Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

 

วันนี้คู่รักหวานเชื่อมเค้าก็มาเดินเมียงดง เล่นกันอย่างสุขชื่มฉ่ำเนื่องจากเมเบลเองก็ยังไม่เคยได้มาคราวนี้จึงถือโอกาษมาซะเลย เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าเพรียบพร้อม มาก คือแหล่งรวมแฟนชั่นวัยรุ่นขนากใหญ่ของเกาหลีเลยก็ว่ายิ่ง ช่วงนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิแล้ว ทำให้อากาษอบอุ่นสบายไม่ ร้อน ไม่หนาวจนเกินไป 

 

 "เหนื่อยยังเราอ่ะ.."

เป็นฮันบยอลที่เอ่ยถามแฟนสาวขณะกำลังเดินเล่นกีนอยู่ ในสองมือนี่ก็มีถุงหิ้วเต็มไปหมด แต่ก็ใช่ว่าทุกอย่างที่ซื้อจะมีแต่ของเมเบลซะที่ไหน ของฮันบยอลก็มีส่วนเรื่องเงิน ของของตัวเองที่ซื้อก็จะออกเองเนื่องจากมันยังไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะให้ทุกอย่างเป็นเงินของฮันบยอล นอกซะจากบางอย่างที่ฮันบยอลของร้องว่าจะซื้อให้จริง แต่เมเบลก็มีข้อแลกเปลี่ยนคือ ก็สลับกันจ่าย สิ่งของที่สลับกันจ่ายคือ ไหมพรหม ที่เป็นแบบคู่พอดี จึงทำการซื้อเป็นคู่เตรียมใส่ช่วงหน้าหนาวที่กำลังจะมาพอดี...

"ยังเลย พี่เมื่อยใช่รึเปล่า ก็บอกแล้วว่าของที่มือเดี๋ยวถือให้เอง ก็ไม่เอา.." เมเบลพูดว่าพลางปรายตาไปที่ของในมือฮันบยอล

"ไม่ใช่เรื่องนี้หรอก พี่แค่กลัวเราจะเหนื่อย แล้วนี้หิวรึยัง หาไรกินก่อนก็ได้นะ" 

"เอ้อ หิวใช่ๆ หิวพอดีเลย แหะๆ "เมเบลก็ซื้อของเพลินซะจนลืมหิวเลยหัวเราะแห้งให้ฮันบยอล

 

ทั้งสองเดินจับมือกันมาในร้านอาหาร เลือกที่นั่งแบบส่วนตัวนิดหน่อย ด้วยความสูงและหน้าตาที่ได้พ่อแม่มาบวกกับแฟนสาวที่หน้าตาก็เข้าคั่นทำใหเป็นที่จับตามองไม่น้อย ฮันบยอลจะโอบไหล่คนตัวเล็กทุกครั้งเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเมื่อมีสายตาที่ไม่น่าไว้ใจจากชายหนุ่มทั้งหลายมองมา จากสองอาทิตย์ทีทคบกันทำให้รู้ว่าเมเบลเป็นคนน่ารัก เอาใจใส่คนรอบข้างก็ดีไม่น้อย แต่บางทีก็ยังคงเป็นเด็กน้อย ง้องแง้งลางครั้ง โอเครนี่แหละคือสิ่งที่ฮันบยอลชอบ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตอนแรกถึงได้ไม่ชอบขี้หน้าเมเบลและไม่เข้าใจทำไมถึงจำไม่ได้ว่านี่คือรักแรกของตัวเอง...

 

"นี่ๆ...อาหารมาแล้ว น่ากินจังเลย"เมเบลทำตาลุกวาวกลับอาหารตรงหน้าอย่างกับเด็กน้อยเรียกรอยยิ้มจาดคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามได้ดี 

"น่ากิน ก็กินเลย เดี๋ยวจะเย็นซะหมด"

"เดี๋ยว! อย่าพึ่งกิน" เมเบลเมื่อนึกอะไรบางอย่างออกก็สั่งฮันบยอลเสียงดัง ทำให้ฮันบยอลมึนงงเล็กน้อย 

"ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า เมเบลไม่อยากกินหรอ" ฮันบยอลเอ่ยถามเสียงทุ้มนุ่ม

"เปล่าค่ะ พี่หลับตาก่อนสิ " เมเบลว่าหน้าจริงจัง 

"หือ มีอะไรเนี่ยเรา จะแกล้งพี่หรอ"

"ไม่ได้จะแกล้งสักหน่อย หลับตาก่อนน้าาาา" เมเบลว่าพลางกระพริบตาปริบๆ 

ฮันบยอลก็เออออห่อหมกตามไปหลับตานิ่ง 

"ห้ามแอบดูล่ะ!"เมเบลว่าเสียงเขียว พร้อมหันไปที่เก้าอี้ข้างที่มีถุงกระดาษสีดำสนิทวางอยู่ ใช้มือค่อยๆ หยิบของในนั้นออกมา วางบนโต๊ะ พลางแกะออกจากกล่องแล้วเอาไปคาดหูให้คนตรงหน้าหลับตาพริ้มอยู่ 

 

ฮันบยอลรู้สึกเหมือนมีอะไรมาคาดพาบๆบนหัวก็ลืมตาขึ้นก็เจอใบหน้าคนตัวเล็ก ยิ้มหวานให้ จึงเอามือขึ้นไปคลำเมื่อเริ่มรู้ว่าสิ่งของคืออะไรจึงหยิบออกจากหัวมาดู 

 

 

"เห...เมเบล นี่เรา..." ฮันบยอลว่าพลางหรี่ตามอง เมเบลจึงรีบเเย่งพูดขึ้นมา 

"นี่คือ หูฟังบีท รุ่นลิมิเต็ด ขาวแดงสุดยอดอ่ะ มันสวยมาก เมเบลเลยซื้อให้พี่ไง ก็ เอ่อ...เห็นอันนั้นไม่ใส่แล้ว เลยคิดว่ามันพังหรือเพราะอะไรก็แล้วแต่ เบลเลยซื้ออันนี้ให้ใหม่อ่ะ" เมเบลบรรยายสินค้าที่ตนซื้อมาด้วยมบหน้าตื่นตาตื่นใจ พอมาประโยคหลังๆก็เริ่มลดเสียงลง พลางนึกไปถึงเรื่องคราวนั้น 

 

"มันแพงมากนะ พี่ไม่เอาหรอก อีกอย่างเมเบลใช่เงินของม๊าซื้อด้วย" ฮันบยอลที่พอรู้ว่าประโยคหลังหมายความว่าไง จึงบ่ายเบี่ยงที่จะไม่รับ แต่ต่อให้ไม่พูดตนก็ไม่ต้องการอยู่ดีถึงแม้จะชอบมากก็ตาม อีกอย่างตนเองก็ยังไม่เคยซื้ออะไรหรือตอบแทนอะไรให้เมเบลเลยสักครั้ง ทางเลือกสุดท้ายคือ ม๊าของเมเบลอ้างไปเลย 

"นี่เงินของเบลเอง ถ้าพี่ไม่เอาเบลจะงอนนะ งอนนานเลยด้วย อุส่าห์แอบไปเลือกตั้งนานแหนะ "เมเบลว่าพลางทำหน้าอมลม นึกไปถึงตอนที่บอกขอไปเข้าห้องน้ำแล้วดันไปเห็นช๊อปมันพอดี ก้องน้ำเลยไม่ต้องเข้ามันและ เลยซื้อซะเลย 

"อ๋อ นี่แสดงว่าที่บอกว่าไปเข้าห้องน้ำก็ไปเลือกนี่มาสินะ แล้วทำไมถุงมันเป็นสีดำล่ะ" ฮันบยอลเอ่ยถาม

"....." งอนล่ะไม่ยอมเอา แถมยังเอาใส่กล่องไว้อีกนะ  หึ! อยากลองของพูดจริงทำจริง 

เมเบลทำเป็นก้มหน้าก้มตาทานพลาสต้าในจาน 

ฮันบยอลต้องกลั้นขำกับอาการของเด็กเอาแต่ใจของคนตรงหน้า เกรงว่าถ้าขำไปแล้วจะงอนหนักกว่าเก่านี่สิ 

"นี่จะไม่พูดกับพี่หรอครับ ที่พี่ไม่อยากเอาก็เพราะพี่ไม่อยากเอาเปรียบเรานะ หูฟังบีทนี่ก็ไม่ใช่ถูกๆ พี่กลัวว่ามันจะมากไป เมเบลมาอยู่เกาหลีคนเดียว ม๊าส่งเงินให้ก็จริง แต่เราก็น่าจะประหยัดหน่อยสิครับ"ฮันบยอลว่าเสียงอ่อนพูดด้วยเหตุผล 

"งั้นก็ไม่ต้องเอา จบ! กลับไปใส่ไออันสีแดงที่สำคัญมากกับพี่เถอะ ไออันที่เบลจับไม่ได้อ่ะ กลับไปใส่ซะ ส่วนอันนี้ เอามานี่เลย" เมเบลที่ชึ้นเสียงที่ฮันบยอลว่าตนใช้เงินสิ้นเปลือง ก็เริ่มโมโห ที่ซื้อให้ก็เพราะอยากให้ตัวเองมีสิ่งของสำคัญๆอยู่ที่ฮันบยอลบ้าง อีกอย่างก็เห็นว่าชอบใส่ แต่พักหลังที่คบกับตนก็ไม่ได้ใส่จึงคิดว่ามันพังหรือยังไง เลยซื้อให้ ส่วนเงินที่ซื้อก็เป็นเงินของตัวเองแท้ๆ พึ่งจะใช้เงินก็วันนี้ เราก็ไม่ใช่คนที่ใช้เวินล้างผลาญซะหน่อย ว่าอย่างกับเราเป็นเด็กใช้เงินเกินตัวงั้นแหละ 

"เมเบล อย่าพูดอย่างงี้สิ ที่พี่พูดก็เพราะ.."

"ใช่ เบลมันใช้เงินสิ้นเปลืองนี่ แค่อยากให้พี่ได้ใส่ของที่เบลซื้อให้ไว้ติดตัวตลอดเวลาบ้างไม่ได้หรอ อยากให้มันสำคัญกว่าอันนั้น ซื้อให้ด้วยความเต็มใจ พี่ไม่ต้องคิดว่าเอาเปรียบดิ  ที่ซื้อเพราะอยากซื้อ แต่ถ้าพี่ไม่เอาก็ไม่เป็นไร " เมเบลว่าเสียงสั่นๆ ความน้อยใจเริ่มมา คิดว่าที่ฮันบยอลไม่เอาอาจเป็นเพราะอันนั้นสำคัญมากจนอันอื่นไม่สามารถมาใส่แทนได้ 

เมื่อว่าจบเมเบลก็คว้าถุงกระดาษทุกอย่างของตัวเอง2-3 ถุงออกนอกร้านทันที จากที่คิดว่าแกล้งงอนตอนนี้มันเป็นเรื่องจริงเเล้ว 

 

ฮันลยอลที่มึนงงกับสถานการณ์เมิ่อครู่ ไม่คิดว่าเมเบลจะงอนหรือโกรธตนจริงๆขนาดนี้ แถมยังเดินหน้าหงอยๆปนเคืองๆออกไปอีก เมื่อตั้งสติได้ฮันบยอลก็ว่าเงินแล้วหยิบถุงตัวเองวิ่งตามออกมากลัวว่าจะคาดกัน 

 

เมเบลสูดจมูกฟุดฟิดไร้น้ำตา เดินอย่างเดียว จนได้ยินเสียงที่คุ้นหูเรียกขึ้น 

 

"เมเบลครับบบ รอพี่ก่อนสิ" ฮันบยอลวิ่งเข้ามาจับมือเมเบลไว้ เมเบลก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแตทใบหน้ายังแสดงความไม่พอใจอยู่ 

"โกรธใช่มั้ย..." ฮันบยอลถามขณะเดินเคียงกันไปแต่ก็หันมองแฟนสาวตลอด 

'ไม่โกรธมั้ง'เมเบลได้แต่คิดในใจ 

"......."

"อย่าเงียบสิ พี่ไม่ชอบเลยนะ ไม่โกรธนะ บยอลขอโทษ ไม่มีสิ่งของชิ้นไหนก็ไม่สำคัญเท่ากับคนที่ยืนนข้างๆตอนนี้แล้ว จริงๆนะ" ฮันบยอลว่าเสียงทุ้มนุ่มหน้าฟัง จากชายเย็นชาที่ไม่ค่อยง้อใคร แต่ต้องแพ้ให้เธอคนนี้ สรรพนามก็จะเปลี่ยนไป 

เมเบลหยุดเดินแล้วถอนหายใจพร้อมกรอกตาไปมา หายโกรธแล้วจริงๆ บอกว่าเราสำคัญอ่ะ แค่นี้ ยอมเลย 

แต่ต้องเก้กหน้าไว้ก่อนอยากฟังคำง้ออีก 

"......"เมเบลยังคงเชิดหน้า 

"เมเบลครับบยอลขอโทษนะ บยอลเอาหูฟังบีทก็ได้ เต็มใจเอานะ จะใส่ไม่ถอดเลย สัญญา" ฮันบยอลว่าพลางหยิบถุงบีทออกมาแกะออกใส่ไว้ทันที 

"จริงนะ ตอนอาบน้ำก็ห้ามถอดนะ แต่ถ้าพังจะโกรธ" เมเบลที่ได้ทีก็รีบแกล้ง 

"โห ไม่ได้หรอกมั้งอย่างงั้น"ฮันบยอลว่าหน้ายิ้มๆ 

"ฮ่าๆๆ เบลล้อเล่นหรอก แค่พี่เก็บรักษาดีๆก็พอแล้ว เบลเต็มใจซื้อนะ ห้ามคิดมาก เบลรู้ว่าครอบครัวพี่มีตังซื้อสิบอันก็ได้ แต่เบลแค่อันเดียวแต่มันจะสำคัญและดีที่สุดแน่นอนค่ะ"เมเบลว่ายิ้มยีงฟันให้ 

"ครับ แน่นอน มันจะเป็นสิ่งที่สำคัญกับพี่รองจากตัวเราเลยรู้เปล่า"ฮันบยอลว่าพลางจับหัวเมเบลโยกไปมา 

"โอเคร พูดแล้วนะ เบลรักพี่มากนะรู้มั้ย พี่ยิ่งวันที่เจอหน้ากัน ยิ่งนึกถึงพี่เจ้าชายทุกทีเลย" เมเบลว่าพลางเขย่งตัวไปโยกหัวฮันบยอลเหมือนที่ทำกับตัวเอง 

"พี่ก็รักเบลมากครับมากที่สุดเลย แต่นี่จริงดิ ที่พี่เหมือนพี่เจ้าชายของเราอ่ะ" ฮันบยอลลองแกล้งถาม 

"ใช่ แต่ก็ยังอยากเจออยู่น้า เออ พี่บยอลเครื่องอัดเสียงที่พี่ทำหล่นอ่ะ มันยังไม่ได้ซ่อมเลยด้วย" เฮ้ออออ พูดเรื่องนี้ก็บ่อยนะ เมื่อไหร่จะรู้ว่าตนคือพี่เจ้าชายสักทีนะ 

"ห้ามเจอเลย พี่ห้าม"

"โห หึงหรอค่ะ" เมเบลแสร้งถามหน้าทะเล้น 

"แล้วไม่ได้หรอไง"ฮันบยอลก็ยังเล่ยทั้งๆไอคนที่หึงก็ตัวเองแท้ๆ 

"ได้ซี้...โอ้ะ"เมเบลน้องออกมาเมื่อมีแรงสั่นจากโทรศัพท์ 

 

'อะไรเนี่ย โทรมาทำไมมิทราบ'เมเบลถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ฮันบยอลเลิกคิ้วกับปลายสายที้โทรเข้าเครื่องเมเบล 

 

'โทรหาไม่ได้หรอไง!  ก็แค่คิดถึงอ่ะ' เหอะ ไอเถื่อนี่น้า 

 

'เออ ไม่ได้ อย่าโทรมานะ ชั้นจะบล๊อกเบอร์นายเลย'

ฮันบยอลรู้ล่ะว่าใครใบหน้าเริ่มบึ้งตึง 

 

'ก็ลองสิ ชั้นจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้เลยเมเบล แล้ววันนี้ว่างรึเปล่า'

 

'ไม่!!! หยุดวุ่นวายสักที จองเบ ที่ ร.ร ไม่พอหรอ ขอเวลาส่วนตัวบ้าง!!" เมเบลเหวใส่โทรศัพท์อย่างเหลืออด แต่สำหรับจองเบเค้ากลับชอบใจ 

เมื่อเหลือไปมองฮันบยอลก็เจอสายตาเกรี้ยวกราดส่งมา ฮันบยอลแบมือบอกทำนองว่าเอามาจะคุยเอง เมเบลจึงยื่นให้อย่างว่าง่าย 

 

ตอนนี้ผมหึงจริงๆล่ะ!!!! 

 

'นี่!! เธอพูดตั้งกี่รอบล่ะ ชั้นเคยไปป้ะล่ะ ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นจะจีบเธอ' จองเบพูดด้วยน้ำเสียงยียวน 

 

'เลิกยุ่งกับเมเบลซะ มึงคงฟังภาษาคนออกนะ' พูดจบฮันบยอลก็กดตัดสายทันที พอวางหน้าตอก็แสดงรูปล๊อคสกรีนเป็นตนกับเมเบล ซึ่งตั้งไว้เหมือนกัน

 

"อ่ะ เราก็อยู่ห่างๆไว้นะ ตอนนี้พี่หึงและหวงมาก เข้าใจมั้ย" 

เมเบลที่ได้ฟังคำพูดหวานของฮันบยอลก็ทำเอาหน้าซับสีเลือดทันที .

"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ เป็นยังงี้ให้ได้ตลอดนะ" เมเบลว่า 

"แน่นอน ไปเหอะ พี่จะพาเราไปนั่งเล่นที่แม่น้ำฮัน ไปมั้ย"

"งื้อ ไปๆ อยากไป"เมเบลฉีกยิ้มดีใจ เรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าอีกแล้ว 

"โอเครงั้นไปกันเถอะครับ" ฮันบยอลว่าแบมือรอรับ ทันทีฝ่ามือนิ่มก็วางทับลงมาสองคนเดินกุมมือกันไปตบอดความอบอุ่นถ่ายทอดกันโดยไม่ต้องพูออะไร

.

.

.

.

.

"โห ดูสดชื่นมากๆเลย" เมเบลว่าขณะนั่งลงทางบันไดที่จะลงไปยืนตรงรั้วริมแม่น้ำ ที่ข้างก็มีฮันบยอลนั่งอยู่ด้วย 

"ใช่ พี่ก็ชอบนะ มันสบายปลอดโปร่งดี" ฮันบยอลชอบบรรยากาศแบบนี้ 

"พี่บยอล เค้าอยากกินไอติมง่ะ" เมเบลทำเสียงอ้อนคนข้างๆ 

"รอนะ ห้ามไปไหนล่ะ " ฮันบยอลว่าเสียงนุ่มแล้วลุกออกไป 

รอไม่นานฮันบยอลก็ปลับมาพร้อมไอศกรีมโคนสีขาววนิลาสูง1อัน 

"เอ้าของ พี่บยอลล่ะ"

"พี่ไม่กินอ่ะ"

"อ๋ออออออ "เมเบลลากเสียงยาว ก่อนจะค่อยๆไล้เลียนไอศกรีมในมือพอหันไปก็เจอฮันบยอลมองตลอด จึงคิดว่าคงอยากกินล่ะมั้ง 

 

"มองไรอ่ะ "

"มองแฟนครับ" แหวะ อ้วกเลย แต่เขินอ่ะ อ้าาาาา อยากระเบิดตัว ฮันบยอลอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าน่ารักขึ้นสีจางๆ กับท่าทางเคอะเขินน่ารักนั่นอีก 

"ดีมาก แต่ถ้าตอบว่ามองคนอื่นจะงอน" เมเยลแกล้งขู่กลบเกลื่อน

"เขินใช่มั้ย"

"เปล่าสักหน่อย แสงพระอาทิตย์มันส่องมาพอดี" เมเบลแกล้งแถโดยไม่ได้มองเล้ยว่าพระอาทิตย์จะตกดินแล้ว 

"หรอครับ แสงหรอ แล้วนั่นล่ะ"ฮันบยอลแกล้งแซวพยักเพยิดหน้าไปข้างหน้า เมเบลยิ้มแหย๋ให้ตัวเอง เลยรีบเปลี่ยนเรื่อง 

"โอ้โห พระอาทิตย์จะตกน้ำแล้ว พี่บยอลดูสิ " เมเบลดึงเสื้อฮันบยอลให้หันดูพระอาทิตย์ตกน้ำด้วยกัน 

ฮันบยอลก็เออออดูตามไป แต่เปล่าเลยตานี่กำลังจ้องใบหน้าต้องแสงอาทิตย์ของคนข้างอยู่ด้วยความหลงไหล 

 

"สวยมากเลยเนาะ...โอ้ะโอ.." เมเบลยกมือปิดปาก เพราะทันทีที่หันมาใบหน้าโฮวอนก็จ้องมองมา แต่ด้วยความไม่ทันระวังทำให้ไอศกรีมไปเปื้อนปากฮันบยอลเต็มๆ 

ฮันบยอลหลับตาพร้อมเม้มปาก จะโรแมนติกอยู่แล้วนะเมเบลครับ 

 

"แฮร่ๆ เปื้อนเลยเนาะ เค้าไม่ได้ตั้งใจ มาเช็ดให้" 

เมเบลใช้ผ้าเช็ดหน้าตัวเองพร้อมเทน้ำดื่มให้เปียกปลายๆจะได้ไม่เหนียว 

"ขอบใจนะ พี่ก็บอกอยู่ว่าไม่กินเรายังจะเอามาป้อนอีกนะ" ฮันบยอลแกล้งแซว 

"งื้อออ เค้าไม่ได้ตั้งใจนะ เดี๋ยวก็ป้ายอีกสักทีเลยหนิ"

"ฮ่าๆๆ เรานี่นะ เด็กน้อยจริงๆนะเนี่ย"

ฮันบยอลว่าพลางยีหัวเมเบล

"แล้วรักมั้ยค่ะ"

"รักครับ" 

 

กร้ากกกกกกก เขินเว้ยยยยยย ตายกระโดดลงน้ำเลยได้มั้ยหน้าเห่อร้อนหมดแล้ว หื้ออออออ ตาย ฮันบยอลคนเย็นชากลายเป็นแบบนี้ได้งายยย แต่ขอบอกว่ามันสุขมากค่ะ 

 

 

♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥