Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 

 บรรยากาศตอนนี้คึกคักไม่น้อย เนื่องจากวันนี้มีการแข่งขันคัดเลือกกัปตันทีมบาสระหว่างฮันบยอลกับจองเบ จะว่าไปเนี่ยเราก็ไม่ค่อยได้เจอหมอนั่นเลยนะตั้งแต่ข้อความนั้น ก็หายๆไปเลยอ่ะ แต่ชั่งสิใครสน ส่วนการแข่งขันครั้งนี้ มั่นใจว่าต้องเป็นฮันบยอลอยู่แล้ว ก็เค้าเล่นซ้อมทุกเย็นฟิตซะขนาดนี้ แพ้ ก็แย่แล้ว แต่แหม่....วันนี้คนเยอะเหลือหลายจริงๆเลยเชียว แน่ล่ะคนดังของ ร.ร ทั้งคน แฟนคลับของพี่บยอลน้อยซะที่ไหน .ไม่น้อยไปกว่าน้อชายเย เอ้อ พูดถึงโฮวอน ช่วงนี้เค้าก็หวานกะแฟนไม่เบานะจ้ะ พอเปิดตัวคบกับไอลิซนี่ก็ตัวติดกันอย่างกะปลาหมึกแหนะ ฟังทีแรก ก็ งงๆ นะคิดว่พี่จีโฮจะไม่ยอมซะอีก ที่ไหนได้ พี่แกรู้และเข้าใจดีอยู่แล้ว ก็ราบรื่นกันไปสิ ดีๆ เพื่อนมีความสุขเราก็มีความสุข 

 

แต่นี้เค้ารออะไรกันอ่ะ ทำไมไม่เริ่มแข่งสักทีนะ แฟนชั้นยืนรอจนขาจะแข็งแล้วนะ แต่ดูสิยืนตั้งนานยังไม่วายหันมาส่งยิ้มให้  แฟนๆพี่เค้าหมั่นไส้ชั้นอีก แต่ก็นะ แคร์ป้ะล่ะ อีกอย่างวันนี้มาเดี่ยวจ้า ไอลิซ ไปงุ้งง้งกับแฟนมันแล้ว 

 

ผ่านไปได้สักประมานนึงก็เห็นทุกสายตาตับจ้องไปที่บานประตู เราก็มองตามไป อ๋ออออ รอตาจองเบ นี่เอง ให้ได้อย่างงี้สิ ควรปรับแพ้เลยนะมาสายยังมีหน้าทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอีก 

 

 

 

"ขอโทษที่มาช้า ผมคงยังมีโอกาสได้แข่งใช่มั้ย"

 

"ได้ แต่ตอนนี้นายรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วๆ" ทีมดูแลคนนึงพูดขึ้น ถ้าไม่เห็นว่าฝีมือดีและเพื่อความเสมอภาคทางทีมงานคงไม่เอามาเเข่งหรอก 

 

จองเบพยักหน้ากลายพร้อมเหลือบตามองฮันบยอลที่นั่งรวมกลุ่มกับลูกทีม ฮันบยอลที่ได้รับสายตาไม่เป็นมิตร ก็ถูกส่งกลับแบบเดิมไปเช่นกัน ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นมิตรอยู่แล้ว

 

 

 

 

การแข่งขันกำลังเริ่มขึ้นอย่างดุเดือดยิ่งกว่ามวยไทยไฟว์ที่บ้านเราซะอีก ก็สีหน้าท่าทางฮันบยอลจริงจังมากอย่างที่เมเบลไม่เคยเห็นมาก่อน ส่วนจองเบก็ไม่ต่างกันมันอย่างกะถ้าใครชนะมันจะได้เงิน50ล้าน(ไทย)งั้นดิ ให้ตายหรือมีอะไรวิเศษ เอาเข้าจริงชั้นก็เป็นห่วงพี่บยอลนะ กลัวจองเบเล่นนอกเกมนี่สิ    

 

แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันสำหรับใครหลายคนเว้นแต่เมเบลที่กังวลอยู่แล้ว ก็เกิดขึ้น เมื่อขณะที่ฮันบยอลจับก็ถูกจองเลเข้ามาแย่ง แต่ถ้าแย่งแบบปกติคงไม่เท่าไหร่ เพราะพอฮันบยอลถูกชิงลูกบาสไปแล้ว ก็ยกมือกลุ่มหน้าท้องทันที เมื่อกรรมการเห็นอย่างงั้นจึงสั่งพักเบรคทันที เสียงเอะอะโวยวายเงียบลงพร้อมชะโงกดูฮันบยอลอันเป็นที่รักทันที ผิดกับเมเบล ที่วิ่งลงแสตน์ไปแล้ว 

 

"พี่บยอล เป็นไงมั้ง เจ็บมากรึเปล่า" เมเบลวิ่งลงมานั่งที่นั่งข้างสนามทันทีพร้อมแหวกฝูงลูกทีมที่ช่วยกันดูแลพี่บยอลซะเวอร์เลย แฟนเราก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ 

 

"หืม..วิ่งลงมาทำไมครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก" ฮันบยอลรู้อยู่แก่ใจว่าไอจองเบมันจงใจเล่นนอกเกมส์ 

 

"ก็เบล เป็นห่วงพี่ แล้วทำไมพี่ไม่บอก กรรมการล่ะว่าจองเบมันเล่นขี้โกงอ่ะ เบลเห็นนะ" น้ำเสียงเป็นห่วงปนหงุดหงิดเมื่อนึกถึงวิธีสกปรกของจองเบ 

 

"ไม่จำเป็นหรอก แค่นี้เอง พี่ชิวๆอยู่แล้ว" ฮันบยอลว่าน้ำเสียงสบายๆสุดๆ แต่แม้จะเจ็บที่ท้องอยู่ก็ตาม ก็แค่ไม่อยากให้คนรักเป็นห่วง 

 

"พี่ นี่ ใจดีเกินไปแล้วนะ" เมเบลว่ามุ้ยหน้า จึงโดนฮันบยอลบีบจมูกรั้นไปทีด้วยความรัก 

 

เสียงกรรมการประกาศว่าให้แข่งต่อได้แต่บอกให้พี่บยอลพักก่อนสักหนึ่งรอบค่อยลงแข่ง ฮันบยอลก็ทำอะไรไม่ได้นอกซะจากน้อมรับคำบอก ส่วนเมเบลก็ไม่ไปไหนล่ะนั่งข้างสนามเลย ไม่สนอ่ะ ใครจะทำไม การกระทำของเมเบลอยู่ในสายตาของคนบนแสตน์ทุกอย่าง 

 

ฮันบยอลนั่งมองการแข่งขันด้วนควาทร้อนใจเมื่อคะแนนของจองเบเริ่ทนำไปเรื่อยๆ เมเบลที่เห็อาการลุกลี้ลุกลน ก็พอจะเดาออก แต่หายแล้วหรอไง ไม่รอให้ได้ถาม ฮันบยอลยืนขึ้นก่อนจะเดินไปขอลงแข่งทันที และก็ได้รับอนุญาติให้เปลี่ยนตัวลง 

 

การแข่งขังเริ่มอีกครั้ง คราวนี้ฮันบยอลไม่ได้มาเล่นๆนะ ไม่มีคำว่าออมมือ ด้วยทักษะที่ดีเป็นเลิศทำให้ทีมฮันบยอลกลับมานำอีกครั้ง และชนะทีมจองเบไปในที่สุด  จองเบหัวเสียไม่น้อยที่แพ้ให้กับฮันบยอล 

 

"เก่งดีหนิ" น้ำเสียงเรียบๆของจองเบพูดขึ้นขณะหยิบของออกจากล๊อกเกอร์ 

 

"เก่งกว่ามึง อีกอย่างกูไม่เล่นสกปรกว่ะ" ฮันบยอลว่าน้ำเสียงที่ดูสุขุมกว่า

 

"หึ! ทนงตัวจังว่ะ อย่าลืมที่กูเคยพูดนะ ระวังดีๆแล้วมึงจะพูดไม่ออก" พูดจบก็เดินออกไปทันทีจุดมุ่งหมายคือที่นั่งข้างสนามที่เมเบลนั่งอยู่ 

 

"ไม่ได้เจอกัน ตั้งนาน คิดถึงชั้นป่ะ" 

 

เมเบลเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะแค่นยิ้มออกมา

 

"เหอะ! คิดถึงกะผีน่ะสิ คนอย่างนายไม่เคยอยู่ในห้วงความคิดชั้นเลยสักนิด ยิ่งการกระทำสกปรกของนายเมื่อกี้ ชั้นยิ่งอยากให้นายหายๆไปจากโลกนี้ซะด้วยซ้ำ!" 

เมเบลพูดด้วยน้ำเสียงโมโห 

 

"มันจะมากไปแล้วนะ!! ห่วงมันมากนักหรอห้ะ!! " จองเบกระชากข้อมือเมเบลให้ลุกขึ้นอย่างแรง 

 

"เออ! ใช่สิ นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยเลยนะ เห้ย! เจ็บนะเว้ย" เมเบลตะคอกใส่ นี่แรงความใช่มั้ย 

 

"ชั้นเจ็บกว่าเธออีก รู้ไว้ซะด้วย!  " จองเบปล่อยข้อมือเมเบลก่อนจะตะคอกใส่แล้วเดินออกไป 

 

"ชั้นเจ็บกว่าเว้ย บีบมาได้ ขออย่าได้เจอกันอีกเลย!!" เมเบลตะโกนไล้หลังไปทันที 

 

โอ้โห ชีวิตอเมซิ่งมาก เสือยังเดินไปไม่ไกล จระเข้สาวก็มาซะและ 

 

"น้องเมเบล บยอลล่ะจ้ะ" แจมินจ้า แจมิน กิ้กเก่าพี่บยอลไงค้า เจ้แกก็มาให้พบปะบ่อยๆอ่ะนะ แต่พี่บยอลก็เมินทุกครั้ง ไม่รู้จะหวั่นไหวกันบ้างมั้ยนะแต่เรานี่หวั่นตลอด

 

"อ๋อ คงเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะค่ะ มีอะไรรึเปล่าค่ะ" 

 

"พอดี พี่ อยากแสดงความยินดีกับบยอลน่ะจ้ะ พี่นั่งดูบยอลตลอดเลยนะ ตอนน้องเมเบลวิ่งไปพี่ก็กะว่าจะลงไปดู แต่คิดอีกทีไม่ลงดีกว่า" ดีแล้วล่ะ อย่าลงมาเลย แหม่....ดีออกมากข่า

 

"ฮ่าๆๆ อ๋อค่ะ อ้ะ พี่บยอลมาพอดีเลย" แหม่..เดิมมาซะหล่อเลยแฟนใครว่ะ 

 

"ฮันบยอล.." แจมินเจ้าเดิม 

 

"เธอมาทำอะไร" น้ำเสียงราบเรียบเปล่งออกมาจากฮันบยอล 

 

"เรามาแสดงความยินดี กับบยอลไง ได้เป็นกัปตันทีมบาสอย่างที่บยอลเคยฝันไง เราไปกินอะไรอร่อยๆฉลองกันมั้ย" หือออ เกี่ยวอ๋อว่ะ แล้วอะไร ฝันๆ 

 

"คงไม่สะดวก ขอตัวนะ ไปครับเมเบล" ฮันบนอลหันไปพูดเสียงเข้มกับแจมินก่อนจะหันมาพูดเสียงนุ่มกับเมเบลพร้อมคว้ามือบางมาจับเตรียมเดินออก 

 

จะว่าไปก็สงสารนางนะ คือหน้าแตกมากๆอ่ะ 

 

"ฮึก...นายใจร้ายมากนะ..ฮึก" น้ำเสียงสะอื้นไห้พร้อมกับไหล่บางที่กำลังสั่นเทิ้ม ทำให้คนที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก 

 

"ฮื่ออ ....ฮันบยอล....เราไม่ขออะไรมากก็ได้ ฮึก....แจมินขอแค่เป็นเพื่อนได้มั้ย ฮื่ออ"

 

ฮันบยอลแพ้น้ำตา.....

 

ฮันบยอลปล่อยมือเมเบล ก่อนจะเดินมาหาอดีตคนรัก ด้วยความรู้สึกรวนๆ .ทำไมพอได้ยินเสียงสะอื้น เห็นน้ำตาแล้วใจอ่อนยวบ ทั้งๆที่จะไม่ยุ่งไม่สนใจแล้วสิ 

 

"แจ..ฮึก..มิน ขอแค่เพื่อนได้มั้ย...อึก....อย่าเมินกัน ฮึก" แจมินว่าเสียงสั่นคลอน ก่อนโผเข้ากอดฮันบยอล ฮันบยอลทีตอนนี้ยืนนิ่งไม่ไหวติ่งขนาดถูกกอดยังทำตัวเหมือนไม่รู้สึก 

 

"ได้มั้ย...บยอล...ให้เรื่องอดีต จบลงแค่ ฮึก นั้นนะ" แจมินว่าพนร้อมซบหน้าลงบนไหล่กว้างหยดน้ำตาซึมเข้เสื้อนร.จนฮันบนอลรู้สึก 

 

ฮันบยอลหลับตาลงก่อนจะพยักหน้าช้าๆ พร้อมผละแจมินออก

 

"ไม่ต้องร้องแล้ว ถ้าเธอขอเป็นเพื่อนชั้นก็ให้ได้ แต่อย่าร้องไห้อีกนะ" ฮันบยอลว่าน้ำนุ่ม อย่างที่แจมินไม่ได้ยินมานานมากแล้ว 

แจมินระบายยิ้มออกมาก่อนจะโผเข้ากอดอีกครั้ง และฮันบยอลก็กอดตอบพร้อมลูบแผ่นหลังบางเบาๆให้หยุดร้องไห้ 

 

 

เมเบลมองภาพตรหน้าด้วยความเจ็บปวดใจ ราวกับเข็มนับพันเล่มปักลงที่ใจอย่างไม่สิ้นสุดมันเจ็บมันปวดไปหมดไม่ได้ยินที่ดค้าคุยกัน แต่การประทำมันก็ฟ้องไม่ใช่หรอ ปล่อยมือเราแบ้วไปกอดเธเนี่ยนะ 

 

หยาดน้ำใส่หยดลงแก้มนิ่มหยดแรกและตามมาด้วยหยดที่สอง เมื่อเค้าเห็นเราเป็นส่วนเกินก็ไม้ควรอยู่ เมเบลันหลังแล้วเดินออกจากโรงยิมพร้อมคราบน้ำตา และภาพบาดใจ 

 

 

××××××××××××××××××××××