Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

                ตอนนี้ทั้งสี่คนกำลังนั่งทานมื้อเย็นกันโดยเป็นฝีมือของแม่นมคนสนิทและเหล่าแม่บ้านช่วยๆกัน คุณนายโซวอนก็คงยังไม่กลับมาและคาดว่าอีกนาน เพราะอะไร ท่านได้สายตรงจากแคนนาดามาว่าถ้าเสร็จจากเคลียงานที่นี่ก็น่าจะบินตรงไปอิตาลี ถ้าถามว่าไปทำไม คุณโซวอนท่านก็ฐอกกลับมาว่า แม่กับพ่อก็อยากจะรีแลกซ์สวีทกันบ้าง ไม่ห่วงธุรกิจร้านเพชรเลยนะ อย่างว่าแหละท่านเคลียพื้นที่แล้วนี้ 

 

 

"โฮวอน.." เสียงทุ้มของฮันบยอลที่ตอนนี้ก็เปรียบเหมือนคนดูและที่ใหญ่สุดของบ้านนี้ 

 

"ห้ะ...พี่มีอะไรฮะ"โฮวอนตาโตตกใจที่จู่ๆ พี่ชายก็เรียกขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

 

"หน้านายน่ะ ทายาบ้างรึเปล่า อย่าให้เป็นแผลเป็นล่ะ เดี๋ยวแม่กลับมาเห็นแล้วจะเป็นเรื่อง พ่ออีกคน" แม่ผมนี่ เลี้ยงโฮวอนยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมแล้วถ้าหน้าน้องชายผมเป็นแผลเป็นมันคงไม่ใช่เรื่องดีๆแน่ ขนาดผมตอนแรกเห็นหน้าน้องชายโดนต่อยมายังโมโหเลย แต่ถ้าโฮวอนมันไม่อธิบายนะ หึ!

 

"อ๋อ..ทาฮะ ผมน่ะมีคนทาให้ทุกวัน"โฮวอนพูดเสียงติดตลกพลางเสตามองอลิซที่กำลังนั่งกินข้าวไม่สนใจใคร อลิซที่รู้สึกว่าถูกจ้องจึงถลึงตาใส่อย่างน่ารักในสายตาโฮวอน

 

"อืม..ดีแล้ว"

 

 

"นี่ๆ ผมได้ข่าวมาว่ายัยแจมิน มาเรียนที่โรงเรียนเราหรอฮะ" โฮวอนว่าเสียงอยากรู้ เมื่อเมเบลได้ยินชื่อคนที่กำลังทำให้ความรักเหมือนจะสั่นๆคลอนๆ ถึงกัยเงยหน้าจากอาหารน่าทานมาตั้งใจฟัง อลิซก็เช่นกัน 

 

 

"นายควรให้เกียรติ เธอหน่อยสิอย่างน้อยเธอก็โตกว่านายนะโฮวอน......ใช่เธอกลับมา เรียนห้องเดียวกับพี่"ฮันบยอลพูดออกไปโดยไม่คิดอะไร แค่คิดว่าจะเตือนน้องชายให้เรียก ผญ.ดีๆก็เท่านั้น แต่คนอีกคนนึงที่ฟังถึงกับถอนหายใจออกมาพร้อมกับกรอกตาบน ราวกับทำเหมือนไม่มีอะไร แม้ในใจจะคิดมากอีกแล้ว 

 

 

"เธอ ต้องการอะไรกันแน่ ไม่รู้จะกลับมาทำไม ผมล่ะไม่โอเครเล้ย" โฮวอนพูดพลางส่ายหน้าอย่างไม่ชอบ ไอ้รีแอ๊คชั่นของโฮวอนทำเอาอลิซสะกิดยิกๆ ว่าเรื่องอะไร โฮวอนเลยกระซิบข้างหูอลิซว่า เป็นแฟนเก่าฮันบยอล อลิซจึงพยักหน้ารับ พอจะรู้มาบ้าง อลิซมองไปทางเมเบลทันที ไอเพื่อนคนนี้คิดมากแค่ไหน ก็รู้ๆกันอยู่ 

 

 

"นั่นสิ เธอต้องการอะไร.."เมเบลก้มหน้าพูดเสียงเบา แต่ไอหูดีๆของโฮวอนดันได้ยินแต่ไม่ชัด ส่วนคนข้างๆอย่างฮันบยอลน่ะหรอ นิ่งค่ะ 

 

"ว่าไงนะ....เอ้อ เมเบล เธอเจอรึยังล่ะ แจมินน่ะ" โฮวอนเปิดประเด็นทันที

 

 

"ก็....อื้ม เจอแล้วล่ะ เค้าน่ารักดีนะ" เมเบลพูดเสียงแผ่ว อลิซรู็ทันทีว่าแฟนตัวเอง จี้จุดเพื่อนรักซะแล้ว จึงจัดการหยิกสีข้างไปที ได้เสียงโอดโอย แต่โฮวอนยังไม่หยุดจ้า 

 

"น่ารักหรอ ตรงไห.."

 

"พี่ว่าเปลี่ยนเรื่องคุยดีมั้ย..."ฮันบยอลเอ่ยตัดบท เมื่อเห็นว่าเด็กแสบข้างๆดูหงอยๆ  ไม่ใช่ไม่เห็น 

 

"เฮ้อ.."" เมเบลพ้นลมหายใจออกทานปากก่อนจะพูด"อิ่มแล้ว ขอตัวนะ" ก่อนจะลุกออกไปฮันบยอลก็รีบคว้ามือเมเบลไว้แล้วเอ่ยถามโดยไม่แคร์สายตาใคร 

 

"เป็นอะไรครับ"ฮันบยอลเอ่ยถามเสียงนุ่ม .

 

"เปล่าค่ะ พี่คิดมากอีกแล้ว"เมเบลว่าฉีกยิ้มกว้าง เมื่อเห็นดังนั้น ฮันบยอลจึงปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ อลิซที่เห็นอย่างงั้นจึงรีบลุกแล้ววิ่งตามเพื่อนขึ้นไป 

.

.

.

.

.

.

"เห้ยๆ...ไอเบลเดี๋ยว"อลิซส่งเสียงเรียกก่อนที่ เพื่อนจะหันหลังเข้าห้อง

 

"ว...ว่าไง"เมเบลว่าเสียงสั่นๆ ไม่ยอมหันหน้ามา

 

"หันหน้ามา.."อลิซสั่งเสียงนิ่ง มันต้องร้องไห้แน่ๆ นี่เค้าไปสวีทกับโฮวอนไม่กี่วัน เพื่อนเค้าเจอเรื่องอะไรบ้าง แย่จัง 

 

เมเบลหันหน้ามาก่อนโผเข้ากอดอลิซอย่างเร็วซบหน้าลงไหล่บางน้ำตามากมายทลักไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู๋ กัว่าจะเข้าไปร้องกับพี่หมีแล้วนะ

 

 

"ฮื่ออ...ไอลิซชั้นกลัวอ่าา....ฮึก....ฮื่อออ ชั้นกลัวพี่บยอลหวั่นไหว กลัว....กลัวเค้ากลับไป" เมเบลว่าฟูมฟาย จับใจความไม่ค่อยได้แต่อลิซก็พอจะเข้าใจ มือบางของตนเองลูบหลังปลอบประโลมเพื่อนตัวเอง ถ้าวัดความขี้แงนะ เมเบลกินขาดเมเบลเซ้นซิทีฟ ร้องไห้ง่าย แต่ไม่รู้ทำไมมันดันห่ามๆซะได้

 

"ไอเบล...ชู่วว.....พอแล้วๆ"

 

"ไอลิซ .....ฮื่อออ ชั้นกลัวจริงๆนะ......ชั้นรักเค้ามากนี่นา พี่เจ้าชายเลยนะ ฮื่อออ" เมเบลร้องไห้เป็นเด็กก็ไม่ปาน

 

"นี่! พอเลยพอ แกต้องเข้มแข็งนะ อย่าไปกลัว อีกอย่างแกต้อง เชื่อมั่นในตัวแฟนแกสิ" อลิซผละเมเบลออกก่อนจะพูดจริงจังแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาของเมเบล ก่อนจะเปิดประตูห้องนอน แล้วไล่ให้ไปล้างหน้า 

 

"เข้าใจนะ อย่าอ่อนแอให้ศัตรูเห็น เข้าใจ๊! " อลิซว่าเมื่อเมเบลเดินหน้ามึนออกมาจากห้องน้ำ นี่มันเด็ก8ขวบชัดๆ ถ้าลากตุ้กตาด้วยนะใช่เลย 

 

"อือ.."เมเบลว่าพยักหน้า 

 

อลิซส่ายหน้า เฮ้ออออ ไอนี่บทจะห้าวก็ ผช.อายแต่เวลาร้องไห้นี่ เด็กทารกแพ้มันเลย  อลิซจัดการห่มผ้าห่มให้เพื่อนรัก ก่อนปิดไฟแล้วเดินออกมา ก็ เจอคุณแฟน ยืนกอดอกอยู่ 

 

"อะไรของนาย ไปนอนไป" 

 

"เมเบล เป็นอะไร" โฮวอนเอ่ยถาม 

 

"ยุ่งอะไรกับเพื่อนชั้นเล่า "

 

"หึง..หรอครับ"โฮวอนว่ายื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วหอมแก้มใสแรงๆสูดดมกลิ่มหอมๆไปที 

 

"ไอบ้า งื้อออ"อลิซว่าลูบหน้าตัวเองแล้วฟาดฟ่ามือที่ต้นเเขนโฮวอน 

 

"แล้วเป็นอะไร เธอคิดว่าชั้นดูเพื่อนเธอไม่ออกหรอ ว่าตอนพูดถึงแจมินเป็นยังไง"

 

"แต่ นายก็ยังพูดต่อนะ......เมเบลมันเซ็นซิทีฟน่ะ คิดมาก ขี้น้อยใจหน่อยๆ" 

 

"อืมๆ....ชั้นว่า เธอควรบอกเพื่อนเธอนะว่า อย่าคิดมากเลย พี่บยอลรักใครรักคนเดียว" โฮวอนพูดน้ำเสียงจริงจัง จนอลิซคิ้วขมวด 

 

"อ้อหรอ..."

 

"คร้าบบบ นอนได้เเล้วนะ อย่านอนดึกเดี๋ยวขอบตาจะดำ ชั้นไปนอนก่อน เอ้อ....อย่าลืมฝันถึงชั้นนะครับ" โฮวอนว่าเสียงนุ่มก่อนเดอนไปเข้าห้องตัวเอง ก่อนเดินไปก็ขยี้ผมอลิซจนยุ่งไปหมด เลยได้รับเสียงไม่พอใจมากลายๆ 

 

''นายก็อย่าลืมฝันถึงชั้นด้วยล่ะ บาย" อลิซว่าส่งยิ้มหวานให้โฮวอน แล้วก็เดินเข้าห้องไปเช่นกัน 

 

เมื่อปลอดคนแล้วฮันบยอลที่แอบฟังทุกอย่างอยู่ตรงข้างบรรไดก็เดินออกมา พอได้ฟังอย่างงี้มันทำให้ผมตัดสินใจไม่ยากเลย ผม จะไม่เดินถอยหลังน้อยนอน ผมต้องทำทุกอย่างที่พูดกับเมเบลให้ครบทุกอย่าง ผมไม่ควรที่จะเอาอารมณ์ชั่ววูบมาทำให้ทุกอย่างแย่ลง 

ฮันบยอลค่อยๆหมุนลูกบิด โชคดีที่อลิซไม่ได้ล๊อคห้องให้ ฮันบยอลค่อยๆก้าวเข้าห้องเมเบลอย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินไปที่เตียงมุมห้อง เผยให้เห็นใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม แม้ในห้องจะปิดไฟแต่สว่างจากโคมไฟมันทำให้ฮันบยอล เห็นดวงตากลมใสที่สวยที่สุดในสายฮะนบยแลบวมเปล่งจากการร้องไห้ขณะหลับตายังบวมอย่างงี้เลยแล้วถ้าลืมล่ะ.....จมูกโด่งรั้นที่แดงจากการร้องไห้ มันทำให้คนเห็นเจ็บหนึบที่ใจไปหมด ฮันบยอลทรุดตัวนั่งลงบนเตียงของเมเบล ก่อนจะลูบศีรษะเมเบลแผ่วเบา 

 

"คนดี....ร้องไห้เพราะพี่อีกแล้วนะ อย่าร้องเลยครับ พี่ไม่ชอบน้ำตาของเมเบลเลยรู้มั้ย" รู้ทั้งรู้ว่าคนที่หลับน่ะไม่ได้ยิน แต่ฮันบยอลก็ยังอยากจะพูด

 

"ฮันบยอลรักเมเบลนะครับ ขอโทษที่หวั่นไหวกับอารมณ์ชั่ววูบ มันจะไม่เกิดขึ้นอีก พี่สัญญา" จบประโยค ฮันบยอลก็โน้มตัวลง ประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของเมเบลแล้วลุกเดินออกจากห้องไป 

 

 

คนที่คิดว่าหลับกลับได้ยินทุกอย่าง ทุกคำพูด มันเป็นจริงๆด้วย ถึงแม้มันจะเป็นแค่ชั่ววูบก็เถอะ เมเบลปล่อยให้น้ำาไหลอีกครั้ง ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจ ยังไงก็ยังบอกไม่ถูกอยู่ 

 

 

 

++++++++40%++++++++

 

 

 

 

ตอนนี้เราทั้งสี่คนกำลังเตรียมตัวไปเล่าเรียนค่ะ ใกล้สอบแล้วก็ต้องตั้งใจเรียน 

 

 

"ไอเบล ชั้นว่าจะถามตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว" 

 

"ว่า.."

 

"ทำไมหน้าแกมันโทรมๆ ตาก็บวมๆงี้ว่ะ" โอ้ยยยย นึกว่าจะรอดตากสายตาแกแล้วนะไอลิซ 

 

"ก็..ก็เปล่าไม่มีไรนี่หว่า ปกติดี" เมเบลว่าตาใส 

 

"อ้ะ! อย่าบอกนะว่าพอชั้นส่งแกเข้านอนแล้วแอบนอนร้องไห้อีกน่ะ" อลิซว่าชี้หน้าจับผิด .เมเบลกรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด อะไร จะให้บอกว่า เออ ร้องไห้ ตอนพี่บยอลเข้ามาสารภาพกับชั้น เหอะ! ตลก เสียฟอร์มพอดี 

 

"ไม่ช้ายยย"อุ้ย เสียงสูง ตายๆตบปากเลยนี่แหนะๆ 

 

"เสียงสูง....มีพิรุธนะ" อลิซว่าปล่อยมือจากรองเท้าที่กำลังใส่ แล้วมาจับไหล่เมเบลไว้เมเบลถดหนีอย่างไว เอาไงดีๆ คิดๆๆ 

 

"อ้าว..โฮวอนมาแล้วนู้น"เมเบลว่าเสียงดังเเล้วชี้โบ้เบ้ไปว่าโฮวอนมา เอ้า นั่น ก็มาจริงๆอ่ะ เอาไปสิบกระโหลก  เมเบลอาศัยจังหวะที่อลิซมองโฮวอนแล้วไสตัวเองออกจากการเกาะกุมแล้ววิ่งปรู้ดไปหาฮันบยอลทันที 

 

"ไอ้เบลลลลลล...เดี๋ยวเถอะนะ"อลิซว่าเสียวเขียวตามหลังเมเบล เมเบลได้แต่ยิ้มแหย๋ๆ 

 

คิดว่าอลิซจะไม่รู้หรอว่ายังไงมันต้องแอบร้องไห้ต่อแน่ๆ แต่ที่งงคือตอนที่เราจะออกมันก็โอเครเเล้วนี่หว่า เซ็นซิทีฟจริงๆไอนี่ 

 

"โวยวายอีกและ" โฮวอนว่าก่อนจะเดินมาสวมนองเท้าอย่างกระฉับกระเฉงแล้วยืนมองอลิซใส่รองเท้า แต่ก็ต้องทำหน้างงๆ เมื่อรองเท้าที่อลิซใส่นั่นตนเห็นว่ามันอยู่ในถุงกระดาษร้านดังตั้งนานสองนาน แล้วไหงตอนนี้มาใส่มันล่ะ 

 

อลิซหันมาค้อนขวับก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูงอันน้อยนิดของตัวเองเเบ้วก็ก้มมองรองเท้าของตัวเองอีกครั้งใส่ให้คนซื้อดีใจหน่อย ไม่ใช่ถูกๆนะคู่นี่ 

 

"ชั้นเห็นว่ารองเท้า คู่นี้มันอยู่ในถุงตั้งนาน แล้วทำไมวันนี้เธอคิดไงถึงเอามาใส่"โฮวอนว่าชี้ไปที่รองเท้าผ้าใบสีขาวเรียบๆหรูๆแต่มันก็สวยดี 

 

"ใส่ให้คนซื้อดีใจบ้าง "อลิซว่าเสียงใส่แบบไม่คิดอะไร แต่ โฮวอนกลับเลิกคิ้วขึ้นฉงนกับคำตอบของโฮวอน

 

"ทำไม ใครซื้อให้เธอ" คราวนี้โฮวอนว่าเสียงเข้มแล้วกอดอก 

 

"อ๋อ พี่จีโฮซื้อให้ตอนที่คบกันอ่ะ"อลิซยกยิ้มมุมปาก เลยตอบออกไปโต้งๆแล้วเน้นคำว่าคบกัน ก็อยากเห็นไอหมีมันหึงบ้างอ่ะ 

 

"ถอดเลย......หมายถึงรองเท้านะ ถอดออกเดี๋ยวนี้เลยอลิซ"โฮวอนเอ่ยออกคำสั่งอีกครั้ง แต่อลิซกลับยิ้มยั่วเเล้วยืนกอดอกเลียนแบบโฮวอน 

 

"ทำไมอ่ะ มันสวยจะตาย ชั้นจะใส่"

 

"เดี๋ยวชั้นซื้อให้ใหม่ เอาสวยกว่านี้อีก" 

 

ก็ดูสิใส่ของไอจีโฮอ่ะ คิดไรกันอีกป้ะเนี่ย ไม่ได้หรอกใครต้องรีบตัดไฟก่อน ไอจีโฮมันก็ยังไม่ได้เลิกรักอลิซดี 

 

"นายเป็นอะไรเนี่ย ทำไมงองแงงี้นะ "อลิซว่าคิ้วขมวดแล้วตั้งท่าจะเดินออกไป แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากโฮวอน เล่นเอาคนฟังยิ้มไม่หุบเลย 

 

 

"ก็ชั้น หึงนี่!!!!!!! ไม่ใช่ด้วย!!!!" โฮวอนตะโกนใส่อลิซ ด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดหน่อยๆ ดูดิไม่สนใจผมเลยอ่ะ 

 

อลิซเดินยิ้มกริ่มกับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมทั้งตาโตใส่โฮวอน ทำหน้าหน้าล้อๆแล้วเอามือไปประคองหัวโฮวอนเเล้วโยกไปมา 

 

"โอ๋..ไม่เอาไม่งอแงนะค่ะโฮวอน ฮ่าๆๆ" อลิซว่าจีบปากจีบคอแล้วหัวเราะกลับใบหน้าบึ้งตึงของโฮวอน 

 

"ตลกๆ เพื่อนเล่นหรอ"โฮวอนว่าเสียงเรียบอีกครั้ง 

 

"เปล่าค่ะ แฟนเล่น"

 

"หึ แล้วนี่จะเปลี่ยนรองเท้ามั้ย"

 

"ไม่อ่ะ ใส่แค่วันนี้วันเดียวก็ได้ " อลิซว่ายิ้มๆให้ 

 

"แน่นะ....ก็ชั้นไม่อยากจะให้ไอจีโฮมันดีใจออกนอกหน้าอ่ะดิ "

 

"แน่ดิ .......แล้วที่มะกี้บอกว่าหึงจริงป้ะ ดีใจนะเนี่ย"

 

"จริงเซ้! ชั้นว่าเราควรจะไป ร.รกันได้แล้วนะ ข้างนอกคงรอเราอยู่"โฮวอนสั่งแล้วเดินไปกอดคออลิซแล้วเดินออกไปข้างนอก ไม่วานแอบหอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่ มือลงแขนโฮวอนเต็มแรง ด้วยความเขินอาย 

 

 

••••••••••••••••••••••••••••