Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 
 เดินออกมาไกลพอรึยังนะ ไกลพอที่จะไม่เห็นภาพพวกนั้นรึยังไกลพอที่จะทำให้ใจหายปวดรึยัง ไกลพอที่จะยิ้มได้รึยัง 
 
ตั้งแต่เดินออกมาจากภาพกรีดใจนั้นเมเบลก็เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าลวกๆแล้วเดินออกไปเรื่อยเปื่อย ไม่สนจุดหมายปลายทางเพราะยังไงเดี๋ยวโบกรถก็กลับได้ละ เก่งอยู่แล้ว .แต่ทำไมเรื่องึวามรักเราไม่เก่งเลยว่ะ หึ้ย!  แต่ตอนนี้ไม่รู้สิ หรือว่ามันคงไม่มีอะไรก็ได้มั้ง .มั้ง? กอดกัน มั้ง? ลูบหลัง มั้ง?
ปล่อยมือชั้นไปกอดหล่อน ดีมั้ง?!
 
เฮ้อ......คิดมากไปมั้ยเรา.....
 
เมเบลกำลังนั่งอยูม้านั่งตรงไหนสักแห่ง ขอมอง5วิ เอิ่มมม....สวนสาธรณมั้ง...ชั่งมันแต่ตอนนี้หิวอ่ะ หาไรกินมั้ยเงินเยอะอยู่แล้ว กินคนเดียวได้สบายมาก 
 
"อ่า..นั่นไง ต๊อก " เมเบลหันรีหันขวาก่อนจะเจอร้านต๊อกเป็นซุ้มเล็กๆ ในความคิดเมเบลต๊อกที่เจอทุกที่ ก็เหมือนส้มตำที่เจอทุกที่เหมือนกัน คงจะใช้นะ 
 
หลังจากซื้อเสร็จเรียบร้อยเมเบล ก็มานั่งที่ม้านั่งตัวเดิมพร้อมกล่องต๊อกไซส์พอดี วางข้างตัวมือก็จิ้มเข้าปาก อีกมือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล๊อคหน้าจอ เข้าแอปพลิเคชั่นสีฟ้าชื่อดัง เลื่อนดูฟีดข่าวนู้นนี่ ทำเหมือนมีอารมณ์ดีมากงั้นแหละ  ก่อนจะมีข้อความบางอย่างเด้งเข้ามาในรูปบุคลคล  นิ้วเรียวกดจิ้มลลไปก่อนจะพบเป็น ชื่อของคนที่หมั่นหน้าพอดี 
 
'Jaemin min '
 
 
 
ต้องการเป็นเพื่อนงั้นหรอ เก่งหนิขอเป็นเพื่อนกับแฟนชั้นกอดแฟนชั้น ปึ้ป ก็แอ้ดมาเลยนะ ตบตี* รัวๆดิว่ะ เอาเซ้ รับอยู่แล้ว 
 
เมื่อกดรับเสร็จเมเบลกดเข้าดูทามไลน์อีกคนทันที ส่องหน่อยซิ้ 
 
 
Jaemin min >  Park HANBYEOL
 
ขอบคุณนะค่ะ  จะทำให้ดีที่สุด♡
 
ถูกใจ • แสดงความคิดเห็น • แชร์ 
 
โอ้ยยยยย ดีจริงๆเลยโว้ยยยยยยยยยย หยาบๆนะ กูอยากวารก์...อ้ากกกกกกก ไอบ้าเอ้ย .ติดแท๊กๆ .จะทำอะไร ทวงคืนงั้นหรอ ฝัน ชั้นไม่ยอมหรอกนะไม่ว่าเธอตะมาไม้ไหน แต่เอาจริงๆโตแล้วก็ควรจะยอมรับความจริง ไม่หน้าด้านมาทำอะไรงี้ป้ะ 
 
 
 
เมเบลกดออกจากเฟสบุ๊คด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายก่อนข้อความจะเด้งรัวๆจากแอปไลน์ต้องสืบป้ะว่าใคร 
 
 
P.HBY : เมเบลอยู่ไหน 
 
 
ยังมีหน้ามาถามนะ 
 
P .HBY :  พี่เป็นห่วงนะ โทรก็ไม่รับเลย รับสายหน่อย 
 
 
P. HBY : ทำไมเดินออกมาก่อนอย่างงั้น ถ้าเมเบลเป็นงี้เราคงคุย
กันไม่ได้นะ 
 
และอีกบลาาาาๆๆๆๆๆ
 
สรุปชั้น ผิด ดีมาก อ่ะ โทรมาพอดี 
 
 
"ค่ะ ว่าไง"
 
 
(ทำไมไม่รับสายครับ)
 
 
"ไม่ได้ยินค่ะ เบลเปิดสั่นพอดีอยู่ในกระเป๋า นร."
 
ซะเมื่อไหร่ แบร่....
 
 
(แล้วนี่เราอยู่ไหน พี่เป็นห่วงนะ เดินออกไปตอนไหนไม่บอกพี่ล่ะครับ)
 
ตอนที่ปล่อยมือชั้นนั้นแหละ 
 
 
"เดี๋ยวกลับแล้ว เจอกันนะพี่บยอล" 
 
เมเบลเลี่ยงตอลคำถาม แล้ววางสายทันที ใครจะอยากมำตัวให้ตัวเองดูงี่เง้ากัน 
.
.
.
.
..
.
.
.
.
ฮันบยอลร้อนใจไม่น้อย ทึ่พอฟลังจากกอดปลอบเเจมินเสร็จหันมาก็ไม่เตอเมเบลซะแล้ว ตนรีบบอกชาแตมินก่อนจะสิ่งตามหาเมเบลไปทั่วก็ไม่เจอโทรก็ไม่รับข้อความอ่านไม่ตอบความกลัวกังสลเริ่มเกาะกินใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ทันทีที่ เมเบลกดรับสายก็ทให้หายใจคล่องคอ จะบอกว่าถ้าเมเบลจะโกรธก็พร้อมน้อมรับ เพราะเรื่อนี้ตนผิดจริงๆที่ทำ อะไรโดยไม่คิด มีอย่างที่ไหนปล่อยมือจากคนรักมากอดปลอบอดีตนี่นะบ้าไปแล้ว แต่ตะบ้ากว่านั้นอีกถ้า ทำไมตอนปลอบเธอ ใจมันต้องรวนๆโหวงๆ ผมไม่เข้าใจทำไมต้องรู้สึกอย่างงี้..
 
ขอร้องขอให้ผมควบคุมมันได้...
 
 
ผมไม่อยากทำให้น้องเจ้าหญิงเสียน้ำตา ถ้าผมจะ ต้องกลายเป็นคนโลเล เหมือนที่กำลังกลัวตอนนี้
 
 
 
 
 
 
 ++++++50%+++++++
 
 
 
 
 
เสียงฝีเท้าย่างเข้ามาในบ้าน ทำเอาผมดีดตัวลุกจากโซฟาแล้วหันไปมองพร้อมกับมือที่กำโทรศัพท์ไว้ตอนนี้ผมเป็นห่วงน้องมากจริงๆ แต่ถ้าถามว่าทำไมไม่ออกไปตามผมออกไปมาแล้วครับแต่ไม่เจอ เลนกลับมาที่บ้านก็คิดว่าเค้าจะกลับมา แต่เปล่าไม่มีใครทั้งบ้านมีแค่ผม ผมยอมรับนะว่าที่ผมทำเมื่อเย็นมันแย่และผิด ผมพูดตรงๆเลย ผมลืมตัวที่ปล่อยมือเมเบล นั่นน่าจะเป็นเหตุที่ทำให้เมเบลเดินออกมา แล้วก็อีกอย่างที่สาเหตุหลักเลยคือ ผมกอดแจมิน เมเบลคิดมากกังวลผมรู้ .ผมเลยพยายามจะเจอหน้าเพื่อบอกเล่าทุกอย่างให้เมเบลรู้ว่าผมไม่ได้มีความลับอะไร แต่ผมขอเว้นไออาการใจป่วงๆได้มั้ยครับผมอยากจะจัดการกับมันเอง 
 
แต่สุดท้ายคนที่ว่าเมเบลแต่กลับเป็นไอน้องชายตัวดี กับแฟนสาวอลิซ เดินเข้ามาเหมือนเถียงอะไรกันซักอย่างแต่ผมว่ามันดูน่ารักดีนะ 
 
"อ้าว....ฮยองกลับมาแล้วหรอครับ"โฮวอนยุติการเถียงกับอลิซเรื่องว่าไอศกรีมรสชาติไหนอร่อยที่กินเมื่อครู่มาทักทายพี่ชายก่อน 
 
"อืม.."ฮันบยอลส่งเสียงอืมนิ่งๆ
 
"เอ้อ...แล้ววันนี้เป็นไงบ้างฮะ แต่ผมว่านะชนะอยู่แล้วใช่มั้ยล้ะ" 
 
"ใช่.."ตอบสั้นอีกและเอ้ะ...พี่ผมนี่ยังไงถ้าไม่ใช่เมเบลจะคุยเกินหนึ่งคำไม่ได้ใช่มั้ย 
 
"คุณๆ แล้วไอเบลอ่ะ อยู่ไหนหรอ"เป็นอลิซบ้างที่เอ่ยถามเมื่อสอดส่องมองหาเพื่อนก็ไม่เจอแถมรองเท้าก็ไม่มี
 
"ยังไม่กลับน่ะ.." เหย!!! พี่ผม พูดกับยัยเซ่อมากกว่าผมอีก 
 
"ทำไมล่ะ ทะเลาะกันอ๋อ!" อลิซทำเสียงดังคิ้วขมวดเมื่อคิดว่าสองคนนี้ทะเลาะกัน 
 
"นี่! จะเสียงดังทำไม พี่ชั้นก็ยืนใกล้แค่เนี่ย" โฮวอนเอ่ยกวนอลิซให้ลดเสียง อลิซหันไปถลึงตาใส่เหมือนน่ากลัว
 
"เปล่า แต่จะอะไรก็ช่าง เดี๋ยวชั้นจัดการเอง" ฮันบยอลเอ่ยตัดบททำหน้านิ่งๆเดินผ่านน้องชายและอลิซไป ก่อนเดินผ่านก็ยีหัวโฮวอนไปที 
 
"เป็นไง ยุ่งงง ไม่เข้าท่า" โฮวอนไม่วายกวนประสาทอลิซ เลยโดนอลิซเอาศอกทุ้งสีข้างไปที 
 
"หึ้ย!  นายนี่นะ กวนชั้นได้ทุกวันเลย!!",อลิซว่าเสียงไม่พอใจเดินปึงปังขึ้นห้องไป โฮวอนได้แต่ยกนิ้มพอใจที่แหย่ให้แฟนทำหน้ามู่ทู้แบบที่ชอบสมใจ 
 
ถึงจะคบกันก็ใช่ว่าจะหวานหยดนะครับ ผมอ่ะคู่รัก คู่เกรียน
 
 
 
 
ฮันบยอลยืนกอดอกพิงกำแพงหน้าประตูใน รอการกลับมาของเด็กดื้อ ที่ป่านนี้ไม่รู้ทำไมไม่กลับ พอโทรไปคราวนี้ก็ปิดเครื่องซะแล้ว .ฮันบยอลยืนรอได้สิบนาทีเห็นจะได้ความอดทนจึงหมด ตั้งท่าสวมรองเท้ากำลังเปิดประตูออก แต่กลับมีคนจะด้านนอกเปิดเข้ามาเสียก่อน 
 
"จะไปไหนค่ะ.." เมเบลเอ่ยถามเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็เจอฮันบยอลตั้งท่าจะออกข้างนอก 
 
"เราไปไหนมา หืม... พี่เป็นห่วงแทบแย่" ฮันบยอลเอ่ยเสียงทุ้มนุ่ม พร้อมเดินไปจับศรีษะกลมโยกไปมา 
 
"ไปสวนสาธรณะมา แต่ไม่รู้หรอกว่าที่ไหน เพราะตอนเดินออกมาเบลบอกมองไม่เห็นอะไรเลย.......เพราะภาพที่พี่กอดกับเค้ามันบาดตาบาดใจไปหมดแล้ว" เมเบลทนไม่ไหวว่าจะไม่งี่เง่าก็ไม่ได้เมื่อได้รับความอดอุ่นแบบนี้จึงต้องบอกออกไปให้หมอเดี๋ยวพี่เค้าจะหาว่าเราไม่รู้สึก 
 
น้ำเสียงน้อยใจปนตัดพ้อทำเอาคนฟังใจเสีย ฮันบยอลรวบตัวเมเบลเข้ามากอดแน่นกดศรีษะกลมให้ซบลงตรงไหล่แกร่งของตนพร้องลูบหัวปลอบประโลม 
 
"คนดีของพี่.....ขอโทษได้มั้ย ขอโทษนะครับ" ฮันบยอลเอ่ยเสียงนุ่มแต่ฟังดูจริงใจ พร้อมกดจูบลงยมยาวหอมของเมเบลอย่างรักใคร่ 
 
เมเบลพยักหน้าหงึกหงักว่าให้อภัย แค่เค้าอ่อนโยนเราก็ใจอ่อนนี่แหละเมเบล 
 
"แจมินเธอแค่ขอโอกาสเป็นเพื่อนกับพี่เท่านั้น พี่คิดว่าถ้าแค่เพื่อนพี่ก็ให้เธอได้ เราโอเครรึเปล่าครับ"
 
"แต่......พี่บยอลจะไม่หวั่นไหวใช่มั้ยค่ะ"เมเบลเอ่ยถามด้วยใจที่วูบโหวงแปลกๆ น้ำเสียงสั่นๆ พยายามจะไม่ร้องไห้ กลั้นเอาไว้ มันก็ยังปริ่มๆ มือบางเช็ดมันอย่างรวดเร็ว
 
"เมเบล แค่เชื่อว่าพี่รักเมเบลก็พอแล้ว รักคนเดียวไงครับ" ทำไมผมไม่ตอบเมเบลล่ะ เค้าจะคิดมากมั้ย
 
"........" เมเบลนิ่งไม่ตอบอะไร ทำไม.....พี่เค้าไม่ตอบเรา ทำไม หรือเราคิดมากไปอีกแล้วหรอ เรา....ก็แค่กลัว เมเบลคิดว่าไม่อยากจะทำให้ฮันบยอลคิดมากเกินไปว่าตนจะคิดอะไรนักหนาจึงเอ่ยตอบ
 
"เมเบล...ทำไมเงียบครับ"ผมเองก็ใจหวิวๆนะที่เมเบลเงียบแบบนี้
 
"ก็ไม่ได้เงียบนะ แค่คิดอะไรเฉยๆ แค่คิดว่า ถ้าคุณแจมินเค้ามาทวงพี่คือเบลจะทำยังไงดีเมเบลเปลี่ยนเป็นพูดเสียงเจื้อยแจ้วพร้อมผละออกจากอ้อมกอดแล้วส่งนิ้มทะเล้นให้ฮันบยอล
 
"ทวงคืนก็ไม่กลับหรอกครับ มีเด็กแสบอยู่ทั้งคน" ฮันบยอลว่ายีผมเมเบล จนได้เสียงงุ้งงิ้งตอบกลับมา 
 
"สรุปเรื่องนี้เคลียแล้วนะครับ..."ต้องเอาให้จบครับ แต่จะว่าไปถ้าเธอมาทวงหรืออะไรผมคงไม่ไปไหนหรอกครับ ไออาการพวกนั้นมันคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบแหละครับ
 
"เคลียค่ะ....แต่จะบอกเลยนะว่าพี่ห้ามให้เธอโดนตัวพี่บ่อยๆนะ เบลไม่ชอบ เบลขี้หวงมากนะจะบอกให้!" เมเบลพูดน้ำเสียงเอาเรื่องพร้อมทำปากยื่นๆจนฮันบยอลต้อนยื่นนิ้วมาคีบปากเล่น 
 
"ครับ พี่จะทำตามที่เด็กแสบบอกทุกอย่าง จะไม่ขัดคำสั่ง" ฮันบยอลว่ายิ้มๆ 
 
"ดีมาก ค่อยน่ารักหน่อย" เมเบลก็เอาบ้างยื่นมือไปโยกจมูกโด่งเล่นอย่างน่ารัก จะเชื่อทุกอย่างที่พี่บอก..
 
"แล้วรักมั้ยครับ.."ฮันบยอลเอ่ยถาม
 
 
 
จุ้บ~~~
 
 
เมเบลไม่ตอบคำถามแต่กับกดจูบเร็วๆไแบนแก้มฮันบยอลแล้ววิ่งหนีขึ้นข้างบนไปด้งยใบหน้าแดงก่ำ ทิ้งให้คนถูกหอมแก้มยืนเอามือลูบๆแล้งยกยิ้มอย่างสุขใจ 
 
 
ขอให้เรารักกันอย่างงี้อย่ามีอุปสรรคอะไรที่จะมาทำให้เธอต้องเสียน้ำตาเลย เพราะน้ำตาเธอก็เปรียบเสมือนน้ำกรดที่พร้อมจะราดบนใจให้พี่เจ็บปวดได้พี่ทุกเมื่อ 
 
 
♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢♢
TALK: MERRY CHRISTMAS. ค่ะทุกคน 
ขอให้ติดตามกันไปจนจบนะตัวเอง
รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะ 
#บรัยสสส