่อ่ะ เค้านั่งหลับตาตลอดทางเลย"เมเบลว่าส่ายหัวพรืดจนผมยาวนั้นสะบัดไปมา 

 

"หรอ....แล้วชอบรึเปล่าที่พามาที่นี้"

 

"ชอบๆ นี่มันเป็นที่แห่งความทรงจำเลยนะ"เมเบลว่าเสียงใส แล้วยิ้มกว้างให้ฮันบยอล 

 

ไอเรื่องที่เคยขุ่นมัวจิตใจเมื่อวานก็หายไปแล้วล่ะ พอเมื่อคืนร้องไห้จนอิ่มก็นอนเอามือก่ายหน้าผากปรึกษาพี่หมีแล้วล่ะ ว่าเมเบลจะไม่คิดมากอีกจะรักฮันบยอลมากๆจะเชื่อใจกัน จะไม่ระเเวง (มั้ง) เมเบลจะพยายามไม่ขี้แง(อันนี้โคตรยากร้องไห้ง่ายด้วย)จะไม่ทำให้พี่บยอลคิดมาก จะรั่วๆฮ่าๆๆ หลอกๆแต่นั่นก็นิสัยนะ รั่วได้ บ้าได้  แต่เมเบลจะยิ้มเยอะๆ จะไม่กลัวยัยผญ.คนนั้นสถานะก็ แค่ เพื่อน! เท่านั้น เรามันปัจจุบันและอนาคต ฮิ้วววว ฮ่าๆก็เรื่องจริงอ่ะ เถียงอ๋อ เรากลับเข้าเรื่องเถอะ ไปไกลมากล้ะ มาๆ 

 

ฮันบยอลก็พยักหน้ารับแล้วยกยิ้มมุมปากเบาๆ แล้วเราสองคนก็นั่งเงียบอีกครั้ง เมเบลไม่ชอบ ความเงียบ ไม่ได้ๆ .งั้นเราเข้าเนื้อเรื่องเลยเเล้วกันดูหน้าพี่เค้าก็ดูเหมือนคิดอะไรตลอดเลยนะ ใช่เรื่องเรารึเปล่า?

 

 

"พี่บยอล/เมเบล" เราสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน 

 

"เอ่อ...พี่พูดก่อนสิ"

 

"เมเบลพูดก่อนเลยครับ.."ฮันบยอลว่าแล้วหันมามองหน้าเมเบลตรงๆ จนคนมองอดประหม่าไม่ได้ คบกันแล้วแต่ก็ยังไม่ชินกับการถูกจ้องแฮะ 

 

"ค...คือว่าเบลจะบอกว่า......ว่า"เมเบลเงึยบอีกครั้งแล้วเม้มปากแน่นมือบางกำกันอยู่บนหน้าตัก ฮันบยอลกำลังตั้งใจหังเมเบลพูดอย่างตั้งใจ แต่เมื่อเห็นอาการประหม่าของเมเบลจึงเอ่ยบอกว่า

 

"ใจเย็นๆครับ ค่อยๆพูดนะ"ฮันบยอลเอ่ยเสียงนุ่มแล้วเขยิบตัวไปชิดชิงช้าข้างหนึ่งแล้วกุมมือบางที่กำแน่นให้คลายออก เมเบลเมื่อได้ยินเสียงอีกคนพูดแบบนั้นก็ลดความประหม่าลง 

 

"ขอโทษ....ขอโทษนะ"เมเบลเอ่ยออกไปเสียงเบาดวงตากลมกลั้นใจสบตาคม อย่างสื่อความหมาย 

 

"เรื่องอะไรครับ.."ฮันบยอลเอ่ยถามออกไปงงๆ เมเบลขอโทษตนเรื่องอะไร ตนมากกว่าที่รู้สึกผิดนิดๆที่พอนั่งกินข้าวแล้วเห็นใบหน้าน่ารักของเมเบลนั้นดูโทรมๆตาก็บวมๆ ถ้าให้เดาร้องไห้แน่ แต่ตอนที่ตนออกมานั่นเมเบลก็หลับนี่หรือว่าจะได้ยินที่ตนพูดทั้งหมด 

 

"ก็...ก็ที่งี่เง่า ทำตัวให้พี่คิดมาก ถึงแม้เบลจะงี่เง่า แต่ต่อไปนี้สัญญานะว่าเบลจะเชื่อใจพี่บยอล จะรักพี่มากๆ เรื่องที่ผ่านมาไม่ว่าอะไรก็ชั่งมันเถอะ.... เบลเจะบอกว่าเบลเข้าใจพี่นะ" เมเบลพูดยาวด้วยน้ำเสียงหน้าฟังแต่ดูจริงจัง พร้อมกับยิ้มบางๆให้ฮันบยอลมือเมเบลก็บีบมือฮันบยอลแน่นราวกับให้สัญญา 

 

คำพูดของเมเบลทำเอาคนฟังอย่างผมพูดไม่ออกแสดงว่าเมเบลได้ยินทั้งหมดแต่เลือกที่จะไม่พูดแล้วยังเชื่อใจผมอีกแล้วให้สัญญาผมด้วย 

 

"เมเบล....ขอบคุณนะ ขอบคุณเรามากๆที่รักพี่ขนาดนี้ พี่ขอโทษ.."พูดไม่ทันจบเมเบลก็ยกมือขึ้นไปปิดปากฮันบยอล 

 

"บอกว่าไม่ต้องพูดเรื่องพวกนั้นแล้วไง แค่พี่รักเมเบลมากๆ ไม่วอกแวกก็พอแล้วล่ะ"เมเบลว่าจบก็จูบเบาๆไปที่มือของตัวเองที่ปิดปากฮันบยอลอยู่ คนทำก็หน้าแดงกันไปคนถูกทำตาโต ผช.ก็เขินได้นะครับ 

 

"ครับ...ไม่พูดแล้วครับ"ฮันบยอลว่ายิ้มกริ่มมองคนที่ทำเป็นแกว่งชิงช้าเล่นไม่สนใจใคร 

ทำผช.หน้าแดงนี่ไม่ไหวนะ^^

 

น่ารักขนาดนี้ จะไม่วอกแวกอีดแล้วครับ 

.

.

.

.

.

.

.

.

"ทำไมพวกนั้นยังไม่มากันอีกนะ เมื่อกี้ยังตามหลังเราอยู่เลยอ่ะ" อลิซว่าเมื่อหันมองมาที่จอดจักรยานไม่เจอรถจักรยานของฮันบยอลเลยแถมไม่เห็นวี่เเวของเพื่อนรักอีกด้วย 

 

"ถามชั้นแล้วชั้นจะไปถามใครล่ะ" โฮวอนได้ทีกวนอลิซใหญ่ แลิซหันมาค้อนขวับพร้อมส่งเสียงจิ้จ้ะไปอย่างหงุดหงิด 

 

"แล้วทำไมไม่โทรถามล่ะ"โฮวอนเสนอความเห็น 

 

"เออ นั่นสินะ" อลิซพยักหน้าแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะกดโทรเบอร์เมเบล 

 

ระหว่างที่อลิซรอสายทั้งคู่ก็เดินทาถึงโต๊ะของพวกแก๊งโฟรสุดหล่อ 

 

"ตั้งแต่คบกันนี่ ไม่เคยห่างกันเลยนะ วี้ดวิ้ว~~~" เสียงแรกเริ่มด้วยจุนโฮ ไม่ค่อยกวนตีนเลย 

 

"โอ้ย ไอ้จุน มึงก็ให้เค้าหวีดๆกันไปเถอะ กว่าจะมาหวีดกันได้ พี่ปาร์คเล็กเราก็ซึนไปซะนาน'' มึงจะพูดเรื้องเก่าอีกทำไมว่ะเออ กูรู้ กูโง่ 

 

"กูว่าเปลี่ยนเรื่องเถอะเนาะ" โฮวอนว่าทิ้งตัวลงนั่งข้างจีโฮที่ฟุบหน้าหลับ รึเปล่าก็ไม่รู้ โฮวอยส่งสายตาไปทางจีโฮหาสองเกลอว่ามันเป็นอะไร 

 

"อ๋อ มันไม่เป็นไรหรอก เมื่อคืนคงดึกอ่ะ " จุนโฮว่าปัดแล้วยกน้ำขึ้นดื่มอึกๆ 

 

"หือ??" คือไรว่ะดึก คือกูใสใง

 

"ก็กูเห็นมันบอกว่า น้องผญ.ที่ชื่อไรนะ นาอึนอ่ะ ลูกเพื่อนแม่มัน มาให้มันติวให้ไง แล้วมึงรู้ไรมั้ย ว่าไอ้น้องนาอึนนี่น่ารัดไม่เบาเลย ไอจีโฮยังบ่นอีกด้วยนะว่า แม่มันหมายมั่นปั้นมือว่าให้สองคนนี่แต่งงานกัน " ไอ้คยองโฮเล่าซะหมดเปลือก 

 

"เห้ย!,จริงป้ะเนี่ย"ผมถามหน้าตื่นๆ นี่มันยุคไหนแล้วเนี่ย มาจับแต่งงงแต่งาน 

 

"เออ!! จริง แต่งกูยังไม่พร้อมแล้วก็คงไม่แต่งด้วย" ผมแทบตกเก้าอี้เมื่ออยู่ๆไอคนที่หลับก็ดันตื่นขึ้นมาตอบเสียงงัวเงียผมก็ทำหน้าเออออไป แล้วก็หันไปหาอลิซที่คุยกับเมเบลเสร็จพอดี 

 

 "ว่าไง.."

 

"ไอ้เบล มันขี้โกง มันขอพี่นายหยุดอ่ะ รู้ทั้งรู้ว่าใกล้จะสอบเเล้วยจะหยุดอีก " อลิซว่าหน้ามุ้ย 

 

"แล้วเธอไม่อยากหยุดบ้างหรอ"

 

"ไม่อ่ะ...อ้าว พี่จีโฮ พี่คยอง พี่จุน สวัสดีค่ะ พวกพี่นี่กินขนมกันเกือบทุกเช้าเลยอ่ะ กินแล้วมันฉลาดหรอ วันหลังอลิซได้กินมั้ง" อลิซว่าเมื่อเหลือบสายตาไปทางด้านหลังแล้วเจอพวกพี่อยู่ เอ่ยทักทายตามประสาคนสนิท  พวกพี่ๆเค้าก็ส่งยิ้มมาให้พร้อมพยักหน้า 

 

คือน้องมันใสไงไม่ได้กวนตีนหรอก <(ˍ ˍ*)>

 

"อ่าๆ คงใช่มั้ง ฮ่าๆ" จุนโฮตอบขำๆไป 

 

"เอ้ะ! อลิซครับ นี่ใช่รองเท้าที่พื้นซื้อให้ป้ะ" 

 

"ใช่ค่ะ สวยป้ะล่ะ" 

 

"โห พี่นึกว่าเราจะไม่ใส่ซะแล้ว เห็นซื้อมาตั้งนานล่ะ" จีโฮว่าใบหน้ายิ้ม 

 

"ใส่สิ พี่จีโฮซื้อให้ทั้งคน",

 

"อะแฮ่ม...."เสียงกระแอมไอของใครบางคนดังขึ้นเพื่อนบอกว่าตัวเองยังอยู่ตรงนี้ 

 

ฟิ้ววิ้วๆๆๆ เสียงอะไรอ่ะ ธาตุอากาศหรอ หึย! ผมไม่ใช่นะ 

 

"ก็ดีนะ พี่ว่ามันก็เค้ากับเราดี" 

 

แต่ก็ยังไม่มีใครสนใจ หรือว่า อลิซจะรู้ตัวแล้ว

 

"โหหหห มันแน่อยู่แล้ว คนสวยใส่ไรก็สวยอ่ะนะ" อลิซว่าด้วยใบหน้า มั่นใจมาก 

 

อ้ากกกก ไม่ไหวแล้ว 

 

 

โฮวอนหน้าง้ำงอกด้วยความหงุดหงิด ส่วนจนโฮกับคยองโฮกับนั่งขำกร้ากชอบใจ 

 

"พี่จีโฮ อลิซว่.....อ้ะ อะไรเนี่ย" อลิซพูดไม่จบประโยคก็ถูกโฮวอนคว้นมือแล้วลากไปตามแรง 

 

"กูไปก่อนนะ อลิซต้องขึ้นเรียนแล้ว" โฮวอนตะโกนบอกกลับไป ขณะ อลิซ ก็บ่นงุ้งงิ้งไปตลอดทาง 

 

"อะไรของนายอ่ะ ชั้นยังคุยกับพี่จีโฮไม่จบเลยอ่ะ"

 

"ไม่ได้ไม่ใก้คุยแล้ว คุยกันเเล้วชั้นเหมือนส่วนเกินเลย" น้ำเสียงท้ายประโยคบ่งบอกว่าน้อยใจ จนอลิซยกยิ้ม 

 

"หึงอีกแล้วอ๋อ งั้น เหมือนกี้ขอโทษด้วยน้ะ" อลิซว่าเดินเกาะไหล่โฮวอน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นน่ารัก .โฮวอนก็พยักหน้าโอเคร โห้ะ! ใครใช้ให้น่ารัก 

 

"เอ้า! ถึงแล้ว ตั้งใจเรียนล่ะ" โฮวอนว่าเมื่อเดินมาถึงห้องเรียนอลิซ 

 

"ค่ะ รู้แล้วค้าาา" อลิซว่าทำท่าตะเบ้ะมือ น่ารัก 

 

"อืมดีมาก งั้นชั้นไปล่ะ" โฮวอนยีผมอลิซก่อนจะเดินกลับไปทางเชื่อมตึก 

 

 

"หึ! ยิ้มเข้าไปเถอะ เดี๋ยวอีกหน่อยจะยิ้มไม่ออก" เสียงของใครบางคนดังขึ้นขณะอลิซกำลังจะหย่อนก้นนั่ง อลิซลุกขึ้นยืนก่อนจะเอามือท้าวโต๊ะ แล้วฟังประโยคต่อไป 

 

"พี่โฮวอนเค้าไม่ได้รักเธอจริงหรอกนะ เค้าน่ะรักชั้น รักมากที่สุดเลยด้วย" โอ้ยยยยย นาบีพูดมาได้ไม่อายปากนะเธอ 

 

"จริงหรออ" อลิซว่าน้ำเสียงกวนๆ 

 

"ก็ใช่นะสิ เธออย่าลืมสิว่าชั้นกับพี่โฮวอนเราผูกพันกันแค่ไหน" นาบีหันมามองหน้าอลิซแล้วพูดใส่ เพราะไอภาพบาดตาที่ต้องเห็นทุกวันทำเอานาบีเจ็บมาก 

 

"งั้นชั้น.."

.

.

.

.

.

"จะแค่ไหนพี่ไม่รู้นะ แต่แค่ ตอนนี้พี่รักอลิซคนเดียว เราคือน้องสาวของพี่ แล้วก็ไม่มีวันที่จะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น" 

เสียงทุ้มของโฮวอนดังขึ้นหน้าห้อง ทำเอาทั้งหมดต้องหันไปมองเป็นตาเดียว 

ดีนะ ที่ผมเดินกลับมาเอา มือถือที่ฝากไว้กับอลิซ ไม่งั้นคงพลาดอีกเป็นแน่ แล้วคราวนี้มันก็ทำให้ผมรู้อะไรอีกเยอะเลยล่ะ 

 

##########100%########