Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

วันนี้ก็เป็นวันหยุดอีกหนึ่งวัน แต่วันนี้ฮันบยอลต้องไปซ้อมบาสกับทีมที่ ร.ร เพราะทาง ร.ร จะมีการจัดการแข่งขันเกิดขึ้นแต่ก่อนจะเกิดการแข่งขันต้องมีการคัดเลือกกัปตันทีมบาสก่ ก่อน แล้วรู้มั้ยอะไรที่เมเบลเป็นห่วงคือ สองคนที่ถูกคัดเลือกว่าต้องมาเเข่งกันก่อน คนแรกจะเป็นใครไปได้นอกจากฮันบยอล ส่วนคนที่สองก็.....จองเบ ใช่ไอหมอนี่ เเหละ เฮ้อออออ 

 

"เค้าอยากจะไปดูพี่ซ้อมอ่าาา น้าา ให้เค้าไปดูด้วยน้า" เมเบลอ้อนสุดฤทธิ ขณะอยู่ง้องแง้งกันอยู่หน้าประตูใน 

"ไม่เอาอ่ะ อย่าไปเลย ที่นั่นมีจองเบอีก ถ้ามันเข้ามาคุยกับเราพี่คงทนไม่ได้หรอกนะ" ฮันบยอลว่าเสียงอ่อน 

"เค้าไม่คุยก็ได้ เพราะยังไงเค้าก็ไม่ได้อยากคุยอยู่แล้ว แต่เออ ที่นั่นก็ต้องมีพวกเอฟซีพี่แน่ๆ มันจะต้องมีแต่ ผญ. แล้วเค้าก็ไม่ชอบเหมือนกันนี่ ที่พวกนั่นจะต้องมามองพี่ตอนเหงื่อออกอ่าา '' เมเบลมุ้ยหน้าไม่พอใจเมื่อนึกถึงสาวๆที่เป็นเอฟซีของฮันบยอล

"หืม หวงใช่มั้ยล่ะ อย่ากังวลเลย พี่ไม่สนหรอกนะ พี่มีของที่มีค่ามากที่สุดอยู่กับตัวอย่างงี้แล้ว แล้วพี่จะไปมองคนอื่นอีกทำไมล่ะครับ"ฮันบยอลว่ายิ้มๆพลางโยกหัวเด็กที่เริ่มงอแง

"แล้วนี่สรุปเค้าไปไม่ได้ใช่มะ.."เมเบลว่าเสียงหงอย 

"ครับ ผช.เยอะพี่หวงอ่ะ" ฮันบยอลก็ตอบโต้งๆ แต่หน้านี่ตึงเชียว แฟนผมไม่ใช่พื้นๆนะ น่ารักขนาดนี้ 

เมเบลที่ได้ฟังก็กลั้นยิ้มแก้มแทบแตกเขินอ่ะไอคนขี้หยอดเอ้ย

 

"ไอเบลล ปล่อยพี่เค้าปล่อยแล้วแกมาอยู่กับชั้นบ้างสิ แหม่.. ห่างกันบ้างก็ได้น้า"เสียงค่อนขอดดังมาจากข้างในจะเป็นใครถ้าไม่ใช่คุณอลิซ

 

"เอ่อ...งั้นพี่รีบๆไปเถอะแล้วรีบกลับมานะ"เมเบลเกาหัวเเก้เขินที่ถูกเพื่อนแซว

"ครับ เดี๋ยวจะรีบกลับมาเลย คิดถึงจะตาย'' ฮันบยอลก่อนไปก็เดินมาบีบแก้มนุ่มแล้วเดินยิ้มออกจากบ้านไป 

 

เมเบลก็ยืนบิดตัวด้วยความเขิยระดับสิบ ก่อนจะเดินไปกระแทกก้นข้างๆเพื่อนรัก 

"ทำไรอ่ะ.."เมเบลถามอลิซที่นั่งกดมือถือยิกๆ

"คุยกับมี๊.."อลิซก็เอ่ยตอบ 

"อ๋ออ แล้วมี๊แกว่าไงมั้งอ่ะ" 

"ก็ไม่ว่าไร.."

"แล้วแกคิดถึงป้ะ.."

"คิดถึงดิ.."

"อืม....ชั้นก็คิดถึง เมื่อคืนพึ่งคุยกันเอง"

"ดีแล้ว.."  อลิซเริ่มคิ้วขมวดที่เพื่อนตัวเองกลายเป็นจอมจำไมเมื่อแฟนไม่อยู่...

"นี่...ไอลิซ"

"เมเบลค่ะแฟนไม่อยู่แล้วง้องแง้งนะเธอเนี่ย" อลิซพูดทีเล่นทีจริง เมเบลหน้าบูดทันที

"เอ้อ..ไม่คุยด้วยล่ะ "เมเบลลุกขึ้นยืน สะบัดก้นเดินขึ้นห้องอลิซมองตามก็ได้แต่ส่ายหัวให้เพื่อน 

 

 

พอเดินขึ้นมาจะเข้าห้องก็ดันไปได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง ถ้าจะเป็นของตนน่ะไม่ใช่ ส่วนอลิซนางก็นอนเล่น พอโฮวอนก็ตีกลองดังสนั่นในห้อง พอเอาหูแนบห้องแฟนเค้า....สรุปคือห้องฮันบยอล เมเบลเปิดเข้าไปทันทีถึงเป็นแฟนกันแต่ก็ไม่ได้เข้ามาบ่อยๆนา พอเดินมาก็เจอไอโฟนหกแผดเสียงอยู่บนเตียง 

เมเบลหยิบขึ้นมาถือวิสาสะกดรับเมิ่อเบอร์โชว์เขียนว่า     ยงฮวา

 

'ฮัลโหล...พี่ยงฮวานี่เมเบลนะ'

 

'จ้า..แล้วไอฮันบยอลล่ะ'

 

'อ๋อ พี่บยอลเค้าลืมมือถือไว้อ่ะค่ะ พี่บยอลเค้าออกไปแล้วไปซ้อมบาสไง'

 

'ไปนานยังถ้ายังไม่นานมาก พี่ช่วยให้น้องตามไปบอกมันทีสิว่าไม่ต้องมาแล้วนะ วันนี้งด'

 

'ไม่นานๆ ได้เลยเดี๋ยวบอกให้ค่ะ งั้นแค่นี้น้า '

 

สายถูกตัดไปพร้อมกับเมเบลทีทกำลังเดินออก แต่ดวงตากลมก็ดันไปสะดุดกับบางอย่างที่แลบออกมาจากใต้หมอนหนุน

 

เมเบลตัดสินใจเดินกลับไปอีกหน และยกหมอนนอนของฮันบยอลช่วงจะยกเมเบลหลับตาปี๋ในใจลุ้นระทึก หัวใจบีบรัดแน่นด้วยความรู้สึกต่างๆที่กำลังจะเจอ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เจอ โบว์เส้นเล็กสีฟ้า เมเบลหยิบขึ้นมาด้วยมือสั่นๆ ไม่รู้น้ำตาไหลตอนไหน มันดีใจ มันตื้นตัน ต่อให้มีโบว์แบบนี้เป็นอีกกี่สิบกี่ล้านเส้น แต่ความรู้สึกมันบอกว่าเส้นนี่แหละคือใช่ เมเบลตัดสินใจวิ่งพรวดออกจากบ้านโดยไม่สนใจใครอะไรทั้งสิ้น 

 

อลิซที่เห็นเพื่อนวิ่งพรวดพราดออกไปจะถามก็ไม่ทันจึงเก็บความสงสัยไว้ก่อน 

.

.

.

.

.

.

.

เมเบลวิ่งมาหยุดอยู่ตรงสนามเด็กเล่นที่เคยมาร้องไห้ครั้งก่อนก็เตอฮันบยอลกำลังเดินมาพอดี เมเบลวิ่งเข้าไปกอดคอฮันบยอลแน่น ปล่อยให้น้ำตาแห่งความดีใจมันไหล 

ฮันบยอลที่เห็นเมเบลร้องก็ตกใจไอครั้นจะถามก็เห็นว่าน้องคงยังไม่อยากจะตอบจึงได้แต่กอดปลอบลูบหลังไปก่อน

.

.

.

.

"ไหนบอกพี่สิ ว่าเป็นอะไรหืม"ฮันบยอลถามเสียงนุ่มพลางใช้มือเกลี่ยน้ำตาออก ดวงตาฉ่ำน้ำนี่มันน่าจับมาฟัดซะจริงๆ จมูกจะแดงตาจะบวมมันก็ไม่อาจบดบังความน่ารักน้องได้เลยสักนิด 

 

เมเบลมองหน้าฮันบยอลก่อนจะระบายยิ้มออกมา 

 

"รอนานมั้ยค่ะ.."เป็นคำถามที่ทำเอาฮันบยอลงง 

"รออะไรนานครับ.."ฮันบยอลถาม วันนี้ผมคงไม่ไปซ้อมแล้วล่ะ ตอนแรกเดินย้อนกลับมาเพื่อที่จะไปเอามือถือที้ผมน่าจะลืมไว้ 

เมเบลไม่ตอบแต่กอดคอของฮันบยอลพร้อมเอาหน้าซบลงที่ไหล่กว้างของคนที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าโดยที่ไม่กลัวว่ากางเกงจะเปื้อน ฮันบยอลก็ไม่ขัดขืนอะไร ก็อกอดตอบเหมือนเดิมเอ้อ จะว่าไปเนี่ย เมื่อไหร่น้องเค้าจะรู้สักทีนะว่าผมคือพี่เจ้าชายนะ ยิ่งเมื่อคืนที่ผมเอาเจ้าหุ่นอัดเสียงของผมเองที่ตัวผมเองอีกแหละเป็นคนทำมันพัง แล้วแอบเปิดฟังคลิปที่เมเบลอัดนะ ผมก็ยิ่งรักเธมากขึ้นไปอีก ไม่อยากจะเชิ่อว่าเมเบลจะรักคนที่แม้จะได้เจอหน้ากันเพียงแค่ครั้งเดียวและอาจจะไม่มีโอกาสอีกครั้งด้วยซ้ำแต่เธอก็ยังคงซื่อตรง แล้วผมก็ต้องเสียน้ำตาเมื่อมาถึงคลิปที่เมเบลอัดเมื่อตอนที่ผมไปต่อว่าเมเบล พอฟังที่เมเบลอัดเสียงแล้วมันมีทั้งรอยยิ้มและน้ำตาเลยนะ มันทำให้ผมตระหนักได้ว่า ผมจะไม่มีวันปล่อยมือจากเธอแน่...

 

 

''พี่....'' เมเบลเรียกฮันบยอลเหมือนจะพูดอะไรแล้วก็เงียบไป

.

.

.

.

"เจ้าชาย.."เมเบลพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ 

มันดีใจมากที่สุดจนหาคำไหนมาเปรียบคนที่รักในตอนเด็กกับคนที่รักมากๆในตอนนี้คือคนๆเดียวกัน 

 

ฮันบยอลที่ได้ฟังก็นิ่งไป รู้ซะทีนะเจ้าเด็กบ้า ฮันบยอลที่มองเห็นในกระเป๋าเสื้อคลุมเมเบลเห็นโทรศัพท์ตนเองกับโบว์เส้นเล็กสีฟ้าอยู่ในนั่นก็ยิ้ม ไม่มีเซ็นต์เอาซะเลย 

 

เมเบลผละออกแต่มือยังคงวางค้างไว้อยู่ 

 

"ทำไมพี่ไม่บอกเค้าล่ะ ว่าพี่คือใคร"

"เอ๋...นี่พี่ถึงกับเอ๋อเลยหรอเนี่ย...

"พี่เจ้า.."คำพูดทั้งหมดถูกฮันบยอลช่วงชิงไปทันทีที่ริมฝีปากหนาประทับลงมาเพื่อเตือนสติตัวเองว่านี่คือเรื่องจริง เมื่อชิงความหวานจนพอใจก็ผละออกแล้วส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้ เมเบลที่ทนสายตานั่นไม่ได้ก็ฟาดแขนหนาแก้เขินไปทีนึง 

 

"พี่ทำอะไรเนี่ย..."เมเบลตอบพลางก้มหน้างุด 

"เรานี่น้า...ถ้าไม่เข้าไปในห้องพี่วันนี้จะรู้มั้ยครับว่าพี่คือใคร พี่ทำทุกอย่างเพื่อให้เรารู้เลยนะ ท่าทาง และก็ถามเราบ่อยๆ แต่เรากลับไม่มีเซ็นต์เอาซะเลย" ฮันบยอลรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นเด็กน้อยใบหน้าขึ้นสีน่ารัก จึงบีบจมูกรั้นไปทีนึง 

 

"เอ้า..ก็พี่อะแหละไม่บอกเค้าตรงๆอ่ะ ที่เค้าเข้าไปวันนี้ก็เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์พี่ดังหรอกนะ " เมเบลก็เฉไฉตอบ เมื่อนึกไปถึงเซ็นต์ของตัวเองที่มันแย่ พอย้อนไป มันก็จริงนะพี่บยอลทำทุกอย่างจริงๆ 

 

"หืม สรุปพี่ผิดใช่มั้ยครับ แล้วนี่ใครโทรมาเครื่องพี่ล่ะ"

"พี่ยงฮวาบอกว่าวันนี้ไม่ต้องซ้อม งด" เมเบลว่าพลางล้วงหยิบมือถือส่งให้ก่อนจะหยิบโบว์เส้นเล็กออกมาด้วย 

"เค้าดีใจมากๆเลยนะ ที่พี่คือคนๆเดียวกับที่เค้ารอ เค้ารักพี่มากๆเลย ยิ่งรู้ยิ่งรักมากขึ้นไปอีก แล้วอีกอย่างหนึ่งของคุณนะค่ะ ที่ยังเก็บรักษาไว้อย่างดี "พูดจบเมเบลก็ยื่นหน้าไปจุ้บหน้าผากฮันบยอลด้วยความรัก 

จบคำเมเบลก็เอาโบว์เส้นเล็กสีฟ้าผูกที่เดิม ข้อมือข้างซ้าย เมเบลยิ้มแก้มแทบแตก มันดีใจมากจริงๆ 

 

ฮันบยอลมองการกระทำทุกอย่างของเมเบล รักจริงๆ รักมากๆเลย ผมจะรักน้องไปตลอดเลยครับ ผมจะไม่ทำให้น้องเสียน้ำตา จะตอบแทนความรัดที่น้องเค้ามอบให้ให้สาสมเลย 

 

"ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณมากๆ ที่ยังรัก ยังรอพี่เสมอ ไม่ว่าพี่จะทำร้ายเราด้วยคำพูดเเรงๆ เราก็ยังคงรักพี่ตลอด พี่สัญญานะ พี่จะรักเราให้มากกว่าที่เรารักพี่อีก " ฮันบยอลว่าเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง เมเบลฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจ 

 

"พูดแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนใจล่ะ" เมเบลว่า

"ครับ "ฮันบยอลว่าจูบซับที่เปลือกตาทั้งสองข้าง เมเบลก็หลับตารอรับสัมผัสที่คนตัวสูงมอบให้ทันที 

ตอนนี้มันรักมากจริงๆ รักจนไม่รู้ว่าถ้าต้องห่างกันจะทนได้มั้ย คำตอบคือ ไม่ นี่คือความคิดของคนทั้งคู่ 

 

"เค้าอยากเล่นชิงช้าจัง แกว่งให้หน่อยสิ" 

"ครับเจ้าหญิงของพี่.." เมเบลยิ้มโชว์ฟัน 

 

ทั้งสองก็นั่งเล่นกันไป มีเสียงหัวเราะกันไปด้วยความสุขใจเมื่อเรื่องที่รอก็ได้คำตอบที่น่าพอใจ ของคนทั้งคู่ 

 

    

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥

 

 

 TALK : ตอนนี้ก็หวานๆไป ฮ่าๆ ตอนหน้าเจอ        

อลิซ♡โฮวอน กันแบบเต็มจ้า 

ปล.ขอโทษนะค่ะที่ตอนแรกมันไม่เรียงกันเรียบร้อย ตอนนี้เราเรียงตอนแล้วนะค่ะ 

เม้นกันนะค่ะ 1เม้น=1กำลังใจ