Higher Classes <ขโมยหัวใจนายรุ่นพี่>

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นปนเสียงสบถด่าและเสียดสูดขี้มูกแบบเด็กๆของเมเบลดังระหง่มทั่วสนามเด็กเล่นที่ตอนนี้ไม่มีเด็กมาเล่นแล้วเนื่องจากตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มแปรเป็นสีดำ เมเบลนั่งอยู่ที่ชิงช้าร้องไห้อยู่ตั้งแต่ที่ทะเลาะกับฮันบยอล 
 
"หึ! ไอบ้าเอ้ย! ให้มันได้งี้สิไอเมเบล รักเค้าเค้าไม่รักเจ็บโว้ยยยยย"เมเบลแหกปากลั่นสนามเด็กเล่นที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านตระกูลปาร์คนัก 
"ฮืออออออ.....ไอฮันบยอลไอบ้าไอคนใจร้ายยยยยย" พูดคนเดียวราวกับคนบ้า 
 
Rrrrrr.... 
 
และเสียงโทรศัพท์ของเมเบลก็ดังขึ้น โชว์สายของคนที่ตั้งใจว่าจะโทรไปหาตั้งแต่เย็น 
 
'ฮ...ฮัลโหลล' เมเบลรับสายด้วยน้ำเสียงสั่นๆ 
'ไอเบลลลลล....ไปนอนบ้านไอเตอร์ทำไมไม่บอกชั้นว่ะ เห้ย!! เป็นไรป่าวเนี่ย!!" อลิซพูดเสียงดังใส่เมเบลด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตกใจเหมือนได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ
'ห้ะ...ฮึก....เปล่าเว้ย' เมเบลเผลอหลุดเสียงสะอื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไอบ้าอย่าพึ่งสะอื้นดิ้
'ไอเบล!!....อยู่ไหนบอกมาดีๆ ถ้าอยู่กับไอเตอร์ ก็ต้องมีเสียงมันโผล่มาบ้างดิ 'อลิซเริ่มร้อนใจรีบร้อนเดินออกจากห้องขณะคุยโทรศัพท์กับเพื่อนรักที่ตอนนี้กำลังเป็นห่วงอยู่
'ฮือออออออออ.....อลิซซซ...ชั้นไม่ไหวแล้ววววว ฝืดด ฮึก'มเบลปล้อยโฮออกมาทันทีที่ถูกน้ำเสียงกดต่ำของอลิซที่
แสถึงความเป็นห่วงดังมา 
'เรื่องอะไรๆ.....ใจเย็นๆ แล้วนี่อยู่ไหน บอกมาเลยชั้นจะไปหาแกเดี๋ยวนี้'อบิซเริ่มร้อนใจหนักไปอักใจไม่ดีเมื่อเพื่อนร้องไห้โฮออกมาเหมือนเด็กๆ 
'ช...ชั้น...ฮึก....อยู่ที่สนามเด็กเล่น'
'เออ...รออยู่ตรงนั่นแหละ อย่าไปไหนนะเว้ย'อลิซรีบกำชับเมเบลก่อนสายจะถูกตัดไป....
เเล้วไอสนามเด็กเล่นนี่มันมีตรงไหนบ้างล่ะว่ะเนี่ยย .เรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับปารค์ฮันบยอลแน่!
.
.
.
.
.
.
ฮันบยอลนั่งเล่นอยู่บนที่นอนในมือมี โบว์ผูกเส้นเล็กสีฟ้า ถืออยู่ นิ้วมือเกลี่ยไปมาอย่างเบามือ 
 
"เจอกันสักทีสินะ...."
ผมไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกแต่ คำพูดที่ผมเคยพูดไว้ตอนที่เมเบลกลับไปแล้วคือ 'ถ้าฟ้าให้เราเจอกัน....เราก็จะได้เจอกันอีก' ฟ้าคงอยากให้เราสองคนได้เจอกันสินะ...แต่การเจอกันมันกลับไม่สวยซะเลย ผมเหม็นขี้หน้าเธอ,เธอตกหลุมรักผม มันต่างกันคนละขั้วเลยนะ แต่พอผมได้รับรู้ความจริงว่าความรักครั้งแรกที่ไม่เคยลืมได้ มันกลับมาอยู่ตรงนี้อีกครั้ง ผมคิดว่าผมคงจะปล่อยเลยผ่านไปไม่ได้อีก ผมรักเธอแน่ มันเกิดขึ้นเร็ว แต่มันชัดเจน จนผมเองยังตกใจ ผมอาจจะเคยมีความรักมาแล้ว มันเกิดจากการที่ผมคิดว่าเธอคนนั้นมีอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนกับน้องเจ้าหญิง ผมจึงรักเธอจนลืมคิดไปว่าไม่มีใครสามารถมาแทนที่ของน้องเจ้าหญิงได้ เธอคนนั้นมันไม่ใช่เลย มันต่างกันอย่างลิบลับ นั่นคือสิ่งที่ผิดผมรู้สึกผิดที่รักเธอ เพราะคิดว่าเธอเหมือเมเบล แต่ต่างกัน เมเบลกับไม่รักใครรออย่างเดียวจนมาเจอผมและตกหลุมรักผม ก็คือคนที่เธอตามหา ข้อนี้มะนทำให้ผมอยากตอบแทนความรักของเธอ ด้วยการมอบความรักของผมให้กับเธอบ้าง 
แต่ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอยังต้องการอีกมั้ยนะ...หรือเธอคงเกลียดผมไปแล้ว แต่ผมอยากจะขอโทษทุกเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ส่วนเรื่องที่เธบอกว่า ผมเกลีนดเธอ ผมตอบเลยว่าผมไม่เคย ผมแค่เบื่อเฉยๆน่ะ แต่เอาเข้าจริงๆ ถ้าเมเบลไม่ใช่น้องเจ้าหญิงที่เฝ้าตามหา ผมจะรักเธอมั้ยหรอ ผมก็ไม่แน่ใจนะ แต่ผมเชื่อว่าคนอย่างเมเบลไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอก 
หลังจากที่ดธอเดินหน้าเศร้าออกไปตอนนั้นผมแทบไม่มีความรู้สึกเลยตอนนั้นว่าต้องทำยังไง มันอึ้งไปหมด แต่ผมก็เป็นห่วงเธอมากอยู่เหมือนกัน ผมคิดว่าถ้าตามออกไปเรื่องมันคงจะบานปลาย เพราะเมเบลก็ยังคงโมโหอยู่คงต้องปล่อยให้เธอสงบสติอารมณ์ก่อนดีมั้ย....
 
พอกันที กับการจมอยู่กับความรักจอมปบอม ผมขอเริ่มใหม่ ทุกสิ่งอย่างที่เธอเคยให้ผมขอปิดเก็บมันไว้ อย่างงั้น....
 
เหมือนตอนที่ผมกำลังคิดอะไรอยู่จะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากข้างนอกผมจึงลองเดินไปที่ประตู เพื่อลองฟัง ปรากฎว่านั่นคือเสียง อลิซ น้ำเสียงดูร้อนรนผิดปกติ เหมือนจะห้ามไม่ให้ร้อง ใคร? เมเบล? 
ยังไม่หยุดร้องอีกหรอ.....
เสียงเหมือนจะเงียบไปพร้อมกับเสียงวิ่งลงบันไดผมจะเปิดประตูและวิ่งตามลงไปก็เจออลิซดูร้อนรนยืนตอบคำถามแม่ผมอยู่ 
 
''ไปหาเมเบลอ่ะค่ะ...หนูขอตัวนะค่ะ"
"อลิซ..." โห่เอ้ยยย คนกำลังรีบ อะไรว่ะ นี่ไงไอตัวการ 
"อะไร...รีบอยู่"
"เมเบลอยู่ไหน...."ผมเดินไปหาพร้อมถามเสียงนิ่ง 
"จะรู้ไปทำไมเล่า!......นายทำเพื่อนชั้นร้องไห้ กี่รอบเเล้ว! "อลิซเผลอตะคอกใส่ฮันบยอลอย่างลืมตัว 
  พอดีกับโฮวอนที่ออกมาจากห้องน้ำมาทันที่อลิซขึ้นเสียงใส่ฮันบยอบ โฮวอนทำท่าจะเข้าไปแต่โดนโซวอนรั้งไว้ก่อน 
.ดีเหมือนกันได้รู้ว่าเมเบลกับพี่บยอลทะเลาะอะไรกัน
"บอกชั้นมาว่าเมเบลอยู่ที่ไหน....เร็วๆ"คราวนี้ฮันบยอลพูดน้ำเสียงสุขุมดุดันดระชากเสียงท้ายประโยค เหมือนเป็นการบอกให้รู้ว่าตนนั่นจริงจัง 
"คราวนี้...ชั้นจะลองเปิดโอกาสให้คุณอีกครั้งนะ...ถ้าเกิดเมเบลร้องไห้อีกครั้งชั้นจะไม่ให้เมเบลรักคุณอีก แล้วเดี๋ยวจะเชียร์ จองเบซะเลย..."เมอพูดจบประโยคเสียดสีของอลิซ ที่ว่าฮันบยอล.ฮันบยอลไม่ตอบโต้ยืนรอคำตอบจากอลิซอย่างหงุดหงิด 
 
"สนามเด็กเล่น....แต่ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าตรงไหน"เมื่อจบประโยคฮันบยอลก็ใส่รองเท้าวิ่งพรวดออกไปทันที 
 
อลิซงงกับท่าทางกระวนกระวายของฮันบยอล นี่ชั้นตกข่าวอะไรไปรึเปล่าว่ะ แต่ไอที่พูดเมื่อกี้พูดจริงๆนะ เดี๋ยวชิบจองเบลซะเลยนิ 
โฮวอนก็งงไม่น้อยที่พูดตรงเองดูเป็นเดือดร้อนเรื่องเมเบลเหลือเกินแล้วเดี๋ยว......เมื่อกี้อะไรนะ เมเบลรักพี่บยอล อร้าก จะดีใจดีมั้ยว่ะเนี่ย เออ ว่าแต่ว่า ขอเคลียก่อนบังอาจมาขึ้นเสียงใส่ฮยองผมได้ไง 
 
โซวอนได้แต่ยกยิ้มมุมปาก 'คงมีอะไรคืบหน้าล่ะมั้ง' โซวอนกบ่าวในใจท่าคู่นี้เริ่มเป็นไปได้แล้วคู่นี่ล่ะ โซวอนเปิดโอกาสให้สองคนนี้ได้คุยกันตนจึงขึ้นไปที่ห้องทำงานช่วงนี้งานก็เยอะจริง 
 
หลังจากโซวอนขึ้นไปแล้ว ข้างล่างจึงเหลือแค่อลิซ กับโฮวอนส่วนพวกเเม่บ้านก็เก็บกวาดกันในครัว 
 
''จะไปไหน!! เธอกล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่พี่ชั้น" ผมพูดตรงๆผมยังไม่กล้าเลยเหอด โฮวอนพูดพลางเดินไปหยุดตรงหน้าอลิซ 
"ไม่รู้อ่ะ กล้าไม่กล้าก็ทำไปแล้วนี่นา" อลิซว่าพลางยู่ปากใส่ 
เชี้ยยยย น่ารักอีกละ.....ตบหน้าตัวเองเดี๋ยวนี่นะมึงโฮวอน พูดอะไรๆๆๆๆ 
 
"เธอนี่มัน....เก่งตั้งแต่วันแรกที่เจอกันยังวันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน หึ!" วันแรกยันวันนี้ยัสนี่ก็ยังกวนประสาทผมเหมือนเดิม 
"แน่นอน.....แต่มันก็มีบางอย่างที่เปลี่ยนนะ" ประโยคแรกอลิซกอดอกพูดด้วยความมั่นใจ ก่อนประโยคหลังจะเบาหวิวไแหน่อย แต่นั่นก็พอที่โฮวอนจะได้ยิน 
"อะไร....เปลี่ยนๆ มีอะไรเปลี่ยน"
"นายอย่าพึ่งรู้เลย...."
"ทำไม..เหตุผลล่ะ"
"ไม่มี..หรอก ไว้เดี๋ยวบอกก็เตรียมคำตอบไว้ด้วยแล้วกัน"
"ท่าเยอะ!!!"โฮวอนพูดใส่พลางยื่นมือไปดีดหน้าผากอลิซ
"โห้ย! เจ็บ มานี่เลย! มาให้ชั้นดีดคืนเลยนะ "อลิซที่โดนกระทำก็ยอมไม่ได้ วิ่งไล่ตามโฮวอนรอบโซฟา 
"ชั้นไม่โง่ ยืนรอเธอดีดคืนหรอกนะ...อลิซ "น้ำเสียงเยาะเย้ยเปล่งออกมาจากปากโฮวอน 
"อย่ามาเยาะเย้ยนะ ไอบ้าโฮวอนนน" มือก็ไม่ใช่เบาดีดีมาได้ นี่หน้าผากนะค่ะ ไม่ใช่หลังมืออออ 
"ฮ่าๆๆๆ.....ตลกอ่ะ"โฮวอนกล่าวติดตลกพลางหัวเราะขำ
"อึก....ฮึก..."เสียงสะอื้นดังมาจากหลังโซฟาอีกมุมนึง 
อลิซแสร้งก้มหน้าแบ้วทำเสียงสะอื้น อยู่หลังโซฟา 
นี่ใคร!!!!! อลิซนะเห้ยยยยย 
"เห้ย!!!....เป็นอะไรอ่ะ"โฮวอร้องตกใจก่อนจะรีบวิ่งไปหลังโซฟา 
"ฮึก...ฮึก" อลิซยังคงตีบทแตกต่อไป 
"เออๆ ไม่ต้องร้องๆเเล้ว มาๆ ชั้นยอมก็ได้อ่ะ มาๆ ดีดเลย.."โฮวอนนั่งลงตรงหน้าอลิซก่อาจะเปิดผมหน้าม้าของตนขึ้น 
อลิซค่อยๆแง้มตาขึ้นก็เจอโฮวอนหลับตาพริ้มพร้อมเปิดผมข้างหน้าขึ้น 
หล่ออ่ะโฮวอน แพขนตาไม่สั่นจนเกินไปเรียงสวย จมูกโด่งรับกับริมฝีปาก.....ฮื่อออออออ ทำไมมันดูดีงี้ว่ะ 
"เอา...ดีดดิ เดี๋ยวเปลี่ยนใจนะ ไม่คิดเลยว่าจะขี้แง"โฮวอนบ่นกระปอดกระเเปด ที่รออลิซดีดหน้าผากอยู่ พร้อมยื่นหน้าเข้ามาอีก โดยไม่มีใครรู้เลยว่าใบหน้าที่ห่างกันไม่ถึงคืบมันก่อให้เกิดอะไร...เพราะยังคงสนใจรูปหน้า และการแสดงบะครก่อนจะลงมือดีด
"ฮึก...อือ.."ยังคงส่งเสียงปลอมๆ 
 
!!!!แป๊ะะะ!!!! .
 
เสียงลั่นๆ ดังที่หน้าผากของโฮวอน
 
อยู่เมืองไทยดีดมะกอกบ่อย...โฮ้ะๆๆๆๆ!!!!
 
"โฮวอนนา....นายมัน..พะ...พาโบ" อลิซส่งเสียงกวนๆก่อนท้ายประโยคจะติดขัดเมื่อโฮวอนลืมตาขึ้นมามันทำให้ ทั้งคู่ตกใจแต่ก็ยไม่มีใครถอยห่าง 
อลิซตาโตก่อนตะกรอกไปมาอย่างรนๆ 
 
โฮวอนหรี่ตามองแมวตื่นตรงหน้า ตอนแรกก็กะจะว่าอะนะ แต่ขอแกล้งไรหน่อยแล้วกัน 
 
"ใคร...พาโบ...งั้นหรอ หืมมมม" โฮวอนแกล้งามเสียงกระเส่าพลางยื่นหน้าเข้าไปอีก 
"ม....ไม่รู้" อลิซถอยหน้าออกีละนิดเมื่อโฮวอนเริ่มขเยิยเข้ามา 
เห้ยยยย อย่าเล่นงี้ดิ หัวใจจะวายยยยเเล้ว 
ใจเต้นโครมคราม ใบหน้าร้อนผ่าวจนคิดว่าคงทดใข่ได้แน่ๆ รู้สึกมือไม้สั่นๆ เขินใช่มั้ยว่ะ เขินได้ แต่อย่าหน้าแดงนะ อาย
"แล้วนี่หน้าแดง..ทำไม" นั่นไง มันไม่ฟังเลย 
"ม...ไม่แดง อ...เอาหน้าออกไปเลยยย" อลิซรวบรวมแรงผลักหน้าโฮวอนหงาย แล้ววิ่งหนีขึ้นบ้านไป 
โดยไม่ได้ฟังเสียวหัวเราะคนข้างหลัง 
"หน้าแดงขนาดนั่น....แล้วบอกว่าไม่แดงได้ไง..."โฮวอนบ่นไล่หลังเมื่อนึกถึงใบหน้าของอลิซที่ขึ้นสะเรื่อแดงๆ เอาตรงๆ มันก็น่ารักนะ ยิ่งตอนเลิกลักนะ ฮ่าๆๆๆๆ เขินล่ะสิ 
.
.
.
.
หลังจากประตูห้องนอนปิดลงอลิซก็กระโดดเอาหน้าซุกหมองพร้อมดีดีดิ้นไปมา อย่างกับไฟซ๊อตตตต 
 
"ไอบ้า....ตัวจะแตกแล้ว งื้ออออออ"อลิซฝังหน้าลงดับหมอง บนงุ้งงิ้งๆไปเรื่อย 
 
ไอบ้าาาาาาาาตัวจะแตกเเล้วววววววววว 
 
 Talk: เอ้ะ! ยังไงเนี่ย คู่พี่บยอลจะแซงแล้วนะ 
คู่นี้หวานเบาๆฮ่าๆๆๆๆ หนุกไม่หนุกบอกด้วยนะค้า 
ปล.ถือว่าเม้นสามอันครั้งล่าง ตอบทุกๆคนไปเลยแล้วกันเนาะฮ่าๆๆๆ อิไรต์ เป็นคนมึนๆอึนๆ